Evenwijdig.

Evenwijdig is het woord wat naar boven drijft en ook wel lijnen worden genoemd, die elkaar niet afsnijden, maar zelfs  tot oneindig verlenging komt en parallel aan elkander blijven, zoals mijn eigen taal blijft doen.Het paradijs die niet kan verzilten,maar in de mogelijke reis van vertellen, de rang en orde krijgt, in het beschrevenen, die voor alsnog de drempels zijn over gegaan waar geen enkel levend wezen heeft gedurft om te gaan staan in het woord. In het woord, wat kan drijven in het bestaan,in de overtuiging van een zeldzaam ontdekken, dat mijn taal die ik gebruik ook door andere kan worden gelezen.
Er is geen storm in mijn hoofd,en geen reden nog te noemen om de levendigheid in eigen ondervinden, nog onder een vergrootglas te willen leggen,omdat mijn dierbare taal mij ook kan wijzen, wat evenwijdig kan betekenen en mij laat zien dat de lijnen die ik zet door niets wordt af gesneden,maar juist in een verlenging zou kunnen zetten waar mijn taal mij hebben wil.
Mijn stijl van schrijven druppelt heel langzaam voor mij uit,en wrijf wat milder mijn woorden uit.Ik sta voor een prachtige groene deur en heb de neiging om het te openen.Heel zachtjes duw ik het handvat naar beneden,en hoor het kraken, waarin ik merk dat deze deur nog weinig is geopend.Ik doe een stap vooruit en zoals mijn ritme, die ik nu ken, sta ik op een drempel van vandaag, om weer een nieuw gebied te ontginnen.Er gaat een trapje naar boven en volg ook meer hoe het voelt om aan mijzelf te kunnen vertellen over dat nieuwe gebied.
De kleur groen maakt mij vaak rustig en voel het om mij heen,en als een zachte deken die het vormt, kijk ik met verbazing om mij heen.Het is de stilte die mij verbaast,die zachter doet lijken als ik even blaas om wat meer lucht te krijgen.Stapje voor stapje ga ik het trapje op en ben dan eindelijk boven,waar de grond waarop ik sta de warmte geeft, in het welkom voelen in wat ik nu beschrijf.Ik loop wat sneller naar voren en ontmoet een vreemdeling,die mij met gevouwen handen ook begroet en meewarig achter mij gaat lopen,in de nederigheid die het verdiend,om mij zo de ruimte te geven naar een nieuw gebied.Het ontstaan wat er kan gebeuren, ervaar ik, in al mijn zuiver schrijven,en laat mij leiden zoals de glans die opkomt in mijn lach en zo kan verschijnen, zomaar, omdat ik loop in mijn eigen gebied.Het licht wat ik voel,draagt mij verder in de kleur die overtollig aanwezig is,die doordringt in alle facetten die er zijn, om in eigen taal te blijven schrijven en te spreken.
Evenwijdig waarin ik kan zijn,maakt deze wandeling zo intens gelukkig,zo als naar mijzelf schrijf, is het moment die ik wil creëren. Die ik aan mijzelf kan  laten zien.
Voorbij de tijd,voorbij het ontvouwen, in wat ik heb bereikt in het vertellen,dat de bijzonderheid van evenwijdig zijn, te kunnen beschrijven, vanuit de stappen die ik neem, in het ontmoeten van dit moment.Ik kom weer terug van mijn eigen reisje en doe de groene deur weer dicht, met een weten dat mijn eigen mogelijkheden, verder trekken, dankzij het evenwijdig zijn in mijn eigen lezen.