Mijn wereld is te vergelijken om in een glazen bol te kunnen kijken in de mysterie die het heeft, dat in elke greep die is geweest normaler zou kunnen zijn als ieder ander. Alle handelingen die volstaan en blijf vertellen dat de laatste dag van de maand ook zachtjes binnen kan komen treden. Zodra de nieuw maand arriveert in het besef wat is gekomen dat in het delen wat ik deed misschien in een andere moment als een oefening zou kunnen gaan beschouwen.
Heel lang geleden nog verder dan het licht ontstond een mooi gesprek tussen twee mensen open vouwde. De tijd die het nam in zoveel herkennen van de elkander, elk stofje naar voren kwam en in allerlei dialogen veranderde.
De stilte die toen kwam en door kon trekken door het lijf en dan het spreken veranderde in een mooi ervaren. Iedere letter die toen naar voren kwam als een kloppen op mijn hart binnen kon dringen. Dat in het verstaan van de ander veel herkende en wat uiteindelijk heel zachtjes uitgesproken werd. Het was het eerste moment om te kunnen beseffen hoe het gevoel waar naar werd geluisterd werd doordrongen van een geluid die door eigen klank kon functioneren. Van te durven ervaren bij een ander en ongemerkt iets onbewust lag beslagen. Niet had doorzien dat wat het bracht, zo helder ging worden. En zo vanzelf mijn eigen weg was aan het worden.En altijd dacht dat ik iets moest leren om te laten zien dat de ontwikkeling die ik maakte bewezen moest worden. Maar nu in ben gaan zien dat in al mijn beschrijven mijn taal mij zo heeft omarmt,dat ik het steeds makkelijker kan gaan vinden om het los te laten in elk moment. Niet dat het nodig hebben in mijn schrijven mij nog naar een extase brengt, maar altijd zoals een dikke boterham naar binnen kan zakken. De stilte steeds vaker terug is gekomen en veel meer de uitnodiging voel om mijn werkelijkheid als een oefening zou kunnen gaan beschouwen. Nooit van te voren iets kan bepalen, maar wel kan voelen, dat er een andere gloed is aan het komen en benieuwd blijft wat er nu kan ontstaan.
Het schrijven over een ervaren misschien allang is achterhaald maar weet nu zeker dat in de oefening die het krijgt mijn hersens blijven trainen en elke aansluiting kan blijven maken terwijl ik schrijf.
De herinnering waar ik over schrijf een oefening zal blijven om mijn hersencellen wakker te houden in elke uitdaging die ik voel. In feite in de regelmaat waarin ik schrijf zo veel mogelijk helder heeft kunnen maken. Mijn ervaren op een zacht pitje zet, om te zien wat er over kan blijven. En nu alleen kan voelen dat elke oefening een kunst kan baren, geen enkele metafoor hoeft te gebruiken dan alleen te laten ontstaan wat er komt....
Anna.💚.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten