Signaal.

In het begin en misschien wat later, trap ik op een signaal, wat naar mijn weten het glansrijk betrokken zijn in mijn kijken en de lans naar voren steek en mijn houding in het schrijven als een dans bezie.Waarin de passen die ik zet wat groter lijken,in het bewegen wat  ik voel,in wat ontvouwen kan betekenen waarin de lust van schrijven is te zien.
Ik stamp wat in de plassen,en schreeuw wat naar de maan, voel het overtreffen, hoe het in mijn taal kan gaan.Het kan slingeren naar een kant,waar de wenteling van zichtbare grote, in een snelheid op mij af kan komen en ik toch heel rustig kan blijven staan.Ik voel mijn ademhaling die niet stokt,maar het juiste ritme vindt, om te delen op mijn blog.Het ruiger kunnen uiten terwijl ik mij veel zachter voel, dat het kan duiden dat de weerspiegeling in het water tot ijs geworden is.Waar de maan haar schittering kan laten zien en mijn invullen van de dag eigenlijk heel eenvoudig is.
Terwijl ik schrijf komt er een energie die ik wel kende,maar vandaag dan toch weer anders en heeft te maken met welk geduld ik naar mijzelf blijf schrijven, waarin mijn kwaliteit altijd iets anders kan laten zien.
Soms heeft het te maken met wat ik zie en ik kan ervaren dat ik daar niets aan kan doen.Dus kan ik altijd besluiten om mij om te draaien naar wat ik schrijf en daar kan ondervinden, dat ik eigenlijk alleen maar over mijzelf dan schrijf.Ik heb het niet over de buren of het leed van de ander, dat ieder ongemak, die het kan bezorgen als ik zou luisteren hoe het komt, in de kantlijn van zaken die door andere zijn gecreëerd.Mijn creëren heeft een andere doel,heeft een ander leven wat nog door weinig andere wordt gezien.Maar desondanks blijf ik gewoon mijzelf vertellen, in wat het anders ervaren zou kunnen betekenen in de omslag van een weten, dat het punt is gekomen om mij te realiseren in ontwapening die ik voel,meer voor een ander zou kunnen betekenen, om simpelweg hetzelfde te doen.Niets houd mij nog tegen,in de vrijheid die ik voel,in de tijd die mij nog is gegeven om te laten zien,dat de wereld waar wij in denken te leven, een hele andere waarheid laat zien.Mijn waarheid is niet de jouwe,mijn stem is van mijzelf,mijn lach die ik ook wil  behouden, waarin ik kan laten zien, dat geen enkele waarheidsvinding die ik heb verteld, ook jouw waarheid zou moeten zijn,met dit verschil, dat een ieder haar eigen waarheid heeft en dat zou kunnen delen in het luisteren naar jezelf.
Misschien geef ik veel ,in het delen, zoals het kan ontstaan,zoals vanzelf de woorden kunnen stromen naar elkaar.Niet vanuit een macht of reden, om de ander te willen overheersen.Maar te kunnen luisteren naar de ander, alsof ik mijzelf dan kan horen spreken en  zou kunnen lachen in elk moment.Misschien ben ik al wat verder, als  ik  ervaar te zijn en mag ik gaan accepteren, dat het bijzondere wat ik heb,de tijd blijkbaar nog niet rijp is, om te willen luisteren naar jezelf.Terwijl de weerspiegeling in mijn woorden, door eenvoud is gezet,door de liefde in mijn taal, in het onder vinden, dat wat ik ook beschrijf , vanuit het ontdekken, dat wat ik ook zeg, het vanuit eigen voldoening is neergezet.En in het signaal wat ik vertel,ervaar ik in mijn volgend schrijven.