Aandacht.

In de genegenheid van welwillend delen, draagt de tijd gelijkmatig met mij mee, laat ook de zeldzaamheid van  ontvouwen, mij dragelijker voelen,als ik zou weten, dat alles ook een functie heeft.Alles wat dragelijker kan zijn,wat vervangen zou kunnen worden,wat vergeten zou kunnen zijn,wat een rijkdom is te noemen, in de overdadigheid van mijn schrijven, van mijn eigen vermogen in de zone van barmhartigheid,die is te voelen zolang ik de aandacht naar mijzelf breng.Waar de handen die ik schud ook kan ervaren wie ik voor mij heb.Maar  vanuit de bescherming die ik nodig heb,vanuit de wijsheid in eigen woorden en  in staat kan zijn, om niets te willen vanuit een oude conditionering en mij  aan zou moeten sluiten in een groep, waarin ik zou verzuipen,waarin ik mij  eenzaam zou kunnen voelen en zeker niet begrepen wordt.Waar de klanken die ik hoor veel harder klinken en schellend verder trekken over de ruimte waar ik uit blijf.Waar de schoonheid geen plek kan hebben,waar de vriendelijkheid  uit elkaar kan worden getrokken,waar de misdaad de eerste plaats in neemt.Waar kinderen moeten afkicken van hun telefoon,waar de moeders harder moeten werken dan de vaders alleen.Waar iedere dag de stress toe kan nemen, omdat het geld wat ook nodig is, door beslissingen van andere, weg wordt gesluist.Dan de rijke en de armen de splitsing gaan maken in deze maatschappij.
Men is niet meer op zoek naar zichzelf,maar in het overleven,in de rauwe ondervinding, dat de hulp van buitenaf tot niets heeft geleid en daar een afhankelijkheid is gecreëerd.Waar het menselijk aspect eigenlijk is aan het verdwijnen,om te moeten overleven in plaats van gelukkig te durven zijn.
Daar ben ik zeker van overtuigd en mee bezig ,maar wil hiermee  heel voorzichtig zijn.Omdat de verleiding naar de ander mij weghaald bij mijzelf,mij in de wisselwerking kan zetten om te gaan twijfelen in het ontvouwen.Om mijn ervaren bij mijzelf weet te houden in de aandacht die het krijgt.In het veelvuldig kunnen spreken en schrijven.In het ondoorgrondelijk kunnen zwijgen,waar een lied geboren wordt.Waar de weerspiegeling in al haar schoonheid over mijn schouders worden gelegd  en dan als een wonderlijk ervaren in de woorden die ik schrijf, mij mee kan nemen naar wie ik ben, in de onuitputtelijkheid van delen,van laten ontstaan, dat het verhaal wat ik vertel is gegeven, door de aandacht naar mijzelf.Door te blijven schrijven en in iedere dag een nieuwe start is te zien, in de mogelijkheid van schrijvend spreken,waarin de rimboe van buiten soms in mijn schrijven ook is te zien,maar vaker als ik mijzelf lees, ook kan ondervinden,dat het genoegen waarin ik zit, mijn mooiste aandacht is, die ik aan mijzelf kan geven.