Klank zonder Kijken.

Het ontvouwen,die als een roos zich kan openen in de kern van een begin en altijd zal verblijven in de stroom van  ontdekken. Hoe de zachte laag van ondervinden in blijdschap naar buiten komt .En juist in de momenten dat ik niets zie,dan alleen kan horen hoe mijn klank kan klinken, als een vaste rots de stilte bied, die meer zegt dan het verwijzen naar eigen creëren, wat ik in ieder moment ook doe. 
Het is de verfijning die ik voel in het duiden van mijn schrijven.Waar de pluisjes van voorheen wat verder dwarrelen in kringetjes van mijn duiden.In het onverlaat ervaren, hoe het voelt,om te kunnen lachen als ik in feite niets meer zie.Als ik alleen de klank kan horen en de afleiding in het kijken, mij in een ander spoor zou kunnen zetten,dan alleen te luisteren naar eigen stem.Zo wonderlijk in dit ontdekken dat een kijken naar een object, mij meer kan afleiden,dan in mijn eigen gesprek.Hoe belangrijk kan het wezen om in eigen stem alles voort te zettten, zoals de natuur kan laten zien.Zoals een boom kan weten dat de stam die zij heeft, van grootste belang is om te hebben.Zo weet een rivier, dat deze de kades nodig heeft om te kunnen stromen.Zo weet de lucht die ik vaak zie, een kleur aan kan geven welk een weer het kan worden.Net zoals ik mijn huid kan voelen zoals de kou en de warmte.Maar wat vooral belangrijker is geworden, is de klank van mijn eigen stem.Daar heb gevonden in wat ik schrijf en mij verbind in alle eigenschappen,die het verdiend om te vertellen.Kijken zonder te kijken is een heel ander fenomeen,waar de afleiding naar buiten meer naar binnen is gericht.Meer weet te ontvouwen zoals in dit moment, omdat ik aan het luisteren ben naar mijn eigen stem.Ik hoor vandaag een  zuiver gebeuren,in de klank die ik nu zet, waar de hoogte onbelangrijk blijft, wanneer ik mijn eigen stem herken en uitprobeer in alle delen die ik ervaar.Het is zo belangrijk om te weten dat het kijken, meer af kan leiden dan te luisteren naar eigen stem,dan te gaan ervaren hoe de klank bijna alles omvat om je te leiden naar jezelf.De afleidingen om je heen, voed geen enkel ervaren dan alleen wat jezelf weet te vertellen in eigen creëren om je heen.Ik spreek uit eigen ervaren, waarin de glans van ontmoeten mij intenser laat zijn, dan alle gesprekken met de ander.En het daarom zo belangrijk blijft, om te delen in mijn schrijven, vanuit mijn eigen gesprek.Die heel wonderlijk laat weten, hoe een stilte kan veranderen in het luiden van wat klokken,in het gebruiken van mijn handen, die ook nodig zijn om mij te uiten zoals het komt.