Reizende Taal.

Als een klein onderdeeltje,als een vlo in een pels,als een kunnen vergapen als iemand iets zegt.Als de zomen om zijn geslagen en in het ruwe geluid, tegen een muur aan kan klappen  zodat er een gat kan ontstaan. Daar doorheen kan kijken en dan kan zien wat achter een muur zou kunnen liggen. Zo fel in mijn gezicht, met mijn handen voor mijn ogen een klein beetje laat zien, wat ik niet voor mogelijk had gehouden.Als het gat nog wat groter wordt geslagen en mij er door heen kan wurmen met mijn hele lijf,voel ik de trilling in mijn benen,en schud uiteindelijkwat met mijn hele lijf.Dan kom ik tot stilstand en voel in mijn hand de mooiste sleutel die ik bedenken kan.Ik draag het op mij rug,zoals een rugzak zou kunnen lijken en geef mij over in het nieuwe stuk wat ik ben aan het beschrijven.De ronde vlakken als eilandjes zijn,waar het licht in het water  mij de aanduiding geeft, om daar over heen te lopen.Bij iedere stap die ik zet sta ik te wiebelen op het water,in de weerspiegeling die het geeft. Mijzelf zie verdwijnen en het geen gezicht meer heeft,maar een punt van energie,waar kleuren anders lijken,waar mijn taal wordt om gebogen naar mijn eigen zelfredzaamheid.Naar een mooi vermogen dat als ik achter een muur kan lopen, in de dingen die ik ervaar, geen enkel herinnering tot mij kan komen dan alleen mijn rust ervaar.Dan ga ik zitten op een rots,waar het fluwele kleed al heeft liggen wachten. Dat het harde van een steen door het fluwele anders aan kan voelen, in de ruwheid die ik was gewend.En zet mijn voeten in het stromende beekje, wat zich voor mij ontvouwd.Zie hele kleine visjes zwemmen en laat ze knabbelen aan mijn huid.In de schoonheid van het ontvangen in de vallei die ik laat ontvouwen in dit moment. Mijn eigen werkelijkheid in schrijven zo fantisch vind, om te kunnen reizen in mijn eigen taal.
En zie in de verte een prachtige boom die mij uitnodigd om te gaan genieten,van  elke emotie die vandaag weer kwam en ook begreep dat het nodig was om mij te uiten, hoe het voelt om te moeten accepteren dat in elke situatie die dan komt,mij weet te vermanen in mijn eigen gesprek. Daarin kon vertellen hoe ik mijzelf  kan horen in mijn dagelijks  beschrijven.Maar juist door te gaan spreken met mijzelf ineens weer wist dat ik de enigste ben in het geduld die ik kan geven aanmijzelf.
Mijn reis in mijn taal soms een gat in een muur kan slaan, om door te breken,wat er kan zijn als ik zou kunnen reizen in mijn eigen taal.
Anna.💚.