Terzijnertijd.

Terzijnertijd als er nog een ruimte overblijft,dan zou ik weten hoe mijn taal mij heeft gekend,hoe daarin de verlichting is gekomen,hoe ik mij heb verzet,om niet een uitzondering te willen zijn,maar gewoon, net als ieder ander, mijn leven leef.En toch voel ik het verschil van delen,van hoe het voelt om in mijn eigen taal te blijven,hoe het voelt om dit te doen,dat bij wijs van spreken ik een mantel uit kan doen,en mijn voeten wat steviger in de grond kan zetten.Mijn aandacht die ik heb, volledig gebruik in wat er kan ontluiken in mijn taal.Vanuit een nieuwsgierigheid die kan verbreden en laat zien hoe mijn eigen mogelijkheden zijn ontstaan..Het zinvoller voelen nadat ik heb geschreven ,een dansje willen doen in het verblijven van deze energie, die mij laat weten dat het ontvouwen in ieder moment zichzelf heeft verbeterd, tot zelfs een gedicht kan leiden.Waar de zachte hand die ik gebruik, veelal mij terug kan wijzen naar de goede kant,naar het wachten op de ander,naar de vinger die ik wijs, om mijn veredelde vertellen zelf te kunnen begrijpen in wat ik aan mijzelf vertel.
Het heeft veel omhanden als ik lees, hoe mijn vermogen in het schrijven door kan trekken naar de vernieuwing van ondervinden, hoe mijn taal die verlichting geeft.
Het is de tijd waarin ik zit, waar de daken soms witter worden,waar ik met de bomen spreek,die niets terug kunnen zeggen, dan alleen de galm van eigen stem,van eigen ondervinden, dat de verlichting die ik voel,ook in mijn schrijven is te zien.In de poging die ik zet om mijzelf te mogen vinden in de reeks van ervaren,waar de daadkracht heel anders kan worden gezien.Dat meer dan een duiden de gelijkenis ook heeft, terwijl ik zit te schrijven. 
Terwijl ik schrijf voel ik vandaag mijn uitgesproken ritme,die zijdelings naar voren kijkt en alles om laat buigen, in wat ik belangrijk vindt.Zoals het delen op mijn blog en ik naar binnen kan keren in wat het wordt.Hoe de status van mijn zijn eigenlijk niet is veranderd, dan alleen met mijzelf te kunnen zijn.Dan te ondervinden dat mijn verlichte taal, kan gaan exploderen, dan wat ik ooit heb moeten leren,in het ontstaan  van mijn eigen taal .Maar zodra ik ga schrijven, exploreert mijn eigen  taal,waar ik echt wel even aan moest wennen,maar nu het zo gewoontjes lijkt,wil ik er toch een duidelijkheid in zetten,dat wanneer ik schrijf, mijn eigen dans kan voelen,mijn overgave naar mijzelf,waarin de woorden naar buiten spuwen,en ik geen tijd heb om te lezen of het wel klopt. Het ook veel kan schelen,omdat ik voel hoe een verlichting in mijn schrijven kan zijn.  Ook niet stopt en ook niet zou kunnen verdwijnen omdat ik weet, hoe belangrijk mijn delen zou kunnen worden, in het beleven van mijn tijd, waarin mijn taal die verlichting geeft, om alsnog  te buigen, naar alles wat nog niet is gezegd, in het uiten van mijn schrijven.Terzijnertijd zal blijken, dat het wachten wat ik heb gedaan haar vruchten af zou werpen in alles wat kan ontstaan..