Het onbekende.

De vernieuwing als een wijs gegeven naar de dragers van het licht. Nooit heb kunnen zwijgen in wat ik heb verteld, maar het dragen van een vernieuwing, waarin het masker is gevallen,waar het bleke gezicht weer een kleur zou kunnen krijgen. Dat in het verstaan van mijn woorden een bereikbaarheid zou kunnen krijgen en niemand echt zou kunnen weten wie ik ben. Maar wel de flow kan voelen wat ik beschrijf en de nieuwe poorten open zijn gegaan in dit moment. Het is de stilte die mij ontslaat van elk ontdekken en niet meer naar een verleden hoeft te gaan, omdat het opgelost blijft liggen in alles wat ik heb besproken,in alles wat ik heb willen laten zien. Maar door mijn stilte mijn vermogen nu ook iets anders kan laten zien.In het bewegen van een energie in de poorten die zijn geopend om los te komen van al het nieuws,van alle strijd die neergelegd kan worden. Van elke waarheid die ik vertel naar een kant is gaan kijken waar een ieder misschien iets aan heeft.De kleine dingen die er zijn, zoveel schoonheid en eenvoud kunnen hebben.Zo vele niet hebben kunnen zien in de aandacht die ik bracht, alleen mag gaan vertellen vanuit een bewustzijn die ik heb. Het klinkt misschien wat overdreven en het waarschijnljk waanzinnig zal blijven, dat als ik schrijf vanuit een verlichting, misschien het zeldzame kan gaan begrijpen waar ik nu werkelijk over schrijf. Het is een energie die kan worden begrepen vanuit een stilte in het ontvangen van een begrip. In elke handeling die gemaakt kan worden, over een ruimte kan beschikken, om meer te laten ervaren dat hoe mijn stilte kan bepalen dat het stil zijn niets heeft te maken hoe het kan zijn in het beschrijven van zoveel meer. De stilte heeft een energie die fijn gevoelig kan laten merken dat elke afscheid die ik voel soms in mijn schrijven is te zien.Maar dat ik weet en leer om mij te verhouden tot mijzelf en daarin alleen tot mijn stilte kan komen, waaruit ik schrijf en dan kan ervaren hoe mijn drive die ik heb, mij uitnodigd om verder te ontvouwen,  wat er kan komen in de verlichting die ik voel. Het is een nieuwe dementie waar ik lang op heb gewacht. Door mijn stilte iets heb omarmt wat lichter is dan een veertje, zuiverder is dan mijn huid, schoner mijn woorden zullen worden in het beschrijven hoe het kan zijn, om mijn eigen licht te dragen, zonder dat ik daarmee iemand anders mee lastig val. Dan er alleen over te schrijven dat als ik mijn stilte heb gevonden, dan pas kan beginnen hoe het kan voelen in het dragen van het licht, in het vertellen van mijn ervaren en dichterbij ben gekomen waar ik al die tijd al heb willen zijn.....✍...
Anna.💚.