Wat stilte kan brengen.

Wanneer mijn stilte zachtjes binnen treedt ,vanuit een stille schrede, zich neer kan vleien tegen mijn huid.Zich kan ontvouwen zoals mijn taal de indruk geeft, waarin elk spreken mijn keel ook schraap en tot een hoesten kan leiden.Dan weet ik, dat het mij raakt en bezig is om een ingang te willen vinden,om te laten voelen dat als ik in mijn stilte ben, niets vreemd meer is om met elke regel te willen beginnen.Dat mijn taal in elk moment zou kunnen vervallen in een serene stilte.Mij dan weet te verplaatsen in mijn blik, soms mijn ogen dicht kan houden,soms mijn handen stil kan leggen en veel langzamer mijn toetsen aan kan raken in de opening wat stilte  echt kan brengen.
Het gaat voorbij aan alle dialogen die ik met mijzelf ook heb.Het komt veel vaker langs met een gevoel alsof ik iets heb moeten zien.Alsof in alle lagen die ik heb laten zien,nu pas mijn stilte kan ervaren.Kan laten weten hoe ik kan staan tegenover mijn taal, in het beschrijven hoe het voelt om vanuit mijn stilte te kunnen proeven.  In elk woord die ik beschrijf,  meer kan beleven wat deze stile mij zegt.Wat het laat zien in de gevoeligheid die ik heb, overeen kan komen met de wereld waarin ik leef.Mijn stilte een mooie ingang heeft, om alles wat ik dacht te moeten beschrijven nu op een hoopje gooi en mijn stilte alleen maar is gekomen door het spreken en schrijven naar mijzelf.De verandering die het heeft, is de mooie ontspanning waar ik nu uit schrijf.Geen behagen naar een ander,maar te durven ervaren wat mijn stilte kan doen, als ik mij over kan geven aan een vrede in mijzelf...in elke waarde die het geeft, in al mijn ontvouwen heb gecreëerd, dat ik op zoek was naar mijn uiteindelijke stilte.Want zodra ik daar ben gekomen, het meeste wat is beschreven los kan laten en dan kan kijken met een andere blik. Mijn stilte kan ontvangen,zoals ik eet en kan slapen,zoals ik blijf bewegen in de taal van ondervinden en alleen mijn dankbaar kan voelen hoe ik mijzelf heb geleerd om dit te blijven beschrijven...
Anna.💚.