Als ik mijn klank blijf horen.

Als ik een lijn zou trekken over elke mening heen,als ik zou wachten op een antwoordt, die ik al langer weet,als ik zou vragen naar een bekende weg en zou moeten lachen om wat ik zeg. Als ik zou moeten knielen vanuit een respect,als ik zou ervaren in wat wat ik beschrijf,als ik niet zou weten wat liefde in mijn stilte zou kunnen betekenen. Als ik alleen ben met mijzelf in het geduld die ik kan hebben, dan alle vlaggen van ieder land zou gaan hijsen. Dan zou kunnen roepen, dat in al het creëren wat er kan ontstaan, mijzelf heb geleerd om zo te kunnen schrijven. Mijn eigen taal heb ontdekt en in feite nooit vele boeken heb gelezen, maar de ervaringen die ik heb (gehad) in elk delen naar mijzelf, een bevestiging is geworden. Van een tijd waarin het luisteren naar mijn eigen stem een diepere oorzaak zou kunnen vinden. Altijd heb gevoelt in mijn eigen redeneren, dat zodra ik kan luisteren naar mijn eigen stem, er een kalmte is gekomen in een verfijning die ik dan voel. Ook de tijd heb genomen om te gaan ervaren,dat zeker in het begin heel lang heb moeten wennen aan mijn eigen stem. Maar toen ik doorkreeg wat het mij gaf en nog nooit zoveel ruimte wist te ervaren. Nooit er bij stil heb gestaan, dat door mijn eigen klank een helder effect kon brengen. Heel euforisch kon zijn en toen begon te schrijven, in het moment waar ik was en bij het overlezen het ging passen bij ieder woord die ik las en mij  er dan aan over kan geven, zoals ik dat de hele tijd laat zien.Dat in het ontstaan van mijn taal,geen geleerde of een processor ben ,maar een mens van vlees en bloed. In al mijn herinneringen aan mijzelf, uit heb gelegd dat als ik mijn klank blijf horen en dan kan proeven hoe het smaakt, dat in elk resoneren in staat kan zijn, om mijn waarheid die ik beschrijf, alleen kan tonen hoe het werkt.  In een normaliseren wat ik vertel, mij heeft geleerd om te zwijgen in het juiste moment. Stil kan kan staan in mijn verworven stilte, die vanuit mijn luisteren heb geleerd. Mij in de zachte kant weet te bewegen en kan kijken zoals een kind. Kan spelen met mijn taal en niet meer hoeft te wachten, wat ik veel te lang heb gedaan ,om misschien de goedkeuring te krijgen van een ander.
Elk gevolg een daad zou kunnen zijn om het nog eens uit te leggen, dat als ik schrijf, eigenlijk een gesprek is met mijzelf.
Het draagbaar maken als ik zou weten wat ik nu weet, mijn persoonlijk beleven elke schoonheid krijgt, als ik het voor kan  lezen met de toon die ik zet en in een langzaam tempo dan kan voelen wat ik naar mijzelf schrijf. En al jaren kan ervaren in het bereiken van mijn stilte, voor mij het belangrijkste is gebleven om te blijven schrijven....✍
Anna.💚.