Stille rivier.

Dat wat ligt te smeulen in het treffen van mijn woorden, nu een hele andere belichaming krijgt. Waarin het vergezellen een stroom aanneemt, waar de rust in is te vinden.Waar het delen wat ik doe mij altijd zal herinneren hoe dit alles is begonnen. Mij nu duidelijk is geworden in de zinnen die ik zet, luid  en duidelijk uit kan spreken zoals ik mijzelf nu steeds lees.Iets ben ontstegen en uit kan leggen, dat in elke redelijkheid niet om hoeft te kijken,maar te gaan staan in dit moment.
Dan voel ik mij compleet en zonder zonde, met lichte ogen kan blijven zien, dat wat mij heeft geholpen als ik terug kan kijken met tevreden blik.Dan kan zien hoe alles mij heeft overtroffen in het schrijven naar mijzelf en erachter ben gekomen,dat welk recht ik ook denk te kennen, alleen maar weet, dat als ik schrijf, altijd iets kan openen bijmijzelf.Mijn lome blik is gekomen, wanneer mijn onrust is verdwenen en alleen kan beleven zoals het werkelijk is.De rust in mijn vertellen, als een stille rivier, kalmer is gaan stromen en mij niet meer verliest wat mij kon overkomen.Zoals een zachte bries iets laat voelen als een rijpen vrucht.Elke verzoening die het kan hebben,dan alleen te zien hoe ik deze vrucht zou kunnen dragen, in de schoonheid die ik voel. Daar niet over hoeft te waken maar te willen delen op mijn blog.Zomaar, omdat mijn schrijven daarom vraagt, in de stille beweging die ik maak en veel zachter kan spreken, waarin ik laat zien,dat in het betreden van zoveel rust als een ontwapening kan worden ervaren.Er nooit bij stil heb gestaan dat in elk delen wat ik heb gedaan,mij heeft bevrijdt van elke conditionering die kon blijven hangen in elk gewenst moment.Mij nergens meer van terug hoeft te trekken,maar juist te laten zien,wat er kan gebeuren als ik steeds een stapje verder zet.Vanuit mijn rust in elke lach, die ik tegen ben gekomen, nu iets anders ervaar in het blijven schrijven naar mijzelf.
Het voelt als een bekroning, in alles wat in water is veranderd en meestroom in het geheel. Wat ik ben gaan begrijpen, dat wat ik deel geen enkel gelijkenis zou kunnen hebben zoals ik vroeger schreef.En voel mij als een stille rivier, die klaar is om te stromen,die weet waar haar kracht verborgen ligt en door al mijn delen nu kan zien dat ik nu geen enkel verschil kan voelen of ik nu schrijf of spreek.
De stille rivier  ben geworden,alleen kan laten zien dat in elke stroom waarin  ik heb gezeten, mij zoveel heeft geleerd, om mijzelf te blijven ondersteunen.Mij nooit heeft weerhouden in de toelaatbaarheid die het krijgt, dat er in mijn vele schrijven zoveel is gebeurd en nu pas kan zien en ervaren, dat de lichtheid die ik voel, zich nog verder  zou willen ontvouwen....
Anna.💚.