Trommels.

Ik hoor mijn buik wat rommelen en lijkt alsof de trommels willen komen in mijn tijd.Ik zie een veld met mooie bomen,en voel de kracht van dit moment.En spreek heel langzaam naar mijzelf,om te voelen dat mijn klank in wie ik ben iets wilt onderzoeken.Dat wat ik nu begrijp in al mijn delen, ik heel langzaam ook voel, waar de waarde in mijn schrijven het goed bedoeld ,maar dat ik iets anders nodig heb om verder te drijven.Het gezien willen worden ben ik al een tijdje kwijt,en heb mij blijkbaar terug getrokken in mijn eigen tijd.De voeding die ik voelde zet zich om in  een ijverigheid en pakt mijn intelligentie ruimschoots op.En merk ook wel in mijn eigen ontvouwen, dat wat ik ook laat zien, blijkbaar niet voor een ander is geschreven maar mijzelf steeds diend..En voel mij soms als een vis in het water en spartelt nog wat rond, in de hoop dat iemand  eens laat weten, dat wat ik vaak kan voelen ,  zich steeds onderdompeld in mijn hele reeks.Dan kan ik praten wat ik wil, dan schrijf ik zoals nooit  te voren ,maar er is iets gaande,  wat gaat  verloren in wat ik beschrijf.Het is eigenlijk de vernauwing in mijn eigen woorden,dat ik in feite nu al jaren bezig ben, en dat niemand mij kan horen  in wat ik werkelijk zeg.De tijd is nu gekomen om hier anders mee om te gaan en wil het anders gaan gebruiken,niet meer voor een publiek die ik nooit zie of kan ruiken,of mee kan spreken in mijn eigen taal.En het kan laten waar ik hoor te zijn,en mijn eigen schrijven ga gebruiken in het schrijven zoals betaamt.Zoals mijn buik kan vertellen dat  een rommelen kan ontstaan, dat het betreden nu gaat lijken op een trommel waar ik op sla,waar ik van in trance kan raken en daar iets kan ontstaan, om te blijven ontluiken in de taal die ik steeds sprak.Maar niet meer zo nodig hoef te schrijven, in wat er kan ontstaan en los kan laten naar weer een volgende maand.Waar de winter is gekomen,waar de tijd ook ontvouwd, waarin ik niets meer kan beloven,dan alleen te houden van wie ik ben.