Kinderrijk.

Wat zijn wijze woorden,welk boek zou ik kunnen lezen en dan  iets herken.Welke hand kan ik geven als ik iemand in de ogen kijk,als ik zou kunnen vertellen, dat wat ik beschrijf nog nergens heb gelezen, nog nergens heb gezien, dat in mijn beleven een ware energie zou kunnen ontstaan.Dat in elk delen wat ik heb gedaan alleen is voort gekomen vanuit mijn belichaamde taal.Alsof mijn taal een lichaam heeft gekregen en een rol kan spelen, in het verstaan en dan uiteindelijk mijn lichaam is gaan bekruipen. Misschien een abstractie zou kunnen krijgen en in concrete vorm neer blijf zetten.Meer zou ik er niet over kunnen zeggen,meer is het ook niet te doen, om steeds maar weer uit te leggen en in mijn  eigen redelijkheid wil blijven, dan alleen te kunnen ervaren in mijn eigen woorden die ik beschrijf.
Het kinderlijke wat ik heb, is in feite nooit verloren gegaan,dan alleen te bedenken dat mijn volwassen zijn, alleen kan betekenen dat ik mijn verantwoording neem en het kind in mij soms laat spreken.
Dan laat ik haar vliegen over mijn woorden en mag zij van alles vinden,alles aangeraakt kan worden, opgetogen mag zijn over de kleinste dingen.En als zij wilt rusten,  dan mijn schoot groot genoeg blijkt te zijn en haar kan strelen over haar zachte wangetjes.Lieve woordjes kan fluisteren en in een ontroering kan komen om te zien hoe gelukkig zij is geworden. Waarin de volwassen vrouw zich echt heeft bekommert hoe het had kunnen zijn, met de aandacht die ik weet te geven terwijl ik schrijf.Haar nooit een rozentuin heb beloofd,maar wel de waarde, om het kind in mij te blijven zien en er soms plots over wilt schrijven.De bloementuin die ik creëer, in het veilig voelen wat ik deel met mijzelf. Mij soms laat schrijven zoals een kind in alle onschuld, mij ook kan vertellen dat in elke beschadiging die zij heeft gehad,geheeld kan worden in het durven luisteren naar mijzelf. In het contact die ik maak vooral in mijn spreken, eindelijk toe kan laten hoe het voelt, dat in de waarde die ik geef ,mij als volwassenen vrouw laat ontluiken in elk gesprek  met het kind. Mij veel meer duidelijk heeft kunnen maken, dan ik mij ooit had voorgesteld.
Het loopt zoals het is en in elke verbinding die ik wil leggen, misschien wel de enigste reden is om te blijven vertellen wat schoonheid kan betekenen,dat mijn kinderrijk, zo natuurlijk blijkt te zijn.Dat het bij mij is gaan horen, in elke omarming die ik geef en het kind in mijzelf kan omschrijven ,zoals elke vlinder die ik dan zie, dan het kind laat spreken in elk dialoog die  dan ontstaat...🦋...
Anna.💚.