Vandaag.

De verfijning als een dunne lijn zich is gaan reiken tot aan een eind van een begin. In elk verschil nu heeft laten zien,dat niet alleen het verplaatsen van wat spullen,maar ook heb kunnen zien,hoe diep geworteld mijn ervaren is geworden.Mijn beleven zoals het komt,meerderen malen een kruising heeft gemaakt. Dat in het bergen van mijn taal,waarin niets anders is overgebleven, dan het gemak in mijn openen van vandaag. Vanuit het niveau die ik zondermeer blijf delen om te kijken wat er komt.Vandaag niets anders kan vermelden wat zich aan  sluit in het geheel,wat zich in een presentatie  kan laten ontstaan.Elk podium kan geven,waar ik ben op gaan staan,waar de menigte mee zou kunnen juigen,zou kunnen klapppen en ik naar voren buig in mijn ontvangen. Maar nu begrijp dat ik niemand kan vermaken. Uiteindelijk alleen naar mijzelf steeds schrijf en op mijn blog kan laten weten dat als ik schrijf, alleen mijn passie volg en mijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen om te blijven zien wat er naar voren komt.Vandaag is zo'n dag, dat ik kan voelen dat het tekort in mijn woorden soms iets anders zegt.Soms de verfijning mij toelaat om iets tastbaar te maken,om een samensmelting te willen voelen, blijkbaar mijn taal daarin nodig denk te hebben.Maar nu ik ontwaak in deze dag,vandaag weer opnieuw een poging waag en heb moeten inzien dat mijn drive die ik heb,zo verschillend laat wezen.Zo onbeperkt steeds kan laten zien hoe ik kan dansen over mijn toetsen.Hoe mijn handen bewegen in elk ritme die dan komt en de neiging heb om anders te gaan bewegen.Niet stil kan zitten terwijl ik schrijf,maar als een wilde, mijn energie in goeie banen wil leiden,en vooralsnog alles bij vandaag wilt houden,omdat ik niet terug kan kijken en ook niet vooruit.Geen mening kan hebben over de oorsprong van mijn vertellen en alleen maar laat zien wat er kan gebeuren als ik mijn toestemming geef om te blijven vertellen wat ik vandaag beleef.Het kleine verschil die ik kan maken,mij onverhoeds kan gedragen als een jonge meid.Als een wervelwind die mij kan dragen in het gevoel wat ik nu kan hebben.Mijn vleugels blijkbaar uit kan slaan en kan zweven over mijn woorden. Het zo heerlijk is om dit te voelen terwijl ik schrijf. Mijn energie die ik nu kan hebben alleen iets over vandaag verteld.Dat als ik door zou schrijven het veel te lang zou worden,misschien een verfijning weg zou vallen, waarin mijn taal niets anders anders is, dan te kunnen zijn in dit moment van vandaag...
Anna.💚.