Of ik nu luister of spreek.

Als ik zou zwijgen en stil zou zijn, in elk moment,mijn taal uit kan wijzen,dat zodra ik er een stem aangeef,de soepelheid kan voelen en het zich uit kan spreiden in mijn schrijven.Waarin mijn taal ontstaat,de stroom kan blijven voelen hoe vandaag de dag, de zon weer op zie komen. Er geen verschil te merken is,dat in het overkomen ruiterlijk toe kan geven, in het zuivere wat het kan zijn, dat in het klinken van mijn woorden, soms zo spiritueel mag zijn.Maar vaak het persoonlijk kan worden, in de intensie die het heeft , wat belichaamde taal zou kunnen betekenen voor een ieder die de moeite heeft genomen om dit te lezen. Misschien is gaan begrijpen dat de vrucht die het kan dragen, zich vermeervoudigd en is gaan beklijven in mijn lijf.Ieder moment in mijn vertellen hoe eenvoudig het kan zijn, om te ontvouwen en te laten zien, in het openstellen van mijn taal.Nergens doekjes om kan winden,nergens een kopietje van kan maken,maar te beschrijven in dit moment. In het treffen van mijn spreken in mijn schrijven om kan slaan en eigenlijk de hele tijd laat weten wat een belichaming kan doen.Het verdeeld zijn in een doorgrondelijk ervaren,met mijn handen in de lucht, iets kan ervaren wat een ander nauwelijks nog kan zien.Soms niet valt uit te leggen hoe het voelt ,waar mijn dagelijks beschrijven mij heeft gebracht. In het precieze moment en al het nieuws anders ben gaan bekijken. Met filters op mijn oren ben gaan luisteren naar de wereld om mij heen en met goed fatsoen alleen kan reageren wat ik kan zien . Niet mijn bevindingen in mijn delen naar iets richt,maar gewoon te laten ontvouwen in wat er komt.
En zou iedere  zin kunnen beginnen met Lieve Anna",wat ben ik blij dat je kunt luisteren naar jezelf,wat ben ik trots hoe ik kan blijven schrijven naar mijzelf.Hoe elk zuchtje wind mij kan betoveren en mij steeds weer kan hervinden wanneer ik naar Anna schrijf. Haar laat weten zoals het is ,geen enkele scheiding meer kan voelen,dat in het heets van mijn schrijvend beleven, ineens zonder taal kan komen te staan.Dan in mijn dierbare stilte stap en moet lachen wat ik kan zien, als ik te ver ben doorgegaan om een stilte te willen doorbreken. Waarin ik mijn enthousiasme kan zien en waarschijnlijk nooit ben uitgeschreven.Maar wel kan voelen dat in elk gebied waarin ik kom, diep kan buigen vanuit respect, waar de waarde die ik blijf voelen, alleen heeft te maken met mijn belichaamde taal.Het is gaan settelen in mijn lijf, het is naar Anna gericht en in alles wat er overblijft, kan bewaren in een doosje en het neer kan zetten op een plek,waar ik alleen kan zien dat het naar mijzelf is geschreven. Dankbaarheid te klein is geworden waar ik nu in sta ,waar ik niets verborgen hoeft te houden,dan alleen maar te schrijven wat ik ervaar.Lieve Anna mijn spreker en luisteraar is geworden,dat als ik in contact ben met mijzelf, in vele momenten heb gedacht om stil te willen wezen,maar zodra ik schrijf  of spreek,altijd mijzelf als Anna kan ervaren.Geen verschil is te merken of ik nu luister of spreek. Daarna vaak de behoefte krijgt om te gaan schrijven.En dan tot een mooi inzicht kan komen, dat wat mij is gegeven, in vertrouwde handen is gevallen en zo zorgvuldig zoals ik ben,mij altijd naar Anna zal blijven richten en heb gemerkt of ik nu spreek of luister, er geen enkel verschil meer is te merken,dan alleen het moment wanneer ik geen taal meer zou hebben, in het omarmen van mijzelf, een  mooie stilte blijft komen..
Anna.💚.