Begaafd

Het drijven door vermeende lagen,waar de stand nu is te zien,waar de wandeling kan dragen ,hoe mijn voeten zijn gezet, die wat hobbels hebben genomen, om te keren naar het licht,waar de weg van weten, opnieuw nu is gelegd.Het begaafde in letters neer gezet,zoals ik mijzelf heb leren kennen en nu begrijp dat er een bepaalde gevoeligheid moet zijn, om te delen zoals ik doe.Terwijl ik weet, dat het ook voor een ander zou kunnen gelden,maar op een of andere manier blijft het steken in het overkomen,dat zodra ik mijn eigen letters schrijf, het altijd gaat stromen,er altijd iets ontstaat zonder echt te voorspellen hoe de draad van ontvouwen,mij omarmt en mij altijd weet te verrassen in de bonding die ik voel,in het betrekken van altijd weer een nieuw begin.Het maakt niets uit om te weten dat een begaafd vermogen, ook maar een etiket is om te duiden, om voor mijzelf die duidelijkheid te behouden,waarom ik blijf schrijven zoals ik doe.Het is een bevestiging naar mijzelf, om te kijken in wat ik ervaar,dat als ik mijn toetsen indruk er altijd iets ontstaat,wat blijkbaar de ruimte wil hebben om te laten zien.Om ook te ervaren dat voorbij de dagen, dat ik het soms niet meer weet, toch blijf schrijven zoals dat heet.En mij kan brengen in een euforie,waar mijn lichaam op kan reageren,in de lengte van alle dagen, ik altijd met mijzelf ook spreek.In het blijven ervaren dat als ik mijzelf ook lees,verwonderd kan blijven in wat ik aan mijzelf geef.
Het heeft de kracht in de eenvoud van vertellen,het slaat de zoete smaak van proeven nog dieper naar binnen en laat de sporen die ik trek, nog dieper gronden in het belopen pad.Veel verder dan het ongewisse,veel dieper dan het ontstaan, reik ik uit naar de ander om zichzelf te kunnen verstaan.Maar tergelijkertijd terwijl ik dit schrijf kom ik los van alle stappen die ik heb gezet en voel de kalmte vanuit mijn hart,waarvan ik weet hoe bijzonder dit kan klinken als ik kan ervaren dat er geen oordeel is in wat mijn uiten,dat het reiken naar elkander, gewoon door blijft gaan, in het fragiel blijven hopen dat wat er kan ontstaan, zichzelf altijd overwint,en niet kan kijken wat er is geweest en nooit meer terug kan keren naar de verarming, die ongemerkt een stempel kan zetten in alle pogingen die ik probeer.
Altijd thuiskomen,in elk moment,in elk gewenste houding die nog niemand van mij kent,maar kan ontdekken in mijn schrijvend geheel, dat alle wendingen die ik vertel, mij hebben laten zien hoe in mijn taal al schrijvend weet te ervaren wat ik aan mijzelf kan laten zien.