Realiseren.

In het onderliggende verschil, ergens onderdoor ben aan het kruipen,nergens echt bij stil hoeft te staanMaar soms vanuit een belang, een vinger ergens op zou willen leggen en dat kan bepalen hoe het is gegaan.Niet hoog of laag kan springen maar met mijn handen in mijn zij,mijzelf niets op kan leggen, maar te laten komen wat er is.In het uitzonderlijke wat het kan krijgen,zoals in het wortelen nu blijkt, dat in het blijft kruipen door het zand de tegels omhoog zou kunnen drukken.Daarin bijna niet een pad  is te vinden of te belopen,maar zou kunnen struikelen over de woorden die ik gebruik.Zou kunnen ervaren dat het er niet toe doet,maar in het schare wat het zou kunnen krijgen,onvervalst in het bleken van de zon, ineens zou kunnen voelen hoe het had kunnen zijn.Dat in elke stilte die is verkregen, een weg is aan het zoeken om een nieuw pad te gaan maken in de stenen die ik leg.In een richting kan gaan leggen,waarin elke confrontatie die ik tegen kom,naast mij neer zou kunnen leggen.Het kan bekijken en in mijn eigen dialoog, niets recht hoeft te trekken,maar te kunnen zien hoe wel overwogen ik nu kan zien,dat mijn onvoorwaardelijkheid naar de ander zo miskenbaar blijkt te zijn.Zo verweven wat het kan zijn, dat in het loslaten van een vrienschap, mij veel te lang heeft geduurd,veel te lang heeft liggen sudderen,veel te belangrijk heb gemaakt en ondertussen ook wel heb begrepen, dat in al mijn beschrijven ergens voor heeft gediend.Dat het waarschijnlijk zo veel tijd heeft genomen,waarin het nu tijd is geworden om een verlossend woord te kunnen vinden,dat een hallo of een welkom een ander betekenis kan gaan krijgen. In de hand die ik geef, daar niets meer mee te verbinden en niets kan kruipen onder mijn huid.Niet hoeft te denken dat ik iets kopieer,maar dat mijn delen ergens op is gebaseerd en niet hoeft vast te zitten aan hetgeen wat ik wilde laten zien.Wilde laten proeven hoe mij smaak is geworden,hoe mijn relativeren geen realiteit voor een ander hoeft te zijn.En leg mij neer zoals het kan komen.Zoals iedere dag voor mij begint, om mij te openen om te willen zien wat er naar voren komt.Om nu te weten dat wat ik beschrijf , alleen heeft willen komen omdat ik naar mijzelf schrijf.Dat de belangrijkheid soms uit kan lopen in een proces,waar ik mij in kan bewegen,waarin het geluid die ik kan maken, alleen heeft maken hoe ik er nu in kan staan, in de vrienschap met mijzelf. Nu duidelijk kan ervaren, hoe zinvol het blijft Als een mooie vrucht zich blijft openen, waarin ik geen enkel moeite hoeft te doen om dat te laten gebeuren.De tijd mij heeft geleerd om zelfstandig te  zijn en in elk ontvouwen van een leeg blad kan vullen, in mijn relativeren naar mijzelf.Altijd in mijn verwondering zal blijven,in de schoonheid die ik voel,in het begrip terwijl ik schrijf,waarin mijn eigen realiteit als een bevrijd geheel kan ervaren.Als een druppel die over een emmer is gelopen, waarin de aandacht die ik geef, mij volkomen vrij heeft gelaten, er niets mee kan verbinden,dan alleen  te realiseren hoe ik mij heb verbonden met mijn eigen taal...
Anna.💚.