Barrière.

Doortastend in een gelijkwaardigheid, waar de stem een klank bevrijd en in een dans van woorden, altijd weer naar voren glijdt en het niet is tegen te houden,dat het jaar wat achter mij ligt in het schrijvend verblijven, velden vol met rozen heb open gezet, om mijn eigen taal te behouden.Kris kras door een barrière ben heen gegaan,waar de spetters om je oren vliegen en het nieuwe jaar aan mij trekt, in een mooie tocht van mijn ontvouwen.Geen enkele schrijven heeft mij belet om te laten weten, dat mijn taal bereid is geweest om zo te kunnen delen.Om zo te laten weten, dat de vloed van zeldzaamheid in verschillende teksten heb kunnen delen.Maar nu ook weet dat de gemakkelijkheid waarin ik schrijf,misschien een verkeerde inschatting heb gemaakt,om ervan uit te gaan dat iedereen dit ook zou willen.Maar ondanks dit feit,  mij blijf wentelen in mijn taal, die ongenuanceerd alle lade open trekt en al spiegelend kon gaan keren, in de dag waar ik mij in bevind.Door de energie die ik er van krijg,door de lengte van dagen en in het nieuwe jaar het toch weer anders zal zijn, zoals ik mij tot nu toe heb gedragen.
Mijn taal tilt mij op en wiegt mij naar  gebieden, die zoals vanzelf kunnen ontstaan en meerderen malen heb beschreven,maar nu ik zo in mijn stilte zit, er geen houding is te vinden,dan te luisteren naar eigen stem en knallend mijn jaar uitluid, om steeds weer opnieuw te kunnen beginnen.
Het heeft mij gegeven wat ik draag, vaak vanuit mijn rust kan ervaren, dat mijn taal nergens om vraagt, dan alleen te delen zoals ik heb gedaan.Soms vanuit een emotie, dan weer wat traag,dan weer heel euforisch,dan weer de kalmte die ik tref,in de stroom van ontvouwen,mijn aarzelingen heb laten zien,dat ontvouwen in mijn taal heel bijzonder blijft en in het komende jaar waarschijnlijk altijd iets anders kan laten zien,omdat ik nooit van te voren weet wat er zich kan ontvouwen.
Ik stap naar voren,in de buiging naar de mensen, die dit uiteindelijk hebben kunnen lezen.Waarin ik heb gevoeld en kon begrijpen, dat mijn taal die ik beschrijf, voor alle wentelingen die ik heb gemaakt, in het menselijk aspect heb willen zetten.Niet dat ik er veel voor heb moeten doen ,want in het ontstaan van mijn schrijven, heeft het mij gevoed,waarin ik de ander  had willen bereiken.Vanuit de gloed die ik altijd voelde, in het delen van mijn schrijven. Toch de hoop ook had in een reactie.Maar zonder dat, ik gewoon ben doorgegaan en het eigenlijk ook kon voelen, dat de verwachting kleiner werd en het mij uiteindelijk meer bevrijde dan ik dacht, zonder een verwachting verder liep,in de tijd, waar mijn taal alles omarmt, waar ik mijn aandacht naar toe kan brengen.Waar de taal zich kan bevinden, onder mijn huid,onder het bevinden,in mijn oorsprongkelijkheid. Die in alle vormen zich heeft laten zien.En de barrière die ik voelde, is opgelost in de tijd van schrijven, in de wensen die ik voel en hoop in het nieuwe jaar,dat te  mogen ondervinden.

Gewoonte.

Zo verhelderend in wat er staat ,zo vast als houten balken, die onverlaat zich kruisen boven mijn hoofd, waarin ik heb  leren buigen voor de tijd waarin ik schrijf, waarin mijn lijf heeft mee bewogen, in het besluit om alle gewoontes die ik had, eens overboord te gooien. Het plezier wat ik daardoor krijg, mij bewust ben, dat wat ik nodig heb, in mijn schrijven is omgezet, in alles wat ik niet meer nodig heb, daar kan laten waar het hoort te zijn.Vaak is het een gewoonte in een vanzelfsprekendheid, die doet lijken, alsof het niet meer uitmaakt dat een gewoonte soms in de weg kan staan, om eens goed te kijken of een gewoonte die ik had, mij nog kan verrijken, of eerder in de weg kan staan,waarin mijn lijf kan reageren en vaak aan kan geven dat juist een bepaalde gewoonte, mij af kan leren om te denken dat ik het nodig heb.Sinds dat ik het denken heb opgegeven en weet dat alles kan ontstaan, lijkt alsof mijn verdere ontvouwen, met een geruster hart neer kan zetten en mij kan laten gaan, in het ontstaan van niet alleen mijn schrijven,maar ook in de stelling van mijn leven, die nu anders open vouwt, omdat ik bepaalde gewoontes heb losgelaten en mijn lichaam daarom om vraagt.Het luisteren naar je lichaam,wat goed voelt of niet,wat het nog kan verdragen in de oude gewoonte  en uiteindelijk niet meer nodig blijkt te zijn ,maar te weten dat de beslissing die ik maak, is ontstaan vanuit mijn vele schrijven, mij vaak heeft laten zien, dat in de aandacht die ik heb gegeven, mijn oude gewoontes versleten raakte en de vernieuwing die ik voelde, ook in mijn dagelijks leven om kan zetten en mij steeds lichter kan gaan voelen in het schrijven, over mijn gewoontes die mij in de weg zijn gaan staan en erover kan schrijven, om weer verder te gaan in het ontvouwen van mijn eigen taal. Waar de waarde van een gewoonte helemaal geen gat kan slaan, dan alleen de ruimte die ontstaat in het overgeven van mijn taal.In de overgave van mijn  taal,dat er geen gewoontes zijn om te bewaren,maar te strooien op mijn blog,te kunnen duiden dat het plezier wat ik voel, geen gewoonte is geworden, maar in het ontstaan van mijn eigen taal de werkelijkheid van vandaag onder ogen durf  te zien, wat er ontstaat, in de bereidheid, dat niet alle gewoontes zijn weg te leggen,maar dat het altijd goed is om te blijven  kijken of ik het nog wel nodig heb.

Sleutel 🔑

In het treffen van het moment, waar het spreken zich onthoudt, in het dragend vermogen, waar mijn stilte kan ontstaan en mij niet afvraag hoe mijn kalmte mij overspoeld en de tijd neem om te voelen wat het betekend zoals het is.Er geen ondervinden kan beschrijven dan alleen hoe het is in al mijn schrijven.Het laagje wat ik dacht te vinden is in mijn bereik en zit stil zonder een overweging,zonder dat ik verder kijk in het gebeuren, wat in een seconde kan ontstaan en daar mijn schrijven is op gericht.Zo als in de natuur alles kan onstaan zonder dat wij dat weten,zonder enige vooraf geschreven tekst, ik mij kan vinden in de kalmte van het moment.In het duidelijk willen vertellen waar ik mij in bevind, in de zorgzaamheid van ontvouwen waar de grondslag is gelegd, om te kunnen onthouden, dat wat is gezegd morgen weer anders kan worden ervaren.
Mijn steutel draait in de tijd van ondervinden, met zorgvuldigheid ook om en zie de balans  in het behouden van mijn kalmte, die dan komt.Mij de rust ook geeft om iedere dag, zoals het komt, mijn sleutel te bewaren voor een speciaal moment, waarin de stroom van ervaren, altijd bereid is om mee te gaan in het ontvouwen van mijn taal.De sleutel die ik reik naar andere,neemt vanuit mijn eigen ijdelheid, eigenlijk alles uit handen en geeft het plan wat er ligt, een heel klein tintje,dat kan worden gezien als een puntje licht, gericht naar mijn taal,die oogwaarschijnlijk heel makkelijk lijkt om te ondervinden, maar ondertussen ook begrijp dat wat er kan gebeuren, op niets meer lijkt dan alleen het kunnen ervaren in wat ik schrijf.
Ik heb de sleutel in mijn handen en draai er wat mee rond,om eens te kijken in het beschrijven van eigen taal,de genoegdoening zal krijgen om er anders mee om te gaan en de sleutel in een gat te steken van een gesloten deur, die dan waarschijnlijk open 🔓 slaat,om te laten weten, welk een ruimte tevoorschijn komt en  mij daarin  kan laven.Daar waar ik wil zijn,in de kalmte van mijn schrijven ,in het ontstaan van mijn blijvend ontvouwen en met een gerust hart kan gaan slapen, dan kan dromen over mijn reis die ik op mijn blog heb gezet.Het is de sleutel die ik heb, die ook brand in mijn zakken,waar ik heel zuinig op ben, in het behouden, dat eigen taal zich overwint in al het vertrouwen die het geeft, om mijn sleutel nog even te behouden en wil doorgeven aan wie mij leest en ook zo zou willen schrijven.

Wens.

In het komen van al mijn schrijvend beleven, sta ik versteld hoe mijn ritme in het verkrijgen, geen stilstand  heeft, maar in het herhalend beschrijven, wat geen herhaling blijkt, maar de stroom van mijn wezenlijk ontvouwen, mij altijd verrast hoe in het ervaren van eigen taal, mij duwt over een prachtige rand,die niet is te vergelijken met een stand, maar voortvloeit van uit eigen vermogen, door te kijken naar het ontstaan, dat mijn taal wel overwogen dit kan laten bestaan.Het is mijn taal die mij omarmt,het is de zegen van ontvangen,het is de meerwaarde die ik voel om te blijven schrijven, om te delen zoals het komt, alsof ik alsmaar in een verlenging zit van mijn eigen ontvouwen,van te weten dat dit kan ,geen opleiding heb genoten in de taal die ik beschrijf en ben gewoon eens gaan beginnen om eens te kijken wat er gebeurd.Als ik de aandacht kan brengen naar de taal, die ik bezig en om kan zetten in wat er steeds gebeurd.Het gaat verder als ik dacht,want zodra ik ga zitten om te tikken, kan er gelijk iets ontstaan,voel ik de flow van ontvouwen langzaam naar mijn handen zakken,breder dan in het gebaar,kan ik uren tikken zonder enig bezwaar.Zonder  denken dat het van binnenuit zou moeten gebeuren,maar het is mijn handeling, die er mij toe zet om gewoon door te tikken in alles wat ik vertel.
Wonderlijk kan ik het noemen,maar ook zo gewoon,dat ik weet dat het in ieder mens zou kunnen zitten en er ook de tijd voor neemt. Uiteindelijk blijf ervaren dat wat ik schrijvend lees, mij zo vervult,mij de voeding geeft, om ook nieuwsgierig te kunnen blijven in wat ik vertel.Maar steeds vaker beland in een mooie energie, die mij laat zien in de mogelijkheid van schrijven, het zich diend als een goede smaak,in de beweging die het geeft,als de golf van een mooi leven mij dit terug weer geeft.
Het is zo heerlijk om te weten, dat mijn taal er altijd is,mij uit oude stukken heeft kunnen trekken,mij heeft laten weten, dat wat ik ook beschrijf, in het ontstaan van dit moment en niets terug haalt van een oud gezegde.Dat de flow waarin ik zit, niets meer zegd in wat ik zou moeten doen ,maar te laten ontstaan vanuit een vrede die ik voel.De conditioneringen die ik zeker heb gehad, zijn eigenlijk voorgoed verdwenen,in de zekerheid die ik nu voel door mijn schrijven is gekomen,door mijn eigen taal te blijven ontdekken, vanuit de stroom waarin ik zit.
Ik heb geen overtuiging nodig,geen zetje van een coach,waar ik lang geleden, mij daardoor liet overrompelen en nooit eens voor mijzelf koos.Altijd heel afhankelijk niets kon zien, wat mijn eigen waarde in mijn schrijven wel heeft laten zien.In alles wat ik dacht te moeten doen, is opgelost in mijn taal,in het spreken met mijzelf.Alle taboes zijn weggehaald en ik nu letterlijk kan zeggen, dat eigen taal de oorzaak is. De oorzaak van mijn beleven, waar ik nu de punten van kan laten zien, dat het zo'n fantastisch fenomeen is geworden om te blijven ontvouwen in wat ik heb laten zien.
Het is de eerste stap van al het ontvouwen,van al wat mijn waarheid omarmt en ik nu pas ben gaan begrijpen, hoe de taal verder reikt, dan wat eenvoudige woorden. De druk van een ketel haalt,en mij onverstoorbaar laat weten,dat in iedere zin die ik ontvouw, is ontstaan, omdat ik de stap heb genomen om te schrijven naar mijzelf en in de ontwikkeling ook kan delen op mijn blog.Met toch de wens dat andere dit mogen lezen, als een doorgeven dat dit kan....

Ontwapenend.

Het is mijn beschrijven in mijn zijn, waarin het wonderlijk ontvouwen mij naar voren trekt, in het behouden hoe het kan versterken, in de juiste klik ,mijn lijf zich voor bereid in het wezenlijk aspect, dat in het drijven van mijn woorden, mij neer hebben gezet in de verwondering van mijn eigen schrijven.Het is een zachte stilte die mij wijst naar de verbinding in mijn schrijven,eigenlijk een mooie weg aanwijst om vanuit mijn stilte te kunnen schrijven.Waarin mijn taal de ruimte steeds krijgt, in hetgeen wat over kan blijven in de zekerheid van tijd,dat mijn vingers die ik zet, zonder echt te kijken hele teksten krijgt, om door te geven aan wat andere.Maar in de verandering die ik ervaar, geen weegschaal is te leggen,dan alleen te ervaren in wat ik schrijf,maar het ook zo naast mij neer kan leggen,in het ontstaan,in de vernieuwing van mijn taal, vaak het zinvoller kan zijn,dan het schrijvend geheel, waarin ik mijn eigen afsluiting vaak kan lezen.Het lichter durven zijn,het overreden hoe het kan zijn, om te voelen dat het ritme wat langzamer komt,mijn hoofd al zwevend naar beneden kijkt en toch blijf schrijven, wat de volgende zin weer wordt.
Ik stel mij ook zo voor, hoe de energie waar ik over spreek, nog kan duiden in mijn taal,en mij letterlijk laat zien, dat terwijl ik tik, alles om mij heen veranderd, in het lichter kunnen zijn dan te schrijven zoals ik was gewend.Alsof ik aan het landen ben in weer een nieuw gebied, waar wat oude woorden mee  willen dwarrelen,waar geen verzet of weerstand is, dan alleen mijn eigen ontvouwen.Ik zweef als in een verwondering buiten mijn eigen poort en zie wat deuren openen. Stap naar mijn weten flink vooruit, omdat ik weet wat dit betekent.
Dat er geen grenzen meer  zijn, in mijn ontwapenend schrijven en het daarom ook wat langzamer gaat en zorgvuldiger kan zijn, in het openen wat ik allanger heb geweten, dat dit kan ontstaan.Maar  in de bijzonderheid van verkrijgen, die als stilte was bepleit, dan alleen te ervaren hoe het is, om in deze energie te kunnen schrijven.Het heeft met  niets te maken, dan alleen te verblijven in eigen taal,dan te kunnen ervaren, mijn zachte energie, die ik ervan krijg en zomaar kan blijven delen.Zomaar, omdat het ontstaat,zomaar, in de waardigheid van mijn schrijven,waar de klank geen trommel meer kan zijn, dan alleen te luisteren in het tikken van mijn taal, hoe mij hart heel tevreden kan zijn, om mijzelf zo te kunnen lezen.

Zachte Deken.

Er valt een zachte deken om mijn heen,en laat de vlucht van dalen in wat er kan verschijnen,  ontvouwen in deze ochtend van ontwaken.Van het welzijn in de reden dat ik spreek,dat ik weet dat alles goed zal komen in wat ik kan beschrijven,in de zachtheid van mijn bestaan,en er geen enkel ontstaan door mijn vingers glipt,maar kan bewijzen dat het in mijn schrijven kan ontstaan.Zoals de tijd ook verder gaat in hetzelfde ritme die onstaat.Als ik stil durf te schrijven vanuit mijn eigen taal.Het wonderlijk vergelijken wat niet meer past in het eigen verblijven, wat normaliter overgoten kan zijn door een oude emotie,die soms de aandacht wil,die vanuit een beschrijven, soms de voorrang heeft om te kunnen verblijven in eigen taal. In een verstandhouding die ik ervaar,en dan de zachte deken van verstaan daar heerlijk in kan vertoeven.Mij overgeef aan mijn eigen taal en zonder een moeten, het overzicht van ervaren lichter is dan het eten van wat konijnen,dan te scoren op een bord,dan mijn overgordijnen open te trekken vanuit een rust,waar de vrede die ik voel over zou willen brengen aan een ieder die dit leest.
Mijn zachte deken pak ik beet en voel de nuance in wat ik deel,in wat er kan ontvouwen op deze nieuwe dag,waar mijn wandeling in de regen, mij verteld, hoe het kan gebeuren waarneer ik mijzelf ook vertel, dat hetgeen wat ik dacht te missen, niet belangrijk kan zijn in het onverhoopt ontvouwen ,in het bezig zijn in mijn eigen taal,om verder uit te kunnen bouwen in de verfijning die ik voel en daar mijn zachte deken soms voor nodig heb, om mijzelf te kunnen koesteren in het welzijn van mijn delen, daar nog een schepje bovenop kan doen, om te weten, dat mijn taal mij vasthoudt, als ik dreig om te vallen, in een ander gesprek en mij kan laten zijn, in wie ik ben en mij laat leiden in eigen taal.Die nochthans de overvloed van mijn vertrouwen niet heeft beschaamd,maar het juiste heeft gedaan om de zachte deken om te kunnen doen, in het bespreken van mijn taal.
Het voelt zo wollig om te weten dat mijn zachte deken iets bijzonders heeft en kan ontvouwen zoals het komt,zoals het laat zien, dat er altijd een vernieuwing is, in mijn schrijven in deze nieuwe dag, die in kerst is omgetoverd en ik mij lampjes brand, om mij te herinneren aan mijn eigen licht.Aan de zachte deken die ik gebruik,om de veiligheid te blijven voelen terwijl ik schrijf, in de veronderstelling dat de natuurlijkheid in mijn beleven, altijd weer de kans ook krijg om dit te kunnen doen.In de verfijning die ik voel met open blik naar buiten kijk,mij niets meer afvraag, maar vanuit mijn handeling schrijf, weet te ervaren, dat het zonderling durven te zijn, aan mij is besteed, zolang ik kan schrijven met de zachte deken om mij heen.

In wie ik ben.

Ik huil om te voelen,
hoe het kan zijn om te kunnen huilen, om wat andere niet kunnen geven,in wat ik kan laten zien, dat in het overmatig ontvouwen mijn huilen kan ontstaan.Ik huil, omdat ik weet hoe te voelen in het zien van al het leed.Van al het dragend vergissen, dat mij in het huilen zet.
Ik huil om een verleden wat er niet meer is,maar door de omstandigheden in mijn begrijpen, ik vaak kan huilen wat mij en waarschijnlijk ook de ander is overkomen.En ik huil om de herkenning in een gesprek,en kan huilen om mijn weten.Ik huil vanuit mijn eigen gebrek, om te kunnen stellen dat mijn huilen een cadeau blijkt te zijn,dat mijn huilen wanneer het komt, zo onvoorwaarlijk kan zijn, in het laten stromen, naar de klank die net als een hoorn, mij kan geven in het huilen wat ik kan.
Ik huil om te verstaan mijn eigen woorden,mijn eigen bestaan in de tranen die ik voel, van mijn ontvouwen in de ontroering wat ik vaak ook voel en kan hebben.En kan ervaren in mijn huilen hoe zacht mijn delen wordt,hoe als een sterveling, in handen kan hebben, in de taal die mij bevrijd.Ik huil wat mij gebeurd in al mijn schrijven,en huil om de afsluiting die ik beschreef.Ik huil om te beklijven, in al mijn staat van zijn en ik mij niet meer af kan vragen waarom mijn huilen bij mij wilt zijn.Ik huil om gezien te willen worden, om te voelen hoe het moet zijn, om in mijn schrijven de diepte, van mijn ervaren blijkt te zijn.Ik huil in mijn delen en voel het aan mijn hart,dat deze soms zo in een  ontroering kan zijn.En gelukkig mijn tranen kunnen duiden om te kunnen huilen in wie ik ben.
 

Brandende 💋 💋.

Het lijkt te gaan zoals het komt, blijkbaar ben ik niet bereid ben om te schipperen met mijn taal ,maar ook in wat ik zeg en mijzelf niet in de schaduw wil zetten,wat er kan ontstaan in al mijn woorden.
Het druist er tegen in,het onverklaarbare, wat het soms is ,dat ik er voor kies om toch alleen te blijven.Geen contact meer kan zoeken in het levend bewijs, dat wanneer ik schrijf, zo anders is te voelen dan het contact wat ik zocht, in het ongewone,wat nu komt,schrijf ik aan mijzelf deze dingen, om te kijken wat het kan zijn in de wisselwerking met de ander. Het zo anders kan zijn, hoe het contact wat er niet meer is, te kunnen doorbreken met mijn eigen woorden zoals ik schrijf.Zoals mijn beleving van dit moment, een andere ervaring kan zijn, in de verandering die ik kan voelen en eigenlijk bezig ben,in wat ik jaren heb gewild, nu kan gaan  loslaten, omdat ik voel dat het geen enkele functie heeft.In belangrijkheid van mijn delen, gaat nu haar eigen gang, wanneer mijn lippen branden, dat iets zegt om verder te vertellen zoals het is.
Mijn brandende lippen kunnen mij vertellen hoe de onmogelijkheid van het verschijnen in eigen taal, een afstand kan creëren en ik mij af kan vragen, dat al de tijd vanuit mijn vriendelijkheid, het omgekeerde is gebeurd en nu begrijp dat de pogingen die ik heb gedaan, anders zijn aangekomen in het verstaan,zoals ik kan schrijven naar mijzelf.Zoals mijn werkelijkheid  is neer gezet en nu kan ervaren dat mijn gevoeligheid, alleen naar mijzelf kan richten, met het bevrijdend vermogen, in het reageren op wat er eigenlijk nooit  is geweest.Maar bevlogen zoals ik kan zijn,mij kan wentelen in wat er verschijnt, in al mijn woorden.. Zonder een verwachting dat dit wordt gelezen,dat de dingen die ik beschrijf,niet voor de ander hoef te zijn, maar  zou kunnen herkennen in de woorden die ik beschrijf, dan alleen te kijken wat het doet, om het oude gevoel in deze tijd te kunnen omschrijven.Het is een klein sterven in wat ik altijd heb gevoeld, laat nu komen wat er is,hou mij niet groter dan ik hoeft te zijn,maar het opend mijn hart, in mijn koesterende tijd, als ik spreek met mijzelf in de orde van mijn zijn. Dat alle moeite die ik nam, nu is verschenen in mijn taal.Daar waar mijn eigenheid in mijn ontvouwen iets anders zegd, dan te blijven pruttelen in een oud gevoel, waar ik blijkbaar niets aan heb,maar kan beschrijven in mijn eigen taal,  zodat mijn taal deze eer kan krijgen en ik opgelucht zonder enig wrok, verder kan leven in de tijd die ik nog heb, om alles te kunnen beschrijven.
Het kan gebeuren terwijl ik schrijf,het mag ontstaan in de nederigheid van eigen verblijven, waarin soms onverwachts mijn tranen vloeien in het besef,dat door blijft druppelen in wat er kan ontstaan,als de energie van verblijven mij ook kan laten voelen hoe de volharding in mijn schrijven zo open kan gaan en ik altijd die verbazing kan hebben,in een verwondering kan zetten, mijn brandende  lippen welkom heten, in het gevoel wat het geeft, om dit te kunnen delen.

Afsluitend geheel 3.

Het afsluitend geheel laat zich vinden in wat er is geweest,in wat niet is te voorspellen en getuige ben van mijzelf.Dat wat er ook gebeurd, of de kleur nu veranderd of er iets ontbreekt, altijd mijn eigen taal zal blijven vinden in de momenten dat ik schrijf.
Het vereenvoudigen van mijn woorden, in de taal die ik dan lees,draagt het ondervinden in het ontstaan waar mijn vingerafdrukken  in zijn gezet.Waar de verwondering ook blijft hangen en mij begroet, zoals deze dagen zich kunnen ontvouwen, in de energie die ik voel en ook blijf delen aan mijzelf ,maar dat een ieder mee kan lezen in het eigen ervaren, wat je ook tegen jezelf zou kunnen zeggen.
Ik wacht  rustig af en kan genieten in wat er komt,de rust die op een mooie vrede lijkt,mij vergezeld in de toon die ik hoor ,in het geluid wat ik blijf geven.En open blijf staan in wat er kan komen.In de geruststelling die ik voel, om de aandacht die ik geef, breeduit te gaan leggen in het besluit, wat in een afsluiting duid, om eens te ervaren, dat de taal mij als eerste bereikt om zo te kunnen schrijven.
Zo wonderlijk om te kunnen zien, dat vele bezig zijn met wat er eigenlijk niet is, om te lezen in hele oude boeken,die door meerdere zijn beschreven en daar de macht is ontstaan.Wat ligt te schaduwen in eigen verstaan?Wat weegt zwaarder dan te kunnen spreken vanuit je eigen taal?
Het is mij om het even en het maakt mij niet  uit, dan te weten in mijn handelen, daar mijn afsluiting in ontstond.
En ga nu begrijpen dat mijn vertellen aan mijzelf, mij heeft geleid naar het middelpunt van mijn eigen verblijf en zo blij ben dat ik altijd in een afsluiting zit,zonder de ervaring van een afscheid, maar steeds weer een nieuw begin.
Een nieuw begin te kunnen ervaren met jezelf,met wat er kan gebeuren in de taal, die buiten mij om zich kan laten zien,met het vermoeden, dat het van binnenuit niet is te voelen, maar wel in het moment dat je naar jezelf schrijft.Dat ik nooit van te voren kan weten in wat er kan ontstaan.Zoals ik vroeger mijn eigen schilderijen kon maken en via wat vegen op het doek,ineens kon ervaren wat de verf had gedaan,maar nu in mijn schrijven is voort gezet en eigenlijk zo anders en nieuw blijft in mijn taal ,maar in feite mijn eigen schilderij kan ontstaan in mijn eigen taal
Voorbij het afsluitend geheel,waar de tijd van delen mij heeft laten zien, in het afsluiten van mijn jaar,niets meer hoeft terug te halen,maar te zijn in dit moment.

Afsluitend geheel 2.

Het loopt tegen het einde van het jaar en al terugkijkend , van wat er is gebeurd en ik alles wil bekijken waar ik nu in ben.Waar mijn taal zo breed is ontvouwen,waar mijn eigen klank is gehoord,waar niets met appels of peren is te vergelijken, dan alleen te schrijven vanuit het ontstaan.Waar de energie van delen mij verder heeft gebracht,dan alle reizen die ik heb gemaakt.Mijn eigen natuurlijkheid heb ontdekt,mijn poëzie van beleven.Hoe het hek van de dam is ontstaan in al mijn schrijvend beleven en nu ook begrijp dat al de taal die ik gebruik, buiten mij kan zetten,buiten het denken wat niet bestaat in dit bijzonder schrijven.In het ontdekken dat het vanuit het ontstaan, zonder een voorprogramma, mij de zinnen geeft, in een ontspannen houding, en weet waar ik over spreek.Ik ervaar de klank van mijn spreken,daar waar mijn waarde is ontstaan, om te weten dat al die tijd dat ik aan het schrijven ben, in mijn oorsprongkelijkheid kan ontvouwen en ik nu weet dat mijn energie die  mijn schrijven vult, de tand des tijds kan overslaan, omdat de ontwikkeling in mijn taal iets anders kan laten zien,dan de weg waarin ik zit en nieuwsgierig blijf waar er nog meer ontvouwen zou kunnen worden in de tijd die ik nu achterlaat.
Het was een bijzonder jaar,met alle ontmoetingen die ik heb gehad,met mijn vriend Maximus, waar ik iedere zondag heb mogen ontvangen in het luisterend spreken, in de gesprekken van belichaamde taal en wij daarin ook de enigste zijn gebleven. Ondanks de vele signalen van het zenden,van het enthousiasme die wij deelde,ieder op ons eigen blog, hebben kunnen uiten over het vermeende, dat als men zou kunnen luisteren naar eigen stem er dan pas iets kan ontluiken.Het soms ook heel persoonlijk werd,maar door te blijven in de flow,in de houding die wij hebben, ik dit nu allemaal zo kan schrijven,maar nu ook weet, dat al mijn taal is ontstaan vanuit alle handelingen die ik heb gezet, heeft kunnen groeien naar ieder moment van nog meer ontdekken wat eigen taal kan doen.
Het is een golf van ondervinden,het is de wind die maar niet gaat liggen,het is de taal vanuit het niets,zomaar, omdat ik ga zitten om te ervaren in wat er komt en tot mijn eigen verbazing steeds vernieuwend weer een mooiere tekst verschijnt en mijzelf kan overzien dat als ik mijn eigen teksten lees het dan ook kan voelen,en mij als een trotse pauw weet te groeten in dit afsluitend geheel om straks weer helemaal opnieuw te kunnen beginnen.

Afsluitend geheel 1.

Het is een afsluiten van dit jaar en wil iedereen die dit heeft gelezen bedanken voor de aandacht die ik bracht,maar in mijn uitzonderlijk delen iets anders  vraagt, dan door te trekken in de vlucht, die ik heb gemaakt en mijzelf ook heb bewezen, dat mijn kracht in mijn taal is ontstegen in een zonderling gevoel, dat wat mij bezig heeft gehouden mij heeft verrijkt in het behouden,in van wat er kan ontstaan.
Het is een afsluiten van een mooi jaar, waar ik mijn aandacht naar mijzelf kon delen.Ondertussen op mijn blog heb kunnen zetten,soms met een hoop dat het werd gelezen.Maar nu heel tevreden mijn jaar neer kan leggen, in de omstandigheden die niet meer reikt,dan te weten dat alles wat is beschreven, mij heeft bereikt om alles eens op een andere manier te gaan ontvouwen.
Het bereik wat het heeft, schoot naar een bijzondere kant,vanuit mijn zorgvuldigheid in het delen.Uiteindelijk alles heeft bereikt, om de vervulling in mijn delen  op een eigen plekje neer kan leggen en ik diegene ben, die heeft begrepen, dat niets van binnenuit is beschreven, maar in afstand is gezet .Dat alles goed is , zoals het was,maar dat ik nu op een punt ben gekomen, in mijn schrijven en delen,in de vorm die ik zocht, nu heb gevonden. Zal blijven delen zoals het komt,met een andere energie,met een ander omsluiten in het weten dat mijn intensie om te schrijven anders kan worden gevoeld.En sluit af zoals betaamt,zoals mijn delen op mijn blog verder af komt te staan en ik laat verzegelen in mijn eigen naam, hoe het kan gaan, als de vrijheid om te delen, in een eigen perspectief blijf staan en ik was vergeten hoe het zou zijn, om vanuit mijn delen, dan alleen de verfijning overblijft in het beschrijven van mijn taal.

Herfst in de Winter.

Vandaag laat ik mijn taal naar binnen, met een buiging die ik maak en mij kan vervullen in de reis die ik beschrijf.In het ontwaken van iedere dag,dat de ijdelheid van een verweven ontstaan, altijd in een vernieuwing zal blijven, als ik mij laat gaan in het moment van schrijven.Het is een zoete smaak die ik kan proeven,waar mijn taal naar binnen komt.Het vind haar plekje om zich te voegen, in mijn domein.Het verstevigd mijn ontvouwen in het fundament, waarin ik zit,in het kunnen behouden dat mijn taal net naar binnen is geslopen,en zonder argument ik laat zien, in de opwinding van ondervinden, dat elk gebaar om te ervaren, dat mijn taal alleen kan ontstaan als ik de tijd kan nemen om te kijken wat er kan ontstaan.
De wind strekt zich, als een stevig ontladen over het land,laat bomen buigen naar de grond,laat de vogels zweven in de lucht,laat de daken van de huizen meewarig doen lijken, ik mij mee laat slepen door de wind.Het lijkt herfst in de winter,alsof alles een beetje opschuift,en de echte winter eigenlijk nog geen zin  heeft om de sloten te laten bevriezen,om de stilte die het heeft,  nog even op zich laat wachten,waar de wind kan spelen en de tocht in huizen de boventoon heeft.Alsof de natuur haar ware karakter kan laten zien door het onvoorspelbare en wij daar niets aan kunnen doen.
Eigenlijk doet het mij denken aan mijn eigen taal,zonder invloed van willen sturen, kan ineens de vloed van overdadig ervaren, de storm  over doen waaien in de woorden die ik schrijf.In het onstaan van verblijven en ik mee loop in wat ik schrijf.In wat ik kan ervaren als ik tegen de wind in zou lopen,en mij buig, om vooruit te komen,maar plots ook kan zien, dat ik met de wind in mijn rug mee kan lopen en dan kan ervaren hoe ik het vind.Hoe het voelt om alsmaar verder te ontvouwen,met de wind in mijn rug en schouders naar achteren, in de flow van mijn woorden en ik ook begrijp, dat dit heel natuurlijk is om te behouden, om te kijken wat er gebeurd in mijn verdere schrijven. In het dragen van de wind die in mijn taal kan worden gekeerd.Zodat mijn natuurlijkheid die ik beschrijf, altijd die vernieuwing kan geven, in het moment van eigen ontvouwen, waar mijn taal steeds opnieuw haar plekje vindt in het aanschouwen van dit moment.

Realiteit.

Hoe klein het gebaar ook is gelegd in een ontvouwen, in wat ik zeg en aan mijzelf kan laten weten, hoe meer ik besef dat het mijn eigen realiteit ook blijft en ik niet zou weten in de benadering die zich ontvouwd ook voor andere zou kunnen gelden.
Ik trek mij op aan mijn eigen taal en probeer wat zachter te spreken,weet dat de taal die ik ontvouw niets heeft te maken hoe ik denk te ontvouwen,maar weet dat het alleen kan ontstaan.Mijn relatie met mijzelf,in hoe ik schrijf en kan beleven,is  vanuit het centrum waar ik uit spreek, in het wonderlijk ervaren,dat mijn taal die naar buiten komt niet in mijn brein is te vinden.Maar dat ik weet, dat mijn taal zich buiten mij kan vinden,waarin ik altijd kan besluiten om deel te nemen in het ontstaan van mijn schrijven.
Niets ligt er opgeslagen in mijn brein,het is mijn handeling die ik maak om te gaan schrijven en spreken,en door mijn klank van het verstaan deze realiteit is verkregen.Het heeft niets te maken met een intelligentie,maar een ontvouwen in wat er kan ontstaan.Stel dat ik al het schrijven op had geslagen in mijn brein,en als een ballon leeg kon prikken, dan zouden mijn hersens als een wereldbol kunnen zijn, in het verrichten en ik leeg zou lopen in het verstaan.Niets heeft te maken met mijn brein,die heb ik alleen maar nodig heb, om te kunnen bewegen,om mijn ogen te sluiten en te openen,om te kunnen gapen,om de signalen naar mijn benen te brengen om te kunnen lopen,maar heeft niets te maken met mijn taal.Die staat buiten mij om,  met de intensie dat mijn realiteit is gevonden in al het spreken en schrijven wat ik heb gedaan.Wat als een fenomeen om mij heen blijft cirkelen als ik mijzelf kan blijven verstaan.Mijn taal staat zoals gewoon te wachten op het moment dat ik wil schrijven, vanuit mijn handelend vermogen,en niets van een taal van binnenuit is gekomen,maar is ontstaan buiten mij om.Eigenlijk is het een fijne ontdekking in de bevrijding die het heeft, dat mijn taal zich wentelt in het moment dat ik besluit, vanuit mijn handeling om te schrijven en te spreken zoals ik laat zien.Dit  mijn realiteit is geworden, door het schrijven en spreken, door te gaan ontdekken dat wat ik lees, is ontstaan, vanuit alle momenten in de handeling die het heeft, om te weten, dat eigen taal alleen kan ontstaan als je kunt luisteren naar eigen stem,naar eigen ontstaan in het schrijven,in de ontmoeting met jezelf en dat kan omschrijven.

Geëffectueerd.

Het verdeelde effect wat uitblijf in al mijn reiken,slingert de toon die ik zet naar alle kanten.Het vooruitzicht wat het heeft, laat het ontluiken even liggen en ontspan in dit moment, om ook eens te kijken welk een reden er kan worden gezet om zo te blijven schrijven. 
Het logisch durven zijn in al mijn reden en weet te wachten vanuit een stilte, die nog niet zolang geleden is gevoeld en aan blijft houden in de stand, waar mijn geduld in het blijven voelen,dat mijn inzicht wat ik heb ontvangen, meer dan overdadig is gevoeld.
Voor het eerst van mijn leven zag ik een zwaan vanuit haar vlucht ook landen in de wei en zag tot mijn verbazing hoe haar pootjes konden rennen als een muisje in het veld en ik stil stond, in een glimlach, omdat ik dat nog nooit had gezien.Ik keek omhoog en zie wat  vogelsoorten die komen en verdwijnen en mij laat ervaren dat de rijkdom die ik voel, zou willen delen in de plaats die het krijgt, waar de donkere dagen voor kerst mij niets meer zeggen, dan wat ik weet wat mijn schrijven ook kan doen.Ik kom in een vlakte van verstaan en doe een ruimer weten open,sla met gemak mijn taal weer om, zodat mijn dialoog zou kunnen beginnen.Het is zo vreemd om te ervaren dat alles blijkbaar is verteld en ik zonder moeite mijzelf onthaal in het zuiver tevreden zwijgen,dat de stilte die het krijgt steeds meer op mij is gaan lijken.Steeds meer vraagt in de duidelijkheid van verblijven en daar mijn aandacht is.Aandacht is heel bijzonder als ik er goed naar kijk,het is een energie die af kan wijken van het doen lijken alsof het kleine zwijgen mij diend, in de aandacht die ik geef, zonder rancune,zonder een speciale tijd, waar hetgeen wat mijn aandacht vraagt ook kan verschijnen in de woorden die ik schrijf, om mijzelf te laten weten in de lichtheid die ik voel, steeds te kunnen delen omdat ik daar mijn aandacht naar toe kan brengen, in het laten zien hoe mijn taal bereid is om te delen, om te laten zien, dat in mijn stroom van aandacht dit kan ontvouwen, in de aandacht die het heeft  te kunnen spreken en schrijven en onverstoord eigenlijk heel anoniem zou kunnen blijven, omdat de aandacht die het vraagt in stilte kan verstaan,dat het overgebleven wat niet meer bestaat mij mijn werkelijkheid heeft gegeven.Waarin de aandacht die ik zie, geëffectueerd kan worden in de dingen die ik beschrijf.

Klank zonder Kijken.

Het ontvouwen,die als een roos zich kan openen in de kern van een begin en altijd zal verblijven in de stroom van  ontdekken. Hoe de zachte laag van ondervinden in blijdschap naar buiten komt .En juist in de momenten dat ik niets zie,dan alleen kan horen hoe mijn klank kan klinken, als een vaste rots de stilte bied, die meer zegt dan het verwijzen naar eigen creëren, wat ik in ieder moment ook doe. 
Het is de verfijning die ik voel in het duiden van mijn schrijven.Waar de pluisjes van voorheen wat verder dwarrelen in kringetjes van mijn duiden.In het onverlaat ervaren, hoe het voelt,om te kunnen lachen als ik in feite niets meer zie.Als ik alleen de klank kan horen en de afleiding in het kijken, mij in een ander spoor zou kunnen zetten,dan alleen te luisteren naar eigen stem.Zo wonderlijk in dit ontdekken dat een kijken naar een object, mij meer kan afleiden,dan in mijn eigen gesprek.Hoe belangrijk kan het wezen om in eigen stem alles voort te zettten, zoals de natuur kan laten zien.Zoals een boom kan weten dat de stam die zij heeft, van grootste belang is om te hebben.Zo weet een rivier, dat deze de kades nodig heeft om te kunnen stromen.Zo weet de lucht die ik vaak zie, een kleur aan kan geven welk een weer het kan worden.Net zoals ik mijn huid kan voelen zoals de kou en de warmte.Maar wat vooral belangrijker is geworden, is de klank van mijn eigen stem.Daar heb gevonden in wat ik schrijf en mij verbind in alle eigenschappen,die het verdiend om te vertellen.Kijken zonder te kijken is een heel ander fenomeen,waar de afleiding naar buiten meer naar binnen is gericht.Meer weet te ontvouwen zoals in dit moment, omdat ik aan het luisteren ben naar mijn eigen stem.Ik hoor vandaag een  zuiver gebeuren,in de klank die ik nu zet, waar de hoogte onbelangrijk blijft, wanneer ik mijn eigen stem herken en uitprobeer in alle delen die ik ervaar.Het is zo belangrijk om te weten dat het kijken, meer af kan leiden dan te luisteren naar eigen stem,dan te gaan ervaren hoe de klank bijna alles omvat om je te leiden naar jezelf.De afleidingen om je heen, voed geen enkel ervaren dan alleen wat jezelf weet te vertellen in eigen creëren om je heen.Ik spreek uit eigen ervaren, waarin de glans van ontmoeten mij intenser laat zijn, dan alle gesprekken met de ander.En het daarom zo belangrijk blijft, om te delen in mijn schrijven, vanuit mijn eigen gesprek.Die heel wonderlijk laat weten, hoe een stilte kan veranderen in het luiden van wat klokken,in het gebruiken van mijn handen, die ook nodig zijn om mij te uiten zoals het komt.

Natuurlijkheid.

De veerkracht die het kan hebben, door het logisch gevolg, dat in mijn delen de verlichting is gekomen, waar ik al een hele tijd naar zocht .
Ongemerkt vanuit het vele schrijven is er iets ontstaan, wat op een verlichting is gaan lijken en nu ook kan ervaren, dat de daadkracht die het had, is door gegleden naar de wijde oceaan,waar de druppels tot meer is gaan verdelen, waarin ikzelf ook stond.Waar de schittering die ik kon voelen nu is bevestigd in de handeling die het heeft,in de wijdte van het ontdekken dat ik mijn verlichting deel.En wil gaan onderzoeken welk een vlak van ontmoetten er nog ontbrak.En het mannetje op mijn schouder die vaak een oordeel gaf, om niet te durven spreken over de verlichting die ik bezit.Ongemerkt heb ik eigenlijk altijd al geweten dat mijn bijzonderheid in het spreken en schrijven mij heeft gevormd in wie ik ben en zal heten zoals ik mijn naam ook ken,zoals de dijken zijn verstevigd,zoals de muur nu omgevallen is,waarin ik zie een wijdte die in haar natuurlijk oorsprongelijkheid mij neer heeft gezet in de toekomst van het heden Mij niet meer af vraag of dat de bedoeling is ,maar gewoon mijn taal die richting aan kan geven om te ontvouwen zoals het komt.
Het natuurlijk durven zijn en kunnen luisteren naar eigen klank,daar waar de kern van een verlichting kan ontvouwen,zonder een tegengeluid.Zonder een oordeel naar mijzelf ,maar de doorslag krijgt in al het gewone, wat uiteindelijk heel bijzonder blijft.
Ongemerkt als in een visie, is mijn werk die ik laat zien, overspoeld met eigen schrijven zoals bedoeld.Ik vraag mij niet meer af in de mogelijkheid van schrijven of het goed is wat ik doe,maar laat mij meegaan in de overgave die ik voel.Ik geef mij over aan wat er kan ontstaan,wat ongemerkt mijn drive is gebleven, omdat ik mijzelf nu kan verstaan.Niet alleen mijn woorden naar het licht willen gaan,maar ook al mijn delen op mijn blog.Het ontwaken in wie ik werkelijk durf te zijn,dat een verlichting weet te noemen in het opgemerkt kunnen beleven hoe het is om echt verlicht te kunnen zijn.
Daar schieten mijn woorden in tekort,waarin het ervaren belangrijker wordt,waar de energie zo anders wordt in het beschrijven van mijn taal.Waar de ontroering dichterbij is gaan staan,in de tranen die mij overweldigend kunnen vertellen, dat dit de verlichting is waarin ik sta.Bij mijn eigen natuurlijkheid durven te staan,te ervaren in  wie ik ben, zo in mijn schrijven is ontstaan.

De Sjamaan .

Dit blog beschrijven vanuit mijn Sjamanistische-taal.Waarin ik mij thuis voel in het ontvouwen, waar ik een binding mee heb en onder mijn lopen dit naar buiten kwam en een blijdschap kon voelen, wat een Sjamaan voor mij betekend in het schrijven van mijn eigen Taal, en het onder vinden, dat het verder reikt dan wat mijn Taal kan geven, dat de Sjamaan die ik vaak voel, heel lang heeft moeten wachten om te delen vanuit deze energie, zoals een Sjamaan kan zijn.Zo invoelend en in wezen mij altijd zo heb gevoeld en  nu begrijp  dat mijn Sjamanistische inval  niet voor niets naar voren wil gaan treden, in het begeven van mijn Taal.En leg mijn hand op de plek waar ik moet wezen, waarin geen enkele afscheiding nog is te zien, als ik kan schrijven vanuit dat ervaren.De Sjamaan die ik wel ken en in de vloed van mijn schrijven ik nu beken, dat het Sjamanistisch wezen, altijd in mijn pad weer terug komt en ik daar naar wil luisteren hoe de tijd deze verandering teweeg kan brengen, om als een Sjamaan te kunnen schrijven in het meenemen van een reis,die net als mijn schrijven kan ontstaan terwijl ik schrijf.
Ik voel een opluchting en een zijde glans in het bewegen van mijn Taal en weer terug heb gevonden zoals het wijst om te gaan delen in mijn Sjamanistische Taal.Het bijzondere van vandaag werpt nu een andere blik op mijn schrijven en vind mijn eigen weg weer terug, in het beschrijven hoe de vrucht van dragen nu open is gebroken en mijn ervaringen als Sjamaan nu mag gebruiken zoals het komt.

Het begin.

De breedte die geen maat kan hebben,die onuitstaanbaar voor mij staat,en mij meeneemt in al haar facetten, mijn terughoudendheid naar voren schuift,mij  weet te ontroeren in wat ik ervaar,in de natuurlijkheid van eigen ontvouwen en het licht waar ik over schrijf, bij mij wil wezen in alle staten van mijn zijn.Het verlicht zijn om dat te doorgronden, speelt een grote rol,dat wat ik ervaar in mijn spreken en schrijven en gedeeld heb naar de ander, nu zo op mijn bordje komt.
Heel langzaam ga ik beseffen dat mijn werkelijkheid zich ontvouwd in een verlicht kunnen schrijven en ik mij daar in hou.
Het onmogelijke wat nu plaats maakt in mijn schrijven, laat ik met genoegen zien,hoe het zich kan verhouden naar wie ik werkelijk ben.
Het is de verlichting die ik voel en brengt in alle staten,in de toekomst van het heden,in het zorg dragen voor wat ik voel.In de rijpheid van mijn dragen in alles wat ik heb bedoeld.
Het gaat verder dan een moment van geluk, van een begrijpen dat de tijd waarin ik verkeer, als een vrucht is open gesprongen,waarin ik leer om te ontvouwen, in elke zin, die medegeloos kan lijken,maar is pas het begin van te durven delen zoals het komt,zoals mijn liefde voor mijn taal mij heeft uitgenodigd om te onderzoeken wat verlichting werkelijk is.

Respons.

Ik vraag mij wel eens af waar de noodklok hangt om te gaan luiden, waarin mijn schrijven mij terug kan werpen in eigen ontstaan,wanneer men het heeft begrepen dat de taal die ik laat zien, nog even voor een ander is te lezen, omdat ik voel dat   het verwezenlijken, naar achteren schuift en ik kan gaan beseffen dat het schrijven naar mijzelf is gericht.Mij het ook verdrietig maakt dat alle pogingen die ik heb gedaan, door storm en regen, het nu overlaat aan de armoe in het niet verstaan.In het  wordend element,die tot nu toe mij heeft kunnen vullen,met de wens die nu ook is weggegleden waar de houding die ik voel, mij wel bekender voor kan komen en ik het niet persoonlijk wil gaan nemen.Maar blijf ontvouwen in wat naar voren komt.De moed die ik heb getoond, in het klinken van het weerbarstig kunnen zijn, waarin  het licht gedeelte even naar de achtergrond schuift.De verwondering die ik kan hebben, hou ik nu inmiddels voor mijzelf.Leg het heel voorzichtig in een kastje, waar ik af en toe naar kijk, in het besef dat de stapeling die het heeft, in boekvorm zou kunnen verschijnen, maar  nu weet dat de belangrijkheid die ik ervaarde, voor mijzelf kan houden en ga bewaren in mijn eigen domein, waar de verbinding die ik zocht uit niets is gebleken, dat het een ander dit kon treffen, dan mij alleen. 
De tijd is gekomen om ook te  zien, dat als een respons uit blijft, ik rustig door zou kunnen schrijven,dan kom ik toch tot een ander ervaren,dan laat ik niets meer zien en wil ik geen enkeling benaderen, dan alleen met mijzelf te kunnen zijn.Het is mijn waarde die het krijgt waar de gloed van zeldzaamheid om kan buigen naar mijn eigen verstaan.Omdat ik daar zelf in wil blijven, zonder de respons van de ander.Zonder te voelen dat het dragen van water naar de zee, een onmogelijkle taak is gebleken en ik zal blijven schrijven naar mij alleen.Het gegeven in wat is te lezen in mijn taal,laat  ik nu zien en weet ook niet hoe het komt, maar voel wel de opluchting dat wat is beschreven vanuit mijn verlichte taal is ontstaan.
De respons die ik miste geef ik nu aan mijzelf,door gelijke munten te delen, door te geven in wat het lijkt, dat alles wat is beschreven de respons naar mijzelf blijkt te zijn.

Trommels.

Ik hoor mijn buik wat rommelen en lijkt alsof de trommels willen komen in mijn tijd.Ik zie een veld met mooie bomen,en voel de kracht van dit moment.En spreek heel langzaam naar mijzelf,om te voelen dat mijn klank in wie ik ben iets wilt onderzoeken.Dat wat ik nu begrijp in al mijn delen, ik heel langzaam ook voel, waar de waarde in mijn schrijven het goed bedoeld ,maar dat ik iets anders nodig heb om verder te drijven.Het gezien willen worden ben ik al een tijdje kwijt,en heb mij blijkbaar terug getrokken in mijn eigen tijd.De voeding die ik voelde zet zich om in  een ijverigheid en pakt mijn intelligentie ruimschoots op.En merk ook wel in mijn eigen ontvouwen, dat wat ik ook laat zien, blijkbaar niet voor een ander is geschreven maar mijzelf steeds diend..En voel mij soms als een vis in het water en spartelt nog wat rond, in de hoop dat iemand  eens laat weten, dat wat ik vaak kan voelen ,  zich steeds onderdompeld in mijn hele reeks.Dan kan ik praten wat ik wil, dan schrijf ik zoals nooit  te voren ,maar er is iets gaande,  wat gaat  verloren in wat ik beschrijf.Het is eigenlijk de vernauwing in mijn eigen woorden,dat ik in feite nu al jaren bezig ben, en dat niemand mij kan horen  in wat ik werkelijk zeg.De tijd is nu gekomen om hier anders mee om te gaan en wil het anders gaan gebruiken,niet meer voor een publiek die ik nooit zie of kan ruiken,of mee kan spreken in mijn eigen taal.En het kan laten waar ik hoor te zijn,en mijn eigen schrijven ga gebruiken in het schrijven zoals betaamt.Zoals mijn buik kan vertellen dat  een rommelen kan ontstaan, dat het betreden nu gaat lijken op een trommel waar ik op sla,waar ik van in trance kan raken en daar iets kan ontstaan, om te blijven ontluiken in de taal die ik steeds sprak.Maar niet meer zo nodig hoef te schrijven, in wat er kan ontstaan en los kan laten naar weer een volgende maand.Waar de winter is gekomen,waar de tijd ook ontvouwd, waarin ik niets meer kan beloven,dan alleen te houden van wie ik ben.

Het licht.

Het leek zo lang geleden dat wanneer ik spreek, alles om mij heen zachter kan worden, in een laag die een verstandhouding heeft met mijn eigen werkelijkheid, dat ik voor het eerst een kerstboompje heb neergezet, waar alleen de lichtjes kunnen ✨ schitteren.Waar ik als een kind van geniet en in de lampjes kan blijven kijken die mij doet herinneren aan een nieuwe tijd.Aan het welzijn van het moment waarin ik schrijf,aan de volledigheid in de wisselwerking die het krijgt, als de schroom van een verledentijd mij niet meer beperkt om heel ouderwets een klein boompje neer te zetten.
De vervulling die ik ervaar laat een reactie zien en als een kind gelukkig durf te zijn, in het behouden van wat oude gewoontes. Waar ik voorheen niets van wilde weten,omdat de weerstand die het had, mij deed vergeten om te doen wat ik nu kan, om heerlijk in de lichtjes te kunnen kijken, in het licht wat ik zie en kan ervaren,waarin mijn eigen geluk mij aan blijft staren en voor mijzelf kan houden, terwijl ik in de lichtjes kijk....
Het licht wat kan spreken  en wat zachter zou kunnen worden, in de flow waarin ik ben en het licht zou willen dragen naar een ieder die kan verstaan in de mildheid van mijn woorden.
Het licht wat iedereen kan dragen in het ontvouwen wat ik laat zien,schitterd door alle duisternis heen.Door alle vragen die ik aan mijzelf ook stelde en kan delen op mijn blog.Het licht wat ik voel in het bereiken van wat mensen,doet het belang in mijn schrijven mij tegoed, waar de waarde van een vieren mij veel meer zegt ,dan alleen te herinneren dat de lichtjes die ik zie, aan mijzelf blijft herinneren.Het is maar een heel klein stukje in wat ik kan laten zien,in de beleving van mijn schrijven, waarin het zichzelf  ook diend. Het onoverkomelijk verstaan, hoe mijn woorden mijzelf kunnen raken,hoe de dag als vandaag weer de schittering kan maken en laten zien,om eenvoudig in mijn lichtjes te kunnen kijken, om te ervaren, dat de tijd van herkennen nog even op zich laat wachten,nog even kan worden uitgesteld,maar weet ook zeker, dat ineens het kwartje kan gaan vallen, in het licht waarin ik sta, dat met iedereen zou willen delen  in het weten waar het werkelijk om gaat.Ik heb nog weinig mensen gehoord die dit willen proberen,die dit fenomeen willen leren kennen, om in de stroom te blijven van eigen taal.Waar het licht is te vinden, waar ik over schrijf en spreek,waar de vrijheid om te vertellen, in alles wat men weet ,naar buiten kan gooien en het weer overleest,zodat de ervaring die het krijgt ,juist die verlichting geeft...

Terzijnertijd.

Terzijnertijd als er nog een ruimte overblijft,dan zou ik weten hoe mijn taal mij heeft gekend,hoe daarin de verlichting is gekomen,hoe ik mij heb verzet,om niet een uitzondering te willen zijn,maar gewoon, net als ieder ander, mijn leven leef.En toch voel ik het verschil van delen,van hoe het voelt om in mijn eigen taal te blijven,hoe het voelt om dit te doen,dat bij wijs van spreken ik een mantel uit kan doen,en mijn voeten wat steviger in de grond kan zetten.Mijn aandacht die ik heb, volledig gebruik in wat er kan ontluiken in mijn taal.Vanuit een nieuwsgierigheid die kan verbreden en laat zien hoe mijn eigen mogelijkheden zijn ontstaan..Het zinvoller voelen nadat ik heb geschreven ,een dansje willen doen in het verblijven van deze energie, die mij laat weten dat het ontvouwen in ieder moment zichzelf heeft verbeterd, tot zelfs een gedicht kan leiden.Waar de zachte hand die ik gebruik, veelal mij terug kan wijzen naar de goede kant,naar het wachten op de ander,naar de vinger die ik wijs, om mijn veredelde vertellen zelf te kunnen begrijpen in wat ik aan mijzelf vertel.
Het heeft veel omhanden als ik lees, hoe mijn vermogen in het schrijven door kan trekken naar de vernieuwing van ondervinden, hoe mijn taal die verlichting geeft.
Het is de tijd waarin ik zit, waar de daken soms witter worden,waar ik met de bomen spreek,die niets terug kunnen zeggen, dan alleen de galm van eigen stem,van eigen ondervinden, dat de verlichting die ik voel,ook in mijn schrijven is te zien.In de poging die ik zet om mijzelf te mogen vinden in de reeks van ervaren,waar de daadkracht heel anders kan worden gezien.Dat meer dan een duiden de gelijkenis ook heeft, terwijl ik zit te schrijven. 
Terwijl ik schrijf voel ik vandaag mijn uitgesproken ritme,die zijdelings naar voren kijkt en alles om laat buigen, in wat ik belangrijk vindt.Zoals het delen op mijn blog en ik naar binnen kan keren in wat het wordt.Hoe de status van mijn zijn eigenlijk niet is veranderd, dan alleen met mijzelf te kunnen zijn.Dan te ondervinden dat mijn verlichte taal, kan gaan exploderen, dan wat ik ooit heb moeten leren,in het ontstaan  van mijn eigen taal .Maar zodra ik ga schrijven, exploreert mijn eigen  taal,waar ik echt wel even aan moest wennen,maar nu het zo gewoontjes lijkt,wil ik er toch een duidelijkheid in zetten,dat wanneer ik schrijf, mijn eigen dans kan voelen,mijn overgave naar mijzelf,waarin de woorden naar buiten spuwen,en ik geen tijd heb om te lezen of het wel klopt. Het ook veel kan schelen,omdat ik voel hoe een verlichting in mijn schrijven kan zijn.  Ook niet stopt en ook niet zou kunnen verdwijnen omdat ik weet, hoe belangrijk mijn delen zou kunnen worden, in het beleven van mijn tijd, waarin mijn taal die verlichting geeft, om alsnog  te buigen, naar alles wat nog niet is gezegd, in het uiten van mijn schrijven.Terzijnertijd zal blijken, dat het wachten wat ik heb gedaan haar vruchten af zou werpen in alles wat kan ontstaan..

Evenwijdig.

Evenwijdig is het woord wat naar boven drijft en ook wel lijnen worden genoemd, die elkaar niet afsnijden, maar zelfs  tot oneindig verlenging komt en parallel aan elkander blijven, zoals mijn eigen taal blijft doen.Het paradijs die niet kan verzilten,maar in de mogelijke reis van vertellen, de rang en orde krijgt, in het beschrevenen, die voor alsnog de drempels zijn over gegaan waar geen enkel levend wezen heeft gedurft om te gaan staan in het woord. In het woord, wat kan drijven in het bestaan,in de overtuiging van een zeldzaam ontdekken, dat mijn taal die ik gebruik ook door andere kan worden gelezen.
Er is geen storm in mijn hoofd,en geen reden nog te noemen om de levendigheid in eigen ondervinden, nog onder een vergrootglas te willen leggen,omdat mijn dierbare taal mij ook kan wijzen, wat evenwijdig kan betekenen en mij laat zien dat de lijnen die ik zet door niets wordt af gesneden,maar juist in een verlenging zou kunnen zetten waar mijn taal mij hebben wil.
Mijn stijl van schrijven druppelt heel langzaam voor mij uit,en wrijf wat milder mijn woorden uit.Ik sta voor een prachtige groene deur en heb de neiging om het te openen.Heel zachtjes duw ik het handvat naar beneden,en hoor het kraken, waarin ik merk dat deze deur nog weinig is geopend.Ik doe een stap vooruit en zoals mijn ritme, die ik nu ken, sta ik op een drempel van vandaag, om weer een nieuw gebied te ontginnen.Er gaat een trapje naar boven en volg ook meer hoe het voelt om aan mijzelf te kunnen vertellen over dat nieuwe gebied.
De kleur groen maakt mij vaak rustig en voel het om mij heen,en als een zachte deken die het vormt, kijk ik met verbazing om mij heen.Het is de stilte die mij verbaast,die zachter doet lijken als ik even blaas om wat meer lucht te krijgen.Stapje voor stapje ga ik het trapje op en ben dan eindelijk boven,waar de grond waarop ik sta de warmte geeft, in het welkom voelen in wat ik nu beschrijf.Ik loop wat sneller naar voren en ontmoet een vreemdeling,die mij met gevouwen handen ook begroet en meewarig achter mij gaat lopen,in de nederigheid die het verdiend,om mij zo de ruimte te geven naar een nieuw gebied.Het ontstaan wat er kan gebeuren, ervaar ik, in al mijn zuiver schrijven,en laat mij leiden zoals de glans die opkomt in mijn lach en zo kan verschijnen, zomaar, omdat ik loop in mijn eigen gebied.Het licht wat ik voel,draagt mij verder in de kleur die overtollig aanwezig is,die doordringt in alle facetten die er zijn, om in eigen taal te blijven schrijven en te spreken.
Evenwijdig waarin ik kan zijn,maakt deze wandeling zo intens gelukkig,zo als naar mijzelf schrijf, is het moment die ik wil creëren. Die ik aan mijzelf kan  laten zien.
Voorbij de tijd,voorbij het ontvouwen, in wat ik heb bereikt in het vertellen,dat de bijzonderheid van evenwijdig zijn, te kunnen beschrijven, vanuit de stappen die ik neem, in het ontmoeten van dit moment.Ik kom weer terug van mijn eigen reisje en doe de groene deur weer dicht, met een weten dat mijn eigen mogelijkheden, verder trekken, dankzij het evenwijdig zijn in mijn eigen lezen.

Aandacht.

In de genegenheid van welwillend delen, draagt de tijd gelijkmatig met mij mee, laat ook de zeldzaamheid van  ontvouwen, mij dragelijker voelen,als ik zou weten, dat alles ook een functie heeft.Alles wat dragelijker kan zijn,wat vervangen zou kunnen worden,wat vergeten zou kunnen zijn,wat een rijkdom is te noemen, in de overdadigheid van mijn schrijven, van mijn eigen vermogen in de zone van barmhartigheid,die is te voelen zolang ik de aandacht naar mijzelf breng.Waar de handen die ik schud ook kan ervaren wie ik voor mij heb.Maar  vanuit de bescherming die ik nodig heb,vanuit de wijsheid in eigen woorden en  in staat kan zijn, om niets te willen vanuit een oude conditionering en mij  aan zou moeten sluiten in een groep, waarin ik zou verzuipen,waarin ik mij  eenzaam zou kunnen voelen en zeker niet begrepen wordt.Waar de klanken die ik hoor veel harder klinken en schellend verder trekken over de ruimte waar ik uit blijf.Waar de schoonheid geen plek kan hebben,waar de vriendelijkheid  uit elkaar kan worden getrokken,waar de misdaad de eerste plaats in neemt.Waar kinderen moeten afkicken van hun telefoon,waar de moeders harder moeten werken dan de vaders alleen.Waar iedere dag de stress toe kan nemen, omdat het geld wat ook nodig is, door beslissingen van andere, weg wordt gesluist.Dan de rijke en de armen de splitsing gaan maken in deze maatschappij.
Men is niet meer op zoek naar zichzelf,maar in het overleven,in de rauwe ondervinding, dat de hulp van buitenaf tot niets heeft geleid en daar een afhankelijkheid is gecreëerd.Waar het menselijk aspect eigenlijk is aan het verdwijnen,om te moeten overleven in plaats van gelukkig te durven zijn.
Daar ben ik zeker van overtuigd en mee bezig ,maar wil hiermee  heel voorzichtig zijn.Omdat de verleiding naar de ander mij weghaald bij mijzelf,mij in de wisselwerking kan zetten om te gaan twijfelen in het ontvouwen.Om mijn ervaren bij mijzelf weet te houden in de aandacht die het krijgt.In het veelvuldig kunnen spreken en schrijven.In het ondoorgrondelijk kunnen zwijgen,waar een lied geboren wordt.Waar de weerspiegeling in al haar schoonheid over mijn schouders worden gelegd  en dan als een wonderlijk ervaren in de woorden die ik schrijf, mij mee kan nemen naar wie ik ben, in de onuitputtelijkheid van delen,van laten ontstaan, dat het verhaal wat ik vertel is gegeven, door de aandacht naar mijzelf.Door te blijven schrijven en in iedere dag een nieuwe start is te zien, in de mogelijkheid van schrijvend spreken,waarin de rimboe van buiten soms in mijn schrijven ook is te zien,maar vaker als ik mijzelf lees, ook kan ondervinden,dat het genoegen waarin ik zit, mijn mooiste aandacht is, die ik aan mijzelf kan geven.

Enthousiasme.

Het natuurlijk ontvouwen zoals ik mijzelf dan spreek, nu kan lezen dat wat het geeft, in de staat van wijzen naar een taal, die in alles ook mijn voorrang heeft en  voel dat in het polijsten van mijn pad.Altijd een vernieuwing zit, waar ik vaak verwonderd naar kan kijken,en achteraf ook zie wat de taal mij brengt,  mij vaak in een ontroering zet, waar de schoonheid die ik voel op papier kan brengen.En laat klinken als het heffen van een mooi glas, die ik vasthou met beide handen, zodat mijn taal in het schrijven kan gaan ervaren, dit kostbaar bezit,dit kostbaar vermogen om te kunnen vertellen, vanuit het moment waarin ik schrijf.Geen enkel moment is voor mij hetzelfde,maar zodra ik schrijf gebeurd er iets bijzonders,dan komt de vloed van woorden en proeft de wijn steeds beter en ik een dansje maak, omdat ik iets heb begrepen.Dan valt de daadkracht die ik heb, een beetje naar beneden en lost de speling die het heeft, met alle reden weg.Dan voel ik de wijsheid in mijn geven,en heb de neiging in mijn beleven, om overdadig te kunnen reageren op de reactie die ik voel.In het delen van mijn taal, in het ontvouwen wat er kan ontstaan en mij iets aantrekt of het nog wel is te lezen voor de ander.De ander dat ben ik , in de taal die begint en haar eigen vormen begint te krijgen,als eigenaar die ik ben,als een pubberend wezen, die inmiddels wel haar schrijven kent.Als een doorzichtig geven en de kleine wens in delen, altijd  haar sporen weet neer te zetten zoals het komt.Het is zo fijn om te weten dat ik dit aan mijzelf vertel,dat vanwege het doorgrondelijk schrijven mijn enthousiasme niet onder stoelen of banken steek,maar duidelijk laat weten hoe dit kan.
Hoe mijn inzet van mijn schrijven mij niets belet, maar een doortastend beleven in een enthousiaste houding zet en daar mijn volhardend vermogen, in de taal laat vloeien waar geen verleden of een toekomst zit ,dan alleen het moment in dit schrijven.
Ongeacht welk een zinnig gegeven zich ontvouwd, waar het menselijk brein alleen kan bestaan, in het voorecht om te weten, dat alleen de handeling waarin het zit uiteindelijk is gebleken dat dat de oorzaak blijft in mijn schrijven.
Het is de taal die mij waanzinnig laat ontvouwen,die mij vervult in het enthousiasme wat ik dan krijg.In de nieuwsgierigheid naar wat ik nog meer kan vertellen in het  ontdekken waar ik ben. Waar de vloed van het koninklijk ontvouwen, meer iets krijgt, om op mijn eigen troon te gaan zitten, waar de volgelingen niet meer nodig zijn dan alleen te wijzen naar zichzelf, of naar de ander die ikzelf kan zijn.
Het is een gegeven en als lichte regen, strooi ik het wat uit over de landen die dit lezen, over de dagen die nog komen, over de velden die zijn gewild,waar de angst om te schrijven en te spreken naar jezelf, een verledentijd zal hebben en terug kan kijken als een lachend kind,als een bewogen geheel ,waar een ieder zijn of haar eigen waarheid heeft gevonden en dat zou kunnen delen met iedereen.Ik loop wat vooruit in mijn enthousiasme,in wat ik heb te delen,dat ik de ander zou kunnen zijn in het geven en laten zien, dat eigen taal altijd de voorrang krijgt,altijd vanuit een intensie, dat ik weet, dat de ander ikzelf kan zijn.

Begaafd

Het drijven door vermeende lagen,waar de stand nu is te zien,waar de wandeling kan dragen ,hoe mijn voeten zijn gezet, die wat hobbels hebben genomen, om te keren naar het licht,waar de weg van weten, opnieuw nu is gelegd.Het begaafde in letters neer gezet,zoals ik mijzelf heb leren kennen en nu begrijp dat er een bepaalde gevoeligheid moet zijn, om te delen zoals ik doe.Terwijl ik weet, dat het ook voor een ander zou kunnen gelden,maar op een of andere manier blijft het steken in het overkomen,dat zodra ik mijn eigen letters schrijf, het altijd gaat stromen,er altijd iets ontstaat zonder echt te voorspellen hoe de draad van ontvouwen,mij omarmt en mij altijd weet te verrassen in de bonding die ik voel,in het betrekken van altijd weer een nieuw begin.Het maakt niets uit om te weten dat een begaafd vermogen, ook maar een etiket is om te duiden, om voor mijzelf die duidelijkheid te behouden,waarom ik blijf schrijven zoals ik doe.Het is een bevestiging naar mijzelf, om te kijken in wat ik ervaar,dat als ik mijn toetsen indruk er altijd iets ontstaat,wat blijkbaar de ruimte wil hebben om te laten zien.Om ook te ervaren dat voorbij de dagen, dat ik het soms niet meer weet, toch blijf schrijven zoals dat heet.En mij kan brengen in een euforie,waar mijn lichaam op kan reageren,in de lengte van alle dagen, ik altijd met mijzelf ook spreek.In het blijven ervaren dat als ik mijzelf ook lees,verwonderd kan blijven in wat ik aan mijzelf geef.
Het heeft de kracht in de eenvoud van vertellen,het slaat de zoete smaak van proeven nog dieper naar binnen en laat de sporen die ik trek, nog dieper gronden in het belopen pad.Veel verder dan het ongewisse,veel dieper dan het ontstaan, reik ik uit naar de ander om zichzelf te kunnen verstaan.Maar tergelijkertijd terwijl ik dit schrijf kom ik los van alle stappen die ik heb gezet en voel de kalmte vanuit mijn hart,waarvan ik weet hoe bijzonder dit kan klinken als ik kan ervaren dat er geen oordeel is in wat mijn uiten,dat het reiken naar elkander, gewoon door blijft gaan, in het fragiel blijven hopen dat wat er kan ontstaan, zichzelf altijd overwint,en niet kan kijken wat er is geweest en nooit meer terug kan keren naar de verarming, die ongemerkt een stempel kan zetten in alle pogingen die ik probeer.
Altijd thuiskomen,in elk moment,in elk gewenste houding die nog niemand van mij kent,maar kan ontdekken in mijn schrijvend geheel, dat alle wendingen die ik vertel, mij hebben laten zien hoe in mijn taal al schrijvend weet te ervaren wat ik aan mijzelf kan laten zien.

In alles wat ik deel.

Het wordt pas interessant als de wind kan gaan keren vanuit het koude noorden,vanuit het veld waar ik al die tijd heb gelopen,  waarin  het ontstaan met zoveel woorden, een teveel had zitten hopen, dat in mijn ontvouwen waaruit mijn wereld bestond, ik heb getracht te kunnen aansluiten in de taal die ik verstond,maar nu kan buigen naar mijn eigen grond, waar het pad waarop ik op heb gelopen achter mij kan laten en heb gedeeld vanuit een passie ,die als een rode draad heeft kunnen sluimeren  in de stelling die ik zet en daar ook bij kan blijven.Ik blijf zo in mijn zone en vertel wat ik ervan vindt en mijn taal zou willen houden,zonder dat ik het met een ander nog deel .
Eigenlijk is het een opluchting in wat ik voel,dat ik niemand heb kunnen bereiken in de schoonheid die ik heb laten zien.Het treft zolang ik kan schrijven,zolang ik voel, dat mijn wijsheid om een ander te bereiken niet vanzelf is gebleken en ben gaan begrijpen dat ik een andere weg mag gaan zoeken om te blijven delen in wat ik zou kunnen laten zien.Niets is belangrijker dan te weten dat ik hoop als mensen dit lezen zich ook kunnen voorstellen,dat er soms een wending komt,en ik dit kan laten weten vanuit een zuiver gevoel,waarin mijn dankbaarheid om dit te geven en te laten zien, altijd blijft verweven in de schoonheid van mijn taal.Van wie ik ben en heb laten zien,maar dat de tijd nu iets anders vraagt, om mij daar meer in te gaan verdiepen.Ik weet niet waarom ik dit schrijf, maar laat gewillig komen dat alles waarvan het ook verdwijnt, ook in staat is om terug te komen.Om terug te keren naar de taal die is ontwikkeld om te zien,dat het veld waarin ik stond, de bloemen zijn bedolven onder de koude grond,mij meer kan richten in wat ik vond, toen ik voor het eerst mijn eigen stem kon horen.En daar naar terug wil keren als het schrijven in het verstaan geen vruchten meer kan dragen,in een oceaan van delen en ook merk dat mijn lichaam dat verteld om mij te bewegen in alles wat er kan ontstaan.

Signaal.

In het begin en misschien wat later, trap ik op een signaal, wat naar mijn weten het glansrijk betrokken zijn in mijn kijken en de lans naar voren steek en mijn houding in het schrijven als een dans bezie.Waarin de passen die ik zet wat groter lijken,in het bewegen wat  ik voel,in wat ontvouwen kan betekenen waarin de lust van schrijven is te zien.
Ik stamp wat in de plassen,en schreeuw wat naar de maan, voel het overtreffen, hoe het in mijn taal kan gaan.Het kan slingeren naar een kant,waar de wenteling van zichtbare grote, in een snelheid op mij af kan komen en ik toch heel rustig kan blijven staan.Ik voel mijn ademhaling die niet stokt,maar het juiste ritme vindt, om te delen op mijn blog.Het ruiger kunnen uiten terwijl ik mij veel zachter voel, dat het kan duiden dat de weerspiegeling in het water tot ijs geworden is.Waar de maan haar schittering kan laten zien en mijn invullen van de dag eigenlijk heel eenvoudig is.
Terwijl ik schrijf komt er een energie die ik wel kende,maar vandaag dan toch weer anders en heeft te maken met welk geduld ik naar mijzelf blijf schrijven, waarin mijn kwaliteit altijd iets anders kan laten zien.
Soms heeft het te maken met wat ik zie en ik kan ervaren dat ik daar niets aan kan doen.Dus kan ik altijd besluiten om mij om te draaien naar wat ik schrijf en daar kan ondervinden, dat ik eigenlijk alleen maar over mijzelf dan schrijf.Ik heb het niet over de buren of het leed van de ander, dat ieder ongemak, die het kan bezorgen als ik zou luisteren hoe het komt, in de kantlijn van zaken die door andere zijn gecreëerd.Mijn creëren heeft een andere doel,heeft een ander leven wat nog door weinig andere wordt gezien.Maar desondanks blijf ik gewoon mijzelf vertellen, in wat het anders ervaren zou kunnen betekenen in de omslag van een weten, dat het punt is gekomen om mij te realiseren in ontwapening die ik voel,meer voor een ander zou kunnen betekenen, om simpelweg hetzelfde te doen.Niets houd mij nog tegen,in de vrijheid die ik voel,in de tijd die mij nog is gegeven om te laten zien,dat de wereld waar wij in denken te leven, een hele andere waarheid laat zien.Mijn waarheid is niet de jouwe,mijn stem is van mijzelf,mijn lach die ik ook wil  behouden, waarin ik kan laten zien, dat geen enkele waarheidsvinding die ik heb verteld, ook jouw waarheid zou moeten zijn,met dit verschil, dat een ieder haar eigen waarheid heeft en dat zou kunnen delen in het luisteren naar jezelf.
Misschien geef ik veel ,in het delen, zoals het kan ontstaan,zoals vanzelf de woorden kunnen stromen naar elkaar.Niet vanuit een macht of reden, om de ander te willen overheersen.Maar te kunnen luisteren naar de ander, alsof ik mijzelf dan kan horen spreken en  zou kunnen lachen in elk moment.Misschien ben ik al wat verder, als  ik  ervaar te zijn en mag ik gaan accepteren, dat het bijzondere wat ik heb,de tijd blijkbaar nog niet rijp is, om te willen luisteren naar jezelf.Terwijl de weerspiegeling in mijn woorden, door eenvoud is gezet,door de liefde in mijn taal, in het onder vinden, dat wat ik ook beschrijf , vanuit het ontdekken, dat wat ik ook zeg, het vanuit eigen voldoening is neergezet.En in het signaal wat ik vertel,ervaar ik in mijn volgend schrijven.

Ontvangen.

Ik zet mijn voeten mogelijk gelijk,en wrijf wat in mijn handen,doe mijn hoofd een beetje opzij en kijk in een spiegel, waar de waarheid is te zien, hoe mijn rimpels op mijn wangen keurig een paadje maken en weer oversteken naar mijn kin en ook zou willen dat de glooien die ik zie, vertegenwoordigd zijn in het bewaren van de mooie lijn die door dringt in al mijn aders op mijn gezicht.Het geeft een verslag hoe ik mijzelf ook zie en als ik langer kijk, verschijnt een lieve lach,die zo openlijk laat zien dat mijn lijnen meebewegen en dan er ineens wat jonger uit kan zien, hoe teder mijn ogen kunnen staan , zoveel  kunnen vertellen, dat als ik mijn zachte kant ook zie, dat ook kan bewaren.Zoals het houden van mijn taal,in het ontvouwen,hoe de wens soms ook verloren gaat,maar steeds opnieuw kan laten vertrouwen.Dan plots vanuit het niets mijn wangen kunnen gaan gloeien, omdat ik voel hoe belangrijk het is, dat in het tikken ik mijzelf aanraak en dan kan stromen zoals een prachtig beekje en dan in een visualisatie, ik mij mee laat voeren in de liefde die ik voel.Alsof een tochtje is begonnen en mij laat glijden met de stroom mee,waarin de ontspanning kan vertellen dat het langstlevende zich kan uiten in mijn taal en hoe ik mij kan bewegen in de stroom waarin ik zit.
Er zijn geen hiaten, zelfs geen oude spreuk,maar mijn eigen ontvouwen, die vaak iets anders kan laten zien,zoals nu in dit moment, in dit mooie ervaren, als ik met mijzelf ook spreek.
Het is een eiland gebeuren,waar niemand iets van weet,waar alleen het beschrijven, dat kan doen.En benader nu de stilte, die heel veel met mij doet,in het gewassen worden in dat beekje en mij naar de kant ook brengt en mij laat drogen, mij ook laat zien dat het geenszins moeilijk is te geloven, dat waar ik mij bevind, als een menselijk wezen, die niets meer wil, dan het geluk te voelen in wat ik deel.Het voelt zo zacht als een wollen deken,het slaat onverwachts om mij heen,laat gebeuren in mijn schrijven en nergens meer van schrik dan te kunnen ontvangen in wat ik aan mijzelf geef.
Dan zie ik geen rimpels, maar hoor mijn stem, die zo gelaagd kan klinken,zo geweldig door laat schijnen, dat wat ik kan beleven in mijn schrijven, voor enkele zonderlingen zijn weggelegd.Niet dat ik een ander daarmee weg wil zetten, maar het blijft een feit, dat in het delen niet alleen mijzelf bevrijd, maar ook laat ervaren, dat de taal die ik gebruik,mij veel meer geeft dan ik dacht te ontvangen.

Ondervinden..

Het ruiterlijk vermogen in het spel, waar de tijd van ontspannen nu even wordt uitgesteld ,en een gewoonte,  meer kan zeggen dan de gelijkenis in het ontdekken, dat ik verder schrijf in de luwte die anders voelt dan alle stilte.Welke stilte is van mij,welk een invloed kan het hebben, in de momenten dat ik schrijf,met welk gevoel  kan ik overbruggen om te blijven staan én de energie die soms zo anders is als in een lange wandeling,of in het spreken met mijzelf.
Het open gebroken verstaan, waar het luisteren in wat woorden,niets afdoet hoe het kan gaan, als ik de moed ook vindt om alles te willen houden, zoals het  tot nu toe is gegaan.De verandering die ik zet in het duiden van mijn taal, integenstelling tot mijzelf, krijgt het de waarde die het verdiend, om te gaan ervaren dat mijn taal die ik beschrijf, nog nooit door een ander is gedaan.Ik voel geen weemoed of een besluit, maar een ander ontvouwen,waar geen diepte zoals voorheen,maar constanter mee gaan in wat ik kan ondervinden.En voel een dalen in mijn eigen domein, waar de splinters als balken zijn blijven hangen,waar de vloed van zeldzaamheid als gewoon zou kunnen beschouwen.In de extase die ik kan voelen,die zo vanzelf aanwezig is, niettemin mijn volle vertrouwen, ik altijd weer terug kan vinden als ik schrijf.Ik voel mij zwanger van een vernieuwd begin en voel dat in mijn buik, die vol aanwezig is, mijn aandacht zou willen hebben in het vertellen waarin het luid, dat mijn verzamelen in wat ik uit, in andere woorden kan zetten,zoals een glooiing in het water ook weer verdwijnt,en mij aan het voorbereiden ben in wat er komt, hoe de nagalm mij duldt,in de aandacht die het vraagt om te weten dat mijn buik de basis blijft in het duiden van mijn grond.
Het gebaar wat ik hier geef is bestemd voor iedereen die dit kan lezen,om te ondervinden, waarneer mijn klank de kans ook krijgt om te kunnen resoneren.Samen vormen zij een packet, de taal en klank, de stem van  van een open gedicht,van het ontvouwen en eigenlijk altijd  aan mijzelf blijf gericht. Het onder vinden wat wellicht de smaak van het zout der aarde zou kunnen zijn,waar het verbinden door woorden kunnen worden beschreven,in de vervulling van het heden ,waar het staren naar een ander vreemder zou klinken als ik daar over schrijf.

Doordrenkt.

Als ik luister naar mijzelf, kan ik soms horen, dat het  doordrenkt is van mijn eigen woorden en hoef ik niet te letten in wat er komt ,maar zomaar zonder reden er een ontvouwen ontstaat.Waar de prikkelingen die ikzelf ook maak, veel kan zeggen in de overdaad van mijn ontvouwen en ik mijn eigen taal gebruik,  zoals een katapult kan richten, wat  geen doel nog mist , maar in de juiste handeling te zette. Die mij altijd tegemoet kan komen en mij begroet met zoveel waarde en respect,en ik alleen kan buigen in hoe het voelt, om door te krijgen dat ik het ben die dit schrijft . Er is geen overleggen, dan alleen het gesprek met mijzelf,waarin ik kan vertellen, hoe de droom die ik had, voor mij allang is uitgekomen, het een wonder blijft, om iedere dag, in wat ik schrijf, mijzelf tegen durf te omarmen, in het vertellen, in het plezier wat ik kan hebben,in de onmetelijkheid van ondervinden, dat er geen enkele strijd mij nog bezighoudt, hoe de wording van  vele jaren, die ik heb beschreven,nog steeds in die stroom kan verblijven. En nu ook weet waar ik gekomen ben ,waar  geen ontwikkeling nog nodig is, dan alleen te weten,dat mijn taal mij verder heeft gebracht in wat ik kan ervaren,hoe de macht van zeldzaamheid mij laat ontvouwen, dat in elke moment de vernieuwing in mijn ontvouwen, het wil onderhouden ,welk een schittering het krijgt en ik voortdurend kan ervaren waar ik uit spreek.Je zou het een verlichting kunnen noemen,maar daar zet ik iets mee weg,ik zou het een kwaliteit willen noemen, vanuit een diep respect, in wat ik heb bereikt in het delen van wie ik ben.In wie ik ook wil zijn, om de kraters van mijn kunnen te koesteren in dit moment.Mijzelf mee kan nemen in een staat van zijn.Waarin ik kan genieten om te voelen, hoe geweldig het kan zijn, om alles te beschrijven  wat ontstaat.Waar geen vinger is op te leggen, maar te ervaren in mijn eigen woorden, daar de klank die ik maak, zoals het komt.Het zingen van het hoogste lied  in het bekoren van mijn taal,laat ongemerkt een blauwdruk achter die ik zelf heb ontvouwd.
Ik hoef geen inzicht meer te krijgen en dobber gewoon wat rond,zoals de reis die ik mij voor had genomen,maar inmiddels weet, dat het ontvouwen in wat ik doe, eigenlijk mijn mooiste reis tot nu toe is gebleken.En in de verwondering kan blijven zolang ik mijzelf ook lees,en steeds kan voelen, dat ik ook begrijp hoe het is gekomen, als ik naar mijzelf schrijf.En laat elke klank in tweeën breken,zoals ik op de gong kan slaan en mijn trommels kan gebruiken in het  resoneren, hoe mijn klank op een ander wijze ook kan ontstaan.
Ik hoef niet meer te lijden om wat ik niet heb gedaan,ik hoef geen streep meer te trekken waarin mijn grens aan kon geven.Gewoon lekker schrijven, waarin ik niets meer verwacht, dan alleen te ontvouwen in de voeding die het geeft,in de weelde van mijn tijd en nooit had gedacht om op deze manier zo mooi oud te kunnen worden.Waarin ik mijn eigen wijsheid heb omarmt,waarin de verlichting die ik voel, alleen kan delen met mensen zoals ik,die weten hoe het kan zijn om naar jezelf te kunnen luisteren, met het besef ,dat er altijd een ruimte overblijft in het ontvouwen van wat woorden, die mogen beklijven  in de stilte die dan overblijft,om daar wat langer in te blijven.Om de aandacht die ik gaf, nu ook weet, dat de woorden die ik schrijf, doordrenkt kunnen zijn, in het weten dat er een ander waarheid zich laat zien, in al mijn schrijvend ontvouwen.
Waar de schoonheid zich kan openen,waar de lach betoverend kan zijn,waar mijn zingevend vermogen, altijd in mijn eigen schrijven kan ontstaan.

Geworteld.

Zoals de dunne vliesjes  op alle sloten, en in de mist de wereld ligt en nog weinig kan zien hoe deze dag,  in een witte laag omhult, mij een aparte stilte kan laten zien,waarin het vocht wat witter is geworden en ik niet de overkant kan zien.Maar door mij te richten op de verlate blaadjes die nog vallen en zelfs een spoor kunnen laten zien, betreed ik een ander wereld waar de stilte zich omhult en de takken van de bomen wat verder naar voren hangen,en ik kan voelen dat ook mijn aandacht vooral naar bomen is gericht.Wat ik kan ervaren hoe het ligt hoe iedere stam anders kan voelen en mij herinnerd dat zonder ego je kunt staan en de wortels laten groeien, zonder dat iemand daar erg in heeft.Het pakt de grond onder mijn voeten,het tilt wat tegels op en kan dan zien dat sommige wortels, bijna nog breder zijn als de stam van de boom, die ik kan omarmen en ook laat zien of het nu de wind is of de regen of zoals vandaag de dikke mist,altijd zonder weerstand mij kan laten zien, hoe verankerd de stam kan wijzen naar een richting die ik al eerder voelde,maar nu ik erover schrijf, mijzelf ook laat weten,  dat mijn verankering in mijn leven in wat ik kan laten zien, in het ervaren zo doorgrond is gegeven, dat wanneer ik een stam aanraak, het ook kan voelen wat een boom mij kan geven , mij kan laten zien, dat het contact met de aarde via een mooie boom plaatst kan vinden en zich kan wortelen in de ruimte die het krijgt. Om ongedwongen aan mijzelf te kunnen vertellen, dat de wortels die ik nodig mocht hebben, terug kan komen in eigen bereik.In te spreken met mijzelf ,en dan plots een boom die aandacht kan krijgen in wat aan mijzelf vertel.
Het wonderlijke in wat ontstaat,is een gegeven in wat mij raakt, en sta niet meer stil om te kijken of ik wordt gehoord.Maar wil alleen maar schrijven wat er in mijn aandacht komt.Vandaag zijn het de bomen die hun verankering laten zien,waarin ik kan herkennen dat het mijn eigen verankering ook is.Ik blijf staan op de plek waar ik mijn wortels heb geschoten ,waar mijn blad die ik omsla, soms ook loslaat om meer ruimte te creëren, zodat mijn stam van blijven staan, meer ontvouwd in het kunnen weren, dat geen enkele wind of mist mij terug kan zetten in wat oude verhalen.Maar de juiste grond te vinden,waar ik nu op sta.Waar ik met mijn armen kan zwaaien zoals de takken van wat bomen,waar de rust die ik voel , zonder ego mee kan wiebelen, in hoe het voelt om zo te leven.Het is een omschrijving die ik kan kan beleven,die ik kan voelen zolang ik schrijf en kan spreken. Mij de juiste wortels geeft om te weten dat dit mijn wereld is.Dat uiteindelijk door mijn geworteld beschrijven, mijn eigen taal ontvouwd,en door het spreken met mijzelf, nu ook voel, dat mijn reis is voortgezet in de wortels die ik heb ontvangen.Nu even uit de luwte  blijf en het heerlijk is om alles te kunnen zeggen in wat zich aan diend in mijn schrijven.

Wandeling.

Ik doe een nieuwe poging in het vermaak, dat de randen van het schrijven mij ook vraagt, in het vermogen die verteld, om een wandeling  te maken terwijl ik schrijf.Ik doe mijn schoenen aan en een dikke jas en doe mijn handschoenen heel plechtmatig aan, over mijn dunne vingers.Het voelt zo ontspannen  en zo rustig, en draai mijn deur op slot.Kijk altijd als eerst even naar  de grond en dan naar mijn prachtige volle bomen(die nooit uitvallen in de winter),die mij begroeten zoals ik ben gewend en met gevouwen handen ik terug kan groeten, die eigenlijk niemand kent.En ruik dat de sfeer die buiten is ontstaan, mij erg kan bekoren en ik met flinke stap mijn pad uit loop.En hoor mijzelf ook fluiten, dat de beweging die ik maak, alles wakker schudt om goed te kijken wat ik ervaar.De brede weilanden doemen voor mij op en zie een reiger staren,niet naar mij,maar naar zijn prooi,en als in een zen- houding ook blijft staan,totdat ik wat dichterbij kan komen en zie hoe de vleugels beginnen te bewegen om weg te vliegen, vanuit de angst dat het niet gevangen zou willen worden en zelfs zijn prooi laat liggen en ook zie dat het een klein visje is geworden,die zo stijf als de kou en als bevroren , niet meer op deze wereld is.Ik stap wat langzamer verder en zie de adem die ik zucht en voel de verwondering in mijn beleven, dat alles wat er gebeurd ook klopt.Alles heeft haar eigen plek gekregen,bij iedere stap die ik nu zet en voel de kou van buiten als een welkom in mijn beleven en merk dat ik langer kan lopen door de lucht, die mijn longen vullen en mijn borst weer voel,hoe de beweging in mijn lopen vandaag heel anders voelt.En zie in de verte wat kraaien in gesprek en hoop wat te kunnen horen,alsof het lijkt dat wat er wordt vertelt, vanuit een razernij kan worden geboren,en zelfs in de natuur bezig kunnen zijn wie de leider is in het krijsen wat ik kan horen.Ik loop wat verder en kijk vooruit,voel de helderheid in eigen woorden en wil het daarmee doen en heb geprobeerd te stoppen ,maar zou het zonde vinden om dat niet meer te doen.Omdat mijn waarheid in mijn vertellen mij laat zijn, dat in het delen toch steeds voel, hoe ik zonder te schrijven mijzelf niet meer zou kunnen vertellen,hoe  mijn dag begint, en ook weer afsluit, met de vele woorden die  nodig zijn om te delen in het ervaren, dat de stroom vanzelf zich kan laten zien.En nu begrijp dat ik niet iedere dag mij hetzelfde kan voelen,maar zodra ik schrijf, er een last  van mijn schouders valt,van wat ik heb gehoord, zoals de kraaien toonde en  dat soms ook bij de mensen kan zien.Maar zodra ik schrijf,kom ik in mijn eigen wereld,waar geen geweld of macht aanwezig is,waar niemand loopt te schreeuwen,waar alleen de rust mij vindt, in de stroom van vertellen, ik mijzelf weer terug kan vinden, hoe het is om te schrijven en te spreken, om te blijven ervaren, dat de aandacht die ik geef,zonder iets terug te verwachten als ik dan mijzelf  lees en kan voelen, dat wat er ook gebeurd, ik altijd terug kan komen naar mijzelf.Door mijn stem en het vermogen in mijn schrijven, door te ervaren, dat mijn weg in deze wandeling is gezet en waarschijnlijk een ander moment weer spreek over een Sjamaan, of hele mooie bomen, waar ik mee praat en net zo kan omarmen zoals ik over mijzelf schrijf en spreek.

Verteerbaar.

De schittering op het water verteld in iedere slag,dat de omvang van de stilte die ik vaak heb gevoeld, er weer een nieuwe maand is geboren, om te creëren wat nu voor mij ligt.Dat ontdek ik terwijl ik schrijf en voel niet de neiging om te spreken zoals gisteren,maar te ontvouwen in vandaag,waar de mist is verdwenen en de vogels wat stiller zijn, omdat de vorst naar behoren, haar intrede heeft gedaan.
Mijn ogen worden zwaarder en voel het licht heel kalm, door al mijn vezels sluipen en krijg het  ook heel warm.En doet mij verwonderen hoe het kan, dat zodra ik mijn flow kan voelen er vele deuren open gaan en ik werkelijk mijzelf kan ervaren,niet alleen mijn ogen, maar over mijn hele lijf, die vanuit mijn vermogen in wat ik schrijf, niets belangrijker kan maken dan wat ik ondervind.Het trekt aan mijn schouders en drukt mij naar voor,laat mij lachen om wat ik niet kan zien.Dan alleen te ervaren, dat wanneer ik schrijf ,mijn taal mij aanmoedigt om te blijven vertellen, over wat er kan ontstaan in het ritme van elk moment, in het vinden van mijn taal, die vandaag weer iets anders kan laten weten met de vraag die ik nooit  stel.Omdat ieder moment mij weer in een ander schrijven  zet.Zo wonderlijk kan het wezen om aan mijzelf te vertellen, dat door rust en vrede mij alleen kan helen als ik dat mijzelf vertel.De gevoeligheid die ik kan hebben, vraagt om op een goeie manier te mogen gebruiken,niet vanuit een macht van weten, maar om te zuiveren in wat ik vertel.Het  goed is om naar mijzelf te luisteren, wat mijn lichaam verteld.Mijn gevoeligheid uit zich wel vaker op plekken in mijn lijf, om mij te herinneren, dat ik die gevoeligheid kan hebben en ervoor kan zorgen dat mijn openheid, soms ook wat zachter diend te zorgen, om te blijven in het ontvangen van mijn woorden, in het zuiver willen zijn en daar mijn rust in weet te vinden om  alles wat onverteerbaar bleek te zijn, verteerbaar voor mijzelf te maken door te blijven spreken en te schrijven, ook te ervaren dat dit voor mij de weg is om mij te ontlasten  en in het verteerbare om te zetten in wat ik ervaar. Voel de zachte hand die ook wijst, om alleen vanuit mijn zachte kant te blijven schrijven, daar mijn kracht kan worden gevonden, in het openenen van iedere zin.In het verteerbaar maken en te luisteren hoe ik klink,hoe mijn lijf aan kan geven, waarin ik mij bevindt,waar ik mijzelf wat moet beschermen,waar ik een dikkere jas aan kan doen,waar de weg die ikzelf gepolijst heb, over heen kan lopen,en achterom kan  kijken hoe het voelt, om alles verteerbaar te kunnen maken door mijn schrijvend ontvouwen,door de gloed die ik bezit,door te weten hoe eenvoudig dit kan zijn om te luisteren in wie ik ben.

Duiden.

De belangrijkheid in al mijn duiden,in al wat er nog kan zijn,in al wat ik laat gebeuren hoe belangrijk het blijft,dat het veronderstelde die mijn Taal aanduid, voor iedereen zou kunnen gelden, wanneer je naar jezelf  schrijft.Maar weet ondertussen, dat een ijdelheid in mijn ontvouwen alles glad ook strijkt en weet te behouden, dat de overvloed die ik voel, doordrenkt is van mijn eigen overtuiging.Met niets is te vergelijken, dan alleen de stroom waarin ik zit en mijn volkomenheid in wat zal blijven ,zodat de ruimte waarin ik kijk, in het delen naar mijzelf, soms het genoegen heeft om het vernieuwde gevoel vast te kunnen zetten, maar ook weer los kan laten, om te weten, dat alles waarin ik geloof, geen geloof mag hebben, maar in het ontstaan van mijn ervaren, zo directer is geworden in het schrijven van mijn eigen Taal.
Het duiden in wat ik deel,in wat ik belangrijk maakte, is op een of andere manier voltooid, om het nog verder uit te dragen.En voel ook aan mijn bewegen dat de tijd die ik er voor neem,iets anders vraagt in het delen naar mijzelf.Ik heb mogen ervaren in mijn Taal hoe belangrijk het kan zijn, dat vanuit de verlichting waar ik uit schrijf, het genoegen heeft gekregen, om in het duiden naar eigen Taal, zichzelf nu mag gaan vinden in het schrijven naar jezelf.Ik  heb mogen laten zien, wat de inhoud van mijn bewegen heeft kunnen voltooien, in de reeks van ontvouwen en ik er nu ook zie dat het alleen voor zover ik kan duiden, voor mij is bestemd.
En dan  besluit , om eens te kijken hoe het voelt, om achter al mijn woorden te gaan zitten, die in een ontvankelijkheid van ontvangen, mij hebben bekoort en in een orde van zeldzaamheid hebben neer gezet, zoals het ontdekken dat mijn verlichte Taal mij zo heeft omarmt, dat in de stilte die is ontstaan, meer zou kunnen dienen, dan in al het duiden van mijn Taal.

Het Oosten.

Ik laat mij niet meer verleiden om mee te zwalken in wat een ander vind en blijf bij mijn eigen ontvouwen. Voel mij als een kind, die kan spelen met wat woorden en ze rangschikt zoals het hoort en in het vertalen in wat ik lees,mij kan bekoren en ik geen spreuken lees, hoe het geluk zich zou kunnen dienen als ik iedere dag een spreukje lees.
De verfijning in mijn woorden leg ik zachtjes neer en zie hoe de glinstering vanuit mijn taal kan worden gezien.Het bevat de weelde van zeldzaamheid,het rolt naar alle kanten,maar weet nu ook, dat wat niet bevrijd verankerd ligt in het weigeren.Het weigeren om te zien hoe men de taal zou kunnen gebruiken,hoe het stem geluid vanuit een zwijgen anders kan worden ervaren, dan de overdracht in mijn schrijven.Het wezenlijke in wat ik laat zien,in wat er kan ontvouwen,en mijn lankmoedigheid weet te behouden,door verder te ontluiken in wat er komt.In de ruimte van ontvangen,en daar mijn lichtheid komt.Dan voel ik een nederigheid in het één zijn met mijzelf, terwijl ik schrijf, mijn geluk daarin kan vinden.Het is mijn eigen tijd waar ik naar schrijf, en niet meer hoeft te zoeken,of niet meer hoef te voelen in al dat gespartel wat ik heb gedaan.Ik heb mij overgegeven aan mijn taal,aan het ervaren wat mijn klank met mij kan doen,niet alleen de trommel van een Sjamaan,maar ook mijn eigen stem, die net zo kan klinken als een heel bos, die zoals de wind vier richtingen ook heeft en ik daar zelf uit kan kiezen.Het oosten is heel wijs en brengt mij tot een kalmte.Het zuiden is heel zacht en laat ook alles groeien.Het westen is heel rijk en vol van overvloed,terwijl het noorden een  schaduw kan geven, zodat ik nog meer mijn licht kan zien.Zo ervaar ik mijn wereld in het delen en kom vandaag de Sjamaan weer tegen, en roept heel zacht, om te kijken naar het oosten, waar de kracht van wijsheid kan ontstaan,waar de zon altijd opkomt in het wijzen naar een volle maan.In het richten van de zon en daar een buiging in kan maken,om te voelen hoe nietig wij met z'n allen ook zijn om dat te kunnen proeven.Dat het wijzen naar elkaar de grootste afleiding is geworden, in het leven naast elkaar,in het gunnen van wat eerbied, naar elkanders taal, waarin wij elkaar kunnen verstaan,  terwijl ik spreek, jij jezelf zou kunnen horen en andersom,en in het doorgeven van mijn taal, daar de boodschap ligt vanuit het oosten.Het oosten zo mystiek is neergezet,maar niemand het heeft begrepen, dat juist daar de waarde ligt om jezelf te kunnen begrijpen.Dat net als iedere dag een zon zou kunnen verschijnen,maar ook niet altijd kan zien, omdat de functie van de wolken ook een betekenis kan hebben, in de voeding van de aarde,zodat de regen zeer beslist daarvoor is bedoeld.Wanneer ik op mij trommel sla,begin ik altijd in het oosten ,zodat direct mijn wijsheid begint in het begrijpen, dat iedere richting nodig is om mij daarin te verrijken.Het geeft mij deze stimulans om verder te kijken dan de afleiding naar de ander,dan te weten hoe het ontstaan, zich ook zo mag verrijken.Door in gesprek te blijven met mijzelf en vandaag het oosten laat komen,waarin het de aandacht vraagt om dit te vertellen.
Vandaag spreek ik over het oosten en misschien morgen weer een zuiden/westen gebied ,maar kan niets beloven, omdat ik nooit weet van te voren wat de taal van mij wilt.Ik maak nog een buiging naar  de Sjamaan, die mij kan vullen in mijn taal,die mij soms ook laat weten, dat de natuur zo belangrijk is, om te ontvouwen en te begrijpen, dat het mijn passie is om te delen en daar over wil schrijven,  in de belangrijkheid van de aarde, waarop ik leef.