Doordrenkt.

Als ik luister naar mijzelf, kan ik soms horen, dat het  doordrenkt is van mijn eigen woorden en hoef ik niet te letten in wat er komt ,maar zomaar zonder reden er een ontvouwen ontstaat.Waar de prikkelingen die ikzelf ook maak, veel kan zeggen in de overdaad van mijn ontvouwen en ik mijn eigen taal gebruik,  zoals een katapult kan richten, wat  geen doel nog mist , maar in de juiste handeling te zette. Die mij altijd tegemoet kan komen en mij begroet met zoveel waarde en respect,en ik alleen kan buigen in hoe het voelt, om door te krijgen dat ik het ben die dit schrijft . Er is geen overleggen, dan alleen het gesprek met mijzelf,waarin ik kan vertellen, hoe de droom die ik had, voor mij allang is uitgekomen, het een wonder blijft, om iedere dag, in wat ik schrijf, mijzelf tegen durf te omarmen, in het vertellen, in het plezier wat ik kan hebben,in de onmetelijkheid van ondervinden, dat er geen enkele strijd mij nog bezighoudt, hoe de wording van  vele jaren, die ik heb beschreven,nog steeds in die stroom kan verblijven. En nu ook weet waar ik gekomen ben ,waar  geen ontwikkeling nog nodig is, dan alleen te weten,dat mijn taal mij verder heeft gebracht in wat ik kan ervaren,hoe de macht van zeldzaamheid mij laat ontvouwen, dat in elke moment de vernieuwing in mijn ontvouwen, het wil onderhouden ,welk een schittering het krijgt en ik voortdurend kan ervaren waar ik uit spreek.Je zou het een verlichting kunnen noemen,maar daar zet ik iets mee weg,ik zou het een kwaliteit willen noemen, vanuit een diep respect, in wat ik heb bereikt in het delen van wie ik ben.In wie ik ook wil zijn, om de kraters van mijn kunnen te koesteren in dit moment.Mijzelf mee kan nemen in een staat van zijn.Waarin ik kan genieten om te voelen, hoe geweldig het kan zijn, om alles te beschrijven  wat ontstaat.Waar geen vinger is op te leggen, maar te ervaren in mijn eigen woorden, daar de klank die ik maak, zoals het komt.Het zingen van het hoogste lied  in het bekoren van mijn taal,laat ongemerkt een blauwdruk achter die ik zelf heb ontvouwd.
Ik hoef geen inzicht meer te krijgen en dobber gewoon wat rond,zoals de reis die ik mij voor had genomen,maar inmiddels weet, dat het ontvouwen in wat ik doe, eigenlijk mijn mooiste reis tot nu toe is gebleken.En in de verwondering kan blijven zolang ik mijzelf ook lees,en steeds kan voelen, dat ik ook begrijp hoe het is gekomen, als ik naar mijzelf schrijf.En laat elke klank in tweeën breken,zoals ik op de gong kan slaan en mijn trommels kan gebruiken in het  resoneren, hoe mijn klank op een ander wijze ook kan ontstaan.
Ik hoef niet meer te lijden om wat ik niet heb gedaan,ik hoef geen streep meer te trekken waarin mijn grens aan kon geven.Gewoon lekker schrijven, waarin ik niets meer verwacht, dan alleen te ontvouwen in de voeding die het geeft,in de weelde van mijn tijd en nooit had gedacht om op deze manier zo mooi oud te kunnen worden.Waarin ik mijn eigen wijsheid heb omarmt,waarin de verlichting die ik voel, alleen kan delen met mensen zoals ik,die weten hoe het kan zijn om naar jezelf te kunnen luisteren, met het besef ,dat er altijd een ruimte overblijft in het ontvouwen van wat woorden, die mogen beklijven  in de stilte die dan overblijft,om daar wat langer in te blijven.Om de aandacht die ik gaf, nu ook weet, dat de woorden die ik schrijf, doordrenkt kunnen zijn, in het weten dat er een ander waarheid zich laat zien, in al mijn schrijvend ontvouwen.
Waar de schoonheid zich kan openen,waar de lach betoverend kan zijn,waar mijn zingevend vermogen, altijd in mijn eigen schrijven kan ontstaan.