Geworteld.

Zoals de dunne vliesjes  op alle sloten, en in de mist de wereld ligt en nog weinig kan zien hoe deze dag,  in een witte laag omhult, mij een aparte stilte kan laten zien,waarin het vocht wat witter is geworden en ik niet de overkant kan zien.Maar door mij te richten op de verlate blaadjes die nog vallen en zelfs een spoor kunnen laten zien, betreed ik een ander wereld waar de stilte zich omhult en de takken van de bomen wat verder naar voren hangen,en ik kan voelen dat ook mijn aandacht vooral naar bomen is gericht.Wat ik kan ervaren hoe het ligt hoe iedere stam anders kan voelen en mij herinnerd dat zonder ego je kunt staan en de wortels laten groeien, zonder dat iemand daar erg in heeft.Het pakt de grond onder mijn voeten,het tilt wat tegels op en kan dan zien dat sommige wortels, bijna nog breder zijn als de stam van de boom, die ik kan omarmen en ook laat zien of het nu de wind is of de regen of zoals vandaag de dikke mist,altijd zonder weerstand mij kan laten zien, hoe verankerd de stam kan wijzen naar een richting die ik al eerder voelde,maar nu ik erover schrijf, mijzelf ook laat weten,  dat mijn verankering in mijn leven in wat ik kan laten zien, in het ervaren zo doorgrond is gegeven, dat wanneer ik een stam aanraak, het ook kan voelen wat een boom mij kan geven , mij kan laten zien, dat het contact met de aarde via een mooie boom plaatst kan vinden en zich kan wortelen in de ruimte die het krijgt. Om ongedwongen aan mijzelf te kunnen vertellen, dat de wortels die ik nodig mocht hebben, terug kan komen in eigen bereik.In te spreken met mijzelf ,en dan plots een boom die aandacht kan krijgen in wat aan mijzelf vertel.
Het wonderlijke in wat ontstaat,is een gegeven in wat mij raakt, en sta niet meer stil om te kijken of ik wordt gehoord.Maar wil alleen maar schrijven wat er in mijn aandacht komt.Vandaag zijn het de bomen die hun verankering laten zien,waarin ik kan herkennen dat het mijn eigen verankering ook is.Ik blijf staan op de plek waar ik mijn wortels heb geschoten ,waar mijn blad die ik omsla, soms ook loslaat om meer ruimte te creëren, zodat mijn stam van blijven staan, meer ontvouwd in het kunnen weren, dat geen enkele wind of mist mij terug kan zetten in wat oude verhalen.Maar de juiste grond te vinden,waar ik nu op sta.Waar ik met mijn armen kan zwaaien zoals de takken van wat bomen,waar de rust die ik voel , zonder ego mee kan wiebelen, in hoe het voelt om zo te leven.Het is een omschrijving die ik kan kan beleven,die ik kan voelen zolang ik schrijf en kan spreken. Mij de juiste wortels geeft om te weten dat dit mijn wereld is.Dat uiteindelijk door mijn geworteld beschrijven, mijn eigen taal ontvouwd,en door het spreken met mijzelf, nu ook voel, dat mijn reis is voortgezet in de wortels die ik heb ontvangen.Nu even uit de luwte  blijf en het heerlijk is om alles te kunnen zeggen in wat zich aan diend in mijn schrijven.