Sleutelgat.

Als het mij zou beschadigen,misschien leeg zou  lopen,en als een plasje voor mijn eigen deur,  het sleutelgat niet zou kunnen vinden. Mij zou moeten rekken naar een raam,waar ik door de aanslag niet naar binnen zou kunnen kijken, waar ik een grote afwas zie staan.Waar ik zou vallen over mijn eigen drempels,waar het stof meters hoog is gaan liggen en te doen alsof alles ok is en die beschadiging niet zou willen zien.Dan zou ik vluchten en geen tijd  kunnen vinden, dan alleen te letten op andere,cynisch kunnen worden.Misschien zou gaan vloeken en mijn gedrag heel anders zich liet zien, als het mij zou beschadigen in alles wat ik vertel.Er allerlei andere dingen erbij zou halen om niet te durven kijken naar mijzelf,dán zou het een beschadiging kunnen worden om te denken dat ik iets nodig heb.Dan zou ik blijven zoeken naar een gelijke,dan zou ik voor in de rij  gaan staan en iets bedenken om de aandacht te vragen.Dat als ik blijf spreken of schrijven, mij in staat blijft stellen om in elk moment dat ik schrijf of spreek geen enkele beschadiging  kan voelen.Dan het vullen van mijn delen,waar elke winst die ik blijf voelen ,mijn eigen deuren open zet,waarin geen enkel plasje is te vinden en niet leeg kan lopen, maar juist te durven zien hoe ik mijzelf heb terug gevonden terwijl ik schrijf of spreek.Daar is moed voor nodig, in het vertrouwen die het geeft en heb kunnen ontdekken dat het verschil die het kan maken, langs alle vrees ben langs gegaan.Alles naar voren heb laten komen, soms  emotioneel  kon worden en toch in kleine stapjes verder ben gegaan.Mijn geluk niet altijd kon voelen,maar stiekem moet bekennen dat als ik schrijf of spreek mij zo op mij gemak kan voelen,zo helder in mijn brein. Omdat ik weet dat in alles wat is beschreven, alleen is ontstaan omdat ik erover vertel.
Terwijl mijn dagelijks leven in een fijne energie, altijd kan laten weten, dat de investering naar mijzelf, eigenlijk het enigste is wat ik nodig heb om mij te kunnen uiten.De vaardigheid die ik heb, kan blijven staan. Geen enkel deur voor mij gesloten blijft, in het laten ontstaan, daar zoveel in ben gaan ervaren wat ik aan mijzelf heb kunnen vertellen.Niet altijd een hoogtepunt hoeft te zijn,niet somber hoeft te wezen.Maar te kunnen ervaren terwijl ik schrijf veel reëler ben geworden,veel meer in dit moment kan blijven,veel meer plezier kan voelen, waarin ik al mijn dromen weg kan zetten in een fantasie.Die waarschijnlijk langs zijn gekomen om iets te vertellen wat ik vergeten was.Alles wat ik heb omarmt wat nodig was om te voelen in het houden van mijzelf.Dat de stukken die ik heb verwijderd, alleen in een onbewaakt moment mij liet tuimelen naar een andere kant waar de oude conditioneringen altijd stond te wachten in het keren wat ik liet zien.
Omdat ik erover vertel, elke ruimte wordt ervaren als een nieuw begin,als een nieuwe dag die mij uit blijft nodigen om volhardend te blijven,en te kunnen zien, dat in het belangrijk maken van de ontmoetingen met mijzelf, elke kleur mee kan dragen zolang ik weet dat het naar mijzelf is geweest.
Anna.💚.