Duiden.

De belangrijkheid in al mijn duiden,in al wat er nog kan zijn,in al wat ik laat gebeuren hoe belangrijk het blijft,dat het veronderstelde die mijn Taal aanduid, voor iedereen zou kunnen gelden, wanneer je naar jezelf  schrijft.Maar weet ondertussen, dat een ijdelheid in mijn ontvouwen alles glad ook strijkt en weet te behouden, dat de overvloed die ik voel, doordrenkt is van mijn eigen overtuiging.Met niets is te vergelijken, dan alleen de stroom waarin ik zit en mijn volkomenheid in wat zal blijven ,zodat de ruimte waarin ik kijk, in het delen naar mijzelf, soms het genoegen heeft om het vernieuwde gevoel vast te kunnen zetten, maar ook weer los kan laten, om te weten, dat alles waarin ik geloof, geen geloof mag hebben, maar in het ontstaan van mijn ervaren, zo directer is geworden in het schrijven van mijn eigen Taal.
Het duiden in wat ik deel,in wat ik belangrijk maakte, is op een of andere manier voltooid, om het nog verder uit te dragen.En voel ook aan mijn bewegen dat de tijd die ik er voor neem,iets anders vraagt in het delen naar mijzelf.Ik heb mogen ervaren in mijn Taal hoe belangrijk het kan zijn, dat vanuit de verlichting waar ik uit schrijf, het genoegen heeft gekregen, om in het duiden naar eigen Taal, zichzelf nu mag gaan vinden in het schrijven naar jezelf.Ik  heb mogen laten zien, wat de inhoud van mijn bewegen heeft kunnen voltooien, in de reeks van ontvouwen en ik er nu ook zie dat het alleen voor zover ik kan duiden, voor mij is bestemd.
En dan  besluit , om eens te kijken hoe het voelt, om achter al mijn woorden te gaan zitten, die in een ontvankelijkheid van ontvangen, mij hebben bekoort en in een orde van zeldzaamheid hebben neer gezet, zoals het ontdekken dat mijn verlichte Taal mij zo heeft omarmt, dat in de stilte die is ontstaan, meer zou kunnen dienen, dan in al het duiden van mijn Taal.