Enthousiasme.

Het natuurlijk ontvouwen zoals ik mijzelf dan spreek, nu kan lezen dat wat het geeft, in de staat van wijzen naar een taal, die in alles ook mijn voorrang heeft en  voel dat in het polijsten van mijn pad.Altijd een vernieuwing zit, waar ik vaak verwonderd naar kan kijken,en achteraf ook zie wat de taal mij brengt,  mij vaak in een ontroering zet, waar de schoonheid die ik voel op papier kan brengen.En laat klinken als het heffen van een mooi glas, die ik vasthou met beide handen, zodat mijn taal in het schrijven kan gaan ervaren, dit kostbaar bezit,dit kostbaar vermogen om te kunnen vertellen, vanuit het moment waarin ik schrijf.Geen enkel moment is voor mij hetzelfde,maar zodra ik schrijf gebeurd er iets bijzonders,dan komt de vloed van woorden en proeft de wijn steeds beter en ik een dansje maak, omdat ik iets heb begrepen.Dan valt de daadkracht die ik heb, een beetje naar beneden en lost de speling die het heeft, met alle reden weg.Dan voel ik de wijsheid in mijn geven,en heb de neiging in mijn beleven, om overdadig te kunnen reageren op de reactie die ik voel.In het delen van mijn taal, in het ontvouwen wat er kan ontstaan en mij iets aantrekt of het nog wel is te lezen voor de ander.De ander dat ben ik , in de taal die begint en haar eigen vormen begint te krijgen,als eigenaar die ik ben,als een pubberend wezen, die inmiddels wel haar schrijven kent.Als een doorzichtig geven en de kleine wens in delen, altijd  haar sporen weet neer te zetten zoals het komt.Het is zo fijn om te weten dat ik dit aan mijzelf vertel,dat vanwege het doorgrondelijk schrijven mijn enthousiasme niet onder stoelen of banken steek,maar duidelijk laat weten hoe dit kan.
Hoe mijn inzet van mijn schrijven mij niets belet, maar een doortastend beleven in een enthousiaste houding zet en daar mijn volhardend vermogen, in de taal laat vloeien waar geen verleden of een toekomst zit ,dan alleen het moment in dit schrijven.
Ongeacht welk een zinnig gegeven zich ontvouwd, waar het menselijk brein alleen kan bestaan, in het voorecht om te weten, dat alleen de handeling waarin het zit uiteindelijk is gebleken dat dat de oorzaak blijft in mijn schrijven.
Het is de taal die mij waanzinnig laat ontvouwen,die mij vervult in het enthousiasme wat ik dan krijg.In de nieuwsgierigheid naar wat ik nog meer kan vertellen in het  ontdekken waar ik ben. Waar de vloed van het koninklijk ontvouwen, meer iets krijgt, om op mijn eigen troon te gaan zitten, waar de volgelingen niet meer nodig zijn dan alleen te wijzen naar zichzelf, of naar de ander die ikzelf kan zijn.
Het is een gegeven en als lichte regen, strooi ik het wat uit over de landen die dit lezen, over de dagen die nog komen, over de velden die zijn gewild,waar de angst om te schrijven en te spreken naar jezelf, een verledentijd zal hebben en terug kan kijken als een lachend kind,als een bewogen geheel ,waar een ieder zijn of haar eigen waarheid heeft gevonden en dat zou kunnen delen met iedereen.Ik loop wat vooruit in mijn enthousiasme,in wat ik heb te delen,dat ik de ander zou kunnen zijn in het geven en laten zien, dat eigen taal altijd de voorrang krijgt,altijd vanuit een intensie, dat ik weet, dat de ander ikzelf kan zijn.