Puzzel stukje.

Het ontbrekende stukje,als verfrommeld in een hoekje lag,een klein beetje was beschadigd, maar wel kon zien dat in een hele vroege ochtend, het belangrijkste stukje wat ontbrak, neer kon leggen in het groter geheel.In het beeld wat ik kan blijven schetsen en ook wil blijven zien, dat in de vele stukjes die ik nodig had om aan te leggen,nu aan mij hebben laten zien dat in het dwalen van mijn taal, mij op is gevallen waarin iets kleins veel groter kan worden gemaakt.Wanneer ik mijn aandacht er naar toe kan brengen en blijf kijken naar een punt,waarin mijn letters beginnen te dansen, zoals ik in mijn spreken hoor.Dan ben gaan beseffen hoe klein mijn schrijven is begonnen.in de zachte stemming die het heeft.Rond kan draaien en een ingang weet te vinden waar waarschijnlijk nog niemand is geweest.Waar elke dag in mijn schrijvend beleven,het spreken heb geleerd, dat in het wenselijk verstaan door een heel klein mugje wakker ben gehouden en uiteindelijk besloot om op te staan.In de energie die ik weet te ervaren soms met sloten naar buiten komt,en de slaap die ik wilde hebben nu naar voren kan worden geschoven naar de volgende nacht.
De helderheid die ik kan voelen, in het overgebleven puzeelstukje in het reizen van mijn taal,mij de ervaring weet te geven hoe nu met alles om zou kunnen gaan. Metallic zou kunnen lijken in het mentale wat het krijgt,dat vooralsnog ik geen vlinder hoeft te wezen,maar te kunnen kijken naar het groter geheel.Waar het water blijft stromen en de zon het vele licht kan laten zien.De wind stil is gaan liggen en alleen het ruisen kan horen wat ik aan ieder blad kan zien. Die grappig genoeg blijven hangen en bij iedere boom de stam kan laten  spreken in de woorden die ik zeg.In het behoudt van elk delen mij meer  laat zien, dat door mijn eenvoud van mijn beschrijven mij anders diend dan voorheen.
De drang om te beleven wordt nu in een andere setting gezet,zoals een vaas met oude bloemen weg kan worden gegooid en de schoonhed in het verdorren ook kan laten zien, dat in het verlaten van een beleven, iets nieuws terug kan komen en mij de gelegenheid ook geeft om een stilte te overwinnen. Om te gaan zien wat het heeft gebracht.Dat  elk puzellestukje heeft gepast en nu  klaar ben met het kopiëren van een ander.Mijzelf heb belooft dat in al mijn schrijven nu mijn beleven is gedoofd.Het vuur wat wel is blijft branden, alleen verteld, dat de weg die ik heb genomen alleen voor mij zal gelden. Dat in elke puzzel die is gelegd mijn taal heel anders zou kunnen gaan ervaren.Heel voorzichtig mijn eerste stapjes zet, in het onbekende wat ik wil zien dat in alles wat is overwonnen niet meer hoeft te ervaren,dan alleen het beschrijven van dit moment.
In het ontwaken van dit moment,met zachte ogen naar buiten kijk,de zon op zie komen en dan ook besluit om heerlijk te gaan wandelen....
Anna.💚.