Bezieling.

Als ik kan schrijven wat mij werkelijk bezield,zonder iets te willen eren.Maar neer kan zetten wat mij vult,niet achterom hoeft te kijken,maar in het lezen van mijn eigen tekst, zo blij kan worden om het  willen vertellen wat ik heb om dit te laten zien. Dat de toegankelijkheid van een mooi relaas, steeds blijft rollen naar een zuivere kant,waar ik uit kan reiken naar mijn stilte die ik benoem.In het uitleggen welke zin zich vormde naar een plek, om zo te kunnen kijken wat ik wel vaker doe .Om te erkennen dat niet alleen mijn taal zich mengde in een verloop, maar mijn voltooiing wat het is geweest op een ander niveau te gaan beschrijven.Te gaan ervaren dat mijn drijfveer toch heel anders blijkt te zijn,dan te denken dat ik iets kopieer.Dat in het spreken en schrijven mijzelf steeds beter leer kennen.Welke voeding het kan geven als ik kan schrijven over mijn natuurlijkheid van beleven.In feite daar weing voor hoeft te doen, alleen te ervaren en soms de Sjamaan in mij naar voren laat komen.Soms zo overweldigend het kan zijn, om te zien dat het mij gerust stelt en in allerlei uiten mijzelf troost.Dat mijn gevoeligheid hierdoor haar eigen plek in heeft kunnen nemen en mij een voldoening geeft. Dan alleen te beschrijven hoe het voelt om te ervaren dat wat ik heb,misschien wel heel bijzonder zou kunnen zijn.
Mijn drive van vertellen, het toe kan laten dat in een eenvoudige houding, mij realiseer hoe in het erkennen van zoveel meer, soms heeft te maken met de moed van vertellen.In een schaamte voorbij,niets meer hoeft af te pellen maar in staat kan zijn om te zweven boven mijn vertellen.Alles binnen laat komen en dan kan ervaren dat mijn intensie die ik heb, als een gevoelig mens neer kan zetten en daar dan over schrijf.Wat mij beweegt om te durven creëren, waar ik mij thuis kan voelen en op mijn gemak kan zijn.Waar ik alleen kan luisteren hoe alles klinkt,hoe de weg die ik bewandel mij omringd van eerdere ervaringen, waar ik steeds in heb gelooft.Maar nu ik zover ben gekomen in een vasthouden van een stam,daarmee de natuur en mijzelf heb omarmt.Altijd een beetje sceptisch was door de kritiek van een ander.Maar in het dalen van mijn werkelijk zijn, ik nergens meer omheen kan kijken,maar te blijven ervaren dat ik kan zweven over mijn taal. Met de brede vleugels die ik heb en altijd neer kan dalen op de juiste plek die ik aan mijzelf heb gegeven.In al het ontvangen,mij zo rijk en blij heeft gemaakt,  in het durven voelen en ervaren,zo volkomen terrecht blijkt te zijn, dat als ik alles eens op mijn gemak terug zou willen lezen, altijd weer uitkom bij mijzelf...
Anna.💚.