Wandeling.

Ik doe een nieuwe poging in het vermaak, dat de randen van het schrijven mij ook vraagt, in het vermogen die verteld, om een wandeling  te maken terwijl ik schrijf.Ik doe mijn schoenen aan en een dikke jas en doe mijn handschoenen heel plechtmatig aan, over mijn dunne vingers.Het voelt zo ontspannen  en zo rustig, en draai mijn deur op slot.Kijk altijd als eerst even naar  de grond en dan naar mijn prachtige volle bomen(die nooit uitvallen in de winter),die mij begroeten zoals ik ben gewend en met gevouwen handen ik terug kan groeten, die eigenlijk niemand kent.En ruik dat de sfeer die buiten is ontstaan, mij erg kan bekoren en ik met flinke stap mijn pad uit loop.En hoor mijzelf ook fluiten, dat de beweging die ik maak, alles wakker schudt om goed te kijken wat ik ervaar.De brede weilanden doemen voor mij op en zie een reiger staren,niet naar mij,maar naar zijn prooi,en als in een zen- houding ook blijft staan,totdat ik wat dichterbij kan komen en zie hoe de vleugels beginnen te bewegen om weg te vliegen, vanuit de angst dat het niet gevangen zou willen worden en zelfs zijn prooi laat liggen en ook zie dat het een klein visje is geworden,die zo stijf als de kou en als bevroren , niet meer op deze wereld is.Ik stap wat langzamer verder en zie de adem die ik zucht en voel de verwondering in mijn beleven, dat alles wat er gebeurd ook klopt.Alles heeft haar eigen plek gekregen,bij iedere stap die ik nu zet en voel de kou van buiten als een welkom in mijn beleven en merk dat ik langer kan lopen door de lucht, die mijn longen vullen en mijn borst weer voel,hoe de beweging in mijn lopen vandaag heel anders voelt.En zie in de verte wat kraaien in gesprek en hoop wat te kunnen horen,alsof het lijkt dat wat er wordt vertelt, vanuit een razernij kan worden geboren,en zelfs in de natuur bezig kunnen zijn wie de leider is in het krijsen wat ik kan horen.Ik loop wat verder en kijk vooruit,voel de helderheid in eigen woorden en wil het daarmee doen en heb geprobeerd te stoppen ,maar zou het zonde vinden om dat niet meer te doen.Omdat mijn waarheid in mijn vertellen mij laat zijn, dat in het delen toch steeds voel, hoe ik zonder te schrijven mijzelf niet meer zou kunnen vertellen,hoe  mijn dag begint, en ook weer afsluit, met de vele woorden die  nodig zijn om te delen in het ervaren, dat de stroom vanzelf zich kan laten zien.En nu begrijp dat ik niet iedere dag mij hetzelfde kan voelen,maar zodra ik schrijf, er een last  van mijn schouders valt,van wat ik heb gehoord, zoals de kraaien toonde en  dat soms ook bij de mensen kan zien.Maar zodra ik schrijf,kom ik in mijn eigen wereld,waar geen geweld of macht aanwezig is,waar niemand loopt te schreeuwen,waar alleen de rust mij vindt, in de stroom van vertellen, ik mijzelf weer terug kan vinden, hoe het is om te schrijven en te spreken, om te blijven ervaren, dat de aandacht die ik geef,zonder iets terug te verwachten als ik dan mijzelf  lees en kan voelen, dat wat er ook gebeurd, ik altijd terug kan komen naar mijzelf.Door mijn stem en het vermogen in mijn schrijven, door te ervaren, dat mijn weg in deze wandeling is gezet en waarschijnlijk een ander moment weer spreek over een Sjamaan, of hele mooie bomen, waar ik mee praat en net zo kan omarmen zoals ik over mijzelf schrijf en spreek.