Ondervinden..

Het ruiterlijk vermogen in het spel, waar de tijd van ontspannen nu even wordt uitgesteld ,en een gewoonte,  meer kan zeggen dan de gelijkenis in het ontdekken, dat ik verder schrijf in de luwte die anders voelt dan alle stilte.Welke stilte is van mij,welk een invloed kan het hebben, in de momenten dat ik schrijf,met welk gevoel  kan ik overbruggen om te blijven staan én de energie die soms zo anders is als in een lange wandeling,of in het spreken met mijzelf.
Het open gebroken verstaan, waar het luisteren in wat woorden,niets afdoet hoe het kan gaan, als ik de moed ook vindt om alles te willen houden, zoals het  tot nu toe is gegaan.De verandering die ik zet in het duiden van mijn taal, integenstelling tot mijzelf, krijgt het de waarde die het verdiend, om te gaan ervaren dat mijn taal die ik beschrijf, nog nooit door een ander is gedaan.Ik voel geen weemoed of een besluit, maar een ander ontvouwen,waar geen diepte zoals voorheen,maar constanter mee gaan in wat ik kan ondervinden.En voel een dalen in mijn eigen domein, waar de splinters als balken zijn blijven hangen,waar de vloed van zeldzaamheid als gewoon zou kunnen beschouwen.In de extase die ik kan voelen,die zo vanzelf aanwezig is, niettemin mijn volle vertrouwen, ik altijd weer terug kan vinden als ik schrijf.Ik voel mij zwanger van een vernieuwd begin en voel dat in mijn buik, die vol aanwezig is, mijn aandacht zou willen hebben in het vertellen waarin het luid, dat mijn verzamelen in wat ik uit, in andere woorden kan zetten,zoals een glooiing in het water ook weer verdwijnt,en mij aan het voorbereiden ben in wat er komt, hoe de nagalm mij duldt,in de aandacht die het vraagt om te weten dat mijn buik de basis blijft in het duiden van mijn grond.
Het gebaar wat ik hier geef is bestemd voor iedereen die dit kan lezen,om te ondervinden, waarneer mijn klank de kans ook krijgt om te kunnen resoneren.Samen vormen zij een packet, de taal en klank, de stem van  van een open gedicht,van het ontvouwen en eigenlijk altijd  aan mijzelf blijf gericht. Het onder vinden wat wellicht de smaak van het zout der aarde zou kunnen zijn,waar het verbinden door woorden kunnen worden beschreven,in de vervulling van het heden ,waar het staren naar een ander vreemder zou klinken als ik daar over schrijf.