Als een reis.

Mij te verwonderen en te gaan zien hoe al het stapelen wat ik heb gedaan ,alleen zou kunnen gebeuren wanneer het bewegen van mijn mond een klank uit kan stoten en niemand het hoort. Alleen terug kan galmen in mijn eigen lijf,waarin het volgen van mijn stem steeds meer de ruimte krijgt in elke zucht die ik voel, een zuivere stilte kan ontwikkelen, waarin ik mijn keel ook schraap en de neiging heb, dat al wat is besproken weer anders klinkt.Vaak heb gedacht in mijn bijzonderheid van schrijven, daar ook mijn klank bezig was om te willen transformeren naar een stilte.Naar het kerende effect en in een mum van tijd, de zegening bleef voelen dat in het kijken naar één punt,mijn focus op een dus danig manier wist te behouden. In geen enkel afleiding wilde staan,wanneer het zo dichtbij bijmijzelf wilde blijven en niet meer openstond voor de regenachtige dagen,voor de storm die tegen mijn huid aan waaide,voor iedere handeling die ik maakte, mij steeds meer doet beseffen hoe logischerwijs al het transformerende  als een reis ben gaan zien.
Geen enkele ticket heb hoeven te kopen,geen enkele trein nog heb gepakt,maar door mijn schrijvend beleven mijn taal aanraakt, zoals ik met een koffer zou sjouwen,en in kan stappen in elk moment. wannneer ik zin heb om dit als een reis te gaan zien.Soms even uitstap om te kijken naar een andere cultuur,naar wat er werkelijk in de wereld gebeurd en langzaam in zachte treden weer terug kan keren en mijn koffer vol met taal, neer kan zetten op een veilige plek.Niets anders hoeft te doen dan wanneer ik ga zitten op mijn stoel,thuis kan blijven en elke reis kan maken die ik creëer.
Vaak wanneer ik het overlees en tot mij door laat dringen, blijf ik altijd verwonderd hoe elke zin  die is ontstaan, in mijn reis van delen altijd nog verder kan gaan, om te gaan ervaren vanuit mijn eigen taal. Niet bezig ben  zoals  andere met andere, zoals  ik kan zien dat het bezig zijn met mijn taal, gewoon zoals ik mijzelf nu ken, altijd een ruimte weet te vinden  wat ik blijkbaar kan.En daar mijn verwondering kan blijven voelen in de reis die ik maak.Mij meerdermalen naar voren heeft geduwd om anders te gaan schrijven,maar als ik dat zou doen , niet meer zou kunnen luisteren wat ik vertel,niet mijzelf zou kunnen polsen in het schrijven naar mijzelf, waar mijn ontmoetingen vager zou kunnen gaan klinken. Meer op een sprookje zo kunnen gaan lijken en dan uiteindelijk met een klap ergens terrecht kan komen waar ik eigenlijk niet had willen zijn.Om mij heen kan kijken,mij ontheemd zou voelen en mij vast zou kunnen klampen wat een illusie zou kunnen zijn.Maar te blijven vertrouwen op mijn klank en taal,waarin iedere handeling die ik zet als een mooie reis zou kunnen gaan beschouwen...
Anna.💚.

Al mijn woorden.

De lichte regen mijn huid aanraakt en in een moment van verliezen, in staat kan zijn om mij te wagen in een stilte.Die mij zachtjes aan kan kijken en mij wenkt om rustig te gaan zitten en te gaan ervaren dat ik soms een dag kwijtraak waarin ik mij kan bevinden.Het waarschijnlijk niets meer uit maakt welke dag het is ,maar te kunnen leven in een bepaalde vrijheid ,en alleen maar eet wanneer een trek kan komen,wanneer ik door een dag ook loop, eigenlijk alleen maar bezig ben om mijzelf te vermaken.Te kunnen zien dat in feite tijd niet bestaat, dat als ik kijk naar een klok mij altijd wil haasten.De oude conditionering die het heeft, mij altijd op tijd heeft laten komen .In het spreken met mijzelf direct ook merk,dat mijn stilte laat zien in het wederzijds vertrouwen, hoe ik mijn handen leg in mijn schoot en er niets  voor hoeft te veranderen.Mijn ademhaling wat rustiger wordt dat in het verlangen naar iets nieuws eigenlijk een vluchten is uit dit moment.Mijzelf soms iets kwalijk neem,dat ik met de kleinste dingen vaak heel tevreden ben en dan kan vallen in mijn stilte.
Het uitgesproken zijn, soms een gekke wending geeft, waarin het woord wat ik beschrijf door mijn stilte is verkregen.Al jaren woon ik alleen en heb geen kinderen,ook nooit echt heb gewild. Waarin ik als kind al had besloten om dat niet te doen,waarin de opvoeding die ik miste mij deze beslissing gaf.Alle relatie's die ik natuurlijk ook heb gehad,zo bewogen en intensief,maar vaak aan hun graf hebben moeten staan om daar afscheid van te nemen.Het rouwen wat ik heb gedaan mij heeft geleerd dat in het naar binnen keren naar mijzelf,mij het juiste heeft geleerd om werkelijk van mijzelf te gaan houden.
De relatie met mijzelf steeds belangrijker is geworden en in de tussentijd eigenlijk ook nooit meer op zoek ben gegaan naar een ander.Welliswaar wel eens iemand tegen kwam,maar vaak in een misverstand kon komen.Door het kunnen lezen van mijzelf ,ook de ander vrij goed kan lezen.Niet dat het nu voor mij wat uitmaakt, maar wel wil zien dat een ander bekend is met zichzelf.Het schurende effect in letters is te beschrijven. Mijn natuurlijkheid die heb, mij nu in staat kan stellen dat puurheid niet is te kopen,niet kan voelen in iedere gesprek ,maar door een stilte wordt bevangen.Het stil zijn met mijzelf een puurheid kan raken, waarin het luisteren naar mijzelf in een stilte kan verdwijnen.Dan op een punt kan komen hoe het kan zijn om met meerdere mensen samen in een prachtige stilte te gaan zitten,om dan beginnen te vertellen wat een ieder kan ervaren.
Dat blijft mijn droom ,in de uitwisseling die het dan kan hebben om te gaan spreken terwijl er wordt geluisterd naar eigen stem.Om te gaan ervaren, wat ik de gehele tijd beschrijf ,vanuit mijn stilte een deur kan openen wat ik werkelijk zou willen zeggen.
Ieder blad wat ik beschrijf door mijn lieve stilte is gevormd,waar elk veertje zou kunnen passen op elk slot ,in elk gesprek op zou kunnen waaien door mijn adem die ik geef,door het blazen kan laten cirkelen en het dan voor mijn voeten ligt.Het op kan pakken, ermee kan spelen of gebruik om mijn huid te strelen, hoe zacht het is om zo te kunnen ontvouwen.Alles wat mijn taal heeft laten zien, alleen heeft te maken hoe het mij bekoort, dat in elke wending die ik kan maken ben voorzien hoe mijn stilte zich geruisloos  kan laten zien in al mijn woorden..
Anna.💚.

Afgescheiden zijn.

De temperatuur het verschil kan maken en net zo voelt als een afgescheiden zijn van mijzelf .Onder mijn spreken ook ontdekte, dat als ik spreek eigenlijk alleen in mijn stilte kom.Geen woorden blijkbaar meer nodig heb,dan mijn hoofd neer kan leggen in mijn eigen schoot. Mijn spreken over kan gaan naar mijn schrijven,waar de flow die het heeft, in het stiller kijken, mij heeft laten zien dat als ik de neiging heb om een ander blog te willen maken, dan met een scheiding van mijzelf te maken heeft.Dan wil ik niet meer wil luisteren wat ik zeg,maar mij te begeven op een andere grond,waar ik opnieuw een plek moet gaan zoek enen eigenlijk niets vindt.Dan vanuit een herinnering ga schrijven en wil spelen als een kind.De scheiding heb gevoeld, dat in mijn wezenlijk schrijven, mij daarin zo  verbonden kan voelen, waarin ik mijzelf steeds ontmoet.In elke verandering die het kan krijgen, soms een bocht uitvlieg om te ervaren dat de scheiding die ik maakte, mij terug wist te fluiten in mijn droom en alleen maar zei om bij Anna te blijven en niet speciaal hoeft te zijn.
Mijn doorgezomerde verlangen aan de wilgen kan hangen,en het fundamentele wat er kan ontstaan,is gelegen om in het afwenden wat ik deed alleen met mijzelf heeft te maken.Het afgescheiden zijn op kan breken in mijn sprekende taal,mij soms doet keren dat als ik voel hoe afgescheiden ik denk te zijn van de wereld om mij heen,eigenlijk alleen maar iets zegt hoe afgescheiden ik ben van mijzelf.
Door de poging die ik heb gemaakt om een verandering te transformeren in mijn taal,nu is gebleken hoe verfijnd mijn dagelijks beschrijven, mijn taal zich ook tegen mij kan keren,en dan plots bemerk, dat de afscheiding naar mijzelf, zelfs in mijn delen ,zo kan ervaren, dat ik niets anders kan zien, om mijzelf en mijn taal te blijven omarmen in de ontmoetingen die ik heb.
Anna.💚.

Dierbaarste.

Het is zo grappig om te ervaren dat in het schrijven naar mijzelf eigenlijk als iets heel kostbaar weet te ervaren.Mijn Anna na een dag al mis en haar wil blijven groeten, zoals ik iedere dag nu heb gedaan.Te schrijven op mijn andere blog,meer mijn fantasie  zou kunnen gebruiken,overal naar toe kan gaan,maar in het schrijven naar mijzelf er duidelijk iets anders gebeurd.In het heffen van wat taken mij op kan beuren in het bijzijn van mijzelf.  Mijn wereld groter kan worden wanneer ik ook mijn andere blog gebruik.Maar in het spreken en schrijven naar mijzelf daar veel intiemer zou kunnen zijn met mijzelf.Een mateloos  herkennen, dat als ik naar mijzelf schrijf er in feite ook weer hele andere dingen naar voren kunnen komen.Zoals de stilte in de wind en het een briesje kan geven. Dat wat ik naar Anna schrijf in mijn vele ondervinden terug kan komen op mijn blog. Waarin de nieuwe maand is begonnen.In elk slot wat ik heb laten zien, ook weer terug kan komen en Anna vanuit een ander perpectief zou wilen benaderen.Meer vanuit het zicht die ik heb verkregen, dat te ondergaan, ik kan met zoveel andere blogs beginnen,maar nooit mijn Anna zou kunnen verlaten, in de tijd die ik neem om mijzelf te blijven begroeten in al wat ik beschrijf.Het terug kunnen keren wat ik vertel, maakt hetgeen wat ik dacht te verlaten,  juist een oud verlangen in stand en in feite deze blog mijn omarming zal blijven behouden. Waarin de stilte mij laat zien om trouw te blijven in wat ik voel en geen afstand hoeft te nemen van een Anna die ik ken en mij daar aan vast wilt houden.
Het voelen van het wrijven in mijn handen en kan kijken wat het zegt, dat in het trouw blijven naar mijzelf, daar deze blog voor wil gaan gebruiken.Niet vooruit kan lopen in mijn wens, om de natuurlijkheid die ik  heb, in gesprek en al schrijvend wilt blijven vertellen, in elke ontmoeting met mijzelf, mij zeer dierbaar is geworden.
Anna.💚.

Aanschouwen.

Heel duurzaam,in een langzaam tempo,door allerlei kieren  aan het sijpelen is geslagen.In het lichtval die ik voel en mijn draai kan blijven vinden,dat in het schrijven naar mijzelf een redelijkheid van ondervinden,als een kind zo blij kan zijn en staat te springen. In het vergeven naar mijzelf, geen enkel oorzaak meer kan vinden,maar in de oprechtheid die ik heb, mij kan overwelmen.In iedere letter die ik zet alleen is gekomen omdat ik nu heb begrepen, hoe mijn taal  wat ik schrijf, alleen naar voren schuift om te kunnen ervaren wat belangrijk blijft om mijn natuurlijkheid te gaan onder zoeken.Mijn natuurlijkheid geen afscheiding hoeft te voelen en mij niet hoeft te verplaatsen naar een ander blog,omdat de Lieve Anna waar ik naar schrijf, onder mijn huid is gaan zitten.Onder de grote loep die ik hanteer van binnen naar buiten kan keren,waarin mijn taal de oorsprong blijft ,om mij te blijven herinneren dat welk blad ik ook beschrijf, alleen kan ontstaan door mijn eigen ondervinden.Door te zien dat de Lieve Anna die ik ben, vandaag te eren en als een kind te wiegen netzolang totdat een zachtheid kan komen.Een samenkomen met mijzelf in elke beweging die ik maak als geheel te aanschouwen in mijn natuurlijk ontvouwen en daar geen ander blog voor nodig heb.Maar te ervaren dat elk zinvol gesprek ertoe kan leiden om het ritme wat ik ken daarbij te blijven.Zelfs in mijn droom mijzelf hoorde zeggen dat wat ik aan mijzelf vertel, in het wonderlijke kan  blijven komen, in de nodigheid van mijn delen uiteindelijk één blog maar kan gebruiken zodat ik mij niet gescheiden voel.
Anna.💚.