Blijven ontvouwen.

Grotendeels in het verdwijnen van mijn woorden er iets anders naar voren komt. Nieuwsgierig blijf, in dat ene kleine stukje, nog steeds  een vangnet is ,zachtjes toe kan laten,open zou kunen springen,naast mij neer zou kunnen leggen,om te gaan bewonderen zoals een kind dat kan  doen.Een verhaal zou kunnen beginnen over welk een sprookje dan ook,maar mijn eigen realiteit de voorrang krijgt.
Bij nader inzien in de voltooiing die het heeft,alleen zou kunnen vertellen wat ik in dit moment beleef.Het is de verzadiging die ik proef, een onmetelijkheid van onder vinden,geen effect meer zou kunnen hebben,dan alleen te zien, dat in alles wat naar voren heeft willen komen.Hetgeen nog beter kan worden gevoeld en misschien geen uitleg meer nodig heeft.In het staven van mijn schrijven een kleine voldoening voel.Geen afscheid hoeft te nemen, maar in het creëren van elk moment, mij nog weing weet te verhalen, hoe anders ik blijf kijken naar wat ik in ieder moment beschrijf.Elk globaal gebeuren, wat een ander er ook van vindt, mijn eigen deuren blijf openen,en in staat blijf zijn,in het blijven ervaren, alleen blijf schrijven naar mijzelf.Misschien dat het onlogisch zou kunnen klinken dat in het delen op mijn blog,zo vanzelfsprekend is geworden,geen verwachting daarin zit,maar de beweging die ik maak om te laten zien wat eigen taal kan betekenen.Hoe het voelt, in het moment van mijn schrijven.De verbinding kan blijven maken met mijzelf.Er niet bij stil kan staan, dat het kan worden gelezen door iedereen.  Dat in het leren schrijven naar mijzelf voor mij deze functie blijft behouden, om te voelen en te blijven ervaren, dat wat ik beschrijf naar voren heeft willen komen. Plaats heeft kunnen maken wat voor mij belangrijk blijft, dat in elk delen wat ik laat zien, de toestemming blijft geven om mij te kunnen onderdompelen in de verbinding naar mijzelf.
Dat kan ik voelen terwijl ik schrijf,soms de neiging heb om mijn welwillendheid om te gaan buigen wat misschien een andere bedoeling heeft.Mijn schrijvend effect als een zachte deken over mij heen kan trekken.Dat in iedere ontmoeting  wanneer ik schrijf ,zo'n milde voldoening geeft,alles weer op de juiste plek kan laten vallen. Juist wanneer ik het overlees, mij altijd in een verwondering kan brengen.In elk moment, wat ik heb beschreven, het mooiste gesprek  kan zijn in het blijven ervaren, hoe mijn taal zich kan ontvouwen in elk moment. 
Anna.💚.