Toon van beleven.

De verfijning die ik laat komen in het raken van mijn woorden en niet wegvlucht van een realiteit.  Maar ook wel zie in elke storm die kan komen, mijzelf heb voorzien van mijn dagelijks beschrijven. In wat het diend om in mijn evenwicht te blijven, om de balans te blijven voelen terwijl ik spreek of schrijf. Mij niet meer te voelen dan de ander, maar ook niet minder in het kleiner maken van mijzelf. Maar te doen waar ik goed in ben geworden en mij neer kan leggen wanneer ik weg wordt geschoven en iets niet begrepen heb. Dan juist ontvlamt er een vuurtje wat ik aan mijzelf kan laten zien, dan blijft mijn stilte die ik heb, op mijn schouders liggen en wendt  mij tot dit moment en kan ervaren wat er dan gebeurd als ik mij zou laten zakken in andermans oordeel, of misschien wel in andermans verdriet. Dan kan ik gapen als geen ander in het loslaten wat het doet. Mijn longen lucht te geven, mijn maag verteld, dat als ik alles op zou slaan, waar ik geen handeling in kan zetten, dan het verteren de moeilijkste weg zou kunnen nemen. In het vreemde effect waarin ik was vergeten hoe mijn gevoeligheid open zou kunnen breken in elk gesprek. In elk schrijven misschien mij bewust ben geworden over mijn stilte en over de verfijning die ik heb. Mijn toon van beleven steeds belangrijker is gaan settelen, in elk ontvouwen die blijft ontstaan en mij nergens aan hoeft te passen. Maar als een kiezelsteentje verder wist te rollen op het pad waar ik op loop. Waar schoorvoetend mijn vrees in hoop is neergelegd. Waar mijn liefde voor mijn taal uiteen is gezet, waar ik alles belangrijk heb willen maken, dat in het moment dat ik schrijf, mijzelf altijd weet te verbazen wat ik schrijf en hoe ik mij daarin kan voelen.
Iedere dag bij het opstaan de nieuwsgierigheid blijf behouden in het moment dat ik schrijf, mij nergens aan vast kan houden dan alleen te lezen wat ik schrijf. Het bijzondere zich om kan buigen naar een zelfstandigheid, zelfs daarin de mogelijkheid heeft geboden om in elke vernieuwing die dan komt mij wijzer heeft gemaakt.
Niet alleen de stilte is gevonden, maar in het gelijke durven te staan en mij niet meer op kan winden over het verdere verloop. Dan alleen te realiseren dat als ik schrijf mij zo wonderlijk kan voelen over de stroom waarin ik zit. In de stilte van mijn zijn, maar nooit uit ben geschreven over het moment waarin ik kan zijn.
Over heuvels heb geklommen in het gesprek met mijzelf en mij staande heeft gehouden hoe sterk ik ben in de communicatie naar mijzelf .En nu weet dat daar de kern is gaan liggen in wat ik allemaal vertel. Geen enkel schade het mij heeft gebracht, waarin ik nu weet in het helen van mijzelf het schrijven en spreken daar de oorzaak ligt van de boodschap die ik deel.  Vooral in het bijzonder aan  mensen die niet zijn gewend, om te kunnen luisteren naar eigen stem, om te schrijven wat er kan worden verteld en op eigen houtje dan pas kan ontdekken hoeveel meer het kan helen, als ik gericht zou blijven naar een ander. Dat wat ik aan mijzelf vertel, dan pas kan beklijven in het durven zien, dat in elke vlucht die ik heb genomen, mij terug heeft gehaald om naar mijzelf te luisteren en te schrijven en in elk moment  dan een blijdschap kan voelen wat het doet om zo met mijzelf om te gaan....✍...👄...
Anna.💚