Het gesprek.

Wanneer het gesprek vaak over een ander gaat ,het grootste oordeel in het vermaak en niet er bij stil kunnen staan dat als ik over een ander spreek niet zou kunnen voelen, dat in het afdrijven van mijzelf en de ander altijd de schuld zou kunnen geven voor de lege plek in mijzelf.
Al een aantal jaar naar mijzelf ben aan het schrijven en wat mij opvalt in datgeen, dat als ik probeer met een ander te praten het vaak over een ander gaat. Altijd de aandacht weet te brengen buiten zichzelf om,buiten waar het blijkbaar veiliger voelt en in andermans spiegel alleen wil kijken wat er mankeert in alle fouten die men heeft gemaakt.Er geen werkelijke communicatie kan ontstaan als het gesprek vaak leid naar een ander. Het automatische de voorrang krijgt dat wat men deeld zo opppervlakkig blijft,zo ongezond zal blijven, dat als ik vertel over mijzelf,mijn natuurlijkheid in volle vorm naar voren komt en niet  op hoeft te letten wat ik zeg,maar te durven laten zien dat als ik spreek mij ook kwetsbaar op kan stellen.Als ik voel dat het goed is in mijn bevinden en niet afgeleid wil zijn naar de ander,maar in het luisteren wat ik zeg geen enkel behoefte heb om te praten over een ander. Dagenlang mijn eigen vorm heb gezocht hoe het gesprek die ik wilde hebben uiteindelijk heb gevonden bij mijzelf, maar wel blijf spreken met de ander.Niemand iets op kan leggen wat ikzelf ben gewend, maar nooit over een ander een oordeel zou kunnen vellen. Omdat ik daar zelf genoeg onder heb geleden en altijd wars ben geweest van een roddelen, terwijl als ik over een ander spreek een nieuwsgierigheid mij dwingt om iets te willen weten.In het begrijpen van elkaar soms kan laten zien dat in het bepalen van een gesprek altijd open zal blijven naar mijzelf.Dat als ik spreek, eigenlijk in gesprek ben met mijzelf en zoals ik het op mijn blog ook deel, niets heeft te maken of een ander mij wel ziet, maar dat de aandacht die ik geef in het moment dat ik deel altijd gericht zal blijven naar mijn stem, naar mijn tikken op mijn toetsen, naar het ervaren van dit moment en als ik het terug lees dan pas kan ervaren wat ik aan mijzelf heb verteld. Ieder gesprek mij mee kan trekken in het uiterste geval, mij nog meer kan verwonderen wat er in mijn eigen schrijven gebeurd. Dan kom ik in een realisatie van mijn eigen gesprek en draag met enige emotie mij soms naar plekken, waar mijn stilte die ik vind, zou kunnen plaatsen in het zwijgen, soms meer iets zegd dan alleen te kijken hoe een ander reageerd, dan een mooi gesprek die wij hadden kunnen hebben... in de stilte die er was....in het kunnen herkennen dat als ik luister terwijl ik spreek een heel ander gesprek tot stand kan komen...
Anna.💚.🙏....