Waar het licht kan vallen.

De oude laag als een vliesje kan blijven hangen, door kan prikken en leeg kan lopen zoals een ballon beaamt. Mijn eigen regels op kan stellen en mij af kan vragen wat een conditionering is,wat mij tegen zou kunnen houden in het ervaren wat er is.Niets binnen hoeft te houden,omdat het misschien een oude conditionering zou kunnen zijn. Iets wat zwaarder op mijn schouders valt, terug kan geven aan wie het toebehoort.Een conditionering in de ogen kan kijken om dan te durven zeggen, dat deze oude gewoonte, steeds terug kan keren,  wat ikzelf creëer. Dat in al mijn creëren geen enkel conditionering blijft liggen, dan alleen een oude gewoonte.Maar een bespreken met zachte toon,waar ik het over wilt hebben, geen enkel vasthouden is, maar het openbreken van mijn taal. Te willen voelen wat een oude conditionering zou kunnen zijn.Misschien in staat zou kunnen zijn om nergens aan te beginnen, in een oude schaduw kan blijven staan,mij alleen te voelen om weggezet te worden. Waarin ik heb begrepen in het verwoorden van mijn taal ,de conditie alleen is blijven  liggen in mijn blijven duiden en nu blijkt dat het een oude conditionering is.Het  alleen kan betekenen dat als  ik mij gescheiden voel,te weinig aandacht aan mijzelf heb gegeven..Als ik dat gevoel kan hebben dan spreekt mijn oude conditionering luid en duidelijk. Die als een klevende massa op mijn huid is gaan zitten,naar binnen is gekropen en alleen maar verteld dat ik niet goed genoeg zou zijn en mij dan kan brengen naar een perfectie die ik wel ken.Zodra ik kan ervaren en mij bezig kan houden wat er kan ontstaan. Mijn oude conditionering onder een loep kan leggen. Om dan te vragen waarom ik mij nog steeds vasthou aan de ouwe dingen.Waarin ik de angst kan voelen om echt los te laten wat niet meer bij mij past.Maar door hetgeen wat op een conditionering kan lijken, mij altijd heeft vast gezet in oude dingen,.Zoals  het werklijk kijken naar mijzelf, daarin veel heb ontdekt,zoals het high kunnen worden van mijn eigen stem.Mijzelf de grootste troost kan geven, dat in het spreken met mijzelf zoveel kan zeggen wat ik alleen maar hoor.En  altijd uit kan leggen, dan een welkom is blijven liggen, op het mos waarop ik val.Mijn ogen kan sluiten in de stilte die dan komt,niet schrik van mijn eigen overtuiging,maar rechtop kan gaan zitten en wat wegzak in een oud gevoel.Maar door mijn schrijven en  spreken ik steeds op kan staan.Het mos onder mijn voeten eraf kan slaan, zoals ik met een oude conditionering blijf doen.Mij niets in de weg laat leggen en terwijl ik loop, ben ik gaan beseffen hoe licht mijn woorden zijn geworden. Waarschijnlijk  een oude conditionering weg is gegleden terwijl ik schrijf. Dan door kan schrijven netzolang, totdat ik kan voelen dat ik  ben bevrijd van elke conditionering en waarschijnlijk daarom ook zoveel schrijf.Mijn Lieve Anna kan omhelzen en heel zachtjes fluistert, dat alles goed is gekomen in het nemen van elk besluit. Ook al zijn het soms oude gewoontes, toch blij kan zijn,wat mij vervult, ook al is een oude conditionering,misschien juist daarom een welkom geeft, in elke begroeten van mijn beschrijven. Waar het licht kan vallen zoals lichte regen zou kunnen voelen.Wanneer  het blad van een boom  is gevallen en dan besef  hoe ik kan kijken, naar de kleine details. Mij naar het nu kan trekken, waar geen enkele conditionering is te zien....
Anna.💗.

Sleutelgat.

Als het mij zou beschadigen,misschien leeg zou  lopen,en als een plasje voor mijn eigen deur,  het sleutelgat niet zou kunnen vinden. Mij zou moeten rekken naar een raam,waar ik door de aanslag niet naar binnen zou kunnen kijken, waar ik een grote afwas zie staan.Waar ik zou vallen over mijn eigen drempels,waar het stof meters hoog is gaan liggen en te doen alsof alles ok is en die beschadiging niet zou willen zien.Dan zou ik vluchten en geen tijd  kunnen vinden, dan alleen te letten op andere,cynisch kunnen worden.Misschien zou gaan vloeken en mijn gedrag heel anders zich liet zien, als het mij zou beschadigen in alles wat ik vertel.Er allerlei andere dingen erbij zou halen om niet te durven kijken naar mijzelf,dán zou het een beschadiging kunnen worden om te denken dat ik iets nodig heb.Dan zou ik blijven zoeken naar een gelijke,dan zou ik voor in de rij  gaan staan en iets bedenken om de aandacht te vragen.Dat als ik blijf spreken of schrijven, mij in staat blijft stellen om in elk moment dat ik schrijf of spreek geen enkele beschadiging  kan voelen.Dan het vullen van mijn delen,waar elke winst die ik blijf voelen ,mijn eigen deuren open zet,waarin geen enkel plasje is te vinden en niet leeg kan lopen, maar juist te durven zien hoe ik mijzelf heb terug gevonden terwijl ik schrijf of spreek.Daar is moed voor nodig, in het vertrouwen die het geeft en heb kunnen ontdekken dat het verschil die het kan maken, langs alle vrees ben langs gegaan.Alles naar voren heb laten komen, soms  emotioneel  kon worden en toch in kleine stapjes verder ben gegaan.Mijn geluk niet altijd kon voelen,maar stiekem moet bekennen dat als ik schrijf of spreek mij zo op mij gemak kan voelen,zo helder in mijn brein. Omdat ik weet dat in alles wat is beschreven, alleen is ontstaan omdat ik erover vertel.
Terwijl mijn dagelijks leven in een fijne energie, altijd kan laten weten, dat de investering naar mijzelf, eigenlijk het enigste is wat ik nodig heb om mij te kunnen uiten.De vaardigheid die ik heb, kan blijven staan. Geen enkel deur voor mij gesloten blijft, in het laten ontstaan, daar zoveel in ben gaan ervaren wat ik aan mijzelf heb kunnen vertellen.Niet altijd een hoogtepunt hoeft te zijn,niet somber hoeft te wezen.Maar te kunnen ervaren terwijl ik schrijf veel reëler ben geworden,veel meer in dit moment kan blijven,veel meer plezier kan voelen, waarin ik al mijn dromen weg kan zetten in een fantasie.Die waarschijnlijk langs zijn gekomen om iets te vertellen wat ik vergeten was.Alles wat ik heb omarmt wat nodig was om te voelen in het houden van mijzelf.Dat de stukken die ik heb verwijderd, alleen in een onbewaakt moment mij liet tuimelen naar een andere kant waar de oude conditioneringen altijd stond te wachten in het keren wat ik liet zien.
Omdat ik erover vertel, elke ruimte wordt ervaren als een nieuw begin,als een nieuwe dag die mij uit blijft nodigen om volhardend te blijven,en te kunnen zien, dat in het belangrijk maken van de ontmoetingen met mijzelf, elke kleur mee kan dragen zolang ik weet dat het naar mijzelf is geweest.
Anna.💚.

Het settelen.

Als ik zou zwijgen en stil zou zijn, in elk moment,mijn taal uit kan wijzen,dat zodra ik er een stem aangeef,de soepelheid kan voelen en het zich uit kan spreiden in mijn schrijven.Waarin mijn taal ontstaat,de stroom kan blijven voelen hoe vandaag de dag, de zon weer op zie komen. Er geen verschil te merken is,dat in het overkomen ruiterlijk toe kan geven, in het zuivere wat het kan zijn, dat in het klinken van mijn woorden, soms zo spiritueel mag zijn.Maar vaak het persoonlijk kan worden, in de intensie die het heeft , wat belichaamde taal zou kunnen betekenen voor een ieder die de moeite heeft genomen om dit te lezen. Misschien is gaan begrijpen dat de vrucht die het kan dragen, zich vermeervoudigd en is gaan beklijven in mijn lijf.Ieder moment in mijn vertellen hoe eenvoudig het kan zijn, om te ontvouwen en te laten zien, in het openstellen van mijn taal.Nergens doekjes om kan winden,nergens een kopietje van kan maken,maar te beschrijven in dit moment. In het treffen van mijn spreken in mijn schrijven om kan slaan en eigenlijk de hele tijd laat weten wat mijn taal kan doen.Het verdeeld zijn in een doorgrondelijk ervaren,met mijn handen in de lucht, iets kan ervaren wat een ander nauwelijks nog kan zien.Soms niet valt uit te leggen hoe het voelt ,waar mijn dagelijks beschrijven mij heeft gebracht. In het precieze moment en al het nieuws anders ben gaan bekijken. Met filters op mijn oren ben gaan luisteren naar de wereld om mij heen en met goed fatsoen alleen kan reageren wat ik kan zien . Niet mijn bevindingen in mijn delen naar iets richt,maar gewoon te laten ontvouwen in wat er komt.
En zou iedere  zin kunnen beginnen met Lieve Anna",wat ben ik blij dat je kunt luisteren naar jezelf,wat ben ik trots hoe ik kan blijven schrijven naar mijzelf.Hoe elk zuchtje wind mij kan betoveren en mij steeds weer kan hervinden wanneer ik naar Anna schrijf. Haar laat weten zoals het is ,geen enkele scheiding meer kan voelen,dat in het heets van mijn schrijvend beleven, ineens zonder taal kan komen te staan.Dan in mijn dierbare stilte stap en moet lachen wat ik kan zien, als ik te ver ben doorgegaan om een stilte te willen doorbreken. Waarin ik mijn enthousiasme kan zien en waarschijnlijk nooit ben uitgeschreven.Maar wel kan voelen dat in elk gebied waarin ik kom, diep kan buigen vanuit respect, waar de waarde die ik blijf voelen, alleen heeft te maken met mijn belichaamde taal.Het is gaan settelen in mijn lijf, het is naar Anna gericht en in alles wat er overblijft, kan bewaren in een doosje en het neer kan zetten op een plek,waar ik alleen kan zien dat het naar mijzelf is geschreven. Dankbaarheid te klein is geworden waar ik nu in sta ,waar ik niets verborgen hoeft te houden,dan alleen maar te schrijven wat ik ervaar.Lieve Anna mijn spreker en luisteraar is geworden,dat als ik in contact ben met mijzelf, in vele momenten heb gedacht om stil te willen wezen,maar zodra ik schrijf  of spreek,altijd mijzelf als Anna kan ervaren.Geen verschil is te merken of ik nu luister of spreek. Daarna vaak de behoefte krijgt om te gaan schrijven.En dan tot een mooi inzicht kan komen, dat wat mij is gegeven, in vertrouwde handen is gevallen en zo zorgvuldig zoals ik ben,mij altijd naar Anna zal blijven richten en heb gemerkt of ik nu spreek of luister, er geen enkel verschil meer is te merken,dan alleen het moment wanneer ik geen taal meer zou hebben, in het omarmen van mijzelf, een  mooie stilte blijft komen..
Anna.💚.

Voorloper.

Een voorloper te kunnen voelen in mijn taal die gewoon ontstaat,dat in elk woord die is verkregen steeds ook weer een buiging maakt.Die alleen verteld dat de beweging die ik maak, zo vanzelfsprekend is geworden,zo is gaan liggen in elke handelng die ik zet.Niet hoeft na te denken over een structuur of iets naar binnen te trekken,maar heel natuurlijk mijn stroom aangeeft.Een nieuwsgierigheid soms weerlegt dat als ik schrijf, het zelf vaak overlees  en dan kan ervaren wat het kan doen in elk besef die dan kan komen.Tussen elke zin door kan lezen dat de voorloper die ik ben, zo tevreden kan zijn.Zoals ik kan kijken naar elk wenden en misschien wel veel te lang heb stil gestaan hoe ik het anders zou willen.Zodra ik dat ook denk, besef ik heel goed  dat zodra ik schrijf voor mij geen denken bestaat.Want zodra ik spreek geef ik mijn stem die aandacht die het nodig heeft.Zodra ik loop plaats ik mijn handeling naar mijn benen.Zodra ik iets voel is het te bespreken. In mijn eigen wereld die ik heb  kan ik gaan zitten in mijn stilte. Kan ik weer opstaan om iets te verleggen waarin  de flow die dan komt alleen heeft te maken, dat in alle aandacht die ik geef mij in een mooi moment kan zetten. Hoe het voelt in mijn creëren,omhoog kan kijken en mee kan drijven zoals mijn schrijven laat zien. Toen ik vanochtend wakker werd, ineens kon voelen dat ik een voorloper ben van iets nieuws.Wat nog niet is doorgedrongen dat het normaal kan worden  in het spreken  en schrijven naar mijzelf. Waarin het deel wat gezien wilt worden, dan de kans ook krijgt om opgelost te worden en naarmate het een gewoonte is geworden in het blijven luisteren naar eigen stem, dan een belichaming kan worden in het durven ervaren, dat jij het bent die kan beslissen welk een waarheid naar voren komt.Welk deel overboord kan worden gegooid,welk een invloed het zou kunnen hebben in de beweging naar jezelf.De belangrijkheid in eigen taal kan leggen, in het luisteren naar jezelf.Dat als het je te pakken heeft en wilt beschrijven zoals ik heb laten zien,in het contact blijven houden wat jezelf belangrijk vindt.Dan zijn de eerste stappen gezet,dan gaan er deuren open,dan zijn er geen drempels meer, alleen de nieuwsgierigheid wat er kan gebeuren. Als je weet dat taal niet van binnen in je hoofd is gaan zitten ,maar door de handeling die je maakt een voorloper zou kunnen worden zoals ik mij voel vandaag.
Met  open blik kan blijven staan en echt kan voelen wat een voorloper kan zijn.Wat het zou kunnen betekenen, als iedereen het heel normaal zou vinden, dat in het schrijven of spreken, dan kunnen gaan ontdekken wat een belichaming kan betekenen, in het uiten van eigen taal.De voorloper die ik ben, heeft niets te maken dat ik het beter weet,maar heb allanger ondervonden hoe het is om te spreken en te schrijven naar mijzelf.
Anna.💚.

Medeleven.

Een geweten op kan spelen,dat in een getuigen kunnen zijn hoe de verwoesting naar elkander, niet vanuit een geweten kan ontstaan.In het vloeien van mijn taal en het willen verbeteren wat ik net had weggehaald,omdat de neiging die ik heb, dat in het schrale wat er nu gebeurd ,mijn zelfrespect niets in kan kleuren wat een ander blijkbaar doet.Het is om het even in het laten zien, dat de boodschap die ik breng alleen heeft te maken in het luisteren naar mijzelf.Soms de afleiding voel om over een geweten te willen schrijven.Maar zodra ik het overlees mij iets bekruipt en het weg kan halen, omdat in het laten spreken van mijn geweten altijd weet te kijken wat er gebeurd in de oorlog om mij heen.Hoe mensen verhongeren en staan te bedelen om een stukje brood en in mijn voorstellende vermogen gewoon niet meer begrijp, dat wat mensen aangedaan kunnen worden, zomaar elke dag, Met pijn in mijn hart mijn medeleven alleen kan uiten zoals het nu gebeurd.Mij schaam om te moeten zien, hoe mensen en vooral de kinderen moeten lijden.Want zodra een oorlog voorbij zou gaan, dan pas een oorlog gaat beginnen, in het kind wat niet kon spelen en het heel lang kan duren in het herstellen van het lijf,altijd de angst die is gecreëerd,nooit echt zal verdwijnen,maar in een volwassen worden, zich zouden keren naar een eenzaamheid en misschien altijd in een overlevingstand zouden kunnen blijven staan.Nooit echt meer iemand meer zouden kunnen vertrouwen en misschien ook wel de wapens gaan pakken waar zij mee zijn bedreigd.Ik kan natuurlijk niet spreken voor een ander en haal soms wat dingen weg, om echt te voelen wat het doet als ik in afstand toch kan voelen hoe verschrikkelijk het moet zijn. Om te leven in een oorlog die door een ander is gecreëerd.Alleen mijn liefde zou willen geven als ik zie hoe wanhopig het moet zijn, om als kind en ook als volwassenen toe moet staan kijken ,dat in hetgeen wat er nu gebeurd,buiten alle sporen is gaan liggen .Aan mijn geweten knaagt, dan erover te willen schrijven,in het toe moeten kijken wat het kan doen.Mijn medeleven kan voelen,maar ook weet dat niets kan helpen en het mij verbaasd dat als er een geweten zou zijn,misschien andere dingen zouden kunnen gebeuren.Dat in mijn schrijvend relaas, alleen mijn tranen kan laten vloeien in het keerbaar maken.Dat als een leider  dit zou kunnen lezen, stil zou kunnen worden, om uiteindelijk te kunnen zien dat in het uitbuiten van elkander, het menselijk aspect meerdermalen wordt overgeslagen en het niet meer gaat om iets te bewijzen naar elkaar,maar te gaan luisteren wat er werkelijk speelt .Mijn invoelend vermogen soms die richting uit wil gaan en iedereen zou willen troosten en de zachtheid zou willen geven in het medeleven wat ik laat zien, dat elk mensenleven telt.Met geen enkel geloof heeft te maken,maar het menselijke durven zijn, in de vergeving naar zichzelf.Dat in alle fouten die zijn gemaakt, terug kan draaien naar elk feit.Meer zou kunnen  gaan kijken in de behoefte die het krijgt, dan het masker kan laten vallen en uiteindelijk geen oorlog meer zou willen.Maar in het overkomen het zwaard neer  zou kunnen leggen,om te zien, dat geen enkel strijd het kan winnen van een geweten die er blijkbaar niet is....
Anna.💚.

Als het er toe doet.

Als het er toe  doet, in het vullen van mijn stilte, waarin ik mij beweeg een andere kant op zou kunnen kijken en misschien mijn stilte iets anders zou  gaan vragen,dan te beschrijven zoals het komt. Mijn eer kan dragen,en gewetensvol ik iets uit kan dragen in elke beweging die dan komt. Die mij kan vangen in het moment van schrijven en in mijn spreken nog duidelijker maakt.Dat alle lagen die er zijn afgehaald, als kleine stukjes kunnen gaan dwarrelen en als kleine veertjes naar beneden knallen en dan niets hoeft te kiezen wat er kan ontstaan. In het prevelen inmiddels wel heb geleerd, om mij hardop uit te gaan spreken en  enkel en alleen de behoefte heb, dat in het begeven van mijn taal soms het wonderlijke kan laten gebeuren,in de stroom die ik dan voel.Alles heeft te maken met een zegen die is gevonden,met de wijze woorden die ik voel,geen enkele volgorde het zou kunnen hebben. In het centrum waarin ik sta, alleen met mijzelf heeft te maken.Het uit kan spreiden en voor mij neer kan leggen en dan kan zien, dat mijn vluchtigheid is verdwenen en de inborst heeft gekregen, zoals de wind mij mee kan nemen over de toppen van wat bomen.Mee kan vliegen met elke zwaluw die er komt en aan kan wijzen, dat elke zwaluw die ik zie, een zomer kan voorspellen,dan alleen te zien hoe zij naar beneden duiken of gezamenlijk een boom bestuiven om de mussen te verjagen. Dat in elk creëren wat ik doe, de rust kan vinden en alleen kan laten zien,dat als ik bijmijzelf kan blijven en toch in andere sferen ben, mij het meest blijft richten wat ik te vertellen heb.
Als het er toe doet, in mijn stilte zou kunnen gaan zitten en achter mijn raam naar buiten kijk.Wat vlinders zou kunnen gaan tellen en in iedere druppel die dan valt, mij in een verwondering zou kunnen zetten. Om dan te voelen naarmate ik meer ben gaan begrijpen ,wat eigen taal zou kunnen doen. In het begeven van de beweging die ik voel,mij altijd kan laten weten dat in het genoegen wat het heeft, altijd een ruimte heeft overgelaten om mijn stilte die ik heb, als volwaardig te kunnen gaan zien.Niet kan bezuinigen als het er niet meer toe zou doen.Maar mij alleen over weet geven in ieder aspect en alleen heeft te maken met mijzelf.Hoe ik kijk naar de regen,hoe wat wolken voorbij kunnen  drijven,en de specht nog harder is gaan tikken tegen de  stam van mijn boom.Alle vlinders die ik tegen kan komen mij herinnerd aan het kind. Die, als het zou moeten, mij zou kunnen vertellen wat echte stilte zou kunnen zijn. In het accepteren van mijzelf, daar de grondslag naar voren is gaan staan, wat het er toe doet,alleen kan ontstaan hoe zeldzaam mijn taal zich laat ontvouwen in ieder moment.
Anna.💚.

Bewust geworden.

De bewustwording die het heeft,in het wrijven van mijn handen, grotendeels mee heeft te maken, dat in de warmte die dan komt alleen met een energie heeft te maken.Die los komt in mijn taal ,die zoekt naar een plekje en alleen kan ontstaan als de focus die ik heb, zich kan richtten in alles wat ik beschrijf.Mijzelf mee kan nemen wat er kan ontstaan terwijl ik schrijf.Misschien in het duiden een kant opschuift waar ik al vaker ben geweest,en met milde ogen de ruimte neem om te gaan beschrijven in het begrijpen hoe mijn taal ontstaat.Niets lag opgeslagen ergens onder mijn huid,maar nu in het begeven waar mijn taal buiten mij om gebeurd,omdat ik mijn aandacht daar naar toe kan brengen. Dat als ik geen geluid  zou kunnen maken ook niets hoor,dat als ik niet zou zitten voor mijn laptop, dan zou er niets onstaan.Maar zolang ik kan voelen dat het door mijn handelingen komt,alleen maar weet dat ik zover ben gekomen en elke weerspiegeling die ik geef een reactie is opmijzelf.
Het klinkt zoals ik het zou willen horen,het staat altijd klaar om te gaan onderzoeken.Wat mijn waarheid die ik heb, te onderzoeken en dan in elke buiging die ik maak mijn dankbaarheid kan tonen in het volledig open gaan.De rust kan pakken,  in iedere handeling die ik zet,alleen is gekomen omdat ik nu weet dat mijn taal alleen kan ontstaan als ik blijf tikken op mijn blog,als ik kan ervaren in de energie die dan komt.Dat vast kan pakken zoals een kind mij een handje geeft,dat in het doorstromen van mijn taal geen enkele voorwaarde heeft,maar een bewustwording is geworden. Terwijl ik weet dat als ik in een ander moment zou schrijven gisteren weer vergeten zou kunnen zijn.Dat iedere dag wanneer ik schrijf of spreek iets anders vraagt om te delen. De inhoud die het heeft alleen kan zien wat het toelaten van alle facetten, mij kan laten leiden wat ik echt te vertellen heb.Dat in het ontstaan van zoveel woorden mij iets uit kan leggen hoe het zit. Dat in de stroom waar ik over schrijf alleen kan ontstaan als ik de tijd neem voor mijzelf.Met niemand echt rekening hoeft te houden,alleen een beetje op kan letten hoe ik mijn kadans in evenwicht kan houden. In het overlezen wat ik zeg, dat  mijn stilte die ik tegen kan komen,soms wat emotioneel kan worden omdat ik altijd verbaast zal blijven wat ik schrijf.
Niet op zoek ben naar een wonder, alleen maar bezig ben om mijn taal te laten ontstaan.In de gewilligheid die het kan hebben,soms zo grillig zou kunnen lijken. Alleen maar laat zien wat er kan gebeuren met de aandacht die ik geef, in het openbreken van mijn  woorden, uiteindelijk alleen  aan mijzelf kan geven... en mij bewust geworden  ben,dat zolang ik schrijf of spreek elk moment kan ontstaan  om mij te begeven  in mijn eigen taal!
Anna.💚.

Wat ik werkelijk zeg.

Als ik kan zien hoe het verwaarlozen naar jezelf, juist heeft te maken om te blijven richten naar een ander.Altijd het kritiek kan blijven ervaren en nooi goed genoeg zou kunnen zijn.Dan vaak zou moeten huilen en niet durf los te laten wat niets meer brengt.Dat in het richten naar een  ander, gulzig kan worden in het willen hebben wat een ander heeft.Zich in schulden kan gaan steken om een goed gevoel te willen overlappen, om te denken dat geld belangrijk is. Altijd je willen omgeven met mensen die in feite alleen maar hebben laten zien, dat in het kritiek die zij hebben vaak iets zegt hoeveel zij hebben gemist, om eens naar zichzelf te durven kijken.Om te gaan ervaren dat bijna in alles  wat ik van mijzelf  had gemist,nooit een eigen mening heb durven  hebben en afhankelijk bleek te zijn, wat andere zullen zeggen als je voor jezelf kiest.Als ikzelf durft te bepalen dat in het reageren op elkander weinig goeds kan brengen,dan alleen te verdwalen in een gesprek.Dingen kunt gaan zeggen die zijn gekopieerd,vanuit een reageren op een ander.Terwijl als ik echt kan luisteren wat ik werkelijk zegt, ineens iets zie veranderen.Dat in elk gesprek die wordt gevoerd, zich altijd om kan draaien en dan kan zien, waarom het huilen mij heeft kunnen benaderen,wat ik had willen zeggen met mijn eigen stem.Maar nu het is gaan gaan beklijven in mijn lijf,inmiddels wel heb geleerd dat ik mij aan niemand  hoeft aan te passen.Te leren luisteren wat zich ontvouwt,regie in eigen handen te nemen,te gaan staan in het fundament die ikzelf heb gecreëerd. In het bespreken of te beschrijven.Dat wat ik werkelijk voel, om mijzelf complimenten te kunnen geven,mijzelf belangrijk te maken, door mij over te geven aan eigen stem en taal.Niet meer hoeft te huilen wat ik had gemist, door mijn spreken of schrijven mijzelf terug heb gevonden in elk gesprek die ik ontmoet.Mij bewust ben van mijzelf en in iedere ontmoeting die ik heb, mij steeds meer duidelijk is geworden ,dat vanuit mijn kern waar ik uit schrijf ,door is gaan vloeien in de gesprekken met anderen.En dan kan zien hoe een verwaarlozing in het spreken met de ander, mij heeft laten zien, dat de tijd die ik heb genomen, zo vruchtbaar is geworden en dan kan ervaren wat ik werkelijk zeg.....
Anna.💚.

Dansen.💃.

Het droge zand onder mijn voeten rolt. De neiging heb om het schrijven wat ik doe aan het toeval over te laten,en te gaan dansen met een sierlijkheid,mijn armen omhoog kan strekken en een kringetje draai en dan naar voren buig, mijn benen die mij dragen ook laat zien dat de poging die ik maak, de kleur aangeeft waar mijn dansje voor staat.In het uiten van mijn vrolijkheid, in de vroege ochtend die beweging maak en zo goed heb geslapen en uitgerust mijn lijf ontwaakt in de stilte die er is.De gewennig die het krijgt vanuit een accepteren dat ik heb geleerd om met mijzelf om te gaan en dat kan zien in al mijn schrijven.Soms het een gevoel kan geven, dat het niets anders is dan een waardering te gaan voelen terwijl ik schrijf.Terwijl ik inmiddels nu wel weet dat het een gesprek is naar mijzelf.Alle belangrijkheid is weg gespoeld langs elke beweging die ik maak en  in mijn dansje, die ik voel, mij neer kan leggen dat in welke stilte ik ook sta, geen enkele herinnering naar voren haalt,maar inmiddels wel heb geleerd, in de benadering naar mijzelf, het grootste goed is geworden om dit te blijven doen.Dat het dansje die ik maak een reactie zou kunnen zijn op alle veranderingen die zijn ontstaan.Mij zo eigen heb gemaakt,het gemak weet te voelen dat zodra ik schrijf het mij kan voeden.Mij verteld hoe blij ik kan zijn en dan een dansje maak waarin mijn energie een weg wilt vinden in elke mogelijkheid die kan ontstaan. In het doordringende geluid die mij laat bewegen in mijn uiten. Hoe alles op haar plek kan vallen en in een acceptatie nu blijf zien, dat in elk thema een feestje is geworden om te kunnen beschrijven wat ik voel, in het blijven delen naar mijzelf.
Alles veel meer in harmonie is uitgesproken,niet meer de behoefte heb om mij te vergelijken met een ander,maar meer in het dansje die ik maak, in de liefde naar mijzelf, de mooiste boodschap zal blijven, wat ik heb beschreven op mijn blog, zodat andere het konden lezen en deelgenoot heb gemaakt.
Geen verwachting hierin heb gehad,maar mij wel heeft geholpen om iets te corrigeren.In elke komma die ik heb gezet,heb ik gedaan om mijn taal die ik beschrijf voor een ander wat duidelijker te maken.Omdat ik weet dat een beschrijven van gevoelens niet altijd makkelijk zou kunnen zijn en zeker wanneer het alleen naar mijzelf gericht zou moeten.Dan ook weet dat de spiegel waarin ik nu kijk door mijn schrijven en spreken mij volledig heeft gemaakt.
En dat mijn drive in mijn schrijven niets aan het toeval overlaat,dan alleen een dansje kan maken in de blijschap die ik voel.Weet, dat als ik mij overgeef aan mijn woorden, in al mijn ontvouwen er iets gebeurd wat ik de hele tijd aan mijzelf aan het uitleggen ben.
Niets menselijk is mij vreemd,dat in elke belangrijkheid die ik heb gedeeld, nu op kan lossen in al mijn dansen...
Anna.💚.

Weer kind zijn.

Wat zijn wijze woorden,welk boek zou ik kunnen lezen en dan  iets herken.Welke hand kan ik geven als ik iemand in de ogen kijk,als ik zou kunnen vertellen, dat wat ik beschrijf nog nergens heb gelezen, nog nergens heb gezien, dat in mijn beleven een ware energie zou kunnen ontstaan.Dat in elk delen wat ik heb gedaan alleen is voort gekomen vanuit mijn belichaamde taal.Alsof mijn taal een lichaam heeft gekregen en een rol kan spelen, in het verstaan en dan uiteindelijk mijn lichaam is gaan bekruipen. Misschien een abstractie zou kunnen krijgen en in concrete vorm neer blijf zetten.Meer zou ik er niet over kunnen zeggen,meer is het ook niet te doen, om steeds maar weer uit te leggen en in mijn  eigen redelijkheid wil blijven, dan alleen te kunnen ervaren in mijn eigen woorden die ik beschrijf.
Het kind weer zijn, is in feite nooit verloren is gegaan,dan alleen te bedenken dat mijn volwassenheid, alleen kan betekenen dat ik mijn verantwoording heb genoemen en het kind in mij soms laat spreken.
Dan laat ik haar vliegen over mijn woorden en mag zij van alles vinden,alles aangeraakt kan worden, opgetogen mag zijn over de kleinste dingen.En als zij wilt rusten,  dan mijn schoot groot genoeg blijkt te zijn en haar kan strelen over haar zachte wangetjes.Lieve woordjes kan fluisteren en in een ontroering kan komen om te zien hoe gelukkig zij is geworden. Waarin de volwassen vrouw zich echt heeft bekommert hoe het had kunnen zijn, met de aandacht die ik weet te geven terwijl ik schrijf.Haar nooit een rozentuin heb beloofd,maar wel de waarde, om het kind in mij te blijven zien en er soms plots over wilt schrijven.De bloementuin die ik creëer, in het veilig voelen wat ik deel met mijzelf. Mij soms laat schrijven zoals een kind in alle onschuld, mij ook kan vertellen dat in elke beschadiging die zij heeft gehad,geheeld kan worden in het durven luisteren naar mijzelf. In het contact die ik maak vooral in mijn spreken, eindelijk toe kan laten hoe het voelt, dat in de waarde die ik geef ,mij als volwassenen vrouw laat ontluiken in elk gesprek om even weer het kind toe te laten.. Mij veel meer duidelijk heeft kunnen maken, dan ik mij ooit had voorgesteld.
Het loopt zoals het is en in elke verbinding die ik wil leggen, misschien wel de enigste reden is om te blijven vertellen wat schoonheid kan betekenen,het kind weer zijn, zo natuurlijk blijkt te zijn.Dat het bij mij is gaan horen, in elke omarming die ik geef en het kind in mijzelf kan omschrijven ,zoals elke vlinder die ik dan zie, dan het kind laat spreken in elk dialoog die  dan ontstaat...🦋...
Anna.💚.

Bloemenveld.

🦋. 🦋. 🦋.
Zo kwetsbaar als het lijkt, in alle opzichten mij altijd verblijd als ik een vlinder waar kan nemen.Altijd door haar schoonheid wordt getroffen en vaak zie, wat kwetsbaarheid kan betekenen, als ik met zachte ogen kan ervaren, dat  ik mij soms ook zo kan voelen.Het fladderen van de ene bloem naar de ander,alleen te zijn met mijzelf,alleen te moeten beslissen wat ik vind, is waarschijnlijk het juiste om  te doen.Mijn vleugels die ik heb, alleen weet te ervaren wanneer ik zie, hoe in ieder dalen terug kan zien,dat door mijn spreken er iets gebeurd.Mij lichter weet te maken en met een bron van energie, mijn dag voller maakt. Waarin het lijkt alsof ik opnieuw ben geboren in het bloemenveld waarin ik sta.
De link die ik steeds legde,dat dit gewoon van mij kon zijn en door mijn vele spreken en schrijven, er achterkom, dat ik hier  altijd  voor open heb gestaan.Welliswaar allerlei andere vormen heb gezocht,maar nu ik weet, dat als ik spreek soms een veld met bloemen  kan ervaren,de verbinding nog dieper raakt, als ik er alleen over zou schrijven en spreken..Het voelt als een privilege in de ontmoeting die ik heb,dat in het (terug) luisteren van mijzelf, pas echt kan voelen dat het raakt en mij zoveel energie kan geven en toch hetzelfde blijft, als ik alleen maar zou schrijven.De invloed die het heeft, zal  ook in mijn schrijven gaan bemerken.Wat uiteindelijk mijn passie zal blijven,maar het veel meer diend , dan alleen te schrijven over het veld waarin ik sta.En voel mij dankbaar zoals het ontvouwt,dat in het terug keren en in het samenkomen met mijzelf, voor mij het mooiste is wat ik weet te ontvangen.  Niet terugdeins wat er naar voren komt,maar door te ervaren,  ook in het schrijven wat mij wel eens verbaast, in het terug lezen of luisteren, vaak moet lachen en iets wil corrigeren  wat misschien nergens op slaat.Maar dat het moet passen zoals het voelt, dat als ik iets overlees met andere ogen en mijn vleugels wat minder gebruik,maar te blijven staan op de bodem die ook vraagt om in dit moment te blijven..
De enkeling die ik ben en mijn privilege gescheiden wil houden en toch tussen de zinnen door kan lezen, wat mij werkelijk bezig houd. Misschien in het veld waarin ik sta veel te mooi is voor een ander. Welke rem  ik eraf kan halen en denk te vliegen over mijn taal, om te schrijven over mijn de zachtheid die ik voel. Dat kan projecteren op een vlinder,zoals kinderen kunnen kijken in de onschuld die het heeft.Niets kan bepalen wat ik heb geëerd,wat ik heb gedragen onder mijn huid.Wat niet zomaar in het bevinden van mijn taal , altijd alles maar naar voren schuift.Maar te weten in het keren van het moment, in het herstellen van wat zinnen, geen verbloeming is ,maar een contreter willen zijn wat mij bezig houdt.
Soms in de vaart waarin ik zit, mij overvalt naar alle kanten.Dan een vlinder gebruik in de weerspiegeling die het geeft,mij zo kwetsbaar kan vinden in het voelen van mijn zachte huid.Dat in het ervaren wat ik laat zien soms ook heel voorzichtig wil zijn.Mijzelf in acht wilt nemen en de privilege waar ik over sprak, alleen heeft te maken als ik met mijzelf spreek.Maar in mijn schrijven ook is te zien dat het met elkander heeft te maken en niets kan scheiden,  wat ik ervaar en kan ook zal beschrijven,waarschijnlijk in een ander toon naar mijzelf heb weten te neer te leggen. Mijn schrijven mij altijd beloond.Het bloemenveld die ik creëer  nodig heb in al mijn woorden, waarin soms mijn kinderlijkheid het overneemt en dan de vleugels krijgt, in al wat is beschreven...
Anna.💚.

Verfrissing.

Terzijnertijd als mijn taal zou verdwijnen,en met lege handen sta,als ik zou blijven ervaren, een herhaling van gisteren blijkt te zijn,dan nog kan ik het anders ervaren en ben ik er anders in gaan staan.Ben mij bewust in de vlucht die het kan geven, op een andere manier ben gaan zien.Dat in het tegenhouden van zoveel schoons,een uur een dag zou kunnen lijken,een dag misschien een maand, in de maanden dat ik heb geschreven in feite wat jaren  geworden zijn.En nog steeds mij die verbazing kan geven, zodra ik wakker ben geworden voor dat ik ga wandelen, even mijzelf wakker ben aan het schrijven, even ben aan het proeven hoe vandaag mijn smaak zal zijn.Hoe ook iedere dag  anders kan lijken. Soms het weer is omgeslagen , de regen zich laat zien en de takken aan de bomen veel lager zijn gaan hangen door de zwaarte van het vocht.Maar zo fris kunnen ruiken en kan zien dat het nodig hebben voor de grond, altijd de regen welkom kan heten en door de plassen kan stampen zoals het kind in  mij dat laat doen.
Elke verfrissing die het kan geven, vind ik terug in mijn taal,dat geen enkele dag hetzelfde is gebleken en dat ook kan zien in mijn schrijven.Zelfs mijn ervaren een andere koers kan gaan.Niets meer hoeft te zoeken,  maar te laten onstaan in elk woord die naar voren wilt komen.Geen enkele reden hoeft te hebben,maar gewoon zoals de regen kan vallen en in de stroom kan blijven staan, dan kan voelen hoe in elk beschrijven een verfrissing kan ontstaan.
De beweging die ik maak in het zuiveren van mijn taal,iets anders zou kunnen raken in het spreken met mijzelf.De logica die ik kan hebben voor mij volstaat,zoals in elk keren van een blad, steeds om kan slaan en niet kan weten hoe het had kunnen zijn, als ik niet zou kunnen beschrijven wat er in dit moment ontstaat.
Het is de verfrissing die ik voel, zoals een nieuwe dag mij aan kan kijken en niets vraagt, dan alleen te laten weten hoe anders het kan zijn. Mijn ervaren in de regen, zonnestralen bleken te zijn en mij uitnodigt om te gaan wandelen in de regen en te laten vallen op mijn huid.Te voelen hoe zacht het water is en kan zijn, in het plezier wat het kan geven,hoe een verfrissing in mijn dag kan komen. In het toelaten van mijn taal, dat in iedere plas die ik tegen kan komen, een herinnering zal blijven hoe ik ben opgestaan...
Anna.💚.

Mijn gesprekken.

Mijn stil geworden spreken,als een ingehouden speling,als een uitgestrekte heuvel, alleen kan zien, waarin het naar boven klimmen nog net is om te doen. In de stappen die zo hol kunnen klinken en de weerkaatsing kan geven van een ego die ik wel drie keer hoor en stil sta in de regen en het gevoel kan geven,dat als ik naar beneden kan kijken zoveel ruimte zie.Het landschap voor mijn ogen op zie doemen en dan kan lachen om de houding waarin ik sta.Wat steun op mijn stokken,een steen naar beneden zie rollen en precies op de goeie plek terrecht kan komen in het vastklemmen wat het doet.Zo vind alles zijn eigen plekje en niets hoeft te doen, dan alleen te gaan kijken wat de natuur kan doen.Die een balans kan geven,een afgerond gevoel,dat in mijn spreken mij zo duidelijk is geworden dat in de bevestiging die ik zocht, alleen bijmijzelf kan zoeken.Alleen te zijn in alle dagen en eigenlijk steeds  de bevestiging zocht.Dat in mijn dagelijks beschrijven toch heel anders blijkt, dat als ik spreek een andere taal gebruik.Veel intiemer is geworden, veel meer in een ander licht is komen te staan.Dat als ik schrijf iedereen het kan lezen,maar zodra ik spreek, het voor mij zo anders blijkt te zijn.Zo zeldzaam  wat het mij kan geven en nooit aan een ander zou willen laten zien of horen.Maar in het bewaren van mijn eigen cloud en misschien wat later terug kan horen en dan kan ervaren hoe persoonlijk het kan worden in het spreken naar mijzelf.Schrijven of spreken zijn twee totaal verschillende dingen.Als ik schrijf dan voel ik de flow van een ongedwongen sfeer,dan laat ik komen wat er komt en laat ik mijn taal naar voren treden.Maar zodra ik spreek er iets anders gebeurd met mijn videorecorder.Dan hoor mijn eigen klank in het vertellen hoe het voelt om mij los te koppelen van een bevestiging die ik zocht en aan mijzelf uit kan leggen, dat wat ik weet, te laten ontplooien in mijn eigen gesprek.Ik hoef niet meer high te worden wat vaak in mijn stilte gebeurde .Maar wil mijn spreken nu gebruiken in de duidelijkheid die het geeft.En net als in mijn schrijven in een vloed kan komen om te kunnen luisteren wat ik werkelijk zeg.Som moet ik lachen en lijk ik wel een idioot,maar weet zeker na zoveel jaren,geen bevestiging meer hoeft te hebben, dat in het vertellen aan mijzelf zo is gaan beklijven en net als mijn schrijven blijf ontwikkelen.Dat het verschil tussen schrijven en spreken mij ook andere dingen zijn opgevallen.Als ik schrijf hou ik onbewust toch rekening met de ander,probeer te letten op mijn fouten en mijn cadans, dat elke verhouding ook een beetje moet kloppen en graag aan mijn thema houd.Soms loopt het wel eens anders en laat ik mij meeslepen met een gevoel en dan achteraf als ik het overlees soms heel kritisch kan zijn.
Maar zodra ik spreek en het alleen naar mij is gericht, dan pas kan ervaren hoeveel ik heb geleerd van mijzelf.Dan kan horen hoe mijn stem zich heeft bewogen en zo blij kan zijn dat in het spreken met mijzelf, daar intiemer durf te zijn.En mijn taal die ik gebruik in mijn schrijven meer mijn creativiteit laat zien, dat wat naar buiten spoelt achteraf kan bespreken het dan overlees en mijn goedkeurig heeft om het te posten.Maar ga nu voelen welk een verschil het heeft,geen voorkeur hoeft te hebben in de passie die ik heb om te schrijven.Maar mijn spreken met niemad hoeft te delen, in het privé wat het is , dat als ik mijn hart wil volgen en luchten. dat in al mijn gesprekken doe.
Anna.💚.

Vandaag.

De verfijning als een dunne lijn zich is gaan reiken tot aan een eind van een begin. In elk verschil nu heeft laten zien,dat niet alleen het verplaatsen van wat spullen,maar ook heb kunnen zien,hoe diep geworteld mijn ervaren is geworden.Mijn beleven zoals het komt,meerderen malen een kruising heeft gemaakt. Dat in het bergen van mijn taal,waarin niets anders is overgebleven, dan het gemak in mijn openen van vandaag. Vanuit het niveau die ik zondermeer blijf delen om te kijken wat er komt.Vandaag niets anders kan vermelden wat zich aan  sluit in het geheel,wat zich in een presentatie  kan laten ontstaan.Elk podium kan geven,waar ik ben op gaan staan,waar de menigte mee zou kunnen juigen,zou kunnen klapppen en ik naar voren buig in mijn ontvangen. Maar nu begrijp dat ik niemand kan vermaken. Uiteindelijk alleen naar mijzelf steeds schrijf en op mijn blog kan laten weten dat als ik schrijf, alleen mijn passie volg en mijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen om te blijven zien wat er naar voren komt.Vandaag is zo'n dag, dat ik kan voelen dat het tekort in mijn woorden soms iets anders zegt.Soms de verfijning mij toelaat om iets tastbaar te maken,om een samensmelting te willen voelen, blijkbaar mijn taal daarin nodig denk te hebben.Maar nu ik ontwaak in deze dag,vandaag weer opnieuw een poging waag en heb moeten inzien dat mijn drive die ik heb,zo verschillend laat wezen.Zo onbeperkt steeds kan laten zien hoe ik kan dansen over mijn toetsen.Hoe mijn handen bewegen in elk ritme die dan komt en de neiging heb om anders te gaan bewegen.Niet stil kan zitten terwijl ik schrijf,maar als een wilde, mijn energie in goeie banen wil leiden,en vooralsnog alles bij vandaag wilt houden,omdat ik niet terug kan kijken en ook niet vooruit.Geen mening kan hebben over de oorsprong van mijn vertellen en alleen maar laat zien wat er kan gebeuren als ik mijn toestemming geef om te blijven vertellen wat ik vandaag beleef.Het kleine verschil die ik kan maken,mij onverhoeds kan gedragen als een jonge meid.Als een wervelwind die mij kan dragen in het gevoel wat ik nu kan hebben.Mijn vleugels blijkbaar uit kan slaan en kan zweven over mijn woorden. Het zo heerlijk is om dit te voelen terwijl ik schrijf. Mijn energie die ik nu kan hebben alleen iets over vandaag verteld.Dat als ik door zou schrijven het veel te lang zou worden,misschien een verfijning weg zou vallen, waarin mijn taal niets anders anders is, dan te kunnen zijn in dit moment van vandaag...
Anna.💚.

Bezieling.

Als ik kan schrijven wat mij werkelijk bezield,zonder iets te willen eren.Maar neer kan zetten wat mij vult,niet achterom hoeft te kijken,maar in het lezen van mijn eigen tekst, zo blij kan worden om het  willen vertellen wat ik heb om dit te laten zien. Dat de toegankelijkheid van een mooi relaas, steeds blijft rollen naar een zuivere kant,waar ik uit kan reiken naar mijn stilte die ik benoem.In het uitleggen welke zin zich vormde naar een plek, om zo te kunnen kijken wat ik wel vaker doe .Om te erkennen dat niet alleen mijn taal zich mengde in een verloop, maar mijn voltooiing wat het is geweest op een ander niveau te gaan beschrijven.Te gaan ervaren dat mijn drijfveer toch heel anders blijkt te zijn,dan te denken dat ik iets kopieer.Dat in het spreken en schrijven mijzelf steeds beter leer kennen.Welke voeding het kan geven als ik kan schrijven over mijn natuurlijkheid van beleven.In feite daar weing voor hoeft te doen, alleen te ervaren en soms de Sjamaan in mij naar voren laat komen.Soms zo overweldigend het kan zijn, om te zien dat het mij gerust stelt en in allerlei uiten mijzelf troost.Dat mijn gevoeligheid hierdoor haar eigen plek in heeft kunnen nemen en mij een voldoening geeft. Dan alleen te beschrijven hoe het voelt om te ervaren dat wat ik heb,misschien wel heel bijzonder zou kunnen zijn.
Mijn drive van vertellen, het toe kan laten dat in een eenvoudige houding, mij realiseer hoe in het erkennen van zoveel meer, soms heeft te maken met de moed van vertellen.In een schaamte voorbij,niets meer hoeft af te pellen maar in staat kan zijn om te zweven boven mijn vertellen.Alles binnen laat komen en dan kan ervaren dat mijn intensie die ik heb, als een gevoelig mens neer kan zetten en daar dan over schrijf.Wat mij beweegt om te durven creëren, waar ik mij thuis kan voelen en op mijn gemak kan zijn.Waar ik alleen kan luisteren hoe alles klinkt,hoe de weg die ik bewandel mij omringd van eerdere ervaringen, waar ik steeds in heb gelooft.Maar nu ik zover ben gekomen in een vasthouden van een stam,daarmee de natuur en mijzelf heb omarmt.Altijd een beetje sceptisch was door de kritiek van een ander.Maar in het dalen van mijn werkelijk zijn, ik nergens meer omheen kan kijken,maar te blijven ervaren dat ik kan zweven over mijn taal. Met de brede vleugels die ik heb en altijd neer kan dalen op de juiste plek die ik aan mijzelf heb gegeven.In al het ontvangen,mij zo rijk en blij heeft gemaakt,  in het durven voelen en ervaren,zo volkomen terrecht blijkt te zijn, dat als ik alles eens op mijn gemak terug zou willen lezen, altijd weer uitkom bij mijzelf...
Anna.💚.

Drijfveer.

Mijn verzilveren als bescherming heb gezien,de gouden rand is blijven plakken en in een schoonheid is neergelegd, waarin ik niets hoeft verwachten. Dan in mijn beoogde realiteit, op steenworpafstand alleen heeft liggen smeulen zoals kooltjes kunnen doen.Mijn handen te warmen aan het vuur, wat al die tijd is blijven  branden.Wat ik al al die tijd liet zien, in het tonen welk effect het op mij zou kunnen krijgen.
Niets liever te gaan staan  en een hand zou willen geven om te gaan ervaren dat mijn blijschap die ik heb, aan een ieder door zou wilen geven.Maar inmiddels weet, dat ooraak en gevolg,mij geen enkele reden heeft gegeven in het dragen van mijn taal.In elke zin die is beschreven geen enkel vorm mij misstaat,maar in mijn bewegend vertellen soms los kom van een gewenning.Soms laat zien wat ik andere wilt vertellen. Nergens aan kan komen ,dan alleen te laten ontvouwen zoals het komt.Te beschrijven mijn stilte,waar alles in geboren zou kunnen worden.Waar de lijnen die ik uitwerp, als wortels van bomen door kunnen gaan lopen op plekken die ik nog niet had gezien.Op allerlei manieren heb willen laten zien dat in alles wat ik dacht verloren te hebben, zich heeft gestapeld in het bevinden van mijn schrijvend beleven.De herkenningspunten niet zo belangrijk meer zijn,maar in het begeven van mijn schrijven het een soort bevestiging is geworden. Dat al die tijd dat ik schrijf,mij heeft verlost hoe het had kunnen zijn als ik zou zwijgen.Als ik in een schaduw zou gaan staan,als ik niets van mij liet horen,mijzelf zou kunnen verwijten, dat ik niets kan en alles heb laten liggen. Wat zo belangrijk is om te weten,dat in de aandacht die ik geef,mijn zorgvuldigheid blijf voelen naar mijzelf.Niets heeft te maken met een narcistisch zijn,of een overlopen van zelfredzaamheid ,maar wel heeft bewezen dat zolang ik schrijf,echt kan blijven voelen wat een bezieling betekent in de grootse zin van het woord.Niets achter hoeft te houden,maar te zien dat mijn alleen zijn zo heeft geholpen, in het dragen van een tijd en altijd kan blijven vertellen. Dat in alles de oorsprong kan hebben. In mijn vertellen door het leidend aspect,mij meerdere malen heeft doen verbazen wat ik schrijf.Wat ik kan laten zien terwijl ik schrijf en mij soms naar een hoogtepunt kan brengen en dan naar beneden kijk en soms kan schrikken. Van de wolk waarop ik zit.Maar gelukkig altijd mijn vleugels kan gebruiken om terug te zweven,en te landen in dit moment.Waar ik altijd op dezelfde plek zit te typen en voor dat ik het weet,mijn blad weer vol is geschreven en  met een tevreden gevoel weer uit kan kijken naar een ander moment.Waar de drijfveer die ik heb, altijd kan laten zien hoe het mij vult in mijn delen...
Anna.💚.

Wanneer mijn taal gaat spreken.

Als het door zou kunnen dringen dat de taal die ik laat zien,zo wonderlijk zich laat ontvouwen.Zoals een kelk van elke bloem langzaam open kan trekken, zo haar schoonheid kan laten zien.Dat in elk vertrekken van iedere zin andere woorden staan te dringen en als een palet kan laten weten,welk een ingang het kan hebben, dat als men zou weten dat taal alleen maar kan ontstaan als ik ga zitten om te schrijven en als ik spreek dan alleen mijn taal blijft ontstaan.De belichaming die het kan krijgen is een gevoel wat ik beschrijf,een rakend effect kan krijgen als ik werkelijk kan luisteren wat ik schrijf. Alle aandacht die men heeft, vaak onbewust naar andere wordt gebracht,en zonder het te weten, daar de misvatting kan onstaan,dat wanneer ik mijn eigen taal kan horen, dan pas kan weten wat een belichaming is.Taal zit niet opgeslagen in mijn hoofd of is aan het schuilen in mijn huid.Taal is een middel om te schrijven of te spreken in het laten ontstaan,dat zodra ik uit ben gesproken of geschreven er niets meer kan ontstaan.Dan komt mijn stilte waar geen zuchtje is te vinden, dat een dichtheid van mijn beleven buiten mij om gebeurd.
Het beschrijven vanuit mijn stilte in de stappen die ik heb gezet, van een ander niveau zal zijn en mij kan laten leiden in de vorm die het krijgt, zo vanzelf in zachte treden naar buiten kan komen.Niet omdat ik een kraantje openzet,maar elk woord die naar buiten wilt komen eigenlijk alleen maar is, omdat ik heb leren schrijven in elk moment,en leren spreken soms met zachte toon,niets uit mijn hoofd is gekomen,maar door ieder woord te omarmen en mij alleen laat zien hoe de stroom op gang kan komen als ik voor mijn laptop zit.
Anna.💚.

Arendsoog.

Elk doorbreken in het verstaan,vele meters heb beschreven,vele wegen heb onderzocht,waarin ik stil heb gestaan in elk ondervinden. Wat eigen humor kan betekenen en zo spontaan naar buiten komt.Zo zalvend  het kan voelen als mijn beleven om kan slaan in een uiten van mijn aanwezigheid in schrijven. Er niet toe leidt dat in mijn zorgzaam zijn, de vleugels heeft gekregen van een grote Arend.Die niet vliegt maar zweeft en met grote argus ogen alles weet te overzien,alles in de gaten heeft gehouden,en altijd kan landen in het dalend effect van zweven. Iets weet te vangen in het ogenblik,dat de prooi een alertheid had verloren en het wordt gegeten door de Arend. Die ook zweeft over de rotsen en met haar grote klauwen haar prooi  kan eten, de gewoonte in de natuur op mij indruk kan maken,en ook kan zweven zoals een Arend kan laten zien.Niet bezig ben om iets te vangen, maar de wijdte van mijn vleugels kan ervaren en niets hoeft te doen om te leren vliegen,maar mij voort laten duwen door de wind waarop ik kan zweven.Mijn eigen draai kan bepalen en niet meer hoeft te wachten wat een ander ervan vindt,maar heb mogen leren in het overleven, waarin ik vaak heb gestaan,nu besef, dat ik mij niet schuldig hoeft te voelen dat ik nog gezond en wel mijn zweven kan beschrijven zoals een Arend dat kan doen.Door elke poging die ik beschrijf, steeds vaker erom kan lachen. Om te laten zien dat de serieusheid die ik kan hebben in een zwevend effect is omgeslagen en neer kan dalen op een kale rots.Wat naar beneden kan kijken met de ogen die ik heb.Mijn ruimte kan waarderen, dat in elk zweven wat ik vertel,een Arend als voorbeeld kan nemen.Omdat ik zie hoe een Arend weet te leven, veel indruk op mij maakt.In de vrijheid die ik voel om te gaan zweven in elk ontstaan en mijn alertheid in mijn bewegen als een mooi cadeau kan blijven zien.Dat in de breedte van mijn vleugels kan ontdekken, hoe fijn het kan zijn in het zweven over mijn spreken en schrijven en niets anders meer kan. Dan mij als een Arend te kunnen voelen en  met een Arendsoog over mijn verhalen kan zweven en met grote klauwen  mijn vrijheid kan vangen.Zodra ik mijn vleugels heb weten te  spreiden, uiteindelijk neer kan dalen in iedere lach, mijn stilte open kan breken, om dan te kunnen zeggen dat ik de vleugels van een Arend heb....
Anna.💚.

Wat stilte kan brengen.

Wanneer mijn stilte zachtjes binnen treedt ,vanuit een stille schrede, zich neer kan vleien tegen mijn huid.Zich kan ontvouwen zoals mijn taal de indruk geeft, waarin elk spreken mijn keel ook schraap en tot een hoesten kan leiden.Dan weet ik, dat het mij raakt en bezig is om een ingang te willen vinden,om te laten voelen dat als ik in mijn stilte ben, niets vreemd meer is om met elke regel te willen beginnen.Dat mijn taal in elk moment zou kunnen vervallen in een serene stilte.Mij dan weet te verplaatsen in mijn blik, soms mijn ogen dicht kan houden,soms mijn handen stil kan leggen en veel langzamer mijn toetsen aan kan raken in de opening wat stilte  echt kan brengen.
Het gaat voorbij aan alle dialogen die ik met mijzelf ook heb.Het komt veel vaker langs met een gevoel alsof ik iets heb moeten zien.Alsof in alle lagen die ik heb laten zien,nu pas mijn stilte kan ervaren.Kan laten weten hoe ik kan staan tegenover mijn taal, in het beschrijven hoe het voelt om vanuit mijn stilte te kunnen proeven.  In elk woord die ik beschrijf,  meer kan beleven wat deze stile mij zegt.Wat het laat zien in de gevoeligheid die ik heb, overeen kan komen met de wereld waarin ik leef.Mijn stilte een mooie ingang heeft, om alles wat ik dacht te moeten beschrijven nu op een hoopje gooi en mijn stilte alleen maar is gekomen door het spreken en schrijven naar mijzelf.De verandering die het heeft, is de mooie ontspanning waar ik nu uit schrijf.Geen behagen naar een ander,maar te durven ervaren wat mijn stilte kan doen, als ik mij over kan geven aan een vrede in mijzelf...in elke waarde die het geeft, in al mijn ontvouwen heb gecreëerd, dat ik op zoek was naar mijn uiteindelijke stilte.Want zodra ik daar ben gekomen, het meeste wat is beschreven los kan laten en dan kan kijken met een andere blik. Mijn stilte kan ontvangen,zoals ik eet en kan slapen,zoals ik blijf bewegen in de taal van ondervinden en alleen mijn dankbaar kan voelen hoe ik mijzelf heb geleerd om dit te blijven beschrijven...
Anna.💚.

De lach.🤣 .

Het lijkt zo gewoon,zo heerlijk zuiver,zoals een water kan stromen in de rimpels die het geven. In het mogen zien,dat het beeld wat ik neerzet in mijn luisterend spreken, dan pas mijn taal kan horen zoals ik het beschrijf.Elk begin een opening zal blijven, dat elk woord die ik gebruik in de taal die heb begrepen, om daar ruimer mee om te gaan.Het genieten van mijn wapperende gordijnen,mee kan gaan met de wind en de zon heel zachtjes naar voren schuift in de stilte die ik dan voel.Als een zachte regen neer kan dalen en over mijn schouders valt,langs mijn rug en borst gaan glijden en over mijn buik en billen de weg ook zoekt, hoe de stilte mijn benen kan bereiken en in mijn voeten zakt.De grond in kan duiken, dan een gat ontstaat waar ik een boom zou kunnen plaatsten met een brede stam.Waar de stilte kan gaan liggen, netzolang in het duren van mijn dag een vrolijkheid tegen kan komen en moet lachen om mijzelf.Waarin het wortelen van mijn stilte soms iets komisch krijgt.Als witte vlaggen kunnen veranderen in een overtolligheid,waar het room meerdere malen eraf is gehaald en er weinig is veranderd.Maar door het vele schrijven,  ik nu weet, dat mijn vrolijkheid geen enkele serieusheid kan pakken,maar te strooien om mij heen zoals alle glitters kunnen dwarrelen naar de grond.Elke stilte die er over blijft, zich kan herenigen  op mijn blad,waar de komische blik is gevallen terwijl ik voorover val en een bad kan nemen in de woorden die blijven stromen als ik mij er toe zet.Het in dit moment iets komisch kan krijgen in het ondoorgrondelijk zijn,dat zodra ik ga liggen in mijn woorden, dan pas kan zien hoe  ruim mijn inschatting is gebleken en mij werkelijk heeft verwend. In elk bevinden meer iets zegt dat wat er kan ontstaan een mooi gegeven zal blijven,dat als ik kan lachen om mijzelf iets weet te raken in het luchtig kunnen zijn en altijd een neiging heb om dieper te gaan graven,maar vandaag daar geen enkele behoefte aan heb.Moet lachen om iedere bodem die is gelegd,moet lachen in het zinvolle naar mijzelf en terwijl ik spreek, alleen maar kan schateren, om de woorden die ik op mijn tong ook leg en moet lachen om elke aandacht die vervliegt. Als ik moet lachen in elke zin die ik beschrijf, mijn ingehouden speelsheid nu de ruimte krijgt,dat in het ervaren van deze energie, geen enkele begeleiding nodig heeft,maar een zin beschrijf, waarin geen stilte is te zien,geen enkele schoonheidsprijs zou kunnen verdienen,maar het lachen om mijzelf vandaag een voorrang krijgt, om mij daarin heerlijk te kunnen ontspannen...😂...😂...😂...

Anna.💚.

Onder mijn hart.

Zoals het voelt, het laatste woord nog niet is uitgesproken,maar het werpen van mijn eigen blik, in een volgend moment juist naar voren kan treden.In het gemak wat het geeft geen enkel reden kan beschrijven hoe mijn flow van ontvouwen uiteindelijk de ruimte krijgt,om te gaan aanschouwen wat echte stilte met mij kan doen. Het is geen zwijgen of een verplicht stil te zitten,maar een ontspannen in mijn ontvouwen kan ontstaan. In elke grens langs is gekomen en mij niet meer hoeft te verhouden in elk verstaan. Nu ik in mijn eigen woorden kan verdwijnen als een overgave kan blijven zien,waar ik alles kan vergeven en  vergeten,soms niet heb kunnen weten dat in sommige dagen waarin ik kan zijn,zoveel eenvoud kan dragen waarin een stille liefde is ontstaan.Het is de zachtheid in mijn vingers, waar ik ontspannen mijn toetsen aan raak.Waar ik soms kan voelen dat niet mijn wereld kleiner is geworden,maar te groot in het verstaan.In het overspoelen met de energie die ik heb ,mee te leren leven, hoe ik iets beschrijf.Zoals de wind en de regen door de zon een regenboog kan ontstaan.Waar alle kleuren die ik zie, als een diamant zou kunnen beschouwen,als een dierbare schat onder mijn hart kan dragen. In de verfijnig die dan komt, waaruit mijn stilte alleen geboren kan worden als ik de zachte hand van mijn delen, alles open zet om mijn stilte te verkennen.Zoals in de lange wandelingen die ik heb gemaakt, voetje voor voetje heb kunnen bepalen hoe ik mijn stilte beschrijf.
Mij in een ervaren kan zetten,wat alleen maar laat zien hoe mijn taal zich onder heeft gedompeld in een stilte van mijn zijn.Hoe eenvoudig het kan worden dat in de verfijning die dan komt,mij stil kan krijgen,mij laat voelen wat mijn belichaming kan doen in het overstijgen van het stralende  effect, die het op mij heeft gekregen,als ik probeer om over mijn stilte te schrijven.

En leg mijn handen in mijn schoot,sluit mijn ogen zachtjes dicht en laat mij achterover vallen in een bed van heerlijk mos.Waar het zo kan ruiken zoals de natuur het heeft bedoeld.Kleine beestjes over mijn armen kruipen en dan voel, dat ik wordt opgenomen in het geheel en een samensmelting kan voelen in heel mijn lijf.Mij laat zakken in de geboorte die het krijgt.In mijn stilte neer kan dalen wat het vraagt ,om stil te liggen en te gaan ervaren, waar ik nu over schrijf. Mijn blauwdruk is geworden en aan kan geven, dat als ik mij overgeef aan mijzelf in de natuur, vanzelf in deze prachtige stilte  aan ben gekomen...wat onder mijn hart is gaan liggen... zodra ik het beschrijf.
Anna.💚.

Als ik schrijf of spreek.

Soms ervaar ik heel weinig en kijk ik weg van iedere steen. Die ik dacht te moeten gebruiken om een nieuw pad te gaan leggen rondom elk gewenste klank.Mijn ingetogenheid als een blad om kan draaien,en dan mee kan deinen in elk geluid die tot mij komt.Op kan vangen en weergaloos  kan beschouwen, als een weg die dood zou kunnen lopen.Mij onthield van de weerstand die ik voelde. Als ik ging buigen naar een gebied. Zonder enige bedoeling nu ook weet,dat alleen met gevouwen handen ik iets kan laten zien.Het repect die ik dan kan voelen,dan in vrede zou kunnen zijn,dat in het beleven van mijn schrijven alleen voor mij uitzonderlijk zou kunnen blijven.Het is mijn stilte die mij verteld dat ergens onderweg in al mijn ervaren mij niet meer blind kan staren over het fenomeen van spreken of schrijven.Maar het alleen zijn zo weet te omarmen, dat in elke keuze die ik maak, niets meer heeft te maken om vermaakt te willen worden.Maar duidelijk kunnen zijn in het beleven van mijn schrijven verder zal drijven om te zien wat er komt.Geen enkel weerstand  kan bieden aan de stroom die dan komt,mij altijd overgeef en steeds iets anders ervaar.Niets vast kan houden maar los te laten zoals het kwam,zoals ik nooit een vlinder zou kunnen vangen,geen enkel dier of mens lelijk zou kunnen benaderen,maar te kunnen kijken in elk ervaren die het geeft.
Het blindelinks vertrouwen een flinke sprong heeft gemaakt, in al het creëeren, het woord in een eigen daad om werd gezet.Om kan buigen naar een geheel wat geen thuis komen meer is ,maar een ontvankelijkheid als een rijpe vrucht in mijn schoot ligt te wachten. En heb dit bewaard voor de uren waarin ik stil kan zitten en met mijn ogen dicht nog wat mompel.Maar nu ook weet, dat als ik niet schrijf of spreek geen taal is te bekennen.Maar een mooie stilte mij omringd,en zonder te schrijven of  te spreken mij bevindt in de zuiverheid van ervaren.Alles heb geprobeert om te blijven uitleggen  wat ik deel, alleen is gekomen,dat als ik zou zwijgen,niets zou kunnen laten zien.Niets in taal om zou kunnen zetten,wanneer ik weet, dat als ik in mijn stilte ben gekomen, niets meer te vertellen heb.Niets meer hoef uit leggen  in het rijpen van mijn luisteren, alleen maar voel om stil te zitten,om zacht te gaan ervaren, dat mijn taal alleen maar kan onstaan als ik schrijf of spreek.
Anna.💚.

De geur van Salie.

Heel langzaam maar zeker in de veren die ik gebruik, met salie geur omgeven en in al mijn handelingen ook gebruik.Om de ruimte schoon te houden,om de staat waarin ik kom, mij kan verhouden zoals een Sjamaan dat kan doen.En begeef mij in een stilte en vlei mij in een stoel ,waar de veren die ik voel,mij brengt naar een oud gelofte,waar ik heb geleerd om te zweven met de vleugels die ik heb.Om te gaan ervaren terwijl ik spreek,mijn oude gewoonte te gaan zien als een mooie gave.Dat in het vertellen wat ik weet, openbaar te gaan maken vanuit de plek waar ik woon.In de dampen van de rook en de geur van salie mij in diepe trance kan brengen en voordat ik het weet kan gaan spreken vanuit mijn stilte.In het schrapen van mijn keel in het  vastleggen wat ik deel, normaliter er te weinig aandacht naar toe heb gebracht.In de vele jaren dat ik schreef, altijd wel heb kunnen voelen hoe bijzonder mijn delen is aan het worden.Hoe de Sjamaan in mij heeft staan wachten om op het juiste moment naar buiten te komen terwijl ik schrijf.In het richten van dit moment, kan blijven kijken naar een stem van een stam van een boom en geneigd ben om mij te verbinden, zoals de takken buigzaam mij volgen en de wortels mij mee kunnen nemen in een reis onder de grond,Heel voorzichtig laat ik mij glijden langs de wortels van deze boom en mij kan richtten hoe het voelt om de aarde te ruiken en dan kan zien,dat als ik mij verder laat zakken een hele andere wereld ervaar.Het voelt als een thuiskomen bij mijzelf  en een welkom kan hebben die zo natuurlijk blijkt te zijn.Dat in het spreken met mijzelf juist iets anders kan ontluiken en dan de vleugels krijg om ze te gaan beschrijven. Dichter bij de natuur zou ik niet kunnen zijn,in het ondervinden wat het heilig maakt.Wat ik nu bespreek als een volwassen vrouw, mij laat wentelen in elke laag die komt en nu ook bemerk, dat de laagtjes van grond steeds een andere kleur kunnen krijgen.De geur steeds heviger wordt en mij voor kan stellen dat als ik in een trance kan komen, alleen maar iets zegt, waar de stilte mij heeft gebracht om iets te ontmoeten wat de aarde verteld.Ook om mijzelf stevig te gronden zodat ik mij over kan geven naar mijn eigen beleven. In het vasthouden van mijn oude gelofte.Omdat ik weet wie ik ben en mij een oude Sjamaan kan voelen,een dichter of een bloem,of een vlinder met zachte vleugels, een Arend met brede vleugels, of een landschap onder mijn voeten.Een gezicht kan krijgen met veren op mijn hoofd,maar het belangrijkste in mijn vertellen nu ook weet ,dat als ik de Sjamaan beschrijf, misschien eindelijk  thuis ben gekomen bij mijzelf.
Dit is de stap die ik heb willen zetten om te blijven ervaren  wat ik heb, nog meer te gaan koesteren in het terugkomen van mijn oude gelofte die ik ooit aan mijzelf heb belooft.Dat wat er ook kan gebeuren in de stilte die ik heb, alleen maar heeft kunnen gebeuren, door alle ervaringen die ik heb gehad.In elke keuze die is gemaakt uiteindelijk door mijn eigen gelofte  is gaan rollen. Soms even bleef hangen in een oud geluk,maar inmiddels wel heb begrepen, dat wat ik heb doorvoelt, echt bij een Sjamaan kan horen en daar altijd naar geluisterd heb.Altijddurende mij af heb gevraagt waarom ik bepaalde vrienden in mijn hart kon sluiten en mij toch weer moest onthechten zodat ik bleef zien, hoe ik kon spreken vanuit een oude stem en stam, waaruit is gebleken dat mijn voorouders die ik heb gehad , bepaalde genen heb meegekregen, die ik via mijn gevoeligheid ben gaan ervaren. Mijn hele leven daramee heb geworsteld hoe dat kon,maar nu ik erover durf te schrijven steeds meer ben gaan begrijpen in het erven van iets moois, in het uitspreken wat ik nu doe, mij zoveel ruimte en lucht heeft mee gegeven, in het erkennen van mijzelf, als ik de geur van salie ruik...
Anna.💚.

Wachten.🔏.

In het wachtende wijzen met daarin een kleine belofte, dat als de tijd is gekomen en men bereid is om mij weer te zien,misschien acherover kan leunen en mijn tijd heel anders in ga vullen.Heel anders op de hoogte kan blijven en soms daarom ook wil kijken,waarom ik zou moeten wachten omdat een ander dat wil.Het wachten waarin ik heb geleerd dat het mij kan brengen dat het niet belangrijk is, dat in het moment van willen weten in het wachten opzij wordt geschoven.
Het wachten zou kunnen vallen in de verwijdering die ik voel,omdat ik niet meer wil voelen dat ik opzij geschoven wordt.Dat in elke ontmoeting het wachten op iets, mij nooit heeft kunnen bekoren,in de rem die er wordt opgezet en mijn tijd die ik heb, juist geen wachten meer wilt voelen.Maar een betrokken willen blijven,dat in het wegduwen zoals ik het ervaar,de kans veel groter kan worden dat in het terugkeren naar elkaar,misschien wel de plank misgeslagen kan worden.Misschien juist door te wachten er heel iets anders kan ontstaan.Dat in het wegduwen van de ander, ik daar blijkbaar heel gevoelig voor kan zijn,mij dan ook steeds meer afvraag in de moeite die ik heb gedaan,nu duidelijk wat deuren worden dichtgegooid en waarschijnlijk het mij confronteert, dat ik word buiten gesloten en niet op de hoogte wordt gebracht. Alleen moet afwachten dat wat er kan gebeuren als ik in de wacht wordt gezet.Dan ben ik geneigd om te gaan rollen,om mijn nieuwsgierigheid te bedwingen in het vertellen aan mijzelf, andere dingen kan gaan ervaren.En blijkbaar bezig ben om het niet te willen begrijpen, dat als ik in de wacht wordt gezet iets wordt getriggert in mijn ervaren.Dan uit kan komen in een veld,waar de glooing van het water als vele druppels langs mij heen zie gaan.Mijn handen openvouw en dan kan voelen hoe de vallende druppels mijn ziel aanraakt.De druppels steeds groter worden in het wachten wat ik heb gedaan.In de verzoening die het kan geven en niet meer hoeft te voelen, dat wanneer ik wacht, niet hoeft te betekenen dat het een verlamming zou kunnen krijgen. In de belangrijkheid dat door het vele wachten nu kan laten zien,dat mijn tijd die ik er voor heb genomen, mijn wereld te klein zou kunnen worden. Niet meer open zou kunnen staan als ik niet meer zou hoeven wachten om gezien te willen worden.Om te voelen dat wachten een verspilde tijd zou kunnen zijn.Dat als ik schrijf en de tijd aan mijzelf blijft geven, geen wachten is op een ander.Maar te blijven ervaren wat het zou kunnen doen, als ik echt zou wachten in een hoop die mij zou moeten vullen dat een wachten op een ander zo misplaatst kan voelen. Daarom ook heb besloten om nergens meer op te wachten,maar gewoon mijn eigen gang wil gaan en mijn nieuwsgierigheid die ik heb, op een andere manier naar mijzelf zou kunnen gebruiken, in het blijven beschrijven hoe het voelt, om op niets meer te hoeven wachten.Maar gewoon te zijn in dit moment en wat er kan gebeuren...als er geen wachten meer is,maar een mooie wending weet te geven, hoe het kan zijn om zonder wachten, mijzelf te gaan ervaren in elk moment die ik beschrijf.
Anna.💚.

Realiseren.

In het onderliggende verschil, ergens onderdoor ben aan het kruipen,nergens echt bij stil hoeft te staanMaar soms vanuit een belang, een vinger ergens op zou willen leggen en dat kan bepalen hoe het is gegaan.Niet hoog of laag kan springen maar met mijn handen in mijn zij,mijzelf niets op kan leggen, maar te laten komen wat er is.In het uitzonderlijke wat het kan krijgen,zoals in het wortelen nu blijkt, dat in het blijft kruipen door het zand de tegels omhoog zou kunnen drukken.Daarin bijna niet een pad  is te vinden of te belopen,maar zou kunnen struikelen over de woorden die ik gebruik.Zou kunnen ervaren dat het er niet toe doet,maar in het schare wat het zou kunnen krijgen,onvervalst in het bleken van de zon, ineens zou kunnen voelen hoe het had kunnen zijn.Dat in elke stilte die is verkregen, een weg is aan het zoeken om een nieuw pad te gaan maken in de stenen die ik leg.In een richting kan gaan leggen,waarin elke confrontatie die ik tegen kom,naast mij neer zou kunnen leggen.Het kan bekijken en in mijn eigen dialoog, niets recht hoeft te trekken,maar te kunnen zien hoe wel overwogen ik nu kan zien,dat mijn onvoorwaardelijkheid naar de ander zo miskenbaar blijkt te zijn.Zo verweven wat het kan zijn, dat in het loslaten van een vrienschap, mij veel te lang heeft geduurd,veel te lang heeft liggen sudderen,veel te belangrijk heb gemaakt en ondertussen ook wel heb begrepen, dat in al mijn beschrijven ergens voor heeft gediend.Dat het waarschijnlijk zo veel tijd heeft genomen,waarin het nu tijd is geworden om een verlossend woord te kunnen vinden,dat een hallo of een welkom een ander betekenis kan gaan krijgen. In de hand die ik geef, daar niets meer mee te verbinden en niets kan kruipen onder mijn huid.Niet hoeft te denken dat ik iets kopieer,maar dat mijn delen ergens op is gebaseerd en niet hoeft vast te zitten aan hetgeen wat ik wilde laten zien.Wilde laten proeven hoe mijn smaak is geworden,hoe mijn relativeren geen realiteit voor een ander hoeft te zijn.En leg mij neer zoals het kan komen.Zoals iedere dag voor mij begint, om mij te openen om te willen zien wat er naar voren komt.Om nu te weten dat wat ik beschrijf , alleen heeft willen komen omdat ik naar mijzelf schrijf.Dat de belangrijkheid soms uit kan lopen in een proces,waar ik mij in kan bewegen,waarin het geluid die ik kan maken, alleen heeft maken hoe ik er nu in kan staan, in de vrienschap met mijzelf. Nu duidelijk kan ervaren, hoe zinvol het blijft Als een mooie vrucht zich blijft openen, waarin ik geen enkel moeite hoeft te doen om dat te laten gebeuren.De tijd mij heeft geleerd om zelfstandig te  zijn en in elk ontvouwen van een leeg blad kan vullen, in mijn relativeren naar mijzelf.Altijd in mijn verwondering zal blijven,in de schoonheid die ik voel,in het begrip terwijl ik schrijf,waarin mijn eigen realiteit als een bevrijd geheel kan ervaren.Als een druppel die over een emmer is gelopen, waarin de aandacht die ik geef, mij volkomen vrij heeft gelaten, er niets mee kan verbinden,dan alleen  te realiseren hoe ik mij heb verbonden met mijn eigen taal...
Anna.💚.

 

Statistieken.

Terwijl ik spreek in het bewustzijn wat het is geworden, in de mate van mijn schrijven kan beïnvloeden op een dusdanige manier,waarin de motieven waaruit ik schrijf soms scheef kan worden getrokken  en niet meer mee wil doen in al wat ik zou kunnen beleven.Elke titel die ik zou kunnen geven vervaagd terwijl ik spreek,in het kunnen ontluiken, wat ik aan mijzelf schrijf en deel, in het laten weten toch aan iedereen, hoe de balk in eigen oog is versplinterd en in kleine houtblokjes zijn klein gehakt.De splinters nu liggen te branden in de wolkjes die het geven,mij neer kan leggen in het open veld.Waar ik veel vaker langs heb gelopen,maar nu pas zie, dat als ik mijn hart echt open heb kunnen leggen, en wat stukken uit mijn verleden heb verteld, nu aan de statistieken ben gaan zien,dat na mijn ervaren van vroeger,inmiddels ook weer weg heb gehaald.Maar dat het mij opvalt dat zodra ik durf te laten zien waar ik vandaan ben gekomen,meer dan de helft aan het afhaken is.Aan het weglopen van  mijn overwinnig die ik liet zien.En gelukkigerwijs nu ook weet ,dat zulke stukken die ik schrijf alleen mij hebben kunnen dienen.Geen enkele lezer nodig blijkt,voor een bevestiging van een realiteit die altijd doorstroomd als ik naar mijzelf blijf schrijven.In het onvangen van de ander, geen enkel verplichting ermee is verbonden.Maar in het resultaat wat ik dacht te vinden, ineens verdwenen kan zijn.Ineens alleen in mijn veld kan komen te staan en mijzelf moet herpakken, dat naar het schijnt niemand op mijn verleden stond te wachten.Niemand mij echt wilt leren kennen,niemand ook de neiging heeft om te reageren,om te laten zien, dat mijn naar buiten gooien van wat stukken, een verwijdering zou kunnen  geven, wat in de statistieken heb kunnen zien.
Eigenlijk wel moet lachen hoe het zich vormt en veel meer ben gaan begrijpen, in de weg waarin ik loop,altijd in elk moment het anders kan lopen vanuit mijn eigen gezelschap die ik heb.En niet hoeft te gaan buigen wat een ander wilt horen,maar steevast mijn eigen voeding blijf beschrijven,zodat in elk moment ik altijd kan zeggen, dat het naar mijzelf is geweest.
Anna.💚.

Het schrijversplatform.

In het door laten dringen wat ik beschrijf, ook kan bespreken terwijl ik schrijf. Soms mijn tranen op een ongelijke manier iets laat weten wat er in mij leeft en dan kan bespreken wat ik wil.Want in  mijn schrijven daar uiteindelijk toch mijn passie ligt, in het uiteindelijk duiden hoe het kan zijn, dat in mijn luisterend spreken soms iets raakt, wat ik uiteindelijk ook naar mijzelf wilt blijven schrijven.Het voelt als een onkennen van mijzelf als ik iets weg zou moeten halen,waarin het mij  altijd heeft geholpen en dat beide er mogen zijn. Maar dat mijn schrijven mijn prioriteit is gebleken.In het tikken op mijn blog, eigenlijk ook steeds iets kan raken en daarom ook zelfs mijn vorig schrijven heb weg gehaald. Dat in het lezen van mijzelf, mij veel meer kan brengen naar mijn kern en niets hoeft te scheidden van mijn taal.Dat wanneer deze nieuwe dag nu ben gaan zien, dat de passie die ik heb, niet overboord hoeft te gooien.Maar juist te blijven delen zoals het komt,zoals de vorm die steeds naar buiten wilt stromen, nu kan erkennen in de opluchting die ik voel. Dat het heeft te maken dat ik geen bevrijding meer hoeft te voelen,maar het binnenwerk als een dideridoe kan klinken, in het geluid wat ik hoor.Dat in mijn spreken met mijzelf over is gelopen naar het erkennen, dat via mijn schrijven daar het licht gemiddeld kan laten zien.Dat ik niets hoeft te laten,maar te durven laten zien, dat er een schrijver in mij is ontstaan.Niets hoeft weg te duwen,maar te willen laten zien hoe mijn reis in mijn taal niet aan de kant kan worden geschoven, maar te onthalen en welkom te heten, hoe het nu voelt dat in het beschrijven elk delen gezien wilt worden. En dat wil delen met de hele wereld om mijn heen.Eindelijk een beslissing heb genomen dat ik niet hoeft te verdwijnen en alles aan een ander overlaat,maar dat ik ook kan beslissen wat er werkelijk speelt.Door mijn schrijven,soms een laag inga,soms kan voelen hoe alleen ik sta,maar niet hoeft weg te lopen wat mij raakt. Juist onder ogen wilt blijven zien wat mij beweegt in het vertellen aan mijzelf.Daar mijn passie die ik heb, ook zal blijven omarmen en ook wel weet dat het tegoed doen in mijn schrijven, mij altijd heeft bewezen hoe zacht mijn woorden kunnen zijn, als ik kan schrijven naar mijzelf.
De schrijfster is ontwaakt,in het geluk die ik daarbij kan voelen,de tranen die dan komen een soort welkom lijkt en mijzelf niet tekort wil doen.Geen kopie van een ander wilt zijn,maar in al mijn ontmoetingen met mijzelf, altijd in mijn eigen dialoog zal blijven.Mijn eigen vorm nu beet heb gepakt, dat in het willen verdwijnen van mijn blog, mij terug heeft gehaald en heeft neergezet dat wat ik ervaar altijd in mijn schrijven van mij zal zijn.En het mij duidelijk is geworden, dat dit voor mij, in de gevoeligheid die ik heb,dan het juiste is om daar zo mee om te kunnen gaan.De schrijfster in mij,de ruimte wil geven, in al het ontstaan. Mij altijd de reden heeft gegeven om te blijven ervaren wat ik schrijf.Om te zien dat het mij helpt, om rustig te worden om blij te zijn in elk moment. De toesstemming heeft gegeven in het platvorm van mijn schrijven, daar mij het meest gelukkig in voel.
Anna.💚.

Puzzel stukje.

Het ontbrekende stukje,als verfrommeld in een hoekje lag,een klein beetje was beschadigd, maar wel kon zien dat in een hele vroege ochtend, het belangrijkste stukje wat ontbrak, neer kon leggen in het groter geheel.In het beeld wat ik kan blijven schetsen en ook wil blijven zien, dat in de vele stukjes die ik nodig had om aan te leggen,nu aan mij hebben laten zien dat in het dwalen van mijn taal, mij op is gevallen waarin iets kleins veel groter kan worden gemaakt.Wanneer ik mijn aandacht er naar toe kan brengen en blijf kijken naar een punt,waarin mijn letters beginnen te dansen, zoals ik in mijn spreken hoor.Dan ben gaan beseffen hoe klein mijn schrijven is begonnen.in de zachte stemming die het heeft.Rond kan draaien en een ingang weet te vinden waar waarschijnlijk nog niemand is geweest.Waar elke dag in mijn schrijvend beleven,het spreken heb geleerd, dat in het wenselijk verstaan door een heel klein mugje wakker ben gehouden en uiteindelijk besloot om op te staan.In de energie die ik weet te ervaren soms met sloten naar buiten komt,en de slaap die ik wilde hebben nu naar voren kan worden geschoven naar de volgende nacht.
De helderheid die ik kan voelen, in het overgebleven puzeelstukje in het reizen van mijn taal,mij de ervaring weet te geven hoe nu met alles om zou kunnen gaan. Metallic zou kunnen lijken in het mentale wat het krijgt,dat vooralsnog ik geen vlinder hoeft te wezen,maar te kunnen kijken naar het groter geheel.Waar het water blijft stromen en de zon het vele licht kan laten zien.De wind stil is gaan liggen en alleen het ruisen kan horen wat ik aan ieder blad kan zien. Die grappig genoeg blijven hangen en bij iedere boom de stam kan laten  spreken in de woorden die ik zeg.In het behoudt van elk delen mij meer  laat zien, dat door mijn eenvoud van mijn beschrijven mij anders diend dan voorheen.
De drang om te beleven wordt nu in een andere setting gezet,zoals een vaas met oude bloemen weg kan worden gegooid en de schoonhed in het verdorren ook kan laten zien, dat in het verlaten van een beleven, iets nieuws terug kan komen en mij de gelegenheid ook geeft om een stilte te overwinnen. Om te gaan zien wat het heeft gebracht.Dat  elk puzellestukje heeft gepast en nu  klaar ben met het kopiëren van een ander.Mijzelf heb belooft dat in al mijn schrijven nu mijn beleven is gedoofd.Het vuur wat wel is blijft branden, alleen verteld, dat de weg die ik heb genomen alleen voor mij zal gelden. Dat in elke puzzel die is gelegd mijn taal heel anders zou kunnen gaan ervaren.Heel voorzichtig mijn eerste stapjes zet, in het onbekende wat ik wil zien dat in alles wat is overwonnen niet meer hoeft te ervaren,dan alleen het beschrijven van dit moment.
In het ontwaken van dit moment,met zachte ogen naar buiten kijk,de zon op zie komen en dan ook besluit om heerlijk te gaan wandelen....
Anna.💚.

Achter een muur.

Als een klein onderdeeltje,als een vlo in een pels,als een kunnen vergapen als iemand iets zegt.Als de zomen om zijn geslagen en in het ruwe geluid, tegen een muur aan kan klappen  zodat er een gat kan ontstaan. Daar doorheen kan kijken en dan kan zien wat achter een muur zou kunnen liggen. Zo fel in mijn gezicht, met mijn handen voor mijn ogen een klein beetje laat zien, wat ik niet voor mogelijk had gehouden.Als het gat nog wat groter wordt geslagen en mij er door heen kan wurmen met mijn hele lijf,voel ik de trilling in mijn benen,en schud uiteindelijkwat met mijn hele lijf.Dan kom ik tot stilstand en voel in mijn hand de mooiste sleutel die ik bedenken kan.Ik draag het op mij rug,zoals een rugzak zou kunnen lijken en geef mij over in het nieuwe stuk wat ik ben aan het beschrijven.De ronde vlakken als eilandjes zijn,waar het licht in het water  mij de aanduiding geeft, om daar over heen te lopen.Bij iedere stap die ik zet sta ik te wiebelen op het water,in de weerspiegeling die het geeft. Mijzelf zie verdwijnen en het geen gezicht meer heeft,maar een punt van energie,waar kleuren anders lijken,waar mijn taal wordt om gebogen naar mijn eigen zelfredzaamheid.Naar een mooi vermogen dat als ik achter een muur kan lopen, in de dingen die ik ervaar, geen enkel herinnering tot mij kan komen dan alleen mijn rust ervaar.Dan ga ik zitten op een rots,waar het fluwele kleed al heeft liggen wachten. Dat het harde van een steen door het fluwele anders aan kan voelen, in de ruwheid die ik was gewend.En zet mijn voeten in het stromende beekje, wat zich voor mij ontvouwd.Zie hele kleine visjes zwemmen en laat ze knabbelen aan mijn huid.In de schoonheid van het ontvangen in de vallei die ik laat ontvouwen in dit moment. Mijn eigen werkelijkheid in schrijven zo fantisch vind, om te kunnen reizen in mijn eigen taal.
En zie in de verte een prachtige boom die mij uitnodigd om te gaan genieten,van  elke emotie die vandaag weer kwam en ook begreep dat het nodig was om mij te uiten, hoe het voelt om te moeten accepteren dat in elke situatie die dan komt,mij weet te vermanen in mijn eigen gesprek. Daarin kon vertellen hoe ik mijzelf  kan horen in mijn dagelijks  beschrijven.Maar juist door te gaan spreken met mijzelf ineens weer wist dat ik de enigste ben in het geduld die ik kan geven aanmijzelf.
Mijn reis in mijn taal soms een gat in een muur kan slaan, om door te breken,wat er kan zijn als ik zou kunnen reizen in mijn eigen taal.
Anna.💚.

In goeie handen.

In de verwaarlozing die het zou kunnen krijgen dat leven en dood soms zo dicht naar elkaar toe kunnen trekken .Dat in het kleine berichtje wat ik kreeg,mij deed beseffen hoe kwetsbaar het leven is en het geluk die ik kan hebben, nooit af zou kunnen hangen hoe het zou kunnen zijn, om te moeten ervaren dat door een ziekte nog meer een beperking zou kunnen komen.Mij nooit in zou kunnen leven hoe het zou moeten voelen, dat in elke angst die het kan geven, hoe broos een lichaam zou kunnen zijn.Hoe verwaarloosd het doet lijken als ik alleen stil kan staan en bang ben om iemand te verliezen. In de pijn die het geeft,omdat ik mij  niet voor kan stellen hoe ziek een ander zou kunnen zijn.Er bij stil te kunnen staan is de enigste mogelijkheid die er is.  In gedachte  al onze gesprekken heb doorlopen, in de wijsheid die wij deelde, alle openheid in elke mening, in een vrolijkheid werd ontvangen en er niet bij stil heb gestaan wat een ziekte met een lijf kan doen.
In het tuimelen van mijn woorden, hetgeen mij eigenlijk weinig verteld ,hoe om te gaan zoals het is,zoals een berichtje alleen kan laten weten, in de afstand die ik al voelde, voor mij zo herkenbaar blijft. De ruimte kan geven om te kunnen herstellen, om misschien over een tijdje elkaar weer te mogen zien.Waarin wij van elkander hebben geleerd,in elk zachtheid van delen, altijd zal bijven koesteren ook zal ik haar een tijdlang niet meer zien.
De stilte nu een ander gevoel kan geven,waarin het besef van leven soms ook met wachten heeft te maken.Soms in elk moment een belichaming los moet laten en dan wil schrijven over een lieve vriendin.Die nu vecht voor haar leven en aan mij altijd heeft laten zien, wat eche kracht kan betekenen.Wat haar leven kan betekenen zoals het voor mij heeft gedaan en mij heel dankbaar kan voelen dat in het begrijpen van elkaar een mooie vrienschap is overgebleven.
In gedachte vlak bij haar kan staan,en mij geen enkele voorstelling kan maken hoe zij zich nu zou moeten voelen. omdat de tijd  die nodig is om te helen en  niets anders kan doen, dan de hoop te hebben dat zij in goeie handen is.
Anna.💚.

Beperking.

Zo volkomen ,zo verzacht,zo helder het kan blijven, dat door mijn schrijven naar elke kant om kan draaien in het moment van nu.Waarin het delen soms ook kan laten zien,dat in het verdorren van elk ervaren, zo simpel is.Geen enkele invloed het nog kan hebben,maar in het bewustzijn van creëren alle tijd kan nemen om te zien, dat in de weg waarin ik loop,soms  de oude stukjes vrolijk weg kan dragen en het geen uitdaging meer is.Maar een verbazing kan brengen,dat als ik over een oud ervaren schrijf,mij al die tijd als een mooi gegeven zondermeer in een besef kan plaatsten.Zoals ik nu leef,verschoond van vele dingen,eerlijk durven zijn en onbewust had meegenomen wat mij in een beperking bracht. Er dan over schrijf zodat het opgelost kan worden en in de volgende dag niets anders kan bedenken, dat in mijn schrijvend beleven in de toon die is gezet,geen enkele emotie daarover kan voelen.Dan alleen wat elk delen laat verstaan, om te kunnen blijven in mijn belichaamde taal.In het zorgen voor mijzelf,in elk gevoel die het kan geven,mij meerdermalen heeft laten zien,dat in al mijn delen soms een hobbel overga,soms kan struikelen over een stukje verleden,maar zodra ik schrijf, in de wortels die het heeft gekregen, mij los kan koppelen van elke vorm.Waarin mijn eigen beperking die ik soms kan voelen, mij niet meer tegenhoudt om daar dan over te schrijven.Het kalmerende effect die het kan krijgen,dat in alles wat ik heb gezocht, mijn liefde heeft gekregen, dat in alles wat ik tegenkom soms de beperking heeft kunnen geven.Maar zodra ik het aan mijzelf vertel in elk woord sta te  schudden.Zoals de vruchten aan een boom alleen kunnen vallen wanneer er een rijpheid zich laat zien.Dat in elke beperking die ik kon voelen ,vaak is gekomen door mijn geduldig kunnen zijn.Door te laten hangen wat nog niet voldoende is volgroeid en de rijpheid die het kan hebben, dat er  een moment kan komen in het beschrijven, zoals het is geweest. Dan pas kan voelen hoeveel afstand ik heb genomen wat nu niet meer past.Maar heb willen kijken naar de beperking die ik kon zien, in mijn dagelijks ervaren.In het laten zien, dat de weg die ik heb bewandeld nu ook af kan sluiten en met een zachte zucht geen enkele beperking mij behoedt, om door te krijgen dat wat ik beleef nu in mijn volwassenheid van delen geen enkele beperking meer hoeft te zijn...
Anna.💚.

Betekenis.

Een titel te gaan dragen,zoals de wind het woord heeft gekregen.Zoals de regen nat moet zijn en zon het fel gebrande licht laat schijnen.Dat  elke deur een handvat zou kunnen hebben,elk laken recht kan trekken in elk woord die ik beschrijf een betekenis kan krijgen. Om te kunnen gaan beseffen,dat in ieder woord die ik beschrijf mij onder kan dompelen in mijn eigen taal.Dat niet iedere taal hetzelfde blijkt te zijn,maar in het gebruiken van mijn woorden, mij aan kan sluiten, dat als ik wandel, mijn benen gebruik,mijn voeten neerzet op ieder stukje grond,waar het pad waarop ik loop geen enkel begin of een eind kan laten zien.Maar een routine in het dragen van mijn lijf,met mijn armen heen en weer kan zwaaien en mijn adem in iedere moment naar buiten komt,en dan kan voelen wat een beweging kan doen.Om mij heen kan kijken in het opnemen van de natuur,ieder bloempje mijn aandacht vraagt en naar boven blijf kijken als ik een zwerm van vogels zie. Dan kan ervaren hoe afgestemd zij zijn ,hoe de eerste steeds kan bepalen in de route die het krijgt. Mij kan verwonderderen  wat ik zie, zo heel natuurlijk de woorden die ik schrijf, bijna als vliegen over mijn taal kan zijn.De betekenis van elk woord valt te omschrijven,maar wat ik beleef, het bijna een titel zou kunnen krijgen waarin mijn inhoudelijkheid niet altijd wordt begrepen wat ik daar mee bedoel.Door het resoneren van mijn stilte,in mijn overtuiging die ik heb,elk woord neer zou kunnen zetten alsof ik voor het eerst iets durf te uiten. In de woorden die ik gebruik, geen titel zou kunnen vinden,geen aanpassen in mijn taal,maar in mijn ondervinden, steeds meer kan laten zien dat in elke afspraak die ik zou kunnen maken, in het treffen van vandaag, uit ben gekomen wat elk woord zou kunnen betekenen hoe ik naar mijzelf ben gaan kijken.De lucht de wereld draagt,de wolken als vrienden kunnen verschijnen.De bomen zonder ego staan en een rivier altijd zal blijven stromen.De gretigheid in mijn woorden alles zou kunnen verslinden.Opgetild kan worden wat mijn taal verteld en mij kan laten zien , in de eenvoud van ontdekken, eigenlijk ieder woord zijn eigen betekenis ook heeft.In het wuiven van het riet de vele nesten zie bewegen, waar de jongelingen uit zijn gevlogen en zelf hun voedsel zijn gaan zoeken.Zo voel ik mij in dit moment, dat in het drijven van mijn taal, iets nieuws kan gaan ontdekken wat werkelijk bij mij past.Misschien een betekenis kan geven, hoe mijn passie om te schrijven zo wordt omarmt,zo duidelijk is geworden dat als ik schrijf tot leven kom!
Anna.💚.

Ontpoppen.

Mijn aandacht die ik naar mijn taal kan trekken, in mijn welzijn zoals ik het zou willen benoemen.Mij een hele aparte schrijfster kan voelen,en in elk idee naarmate de jaren verstrijken,mijn mondigheid heb laten gelden en tegelijkertijd naar binnen kan keren,wat buiten mij om bleef vloeien.Wat alleen mij kan raken en mij heeft behoed om een verhaal te schrijven in een fantasie, die alleen de gelegenheid zou kunnen geven om een personage te creëren, een afgeleide van  mijzelf zou kunnen zijn.  Een weg zou kunnen gaan,dat in mijn schrijvend beleven, waarin een scheiding zou kunnen ontstaan en toch altijd mijn persoonlijke vrijheid overwintert, in elke laag die naar voren  wilt komen . Altijd wil voelen in de drive die ik heb,niet over een ander kan schrijven,dan alleen vanuit mijzelf. Steeds kan ervaren wat belangrijk is of niet.Wat mij in staat kan stellen in de liefde die ik voel en vaak in mijn zachtheid neer kan zetten,niets anders is waar ik nu  ben gekomen.De stilte die mij vaker roept, niet uit kan blijven dat in het delen op mijn blog, voor mij fantastisch blijft.Zonder woorden, niet kan schrijven,maar in het ontstaan door de spiegel waarin ik kijk,de zelfreflectie een mooi geheel is geworden,waarin het ervaren van mijzelf zo rustig is geworden.Zo volmaakt het kan zijn,dat in mijn verdere delen zou kunnen gaan ervaren.Zo high kunnen worden vanuit mijzelf,niets daarin nodig hoeft te hebben dan alleen mijn woorden een duwtje te geven om verder te gaan in mijn pad die ik beloop.
Dan tegen een stam aan kan zitten,zoals een meditatie kan zijn, mijn stilte te herkennen in de ruimte die ik voel. In alles wat verwaarloosd lag te wachten nu binnen kan komen in mijn schoot.
Het op kan tillen om te gaan bewonderen, dat in elke poging die ik heb onderzocht,als vlinders  kunnen ontpoppen en de vleugels dan heeft,om verder te vliegen over het rijk van mijn ervaren.Over mijn taal niets anders kan vertellen, wat ik  de hele tijd al heb laten zien, dat in mijn persoonlijkheid van delen iets anders ben gaan zien. Om te erkennen dat in elk woord wat is beschreven, mij soms heeft getroffen  in mijn raken van vertellen. Open is gaan bloeien, wat ik niet had verwacht.Maar de instelling die ik nu heb gekregen alleen  heeft te maken met mijzelf.Mijn gevoeligheid die ik heb,misschien  nog meer zou kunnen gebruiken om te laten zien,dat als je mij echt zou ontmoeten,alleen zou kunnen horen wat mijn schrijven heeft gedaan.
Anna.💚.

Versplintering.

Wanneer een dag versplinterd ligt en mijn handen daar vol aan zou kunnen hebben.Wanneer  mijn stilte  een winst blijkt te zijn  en mijn helderheid daarintegen, mij heeft verleid om te gaan investeren, wat ik heb aan niemand  echt kan leren.Maar mijn eigen bereikbaarheid in het samenkomen met mijzelf, als een klein bolwerk in handen hou. Naarmate de taal die ik beschrijf,alleen kan laten weten ,dat in elke ingang die ik neem,mij altijd bewust ben,dat in mijn delen soms zoveel gemak kan ontstaan.Zoveel ontluikende effecten. Als ik het van de andere  kant bekijk, meer zou kunnen gebruiken om te gaan zien dat het versplinteren van mijn dagen,meer inhoud zou kunnen geven.En eigenlijk alleen maar schrijf om te willen weten  welk een drang dit is,welk een invoed het zou kunnen hebben en mijn aandacht die ik heb, als een versplintering zou kunnen gaan zien. Maar juist in mijn dagelijks ontvouwen de goeie plek kan geven.Niet om hoef te vallen of te gaan kijken hoeveel mensen dit hebben gelezen.Dat toen ik zag dat in sommige dagen tot mijn verbazing er zoveel waren die hadden gekeken en misschien wisten te lezen waar ik het werkelijk over had. Mij het heel even ook een boost kon geven en bijna was vergeten, dat in mijn belevend schrijven het alleen kan dienen naar mijzelf.Ondertussen ook wel weet dat na verloop van tijd, mensen zich gaan vervelen en waarschijnlijk niet begrijpen dat ik dit voor mijzelf blijf doen.In alles wat ik heb duidelijk willen maken,de momenten zijn geweest om mijzelf te blijven zien. Zoals het in ieder moment weer anderszins is gebleken in de ruime ervaringen die ik heb.Op een zonnige dag zoals deze, mij terug heeft gebracht in de versplintering die ik kan voelen..Niet dat het iets kan zeggen maar de duidelijkheid naar mijzelf in een vast ritueel, in al mijn overkomen,altijd bereidt ben geweest om  vlinders te gaan vangen.Ze neer kan zetten op de juiste plek.Ze te bewonderen en als een metafoor te kunnen gebruiken, dat wanneer ik over een vlinder schrijf, mee kan vliegen over iedere bloem,over elke nectar die ik kan proeven. In elk moment van mijn beleven neer kan zetten. Om de versplintering die ik soms kan voelen, mijn ritueel van delen geen perfectie heeft,dan alleen een vlinderslag zou kunnen volgen, om  te weten dat dit allemaal naar mijzelf is bedoeld. Dit blijkbaar nodig heb, om weer wakker te worden in de vroege ochtend. Die mij aan kan kijken en dan kan zeggen,het is goed lieve Anna , wat ik laat zien aan jouw,dat in al het geschrevene, mij het juiste heeft laten zien en de verspintering die het heeft gekregen, juist in elk stukje van mijn eigen puzzel kan worden neer gelegd.Dat zodra ik die versplintering kan voelen,in het weerleggen  hoe kan zijn, om vanuit een ander niveau te willen gaan ontdekken, hoe belangrijk het is in de begroeting naar mijzelf.En de versplintering die ik voel,recht te gaan trekken,dicht te vouwen en als een boek zou kunnen gaan beschouwen. Ieder blad die ik om kan slaan,weer een leeg blad kan gaan aanschouwen en dan kan gaan kiezen om mijn stilte te gebruiken en mij neer te vleien in mijn eigen verhaal.
Anna.💚.

De volle maan..

Elke belichaming die het zou kunnen hebben, soms mijn focus in het neerdalen van mijzelf, soms het wakker liggen in de nacht,mij kan bedenken dat het door de volle maan zou kunnen komen, in de helderheid waarin ik lag.De muggen ben gaan tellen,in het vangnet die ik heb, om mij eventueel te beschermen, eigenlijk helemaal niets hielp.Dan te gaan beseffen, door mijn helderheid van kunnen ervaren, hoe de volle maan mijn kamer zo verlichte en in staat kon zijn om te zien, dat in het zweven van mijn taal en tijd, deze nacht veel te lang ook heeft geduurd.Om het uur naar buiten ben gelopen in de stilte die ik vond.Die ik neer had gezet in de luwte,op een plek die  door de volle maan, nu precies kon zien.dat wat ik naar buiten had gebracht en mij van binnen zo helder had gemaakt.
Misschien maak ik het te belangrijk en zie ik iets over het hoofd,misschien ben ik iets voorbij geschoten en schiet ik mijzelf in de voet.En zonder het te weten mij iets raakt, dat als ik vlak voor mijn slapen ga schrijven ,mij dat juist wakker houdt.Mijzelf steeds voor had genomen om dat niet meer te doen,maar door mijn drive, soms alles weer kan vergeten omdat het volgend moment het weer heel anders voelt.Soms mijn delen iets op kan heffen,iets neerlegt in mijn schoot.Dat in de belichaming die het kan hebben, mij niets heeft beloofd, dat in het gelukkig voelen zo per ongeluk gebeurd.Ineens op mijn deur staat te kloppen en heel zachtjes kan voelen, wanneer ik  mijn deur  opentrek in de luchtstroom die het kan geven, om een welkom te voelen in het aardig zijn naar mijzelf.Altijd heb gedacht iets te moeten verdienen,mijn best ervoor moest doen,maar zodra ik mijn dierbare stilte kan zien  en zeker door de volle maan een andere toedracht heeft gekregen,dat de angst om gelukkig te mogen zijn, langzaam binnen kwam sluipen en soms dan niet meer weet hoe hiermee om te gaan.In het overvallen van dat kleine geluk,mij blijkbaar zo wakker kan houden,zo in staat kan stellen, dat wanneer het weer dag is geworden ik wat dingen verschuif. In het accepteren dat wat ik denk nodig te hebben,langzaam uit mijn systeem verdwijnt. Langzamerhand tot een besef ben gekomen,dat mijn belichaming  die ik soms heb,soms zomaar kan verdwijnen in het geluk die ik dan omarm.Het mij eigenlijk nog weinig kan schelen of ik nu spreek of schrijf, geen geluk ben aan het zoeken,maar het geluk mij steeds op kan zoeken in de momenten dat ik het niet verwacht.In de momenten van het inzicht wat ik kan krijgen, om niets meer belangrijk te maken dan alleen te kijken waarom ik de dingen doe. Die zo vanzelf naar voren komen.Mij daarintegen altijd verrast hoe ik blijf schrijven,hoe ik mij kan voelen als ik in feite mijn beschrijven zo belangrijk maak.
Het is een scannen van mijn gemoed, in het zien hoe ik om zou kunnen gaan met het kleine geluk, die vanzelf weet te komen , in een overwachts moment ,ineens voor mijn deur kan komen te staan.Het dan binnen kan laten,euforisch kan worden,alles zou willen veranderen,mijn slaap daarom niet kan vatten en toch de volgende ochtend ,weer heel enthousiast kan beschrijven, wat het kan doen om rustig mijn blad weer om te gaan slaan, om te kijken wat er in het volgend moment weer kan gebeuren...in het kleine geluk wat ik kan ervaren ...
Anna.💚.

Huidige vorm.

Zoals het kan gebeuren na een zakken van mijn diepte,weer heel langzaam mijn handen openvouw en terrecht ben gekomen waar ik steeds in terug kan komen vanuit mijn huidige vorm.De huidige vorm waar ik  nu kan verblijven, zo helder in mijn bevrijdende taal heb neergezet. Zeker wanneer ik een eind  heb gewandeld,dan in mijn kracht kan komen,  in elk uitleggen naar mijzelf.Elk thema die ik kan bespreken waarin het mij heeft geraakt,waarin ik heb kunnen ervaren dat als ik er over spreek of schrijf,in iedere ontmoeting die ik heb gehad, nu vandaag er weer anders in ben komen te staan.
 Zo bijzonder om te ervaren dat wanneer ik mijzelf die toestemming geef, in het delen wat er komt, mij elke reden heeft gegeven om te komen naar mijzelf.Een opluchting die het kan geven,mij meerderemalen al heeft verteld,dat als ik zou zwijgen misschien zou kunnen ontploffen en iets naar binnen klapt.Wat dikker zou kunnen worden,alles weg zou eten en geen beweging maak,dan zou vergeten wat stilte ook al weer was. Meegaand kan kijken en er niets van snapt,dan alleen door de smaak iets terug zou vinden waar het werkelijk om gaat.In de flow van ondervinden soms iets heel diep kan raken.Maar zodra het is gebeurd,lijkt het wel, alsof mijn kracht nog sterker is toegenomen in de woorden die ik vindt.
Nog meer kan voelen hoe belangrijk het blijft,dat in het vertellen aan mijzelf,zo helend kan zijn in het zorgen voor mijzelf.Door te laten ontstaan wat belangrijk zou kunnen zijn, in elke mening die ik post. En mij terug kan zetten in mijn huidige vorm.Belichaamde taal mijn ingang blijft,door te weten dat wat ik schrijf vanuit mijn stilte geboren zou kunnen worden.Waarin de kracht van mijn ontvouwen ligt te branden, om verder te gaan stromen wat ik in mijn taal wil laten zien.Wat ik kan ervaren terwijl ik schrijf.Geen enkel terugslag weet te voelen,maar een rijpen van een bloem,die soms de neiging heeft om zich wat af te sluiten en niets meer zou kunnen vertellen, als ik zonder belichaming iets zou willen beschrijven..
Het rijper voelen in mijn huidige vorm, alleen kan laten weten dat in alles wat ik nu ervaar een blijschap kan geven en heel benieuwd zal blijven, hoe de dag van morgen zich weer opend in mijn belichaamde taal...
Anna.💚.