Ordenen.

Elke bijkomstigheid in het laveren van mijn taal,in duidelijkheid bijna een handhaving heeft, dat in het toepassen van een keren met weer een ander beleven, mij over kan geven aan mijn taal en mijn eigen geschiedenis. Zoals de zon in dikke mist weet door te breken en in elke handeling die ik zet, een knie val weet te maken, soms een ontroerend moment  kan hebben, zoals een bliksem kan komen in het verstaan wat ik aan mijzelf vertel. Het wakker liggen door een helder moment, mij kan blijven achtervolgen in wat het krijgt wanneer de nieuwe maand weer is begonnen en opnieuw mijn blijheid blijf voelen. Mijn welzijn in misschien te grote letters is neer gezet. Maar vanuit mijn delen ik niets riskeer ,dan alleen te ervaren hoe mijn balans zo zuiver is gaan ontluiken, waarin de dagen veel te snel voorbij zijn gegaan. Veel meer ben gaan beseffen dat wat ik ontvouw is doorleeft en zelfs vanuit mijn stilte iets magisch heeft gekregen. Iets wat ik een hele tijd niet thuis kon brengen, maar in de bereikbaar die ik geef meer kan zeggen hoe ik het zelf heb beleefd.
Soms wat grenzen ben over gestoken, soms het weg heb gehaald, soms in eigen verwondering bleef vertellen in de nuance die ik bracht. Vaak dacht thuis te komen,maar nu wel weet dat ieder moment in mijn schrijven mij vaker anders heb gevoeld en dan in eigen reactie kon merken hoeveel energie het kon brengen. Als ik klaar dacht te zijn met mijn schrijven er weer steeds iets nieuws ontstond. Inmiddels wel heb begrepen dat door te spreken en schrijven elke ruimte kan ontstaan. Dat wat ik nodig mocht hebben klaar lag om erover te schrijven wat ik in mijn spreken al had gedaan. Elk ervaren is beschreven vanuit de kennis die ik heb en uit eigen ervaren is neergezet. Elk sluimerend effect mij veel stiller en wijzer heeft gemaakt, dat in ieder erkennen die ik aan mijzelf ook gaf,uit is gelopen in een beschrijven van iedere dag.
Het laat mij voelen hoe het kan zijn, in de aandacht die ik geef aan mijzelf, zo bijzonder blijft om te willen delen met de ander.
Geen enkele voorwaarde het heeft, maar mijn onvoorwaardelijk zijn naar mijzelf, op deze manier naar buiten wist te komen en nu begrijp dat als ik schrijf of spreek mijn eigen wereld zich geordend heeft en ook niet kan spreken voor een ander.
Het stil zijn met mijzelf in de gloed die het heeft, mijn flow van bevinden, een draai zou kunnen maken zoals de herfst heel langzaam binnen treedt en het naar binnen keren een feest zou kunnen worden...✍...
Anna.💚.