De lach.🤣 .

Het lijkt zo gewoon,zo heerlijk zuiver,zoals een water kan stromen in de rimpels die het geven. In het mogen zien,dat het beeld wat ik neerzet in mijn luisterend spreken, dan pas mijn taal kan horen zoals ik het beschrijf.Elk begin een opening zal blijven, dat elk woord die ik gebruik in de taal die heb begrepen, om daar ruimer mee om te gaan.Het genieten van mijn wapperende gordijnen,mee kan gaan met de wind en de zon heel zachtjes naar voren schuift in de stilte die ik dan voel.Als een zachte regen neer kan dalen en over mijn schouders valt,langs mijn rug en borst gaan glijden en over mijn buik en billen de weg ook zoekt, hoe de stilte mijn benen kan bereiken en in mijn voeten zakt.De grond in kan duiken, dan een gat ontstaat waar ik een boom zou kunnen plaatsten met een brede stam.Waar de stilte kan gaan liggen, netzolang in het duren van mijn dag een vrolijkheid tegen kan komen en moet lachen om mijzelf.Waarin het wortelen van mijn stilte soms iets komisch krijgt.Als witte vlaggen kunnen veranderen in een overtolligheid,waar het room meerdere malen eraf is gehaald en er weinig is veranderd.Maar door het vele schrijven,  ik nu weet, dat mijn vrolijkheid geen enkele serieusheid kan pakken,maar te strooien om mij heen zoals alle glitters kunnen dwarrelen naar de grond.Elke stilte die er over blijft, zich kan herenigen  op mijn blad,waar de komische blik is gevallen terwijl ik voorover val en een bad kan nemen in de woorden die blijven stromen als ik mij er toe zet.Het in dit moment iets komisch kan krijgen in het ondoorgrondelijk zijn,dat zodra ik ga liggen in mijn woorden, dan pas kan zien hoe  ruim mijn inschatting is gebleken en mij werkelijk heeft verwend. In elk bevinden meer iets zegt dat wat er kan ontstaan een mooi gegeven zal blijven,dat als ik kan lachen om mijzelf iets weet te raken in het luchtig kunnen zijn en altijd een neiging heb om dieper te gaan graven,maar vandaag daar geen enkele behoefte aan heb.Moet lachen om iedere bodem die is gelegd,moet lachen in het zinvolle naar mijzelf en terwijl ik spreek, alleen maar kan schateren, om de woorden die ik op mijn tong ook leg en moet lachen om elke aandacht die vervliegt. Als ik moet lachen in elke zin die ik beschrijf, mijn ingehouden speelsheid nu de ruimte krijgt,dat in het ervaren van deze energie, geen enkele begeleiding nodig heeft,maar een zin beschrijf, waarin geen stilte is te zien,geen enkele schoonheidsprijs zou kunnen verdienen,maar het lachen om mijzelf vandaag een voorrang krijgt, om mij daarin heerlijk te kunnen ontspannen...😂...😂...😂...

Anna.💚.