In alles wat ik deel.

Het wordt pas interessant als de wind kan gaan keren vanuit het koude noorden,vanuit het veld waar ik al die tijd heb gelopen,  waarin  het ontstaan met zoveel woorden, een teveel had zitten hopen, dat in mijn ontvouwen waaruit mijn wereld bestond, ik heb getracht te kunnen aansluiten in de taal die ik verstond,maar nu kan buigen naar mijn eigen grond, waar het pad waarop ik op heb gelopen achter mij kan laten en heb gedeeld vanuit een passie ,die als een rode draad heeft kunnen sluimeren  in de stelling die ik zet en daar ook bij kan blijven.Ik blijf zo in mijn zone en vertel wat ik ervan vindt en mijn taal zou willen houden,zonder dat ik het met een ander nog deel .
Eigenlijk is het een opluchting in wat ik voel,dat ik niemand heb kunnen bereiken in de schoonheid die ik heb laten zien.Het treft zolang ik kan schrijven,zolang ik voel, dat mijn wijsheid om een ander te bereiken niet vanzelf is gebleken en ben gaan begrijpen dat ik een andere weg mag gaan zoeken om te blijven delen in wat ik zou kunnen laten zien.Niets is belangrijker dan te weten dat ik hoop als mensen dit lezen zich ook kunnen voorstellen,dat er soms een wending komt,en ik dit kan laten weten vanuit een zuiver gevoel,waarin mijn dankbaarheid om dit te geven en te laten zien, altijd blijft verweven in de schoonheid van mijn taal.Van wie ik ben en heb laten zien,maar dat de tijd nu iets anders vraagt, om mij daar meer in te gaan verdiepen.Ik weet niet waarom ik dit schrijf, maar laat gewillig komen dat alles waarvan het ook verdwijnt, ook in staat is om terug te komen.Om terug te keren naar de taal die is ontwikkeld om te zien,dat het veld waarin ik stond, de bloemen zijn bedolven onder de koude grond,mij meer kan richten in wat ik vond, toen ik voor het eerst mijn eigen stem kon horen.En daar naar terug wil keren als het schrijven in het verstaan geen vruchten meer kan dragen,in een oceaan van delen en ook merk dat mijn lichaam dat verteld om mij te bewegen in alles wat er kan ontstaan.