Voortdurende...

De voortdurende  glans van  ervaren als het galopperen van paarden ,waarin de vaart kan blijven als ik goed in mijn zadel zit,als ik kan mengen met de teugels en mee kan gaan in het ritme die ik aanspoor in mijn schrijven. Als ik mijn eigen drive kan voelen in het bijzondere, dat als ik begin met mijn schrijven geen enkel idee nog heb waar ik het over zal hebben. Waar mijn aandacht naar toe zal gaan en dan om kan zetten in mijn taal.Vaak  mijn stilte zachtjes ontwaakt in elk delen en in elk pauze die ik neem en overlees wat ik ben aan het schrijven, dan ineens het platvorm vind en mijn nieuwsgierigheid heeft gekregen in elk duiden van mijn dag.
Het is de beweging die ik maak, het is de volharding die mij toestaat om te blijven schrijven wat er kan ontstaan. Als ik mij blijf richten naar het tikken van mijn handen.Niet mijn hoofd aan het leegmaken ben,maar de verwondering van het ontstaan, dat als ik tik en kan ervaren dat  het in dit moment ontstaat. Ondertussen kan kijken en al wrijvend in mijn handen hoe elk woord als een zegening kan komen. En als een zachte wind iets op kan tillen om mij bloot te leggen dat wat ik kan ervaren zo eenvoudig bleek te zijn. Zo ondoorgrondelijk in elk verstandig woord niets kan vertellen hoe het voelt dat wanneer ik in mijn belichaming kom, eigenlijk geen moeite voel om dit uit te leggen. Het gebeurd wanneer ik de aandacht breng naar mijn taal en hoe het kan klinken als ik de moeite neem om het over te lezen en dan kan ervaren terwijl ik mijn eigen klank steeds hoor,dan als vanzelf van binnen het gaat trillen en weet dat het een belichaming wordt .
Door het resoneren ben gaan begrijpen dat in alles wat is beschreven,vanuit mijn eenvoud van vertellen om kan slaan in een wijsheid naar mijzelf. En voor iedere  stem het eigenlijk heel normaal zou moeten zijn voor iedereen die naar zichzelf zou kunnen luisteren.
Het lijkt een kleine stap,misschien nog duidelijker moet zijn,maar dat ik schrijf om te laten weten wat het met mij heeft gedaan. Wat het mij heeft gebracht en in mijn glans van galopperen mijn eigen teugels vast kan houden door de klank die ik kan hebben ,door mijn taal die ik gebruik en eigenlijk het niemand kan leren, wanneer het gaat gebeuren. Maar wel dat ik weet hoe het mij heeft gevormd in al mijn schrijven en spreken en dankbaar ben dat ik hiervoor heb gekozen. Om te blijven luisteren en schrijven om te laten zien dat elke stroom die wordt geopend, mij mee kan laten voeren over elke grens die ik dacht te hebben. Uiteindelijk nu weet hoe blij ik kan zijn, hoe vervuld mijn beleven van mijn stem en mijn taal als een mooi cadeau aan mijzelf wist te geven. Dat in elke vernieuwing die zeker komt, met gevouwen handen mijzelf weet te bedanken wanneer ik de moeite neem in het uitleggen wat er kan gebeuren als ik schrijf of spreek...✍ naar mijzelf...
Anna.💚.