Het Oosten.

Ik laat mij niet meer verleiden om mee te zwalken in wat een ander vind en blijf bij mijn eigen ontvouwen. Voel mij als een kind, die kan spelen met wat woorden en ze rangschikt zoals het hoort en in het vertalen in wat ik lees,mij kan bekoren en ik geen spreuken lees, hoe het geluk zich zou kunnen dienen als ik iedere dag een spreukje lees.
De verfijning in mijn woorden leg ik zachtjes neer en zie hoe de glinstering vanuit mijn taal kan worden gezien.Het bevat de weelde van zeldzaamheid,het rolt naar alle kanten,maar weet nu ook, dat wat niet bevrijd verankerd ligt in het weigeren.Het weigeren om te zien hoe men de taal zou kunnen gebruiken,hoe het stem geluid vanuit een zwijgen anders kan worden ervaren, dan de overdracht in mijn schrijven.Het wezenlijke in wat ik laat zien,in wat er kan ontvouwen,en mijn lankmoedigheid weet te behouden,door verder te ontluiken in wat er komt.In de ruimte van ontvangen,en daar mijn lichtheid komt.Dan voel ik een nederigheid in het één zijn met mijzelf, terwijl ik schrijf, mijn geluk daarin kan vinden.Het is mijn eigen tijd waar ik naar schrijf, en niet meer hoeft te zoeken,of niet meer hoef te voelen in al dat gespartel wat ik heb gedaan.Ik heb mij overgegeven aan mijn taal,aan het ervaren wat mijn klank met mij kan doen,niet alleen de trommel van een Sjamaan,maar ook mijn eigen stem, die net zo kan klinken als een heel bos, die zoals de wind vier richtingen ook heeft en ik daar zelf uit kan kiezen.Het oosten is heel wijs en brengt mij tot een kalmte.Het zuiden is heel zacht en laat ook alles groeien.Het westen is heel rijk en vol van overvloed,terwijl het noorden een  schaduw kan geven, zodat ik nog meer mijn licht kan zien.Zo ervaar ik mijn wereld in het delen en kom vandaag de Sjamaan weer tegen, en roept heel zacht, om te kijken naar het oosten, waar de kracht van wijsheid kan ontstaan,waar de zon altijd opkomt in het wijzen naar een volle maan.In het richten van de zon en daar een buiging in kan maken,om te voelen hoe nietig wij met z'n allen ook zijn om dat te kunnen proeven.Dat het wijzen naar elkaar de grootste afleiding is geworden, in het leven naast elkaar,in het gunnen van wat eerbied, naar elkanders taal, waarin wij elkaar kunnen verstaan,  terwijl ik spreek, jij jezelf zou kunnen horen en andersom,en in het doorgeven van mijn taal, daar de boodschap ligt vanuit het oosten.Het oosten zo mystiek is neergezet,maar niemand het heeft begrepen, dat juist daar de waarde ligt om jezelf te kunnen begrijpen.Dat net als iedere dag een zon zou kunnen verschijnen,maar ook niet altijd kan zien, omdat de functie van de wolken ook een betekenis kan hebben, in de voeding van de aarde,zodat de regen zeer beslist daarvoor is bedoeld.Wanneer ik op mij trommel sla,begin ik altijd in het oosten ,zodat direct mijn wijsheid begint in het begrijpen, dat iedere richting nodig is om mij daarin te verrijken.Het geeft mij deze stimulans om verder te kijken dan de afleiding naar de ander,dan te weten hoe het ontstaan, zich ook zo mag verrijken.Door in gesprek te blijven met mijzelf en vandaag het oosten laat komen,waarin het de aandacht vraagt om dit te vertellen.
Vandaag spreek ik over het oosten en misschien morgen weer een zuiden/westen gebied ,maar kan niets beloven, omdat ik nooit weet van te voren wat de taal van mij wilt.Ik maak nog een buiging naar  de Sjamaan, die mij kan vullen in mijn taal,die mij soms ook laat weten, dat de natuur zo belangrijk is, om te ontvouwen en te begrijpen, dat het mijn passie is om te delen en daar over wil schrijven,  in de belangrijkheid van de aarde, waarop ik leef.