Als het er toe doet.

Als het er toe  doet, in het vullen van mijn stilte, waarin ik mij beweeg een andere kant op zou kunnen kijken en misschien mijn stilte iets anders zou  gaan vragen,dan te beschrijven zoals het komt. Mijn eer kan dragen,en gewetensvol ik iets uit kan dragen in elke beweging die dan komt. Die mij kan vangen in het moment van schrijven en in mijn spreken nog duidelijker maakt.Dat alle lagen die er zijn afgehaald, als kleine stukjes kunnen gaan dwarrelen en als kleine veertjes naar beneden knallen en dan niets hoeft te kiezen wat er kan ontstaan. In het prevelen inmiddels wel heb geleerd, om mij hardop uit te gaan spreken en  enkel en alleen de behoefte heb, dat in het begeven van mijn taal soms het wonderlijke kan laten gebeuren,in de stroom die ik dan voel.Alles heeft te maken met een zegen die is gevonden,met de wijze woorden die ik voel,geen enkele volgorde het zou kunnen hebben. In het centrum waarin ik sta, alleen met mijzelf heeft te maken.Het uit kan spreiden en voor mij neer kan leggen en dan kan zien, dat mijn vluchtigheid is verdwenen en de inborst heeft gekregen, zoals de wind mij mee kan nemen over de toppen van wat bomen.Mee kan vliegen met elke zwaluw die er komt en aan kan wijzen, dat elke zwaluw die ik zie, een zomer kan voorspellen,dan alleen te zien hoe zij naar beneden duiken of gezamenlijk een boom bestuiven om de mussen te verjagen. Dat in elk creëren wat ik doe, de rust kan vinden en alleen kan laten zien,dat als ik bijmijzelf kan blijven en toch in andere sferen ben, mij het meest blijft richten wat ik te vertellen heb.
Als het er toe doet, in mijn stilte zou kunnen gaan zitten en achter mijn raam naar buiten kijk.Wat vlinders zou kunnen gaan tellen en in iedere druppel die dan valt, mij in een verwondering zou kunnen zetten. Om dan te voelen naarmate ik meer ben gaan begrijpen ,wat eigen taal zou kunnen doen. In het begeven van de beweging die ik voel,mij altijd kan laten weten dat in het genoegen wat het heeft, altijd een ruimte heeft overgelaten om mijn stilte die ik heb, als volwaardig te kunnen gaan zien.Niet kan bezuinigen als het er niet meer toe zou doen.Maar mij alleen over weet geven in ieder aspect en alleen heeft te maken met mijzelf.Hoe ik kijk naar de regen,hoe wat wolken voorbij kunnen  drijven,en de specht nog harder is gaan tikken tegen de  stam van mijn boom.Alle vlinders die ik tegen kan komen mij herinnerd aan het kind. Die, als het zou moeten, mij zou kunnen vertellen wat echte stilte zou kunnen zijn. In het accepteren van mijzelf, daar de grondslag naar voren is gaan staan, wat het er toe doet,alleen kan ontstaan hoe zeldzaam mijn taal zich laat ontvouwen in ieder moment.
Anna.💚.