Natuurlijkheid.

De veerkracht die het kan hebben, door het logisch gevolg, dat in mijn delen de verlichting is gekomen, waar ik al een hele tijd naar zocht .
Ongemerkt vanuit het vele schrijven is er iets ontstaan, wat op een verlichting is gaan lijken en nu ook kan ervaren, dat de daadkracht die het had, is door gegleden naar de wijde oceaan,waar de druppels tot meer is gaan verdelen, waarin ikzelf ook stond.Waar de schittering die ik kon voelen nu is bevestigd in de handeling die het heeft,in de wijdte van het ontdekken dat ik mijn verlichting deel.En wil gaan onderzoeken welk een vlak van ontmoetten er nog ontbrak.En het mannetje op mijn schouder die vaak een oordeel gaf, om niet te durven spreken over de verlichting die ik bezit.Ongemerkt heb ik eigenlijk altijd al geweten dat mijn bijzonderheid in het spreken en schrijven mij heeft gevormd in wie ik ben en zal heten zoals ik mijn naam ook ken,zoals de dijken zijn verstevigd,zoals de muur nu omgevallen is,waarin ik zie een wijdte die in haar natuurlijk oorsprongelijkheid mij neer heeft gezet in de toekomst van het heden Mij niet meer af vraag of dat de bedoeling is ,maar gewoon mijn taal die richting aan kan geven om te ontvouwen zoals het komt.
Het natuurlijk durven zijn en kunnen luisteren naar eigen klank,daar waar de kern van een verlichting kan ontvouwen,zonder een tegengeluid.Zonder een oordeel naar mijzelf ,maar de doorslag krijgt in al het gewone, wat uiteindelijk heel bijzonder blijft.
Ongemerkt als in een visie, is mijn werk die ik laat zien, overspoeld met eigen schrijven zoals bedoeld.Ik vraag mij niet meer af in de mogelijkheid van schrijven of het goed is wat ik doe,maar laat mij meegaan in de overgave die ik voel.Ik geef mij over aan wat er kan ontstaan,wat ongemerkt mijn drive is gebleven, omdat ik mijzelf nu kan verstaan.Niet alleen mijn woorden naar het licht willen gaan,maar ook al mijn delen op mijn blog.Het ontwaken in wie ik werkelijk durf te zijn,dat een verlichting weet te noemen in het opgemerkt kunnen beleven hoe het is om echt verlicht te kunnen zijn.
Daar schieten mijn woorden in tekort,waarin het ervaren belangrijker wordt,waar de energie zo anders wordt in het beschrijven van mijn taal.Waar de ontroering dichterbij is gaan staan,in de tranen die mij overweldigend kunnen vertellen, dat dit de verlichting is waarin ik sta.Bij mijn eigen natuurlijkheid durven te staan,te ervaren in  wie ik ben, zo in mijn schrijven is ontstaan.