Herfst in de Winter.

Vandaag laat ik mijn taal naar binnen, met een buiging die ik maak en mij kan vervullen in de reis die ik beschrijf.In het ontwaken van iedere dag,dat de ijdelheid van een verweven ontstaan, altijd in een vernieuwing zal blijven, als ik mij laat gaan in het moment van schrijven.Het is een zoete smaak die ik kan proeven,waar mijn taal naar binnen komt.Het vind haar plekje om zich te voegen, in mijn domein.Het verstevigd mijn ontvouwen in het fundament, waarin ik zit,in het kunnen behouden dat mijn taal net naar binnen is geslopen,en zonder argument ik laat zien, in de opwinding van ondervinden, dat elk gebaar om te ervaren, dat mijn taal alleen kan ontstaan als ik de tijd kan nemen om te kijken wat er kan ontstaan.
De wind strekt zich, als een stevig ontladen over het land,laat bomen buigen naar de grond,laat de vogels zweven in de lucht,laat de daken van de huizen meewarig doen lijken, ik mij mee laat slepen door de wind.Het lijkt herfst in de winter,alsof alles een beetje opschuift,en de echte winter eigenlijk nog geen zin  heeft om de sloten te laten bevriezen,om de stilte die het heeft,  nog even op zich laat wachten,waar de wind kan spelen en de tocht in huizen de boventoon heeft.Alsof de natuur haar ware karakter kan laten zien door het onvoorspelbare en wij daar niets aan kunnen doen.
Eigenlijk doet het mij denken aan mijn eigen taal,zonder invloed van willen sturen, kan ineens de vloed van overdadig ervaren, de storm  over doen waaien in de woorden die ik schrijf.In het onstaan van verblijven en ik mee loop in wat ik schrijf.In wat ik kan ervaren als ik tegen de wind in zou lopen,en mij buig, om vooruit te komen,maar plots ook kan zien, dat ik met de wind in mijn rug mee kan lopen en dan kan ervaren hoe ik het vind.Hoe het voelt om alsmaar verder te ontvouwen,met de wind in mijn rug en schouders naar achteren, in de flow van mijn woorden en ik ook begrijp, dat dit heel natuurlijk is om te behouden, om te kijken wat er gebeurd in mijn verdere schrijven. In het dragen van de wind die in mijn taal kan worden gekeerd.Zodat mijn natuurlijkheid die ik beschrijf, altijd die vernieuwing kan geven, in het moment van eigen ontvouwen, waar mijn taal steeds opnieuw haar plekje vindt in het aanschouwen van dit moment.