Mijn gesprekken.

Mijn stil geworden spreken,als een ingehouden speling,als een uitgestrekte heuvel, alleen kan zien, waarin het naar boven klimmen nog net is om te doen. In de stappen die zo hol kunnen klinken en de weerkaatsing kan geven van een ego die ik wel drie keer hoor en stil sta in de regen en het gevoel kan geven,dat als ik naar beneden kan kijken zoveel ruimte zie.Het landschap voor mijn ogen op zie doemen en dan kan lachen om de houding waarin ik sta.Wat steun op mijn stokken,een steen naar beneden zie rollen en precies op de goeie plek terrecht kan komen in het vastklemmen wat het doet.Zo vind alles zijn eigen plekje en niets hoeft te doen, dan alleen te gaan kijken wat de natuur kan doen.Die een balans kan geven,een afgerond gevoel,dat in mijn spreken mij zo duidelijk is geworden dat in de bevestiging die ik zocht, alleen bijmijzelf kan zoeken.Alleen te zijn in alle dagen en eigenlijk steeds  de bevestiging zocht.Dat in mijn dagelijks beschrijven toch heel anders blijkt, dat als ik spreek een andere taal gebruik.Veel intiemer is geworden, veel meer in een ander licht is komen te staan.Dat als ik schrijf iedereen het kan lezen,maar zodra ik spreek, het voor mij zo anders blijkt te zijn.Zo zeldzaam  wat het mij kan geven en nooit aan een ander zou willen laten zien of horen.Maar in het bewaren van mijn eigen cloud en misschien wat later terug kan horen en dan kan ervaren hoe persoonlijk het kan worden in het spreken naar mijzelf.Schrijven of spreken zijn twee totaal verschillende dingen.Als ik schrijf dan voel ik de flow van een ongedwongen sfeer,dan laat ik komen wat er komt en laat ik mijn taal naar voren treden.Maar zodra ik spreek er iets anders gebeurd met mijn videorecorder.Dan hoor mijn eigen klank in het vertellen hoe het voelt om mij los te koppelen van een bevestiging die ik zocht en aan mijzelf uit kan leggen, dat wat ik weet, te laten ontplooien in mijn eigen gesprek.Ik hoef niet meer high te worden wat vaak in mijn stilte gebeurde .Maar wil mijn spreken nu gebruiken in de duidelijkheid die het geeft.En net als in mijn schrijven in een vloed kan komen om te kunnen luisteren wat ik werkelijk zeg.Som moet ik lachen en lijk ik wel een idioot,maar weet zeker na zoveel jaren,geen bevestiging meer hoeft te hebben, dat in het vertellen aan mijzelf zo is gaan beklijven en net als mijn schrijven blijf ontwikkelen.Dat het verschil tussen schrijven en spreken mij ook andere dingen zijn opgevallen.Als ik schrijf hou ik onbewust toch rekening met de ander,probeer te letten op mijn fouten en mijn cadans, dat elke verhouding ook een beetje moet kloppen en graag aan mijn thema houd.Soms loopt het wel eens anders en laat ik mij meeslepen met een gevoel en dan achteraf als ik het overlees soms heel kritisch kan zijn.
Maar zodra ik spreek en het alleen naar mij is gericht, dan pas kan ervaren hoeveel ik heb geleerd van mijzelf.Dan kan horen hoe mijn stem zich heeft bewogen en zo blij kan zijn dat in het spreken met mijzelf, daar intiemer durf te zijn.En mijn taal die ik gebruik in mijn schrijven meer mijn creativiteit laat zien, dat wat naar buiten spoelt achteraf kan bespreken het dan overlees en mijn goedkeurig heeft om het te posten.Maar ga nu voelen welk een verschil het heeft,geen voorkeur hoeft te hebben in de passie die ik heb om te schrijven.Maar mijn spreken met niemad hoeft te delen, in het privé wat het is , dat als ik mijn hart wil volgen en luchten. dat in al mijn gesprekken doe.
Anna.💚.