Drijfveer.

Mijn verzilveren als bescherming heb gezien,de gouden rand is blijven plakken en in een schoonheid is neergelegd, waarin ik niets hoeft verwachten. Dan in mijn beoogde realiteit, op steenworpafstand alleen heeft liggen smeulen zoals kooltjes kunnen doen.Mijn handen te warmen aan het vuur, wat al die tijd is blijven  branden.Wat ik al al die tijd liet zien, in het tonen welk effect het op mij zou kunnen krijgen.
Niets liever te gaan staan  en een hand zou willen geven om te gaan ervaren dat mijn blijschap die ik heb, aan een ieder door zou wilen geven.Maar inmiddels weet, dat ooraak en gevolg,mij geen enkele reden heeft gegeven in het dragen van mijn taal.In elke zin die is beschreven geen enkel vorm mij misstaat,maar in mijn bewegend vertellen soms los kom van een gewenning.Soms laat zien wat ik andere wilt vertellen. Nergens aan kan komen ,dan alleen te laten ontvouwen zoals het komt.Te beschrijven mijn stilte,waar alles in geboren zou kunnen worden.Waar de lijnen die ik uitwerp, als wortels van bomen door kunnen gaan lopen op plekken die ik nog niet had gezien.Op allerlei manieren heb willen laten zien dat in alles wat ik dacht verloren te hebben, zich heeft gestapeld in het bevinden van mijn schrijvend beleven.De herkenningspunten niet zo belangrijk meer zijn,maar in het begeven van mijn schrijven het een soort bevestiging is geworden. Dat al die tijd dat ik schrijf,mij heeft verlost hoe het had kunnen zijn als ik zou zwijgen.Als ik in een schaduw zou gaan staan,als ik niets van mij liet horen,mijzelf zou kunnen verwijten, dat ik niets kan en alles heb laten liggen. Wat zo belangrijk is om te weten,dat in de aandacht die ik geef,mijn zorgvuldigheid blijf voelen naar mijzelf.Niets heeft te maken met een narcistisch zijn,of een overlopen van zelfredzaamheid ,maar wel heeft bewezen dat zolang ik schrijf,echt kan blijven voelen wat een bezieling betekent in de grootse zin van het woord.Niets achter hoeft te houden,maar te zien dat mijn alleen zijn zo heeft geholpen, in het dragen van een tijd en altijd kan blijven vertellen. Dat in alles de oorsprong kan hebben. In mijn vertellen door het leidend aspect,mij meerdere malen heeft doen verbazen wat ik schrijf.Wat ik kan laten zien terwijl ik schrijf en mij soms naar een hoogtepunt kan brengen en dan naar beneden kijk en soms kan schrikken. Van de wolk waarop ik zit.Maar gelukkig altijd mijn vleugels kan gebruiken om terug te zweven,en te landen in dit moment.Waar ik altijd op dezelfde plek zit te typen en voor dat ik het weet,mijn blad weer vol is geschreven en  met een tevreden gevoel weer uit kan kijken naar een ander moment.Waar de drijfveer die ik heb, altijd kan laten zien hoe het mij vult in mijn delen...
Anna.💚.