Bloemenveld.

🦋. 🦋. 🦋.
Zo kwetsbaar als het lijkt, in alle opzichten mij altijd verblijd als ik een vlinder waar kan nemen.Altijd door haar schoonheid wordt getroffen en vaak zie, wat kwetsbaarheid kan betekenen, als ik met zachte ogen kan ervaren, dat  ik mij soms ook zo kan voelen.Het fladderen van de ene bloem naar de ander,alleen te zijn met mijzelf,alleen te moeten beslissen wat ik vind, is waarschijnlijk het juiste om  te doen.Mijn vleugels die ik heb, alleen weet te ervaren wanneer ik zie, hoe in ieder dalen terug kan zien,dat door mijn spreken er iets gebeurd.Mij lichter weet te maken en met een bron van energie, mijn dag voller maakt. Waarin het lijkt alsof ik opnieuw ben geboren in het bloemenveld waarin ik sta.
De link die ik steeds legde,dat dit gewoon van mij kon zijn en door mijn vele spreken en schrijven, er achterkom, dat ik hier  altijd  voor open heb gestaan.Welliswaar allerlei andere vormen heb gezocht,maar nu ik weet, dat als ik spreek soms een veld met bloemen  kan ervaren,de verbinding nog dieper raakt, als ik er alleen over zou schrijven en spreken..Het voelt als een privilege in de ontmoeting die ik heb,dat in het (terug) luisteren van mijzelf, pas echt kan voelen dat het raakt en mij zoveel energie kan geven en toch hetzelfde blijft, als ik alleen maar zou schrijven.De invloed die het heeft, zal  ook in mijn schrijven gaan bemerken.Wat uiteindelijk mijn passie zal blijven,maar het veel meer diend , dan alleen te schrijven over het veld waarin ik sta.En voel mij dankbaar zoals het ontvouwt,dat in het terug keren en in het samenkomen met mijzelf, voor mij het mooiste is wat ik weet te ontvangen.  Niet terugdeins wat er naar voren komt,maar door te ervaren,  ook in het schrijven wat mij wel eens verbaast, in het terug lezen of luisteren, vaak moet lachen en iets wil corrigeren  wat misschien nergens op slaat.Maar dat het moet passen zoals het voelt, dat als ik iets overlees met andere ogen en mijn vleugels wat minder gebruik,maar te blijven staan op de bodem die ook vraagt om in dit moment te blijven..
De enkeling die ik ben en mijn privilege gescheiden wil houden en toch tussen de zinnen door kan lezen, wat mij werkelijk bezig houd. Misschien in het veld waarin ik sta veel te mooi is voor een ander. Welke rem  ik eraf kan halen en denk te vliegen over mijn taal, om te schrijven over mijn de zachtheid die ik voel. Dat kan projecteren op een vlinder,zoals kinderen kunnen kijken in de onschuld die het heeft.Niets kan bepalen wat ik heb geëerd,wat ik heb gedragen onder mijn huid.Wat niet zomaar in het bevinden van mijn taal , altijd alles maar naar voren schuift.Maar te weten in het keren van het moment, in het herstellen van wat zinnen, geen verbloeming is ,maar een contreter willen zijn wat mij bezig houdt.
Soms in de vaart waarin ik zit, mij overvalt naar alle kanten.Dan een vlinder gebruik in de weerspiegeling die het geeft,mij zo kwetsbaar kan vinden in het voelen van mijn zachte huid.Dat in het ervaren wat ik laat zien soms ook heel voorzichtig wil zijn.Mijzelf in acht wilt nemen en de privilege waar ik over sprak, alleen heeft te maken als ik met mijzelf spreek.Maar in mijn schrijven ook is te zien dat het met elkander heeft te maken en niets kan scheiden,  wat ik ervaar en kan ook zal beschrijven,waarschijnlijk in een ander toon naar mijzelf heb weten te neer te leggen. Mijn schrijven mij altijd beloond.Het bloemenveld die ik creëer  nodig heb in al mijn woorden, waarin soms mijn kinderlijkheid het overneemt en dan de vleugels krijgt, in al wat is beschreven...
Anna.💚.