Ontvangen.

Ik zet mijn voeten mogelijk gelijk,en wrijf wat in mijn handen,doe mijn hoofd een beetje opzij en kijk in een spiegel, waar de waarheid is te zien, hoe mijn rimpels op mijn wangen keurig een paadje maken en weer oversteken naar mijn kin en ook zou willen dat de glooien die ik zie, vertegenwoordigd zijn in het bewaren van de mooie lijn die door dringt in al mijn aders op mijn gezicht.Het geeft een verslag hoe ik mijzelf ook zie en als ik langer kijk, verschijnt een lieve lach,die zo openlijk laat zien dat mijn lijnen meebewegen en dan er ineens wat jonger uit kan zien, hoe teder mijn ogen kunnen staan , zoveel  kunnen vertellen, dat als ik mijn zachte kant ook zie, dat ook kan bewaren.Zoals het houden van mijn taal,in het ontvouwen,hoe de wens soms ook verloren gaat,maar steeds opnieuw kan laten vertrouwen.Dan plots vanuit het niets mijn wangen kunnen gaan gloeien, omdat ik voel hoe belangrijk het is, dat in het tikken ik mijzelf aanraak en dan kan stromen zoals een prachtig beekje en dan in een visualisatie, ik mij mee laat voeren in de liefde die ik voel.Alsof een tochtje is begonnen en mij laat glijden met de stroom mee,waarin de ontspanning kan vertellen dat het langstlevende zich kan uiten in mijn taal en hoe ik mij kan bewegen in de stroom waarin ik zit.
Er zijn geen hiaten, zelfs geen oude spreuk,maar mijn eigen ontvouwen, die vaak iets anders kan laten zien,zoals nu in dit moment, in dit mooie ervaren, als ik met mijzelf ook spreek.
Het is een eiland gebeuren,waar niemand iets van weet,waar alleen het beschrijven, dat kan doen.En benader nu de stilte, die heel veel met mij doet,in het gewassen worden in dat beekje en mij naar de kant ook brengt en mij laat drogen, mij ook laat zien dat het geenszins moeilijk is te geloven, dat waar ik mij bevind, als een menselijk wezen, die niets meer wil, dan het geluk te voelen in wat ik deel.Het voelt zo zacht als een wollen deken,het slaat onverwachts om mij heen,laat gebeuren in mijn schrijven en nergens meer van schrik dan te kunnen ontvangen in wat ik aan mijzelf geef.
Dan zie ik geen rimpels, maar hoor mijn stem, die zo gelaagd kan klinken,zo geweldig door laat schijnen, dat wat ik kan beleven in mijn schrijven, voor enkele zonderlingen zijn weggelegd.Niet dat ik een ander daarmee weg wil zetten, maar het blijft een feit, dat in het delen niet alleen mijzelf bevrijd, maar ook laat ervaren, dat de taal die ik gebruik,mij veel meer geeft dan ik dacht te ontvangen.