Waar het licht kan vallen.

De oude laag als een vliesje kan blijven hangen, door kan prikken en leeg kan lopen zoals een ballon beaamt. Mijn eigen regels op kan stellen en mij af kan vragen wat een conditionering is,wat mij tegen zou kunnen houden in het ervaren wat er is.Niets binnen hoeft te houden,omdat het misschien een oude conditionering zou kunnen zijn. Iets wat zwaarder op mijn schouders valt, terug kan geven aan wie het toebehoort.Een conditionering in de ogen kan kijken om dan te durven zeggen, dat deze oude gewoonte, steeds terug kan keren,  wat ikzelf creëer. Dat in al mijn creëren geen enkel conditionering blijft liggen, dan alleen een oude gewoonte.Maar een bespreken met zachte toon,waar ik het over wilt hebben, geen enkel vasthouden is, maar het openbreken van mijn taal. Te willen voelen wat een oude conditionering zou kunnen zijn.Misschien in staat zou kunnen zijn om nergens aan te beginnen, in een oude schaduw kan blijven staan,mij alleen te voelen om weggezet te worden. Waarin ik heb begrepen in het verwoorden van mijn taal ,de conditie alleen is blijven  liggen in mijn blijven duiden en nu blijkt dat het een oude conditionering is.Het  alleen kan betekenen dat als  ik mij gescheiden voel,te weinig aandacht aan mijzelf heb gegeven..Als ik dat gevoel kan hebben dan spreekt mijn oude conditionering luid en duidelijk. Die als een klevende massa op mijn huid is gaan zitten,naar binnen is gekropen en alleen maar verteld dat ik niet goed genoeg zou zijn en mij dan kan brengen naar een perfectie die ik wel ken.Zodra ik kan ervaren en mij bezig kan houden wat er kan ontstaan. Mijn oude conditionering onder een loep kan leggen. Om dan te vragen waarom ik mij nog steeds vasthou aan de ouwe dingen.Waarin ik de angst kan voelen om echt los te laten wat niet meer bij mij past.Maar door hetgeen wat op een conditionering kan lijken, mij altijd heeft vast gezet in oude dingen,.Zoals  het werklijk kijken naar mijzelf, daarin veel heb ontdekt,zoals het high kunnen worden van mijn eigen stem.Mijzelf de grootste troost kan geven, dat in het spreken met mijzelf zoveel kan zeggen wat ik alleen maar hoor.En  altijd uit kan leggen, dan een welkom is blijven liggen, op het mos waarop ik val.Mijn ogen kan sluiten in de stilte die dan komt,niet schrik van mijn eigen overtuiging,maar rechtop kan gaan zitten en wat wegzak in een oud gevoel.Maar door mijn schrijven en  spreken ik steeds op kan staan.Het mos onder mijn voeten eraf kan slaan, zoals ik met een oude conditionering blijf doen.Mij niets in de weg laat leggen en terwijl ik loop, ben ik gaan beseffen hoe licht mijn woorden zijn geworden. Waarschijnlijk  een oude conditionering weg is gegleden terwijl ik schrijf. Dan door kan schrijven netzolang, totdat ik kan voelen dat ik  ben bevrijd van elke conditionering en waarschijnlijk daarom ook zoveel schrijf.Mijn Lieve Anna kan omhelzen en heel zachtjes fluistert, dat alles goed is gekomen in het nemen van elk besluit. Ook al zijn het soms oude gewoontes, toch blij kan zijn,wat mij vervult, ook al is een oude conditionering,misschien juist daarom een welkom geeft, in elke begroeten van mijn beschrijven. Waar het licht kan vallen zoals lichte regen zou kunnen voelen.Wanneer  het blad van een boom  is gevallen en dan besef  hoe ik kan kijken, naar de kleine details. Mij naar het nu kan trekken, waar geen enkele conditionering is te zien....
Anna.💗.