Als een vis in het water...

Het onbekende waar ik over spreek en schrijf vanuit een zachte energie niet harder hoeft te klinken dan mijn eigen stem. Tastbaarder zou kunnen zijn in het beschrijven wat tot op heden  neer is gezet.
Het kruipt door alle kieren in het stilzwijgend effect, het draagt geen oude jassen, geen hoed of een pet, geen strijd om iets te wezen,maar een delen in dit moment en sta te kijken in mijn hernieuwd ontvouwen. Mij over kan geven aan wat het zou kunnen zijn, dat mijn stilte zomaar kan veranderen in een nieuw begin.Waar de kleuren die ik proef nog feller naar voren komen en niet hoeft te kiezen,maar alles kan laten gaan of terug kan duwen in het juiste perspectief.Geen zorgen hoeft te hebben, geen enkel verwijt naar voren komt, dan alleen mijn stilte die er voor zorgt dat in elke handeling die ik zet, iets nieuws geboren kan worden en het onbekende ervoor zorgt dat er geen angst hoeft te zijn. Geen hoge pieken of een dwalend spoor, maar mij gerust kan stellen en mij de kalmte geeft om te schrijven zoals ik spreek. Om mij te laten voelen dat alles wat onbekend is geweest mij naar de juiste kant wist te duwen. Dat als ik het overlees echt kan ervaren zoals het is  en geen enkel bepalen als een vis in het water kan laten zien, waardoor mijn schrijvend beleven alles kan laten zien dat als ik over het onbekende spreek, dat dat de verlichting in mijn taal zal zijn.
De schoonheid die ik kan voelen,zo zacht naar voren komt,zo blij kan zijn met  eenvoudige dingen,zo verrast kan blijven wat ik aan mijzelf vertel.Zo gevoed het kan blijven in iedere stap die ik zet,zo vernieuwd mijn bewustzijn is geworden en van niemand meer afhankelijk ben. Dat in het treffen van mijn eigen woorden steeds meer zie dat in het vertrouwen die ik heb op een speciale wonderlijke manier tot uiting is gekomen. Niets forceerde en mijzelf geen oordeel meer kan geven, geen status meer hoeft te voelen, dan het weten dat als ik alleen ben met mijzelf dan het onbekende zich settelt in mijn lijf.Dan kan ik spreken over een stilte waar ik in ben gaan staan. Door te weten dat mijn verlichte taal iets bijzonders heeft gekregen en vanaf het moment dat ik het onbekende heb omarmt, plots een rust tot mij is gekomen en beter ben gaan begrijpen dat als ik vanuit mijn stilte schrijf, geen enkel voorbeeld meer hoeft te zijn, dan alleen te weten dat wat ik aan mijzelf vertel een ander het niet hoeft te begrijpen of te herkennen wat ik vertel...
Mijn dagelijks beschrijven als een gevallen blad in een sloot verder weg is aan het drijven, langs oevers van rivieren, langs de ingeklapte lelies, die waarschijnlijk in het voorjaar weer staan te pronken en wanneer ik verder drijf,dan naar mijn woorden kan kijken alsof ik vandaag voor het eerst kan merken hoe mijn waarheid is uitgelopen in de liefde voor mijn taal. Mijzelf daarin heb terug gevonden, dat in het onbekende waar ik over sprak, juist een thuis komen bij mijzelf is geworden. Dat in ieder schrijven wat ik heb gedaan en nog zal doen, mee zal drijven met elk blad  vanuit mijn schrijven en nu kan zien waar ik ben gekomen zoals ik mij kan voelen terwijl ik schrijf en soms vanuit mijn stilte nog weinig uit te leggen heb...✍
Anna.💚.