Omgedraaid Effect.

De woorden die ik kan gebruiken ,in een eenvoudig omrand festijn, waarin mijzelf ook eens voor kan stellen, om zo mijn taal naar voren te schuiven.Niet vanuit een oud bestaan, maar in de glooi van mijn eigen ontdekken, waar mijn schrijven anders kan worden gezien.Citaten die verdwijnen,mijn schrijven onderste te boven wordt gehouden,waarin het druppelen van wat mooie momenten kunnen verschijnen.
Ik voel een plons in het verdwijnen, dat niet alle woorden die ik gebruik  kan laten verdwijnen.En het risico die ik neem,naar voren wil wuiven en enkel en alleen mijn eigen woorden wil zien.De tijd die  zich bekommert  in mijn vermogen en niets liever de aandacht geeft aan mijn eigen schrijven.Het dagelijks ontvouwen in een eigentijdse lijn, blijf ik aan het proberen om in eigen woorden ook te zijn.
Rotsvaste dialogen  kunnen vervallen in eigen taal,waar ikzelf nog even aan moet wennen, om te kunnen ontvouwen vanuit mijn wereld waarin ik zit , vanuit mijn eigen creativiteit, ik bereid ben om mee te gaan in mijn eigen taal ,die zonder het te willen, woorden die allanger bestaan, weg te strepen en te schrappen,zodat er iets nieuws kan ontstaan.
Het gelach wat ik kan horen in het geluid van mijn stem,en de stemming waar ik in schrijf, nu duidelijk is te meten, in de ruimte die ik creëer,waar de gangen waarin ik loop veel holler klinken en ik zie hoe mijn vertraging in mijn woorden kunnen gaan zitten.Heel even in een goed moment kan ik ervaren in wat ik zeg,kan ik kijken,zoals ik ben begonnen,zo vanzelfsprekend ik nu vertel, dat hetgeen wat omgedraaid zou kunnen worden,terug kan komen in een nieuwe zin.
Ik blijf bij mijn eigen schrijven en vind alles goed, dat mijn logica van veranderen niet in mijn agenda is gezet.Niet mijn prioriteit kan bepalen, dat de schoonheid in wat ik vertel, alleen zelf kan ervaren.
Het omgedraaide effect in wat ik kan geven, draaid in feite alle kranen open, in de loop van mijn vertellen, niets meer ben verplicht, dan wat er kan gebeuren, als het omgedraaid effect uit zou kunnen lopen, zoals ik  al vaker heb laten zien .Mijn eigen creëeren die ik schrijf, laat ondertussen mijn kracht van zelfverzekerdheid ook rusten in het belang van het weten, dat niet ieder woord die ik beschrijf, hoef te vergeten.

Stiltegebied.

De blik die ik kan vangen in al wat ik beschrijf,blijkt vanuit een ervaren die mij heeft beklijft.Het is gaan zitten in mijn leven,in al het volgende van mijn tijd,dat ieder poging van ervaren in wat ik ook beschrijf, mij heeft geholpen in wat een belichaming kan doen.
Ik weet  meer te vertellen vanuit mijn stilte, die mij laat zijn en overwoekerd al het ruis wat niet meer is te horen.Ik sta eens stil  wat mij brengt in het proberen om te kunnen vertellen vanuit mijn stilte,die soms zo anders klinkt dan ik dacht te horen .Ik doe een stapje verder in al mijn woorden en ook merk dat mijn zinnen die ik gebruik, ook duidelijker kunnen worden,omdat de stilte daarom vraagt.
Het licht valt over mijn schouder en voel de ruimte om mij heen,waar ik heel stil kan zitten in een blijvend genieten, hoe de stilte tot mij spreekt.Het vraagt geen aandacht, waarin ik was gewend om daarop te reageren, het ontstaat in elk moment, als ik mijn aandacht neer kan leggen in de focus die ik ken.In het behagen van mijn schrijven en doorgaans beter schrijf ,dan een aantal jaar geleden, wat nu is beklijft.
Het is de stilte die mij brengt in een zacht geluid, waar  alleen mijn adem nog is te horen,waar geen nazicht ontluikt, dan wat enkele woorden die ik nu gebruik. Het is de aandacht voor mijn stilte en ik mijn ogen even sluit, om ook te kunnen voelen, dat de ruimte die ik gebruik, niet zou kunnen omschrijven zoals ik tot nu toe heb gedaan, maar mij kan duiden , zonder te spreken en geen voorbeeld weet te geven als ik over mijn stilte spreek.Het voelt als een kabbelend beekje, waarin mijn eigen stilte er mag zijn.Waar de eenvoud in het vele, zich om kan draaien naar mijzelf.Waar mijn ogen zijn gaan trillen, om toch te blijven zien, dat mijn reis in het ontdekken zich nu heeft laten zien.
In de stilte van erkennen, zoveel  verwondering kan laten  zien, dat in mijn schrijven mijn liefdevolle aandacht voor mijn stilte is bedoeld.

Poging.

Ik doe een poging in wat ik schrijf, wat in eigen zinnen , de lust van mijn tegenwoordigheid hoeft aan niets meer te winnen, dan te zien hoe mijn weerbarstig bedrijven, de klank eens even overslaat en alles staat te verdwijnen,zoals de bloemen op mijn ramen,zoals mijn koude handen,zoals mijn doorgewinterd besluit, die om mij heen blijft hangen en mij niet meer afvraag of het kan,maar gewoon in mijn ontvouwen geen wedstrijd is te zien, dan hoe ik mij kan voelen en niets verijdeld is, dan alleen te willen groeien ,maar ook zie, dat een groeien naar wie ik ben niet meer nodig is in mijn vele schrijven.Het lag eerst zwaar op mijn maag om te erkennen, dat de reis die ik maakte, wat meer afsluit in mijn ontdekken, dat de wijsheid  mij weet te brengen zoals ik schrijf en aan mezelf wil laten weten dat er een tijd gekomen is, om in de luwte van mijn aandacht te kunnen verblijven en daar mijn rust ook vind.
Er is een hoofdstuk afgesloten en voel de rust die het mij brengt,ik de enigste zal blijven in wie ik ben,maar dat het goed voelt in mijn reden ,wat eigenlijk alleen over mij iets verteld.Ik had ook het gevoel dat ik vast liep in mijn betoog van uiten.Maar nu ik zo naar mijzelf schrijf, voelt het als een doorgang naar iets anders en heb ik kunnen laten zien dat de oorsprong die ik voelde, nooit een ander heeft gediend. Weet nu zeker in wat ik schrijf,eigenlijk nog meer laat weten, dat wanneer ik schrijf alles ben vergeten en mijn reis kan voorzetten zoals ik het wil en geen rekening wil houden met een lezer, maar de juistheid in mijn ontdekken te kunnen laten zien,dat het niets meer te maken heeft met een ander, maar eerder tot een grote conclusie kom, dat al de tijd die ik heb geschreven, met zoveel schoonheid is gezet, en  niemand daarin heb willen behagen.Maar uiteindelijk mijn eigen schrijven heb ontdekt.En mij daar prima in kan vermaken.
Als een kind heb ik mij bewogen en mij laten gaan om de goedkeuring van misschien wat andere, maar die ik nu laat gaan.Het uitgeweven schrijven zet ik voort,waarin de inslag van morgen gisteren was gebeurd.Waarin mijn koude voeten kunnen vertellen dat de grond waarop ik loop, mij niet meer die voeding  kan geven, als ik dit nog blijf delen zoals ik deed .Het is mijn eigen poging om eens te zien, wat er kan gebeuren als ik dit niet meer doe.

Orakel.

Ik kan niemand vertellen om te vinden wat je zoekt,het enigste wat ik kan laten zien, om te leren luisteren naar eigen stem ,om te zien dat in al mijn schrijven ook is bedoeld, om dat wat men zoekt in eigen handen kan nemen, eigen klank te kunnen ervaren, dat wat je zocht zo dicht bij jezelf is gelegen, en geen enkel orakel jou zou kunnen vertellen in wat er komt,en je waarschijnlijk zo afhankelijk laat zijn,omdat  een ander nooit kan bepalen in wie je moet zijn, maar wat er zou kunnen gebeuren als je zou kunnen luisteren naar jezelf.Niemand weet het beter dan jijzelf,en soms door toeval of wanneer je dit leest, eens zou kunnen proberen om te luisteren naar eigen stem.Om de moeite die je neemt naar jezelf en dat niets heeft te maken met een orakel, waarin de woorden van een ander je van streek zou kunnen maken.Dat is niet mijn idee om te gaan bepalen in wat je leest,maar een stukje aanmoediging om het zelf te proberen, om te kijken wat het je brengt.
Mijn schrijven in dit moment heeft echt alleen te maken hoe ik mij wendt in mijn eigen gesprekken.Hoe het vuur wat ik wil doorgeven zo bepalend kan zijn en de stand van laten gelden, op een liefdevolle manier wil laten zien,in de wandeling die ik maak en daar mijn ontmoeting met de Sjamaan ook kan laten zien,omdat ik weet hoe belangrijk het kan zijn om te weten wie ik werkelijk ben.
Ik ben van niemand afhankelijk en wil ook van niemand horen wat ik moet doen.Ik wil kunnen experimenteren in wat ik doe en voel en laat mijn leiden dat ik nog meer tegen mijzelf kan zeggen, dat mijn kwaliteiten die ik heb, ook naar buiten kunnen komen  terwijl ik schrijf.Het rugzakje wat ik dacht te hebben slinger ik over de rand van het denken,waarin mijn woorden die komen, als ik luister wat er komt en kan vertellen dat het lijden wat ik heb gedaan, zich om heeft gevormd in mijn eigen realiteit,in mijn eigen ontvouwen en niet meer bezig ben in wat mij bevrijd,maar meer wil tonen hoe ik nu leef,hoe mijn kracht in liefde om kan slaan, als een teken van onthouden,dat in mijn bestaan ik iets wil doorgeven vanuit mijn eigen ontstaan.
Veel meer kan ik duiden in het licht waarin ik sta, in de verbinding van mijn eigen orakel en kan zien hoe mijn taal kan ontstaan, ook in het richten naar de ander,in het welzijn hoe dit mag zijn,en ik dit wil delen zoals een Sjamaan,die vanuit alle reizen die ik heb gemaakt, zichzelf allang heeft bewezen, dat in het luisteren naar wie ik ben, mijzelf heeft terug gegeven, hoe het kan gaan als ik hand in hand kan lopen in alles wat er kan ontstaan.

Neutralisatie

Het natuurlijk ontvouwen heeft het bereiken naar andere nu in een bredere vorm gezet en wil gaan vertellen over het Sjamaan zijn wat ik kan voelen, hoe mijn dagelijks tevredenheid ook schuurt langs de pogingen die ik heb gewaagd,maar heb besloten om vanuit mijn Sjamaanse overtuiging verder te trekken, in het kijken wat er kan ontstaan.Het is de zijde, die ik zie, dat al het openvouwen naar de ander ook nog diend,dan te willen vertellen dat wat ik beschrijf,met mijn Sjamaanse inslag heeft te maken en precies zoals ik kijk, kan ik ervaren hoe het lijkt, om andere te kunnen ervaren in het lezen in wat ik zie,waarin het blijkt dat geen enkel moment het van mijn zijde is geweest en mij dankbaar kan voelen als ik lees de ommekeer of terug keer in mijn reden en ik daar ook bij blijf.
Het neutraliseren wat ook hoort bij mij ,wat alleen een Sjamaan die ik ben, kan zeggen om te laten zien en voelen dat in de zuiverheid van mijn verblijven, meer kan zijn dan mijn eigen gesprekken.
Ik prijs mij gelukkig in wie ik ben en voel mij gezegend dat alles komt voorbij om daarin mij goed te voelen en kan besluiten in wat ik ik wil.En soms de Sjamaan laat spreken maar vaker AnnaMieke.
Het overweldigende,tot bijna een festijn,tot de realisatie, zoals ik nu ben en zal verschijnen in de vloed die waarschijnlijk alleen je zou kunnen ervaren als je met jezelf ook spreekt.Als ik de Sjamaan hoor spreken en mij tilt over een half dozijn,waarin ik altijd heb geweten, dat er een Sjamaan in mij schuilt.Waarin mijn spreken zich verruilt in een extase, vanuit een kalmte die het krijgt en niets heeft te maken met een houding,maar wanneer de Sjamaan ook spreekt en kan luisteren in wat ik zeg,met mijn invoelend vermogen, die ook terrecht laat weten, dat de hand die ik reik heel bijzonder zou kunnen zijn.
Het neutraliseren in wat ik doe, in wat ik kan geven zoals het is bedoeld,laat mij weten dat door de Sjamaan te erkennen, er veel beschreven zou kunnen worden zoals ik het versta.
Ik heb heel veel achter mij gelaten, om nu te kunnen zien,dat wat ik kan vertellen via mijn klank, daarin kan luisteren en daar de Sjamaan in kan ontstaan.In alles wat ik heb beleeft, mij heeft gevormd in wie ik nu ben en kan zijn, wanneer ik de Sjamaan in mij aanspreek.Dan kunnen er dingen gebeuren waarin ik neutraliseer,waarin ik kan voelen hoe het is, om bij mijn eigen zuiverheid te kunnen blijven en kan laten gebeuren in wat er komt.Dat heb ik inmiddels gekregen vanuit het spreken vanuit  mijn eigen taal,waar soms door de kronkeling van een verleden al vloeiend af kan drijven als ik mijzelf kan verstaan.  Niets houd mij tegen om te spreken  zoals het komt,in wat ik aan mijzelf kan vertellen en  mij over kan geven aan de Sjamaan, die ik in feite ook kan zijn.
Ik mag wat meer naar voren komen in wat ik kan laten zien,dat  de reis die ik heb gemaakt, zo een rond geheel is geworden,waar de adelaar kan vliegen en wat veren ook laat gaan,  in wijsheid van mijn woorden,ook door mijn Sjamaan kan ontstaan. Dat wat ik ervaar, veel breder in mijn neutralisatie kan ontstaan.Ik zie een berg met flinke toppen en zie mijzelf ook staan,roep wat naar beneden in de echo's,  die door mijn klank verschijnen en voel mij dan de echte Sjamaan.Heel statig loop ik naar beneden en voel de wind haar werk ook doen,zie een heel klein bloempje, die meebeweegt en mij de booschap geeft, in al wat ik schrijf en deel, wat breder te gaan doen.Mij overgeven aan wie ik ben,aan wat ik kan laten zien,  hoe kalm en rustig ik kan blijven, in het schrijven  en  spreken, in wat ik ervaar.En  waarschijnlijk nu de tijd is gekomen, om  in  een breder duiden te gaan spreken, vanuit mijn eigen taal en ook weet,dat ook de Sjamaan kan spreken en kan laten zien, dat ik dit benoem, vanuit een intuïtieve ervaren en geen andere benaming nog voel, dan mijn Sjamaan aan te kunnen spreken.En kan vragen naar de neutralisatie die voor mij ligt,en mij heeft geholpen om geen orakel te zijn,maar te zorgen dat het luisteren naar eigen stem, daar het orakel ligt om te kunnen gebruiken.

Ommezwaai.

Het is mijn eigen ritueel die zich afvraagt of het nog geldt in deze tijd, en als eigenwijs, het liefst  opnieuw mijn blog beschrijf.Omdat ik ben gaan voelen dat niet alleen mijn taal maar ook mijn invoelend vermogen, mij laat zien dat de reis die ik vertelde aan mij alleen was gericht.En wil alles anders benaderen, niet vanuit zoals ik het voorheen beschreef,maar meer met het delen naar de ander en ik op een kruispunt sta om eens te kijken, dat bij alles wat ik geef zo liefdevol is geweest en mij in een cocon heeft laten bubbelen.Ik stap eruit en weet dat mijn schrijven voort zal vloeien naar een ieder die dit leest,maar nu ook voel om mij om te keren en mij richt waar ik goed in ben.
Ik ben een invoelend bijzonder mens en durf dat te zeggen, dat daar mijn kracht ook ligt om dat te mogen gebruiken en hoef geen uitleg meer te schrijven om te weten wie ik ben, in mijn voorschrijdende gave.Ik kan er niet omheen en stop het ook niet weg, maar zou het willen gebruiken om andere tot steun te willen zijn,hoe door mijn gave in het schrijvend beleven, door zou kunnen geven met de gevoeligheid die ik heb.Het grootste handvat die ik heb, is mijn invoelend vermogen, is mijn gave die ik bezit en door zou willen geven, zoals de taal mij ook verteld ,dat mijn weg van delen op een ander punt nu is gekomen  en ik het vele schrijven om wil zetten in een praktisch delen en het niet meer gaat hoe ik mij voel, maar kan bespreken hoe men in eigen kunnen spreken en eigen taal dit zou kunnen bereiken. Om jezelf te realiseren vanuit het spreken naar jezelf en waarschijnlijk daar de hulp in nodig hebt, waarin ik je zou kunnen steunen.Zo voelt het nu voor mij,dat na zoveel schrijven ik duidelijk kan zien, dat hoe het mij vergaat en niet zomaar is gebleken, dat een ander daar het begrip in vindt, om zomaar iets te laten gebeuren.Waarschijnlijk is er meer voor nodig, dan alleen het beschrijven, dan te durven zijn in eigen taal en spreken,dan te voelen wat ik vaak kan, en niet zomaar voor een ander kan gebeuren.Het is de ommezwaai die ik al een tijdje voel en dat wil laten weten, dat de mogelijkheid die nog voor mij ligt, ook blijft verspreiden.Maar er nu anders mee om wil gaan, waarin ik mijn gave kan gebruiken.Waarin mijn ervaren ook zou kunnen gebruiken om te laten zien, dat mijn kracht vanuit mijn schrijven nu anders kan worden gezien.En in de ommezwaai kan zijn, vanuit het verblijven zoals ik het nu ervaar.,vanuit mijn gave die ik kan voelen, om al steunend naar de ander te willen zijn, en  nu heb begrepen dat de hulp die ik kan bieden, hoe het voor de ander kan zijn, om mee te leven in het thuis komen bij jezelf.Het is een thuis komen ,door te leren spreken met jezelf,door het vertrouwen die ik je kan geven terwijl je spreekt, in het ervaren van je eigen stem.Tot het moment, dat je het door kunt hebben, en dat ik niet meer nodig ben, om te ontdekken, dat je net zo kunt spreken met jezelf, als dat ik al jaren heb mogen ervaren en alles heb kunnen beschrijven, zoals je waarschijnlijk heb gelezen, en  je dat ook dat eigen kunt maken, in wat ik je kan geven om door te zetten, om te ervaren wie je bent.

Ontroering.

Mijn moed en liefde die mij ontroerd,die mij laat blijven in dit moment, waarin mijn ontroering iets verteld, over mijn verblijven in eigen taal en zonder echte reden ik ook voel hoe mijn tranen blijven stromen en niet goed weet,  wat mij is overkomen terwijl ik spreek.
Ik hoor mijn zachte klank vibreren, waarin mijn hart heel open gaat en ik mij vanzelf kan keren hoe het kan ontstaan, dat in het blijven luisteren naar mijn klank, dan overgaat naar soms wat diepere lagen en daar mijn klank wil zijn om te kunnen horen, dat de ontroering die ik voel, echt bij mij is gaan horen.Het gezuiverd duidelijk kunnen zijn, geeft wat spanning in mijn armen,omdat de dirigent in mij, niet zou willen verlammen.Geen verkeerde noot kan horen dan alleen de zuiverheid die ik voel.Dan alleen te schrijven zoals ik laat zien,dat soms een andere informatie naar voren komt, mijn ontvouwen zichtbaar een andere kant opgaat,dat vanuit mijn klank iets anders is te horen als ik in gesprek zou zijn met een ander. 
Het voelt zoals het is en laat mij leiden in wat er gebeurd, als ik kan spreken met mijzelf en zou wel eens willen, dat de tijd die ik vooruit  aan het leggen ben, voor een ieder duidelijk zou kunnen zijn en ik dat nooit meer hoef uit te leggen.Het kunnen scheiden wat goed voelt of niet, brengt mij wel eens aan het twijfelen en ik de baldigheid die ik vaker voel,mij de reden geeft om te onderscheiden, dat wat ik vertel niets heeft te maken met een invloed van buiten,maar dat er vanuit mijn eigen taal iets kan gaan schuiven, in de betovering die blijft komen en de ontroering die dan komt en mij de plek geeft om te wenen in alles wat ik heb gezegd.De onroering waar ik over schrijf heb ik weinig durven voelen,maar sinds dat ik naar mijzelf ook schrijf,ga ik dat steeds meer voelen.Ga ik beseffen dat de bijzonderheid in het ontdekken, mij lijfelijk kan raken,dat wat er beklijft in de taal, mij volkomen kan laten zijn,vanuit de overtuiging van mijn eigen ervaren, dat deze ontroering van mij blijkt te zijn.

Moed en Liefde.

Ik zoek niets buiten mijzelf,maar laat komen wat er zich ontvouwd,wat blijkbaar voor mij belangrijk is, om dat te willen delen,maar heb besloten om sommig schrijven, het voor mijzelf te houden, met de reden dat het mij kan emotioneren als ik het aan mijzelf lees.En de lading die het heeft, ook zo sterk kan voelen, dat het te maken heeft, in mijn kwetsbaar openstellen, maar dan alleen naar mijzelf blijft gericht. Even om te laten weten dat het schrijven naar mijzelf die lading kan hebben en toch had   gepost,maar na een wandeling met mijzelf ik dat schrijven eraf heb gehaald en ga bewaren en opsla in mijn map en misschien zou kunnen gebruiken om er een mooi geschrift van zou kunnen maken en in een andere vorm ook breng.Het kunnen verstaan in wat is gebeurd, trekt soms wat laadjes open,maar ervaar ook wel, dat sommig schrijven echt alleen voor mij zal gelden, wat daarin gebeurd.Het heeft mij geholpen om nog eens te ervaren dat het leven wat ik heb geleid en nu kan schrijven zoals het komt,maar soms ook mag kijken in wat wordt bedoeld in het schrijven naar mijzelf.Ik wil het niet mooier maken dan het is,maar om in dit moment te blijven, beschrijf ik vaak wat dingen in het richten naar mijzelf.Het blijft toch heel persoonlijk en ben ik niets verplicht, dan alleen te vertellen hoe soms mijn werkelijkheid is geweest.en vanuit een willen delen naar de ander hoe het kan werken terwijl je schrijft, ga ik soms wat verder met mijzelf.Maar dat wil niet zeggen dat ik dat doe om iets te verdoezelen,maar mij in een gevoel kan zetten wat eigenlijk al is geweest.
En mij daarin kan helen en het op een andere plek weer zet, waar het oplost vanuit een verleden die ik dan vertel.En blijf bij mijn besluit om te willen delen, maar dan vanuit dit moment zoals nu.Waarin ik weet dat mijn verleden soms belangrijk kan zijn, om te delen ,zoals het komt, misschien als een voorbeeld zou kunnen treffen, dat wat er is gebeurd en als ik kijk naar nu,mij niets in de weg staat om te schrijven,maar ook zie dat mijn eigen ervaren de voortgang krijgt in alle besluiten die ik neem.Het zo fijn om op dingen terug te kunnen komen, en mijn privé daarin wat wat meer te beschermen, in het uiten van mijn taal.Daar waar de grondslag van ontvouwen mij altijd terug kan halen waarin ik vroeger had gefaald.En wil alleen maar duiden dat het krijsend kind, soms haar zin kan geven, dan in de omslag van vertellen, ik veel verder ga als wordt bedoeld, in mijn delen op mijn blog.Het is mijn drive die ik dan voel,om te willen laten zien,dat het spreken en schrijven het ook diend om te blijven ervaren, dat het kind waar ik over spreek, soms haar aandacht wil hebben en op een andere niveau weer plaatst,maar dat het ook een helend aspect kan hebben, om te vertellen wat er is gebeurd en ik het daarom zo geweldig vindt, in het kunnen beleven van mijn schrijven, dat de moed en liefde die ik voel, om het toch te laten gebeuren, om in het ontstaan van mijn schrijven mijn deel van ontvouwen soms wel eens een andere kant opgaat.Maar daar altijd op terug kan komen om te kijken of ik dat wil delen op mijn blog.

Baldadigheid.

De mogelijkheid die kan ontstaan, wanneer een gelaat wat zachter blaakt, als het erom gaat, dat de ontmoeting met mijzelf  belangrijker maakt, dan de kou die mij omsluit als ik naar buiten ga en de wind wat tegenhoud door mijn muts te dragen.Door mijn stevige schoenen, ik de pas ook zet en kan horen hoe het klinkt, als ik over een houten brug weer loop en lekker kan stampen.Ik kom in een aparte bui,waar de lach zich opend en voel mij vrij om heerlijk baldadig te doen in mijn ontvouwen.Ik heb zin om op mijn hoofd te staan en de wereld daarmee om kan draaien,mijn bloed naar mijn hoofd ook zakt en mijn denken in feite niet bestaat.Want als ik op mijn kop zou staan,zie ik geen letters verschijnen,zie ik niet hoe het ontstaan in mijn schrijven eruit kan glijden en wordt gestopt en mijn schrijven op z'n kop zou moeten verschijnen, alles achterste voren zou kunnen verdwijnen in wat men denkt te zijn.Ik voel de baldadigheid ten top,en heb zin om als een kind te blèren,te schoppen tegen een deur, dan weer verder te krijsen,op de grond gaan liggen en maar hoop dat ik mijn zin zal krijgen in wat ik wil. Lekker verongelijkt kan wezen in mijn beschrijvend delen, in de ruimte die ik benut om baldadig te kunnen wezen in welk moment dan ook.
Ik gooi wat rommel die ik dacht te moeten houden, in mijn gesprekken weg,waarin de houding zich mag ontvouwen in dit waanzinnig moment.Het leven is een feest als ik mijn serieuze kant eens laat slingeren en de eerste zal zijn om steeds opnieuw te kunnen beginnen.Opnieuw beginnen is een start,is een hoop die kan vertellen dat in de zijlijn van mijn ontvouwen,dat dit  een sprookje zou kunnen zijn,maar moet helaas bekennen, dat alles wat ik beschrijf, alleen kan ontstaan in het schrijven naar mijzelf.

Bevrijd Ontluiken.

Ik doe een stapje terug en kijk wat naar beneden, waar ik mijn voetstap in  herken, waarin mijn heden zich bevind.Waar de kanten van ontvouwen wat langzamer kan vertellen, dat in de luwte van mijn schrijven ik iets wil onderscheiden.Iets kan laten zien, waarin de gloed van vertrouwen mij iedere dag weer diend.Ik zet geen wonderlijke stappen, maar ervaar heel snel, wat in mijn laten ontluiken steeds meer telt.
Het is een energie die mij zachtjes  benaderd,die mij kan laten zien dat een uitgekristalliseerde schrijven en spreken,wat grenzen heeft gezien,en ik daar mijzelf in heb ontmoet.Het duwd mij steeds naar voren,het houd mij stevig vast,het laat alles ook gebeuren wat werkelijk bij mij past.
Ik heb niet veel meer nodig dan wat ik nu al jaren doe,om te blijven luisteren naar mijn klank en te schrijven zoals ik doe.
De drive van willen delen wordt nog eenvoudiger als dat ik dacht,en in ieder stapje die ik heb gezet, daarin ben gegroeid en mijzelf heb meegenomen in de wereld die ik zag.Het vervulde van mijn schrijven laat ook zien, dat ieder stapje die ik heb gezet, zichzelf heeft overwonnen.Ik laat mij gaan in verschillende orde,en geef mijzelf de blik, die er voor kan zorgen dat niet alleen de energie kan stromen,maar ook de gratie  is gekomen om  in mijn schrijven, nu iets anders kan gaan voelen als de jaren van voorheen.
Het is de lichtheid van mijn dragen, die in mijn schrijven nu naar buiten komt
Het is de ervaring, dat het kan gaan vormen in mijn eigen steil,waar het vereenvoudigen in mijn schrijven wat meer naar voren komt.Het genieten in het moment dat ik schrijf, blijft zich vervolgen en tot mijn verwondering ook blijft ontvouwen.Het is geen route die ik beschrijf, maar een bevrijd ontluiken, dat in ieder woord die ik  gebruik naar buiten plopt, omdat al de ontlading van voorheen zich heeft getransformeerd naar een zuiver delen.Er is geen middel wat mij nog breekt, om te weten dat door al mijn schrijven ik nu weet dat er iets anders is verschenen,dan alleen het moment waarin ik kan laten zien, wat er kan gebeuren als ik mijn schrijven laat stromen in de verkregen tijd en de diepte niet meer hoef te voelen  en  ook de hoogte wat verder reikt ,dan alleen te schrijven in dit moment.

Prikkel.

Ik drijf wat af en zie de leegte die ongemerkt zichzelf kan laten zien, in alle handelingen die ik merk hoe liefdeloos en onderdrukt de wereld kan laten zien, dat bij tijd en wijlen men de kant ook kiest  om de ontevredenheid die men voelt over zichzelf, ook laat duiden,dat de werkelijkheid vanuit een ontevredenheid alles zou kunnen scheiden. 
Niemand is perfect,niemand is ook beter,niemand die iets zegt om een ander te laten weten hoe men zich werkelijk zou kunnen voelen in gesprek met jezelf.Maar heb daar genoeg over geschreven en dwaal wat af naar mijn eigen ontvouwen en zie dat ik aan het schuiven blijf, om mijzelf iets te laten weten, dat voldoening in wat ik schrijf, mij al wrijvend in mijn handen, ook kan stuiten tegen een dikke muur,waar de opening die ik zocht nu is verweven in elk momnet zoals ik kan kijken naar de natuur. Mijn tocht van ontwaren meer ook zegt,dat mijn onvoorwaardelijkheid in het schrijvend beleven, van welk een weg ik kan nemen, om nog meer te zien, dat het ontvangen mij stiller heeft gekregen,mij heeft gevormd, en niet meer hoef te zwijgen in wat er komt,maar de juiste toon te vinden om te kijken wat mij werkelijk voed.
De deuren die ik probeer te openen in het krakend geheel,laat door een moment van hopen eigenlijk niets meer heel,maar als een uitgekleed thema, waar het herhalen nu iets mist,waar mijn stilte als in een ritme de letters een andere kant opzet.
Ik gooi wat omhoog en komt als een wervel naar beneden,daar waar de vrucht van delen enkelzijdig is gelegd en ik heel tevreden mijn eigen ontvouwen laat verbreden in al wat ik zeg.
In alles wat ik zeg, is het ontluikend ontvouwen neer gedaald en probeer ik mijn invloed naar mijzelf te behouden, met de constante lijn, in mijn verhalen en goed voor mijzelf probeer te zijn.Dat is het enigste wat er overblijft in mijn delen,dat het overgebleven gebied  alleen naar de wereld kan delen,als ik ook kan voelen dat het wordt herkent.Niets is beter,niets is minder,niets is zuiverder in wat ik zeg, als ik kan kijken wat het kan vertellen over mij.Wat het laat zien hoe vervult ook mijn dagen ook iets anders kan laten zien,dan alleen mijn handen te vouwen,dan steevast te delen in mijn onverlaat vermogen, dat heel misschien, het een prikkel  zou kunnen geven, om dit zelf ook te gaan doen, vanuit het spreken en schrijven en daar je eigen waarheid kan ontstaan.

Profiel.

Ik zet de houding die ik geef in de foto van mijzelf,  het respect verdiend, in hoe ik leef ,  hoe ik wil laten zien, dat wanneer ik mijn handen vouw, zoveel vrede kan voelen,zo  mogelijk zinvol de mens begroet, met daarin  mijzelf te blijven  zien, waar het altijd zo'n indruk heeft gemaakt, als ik mijn handen kan vouwen naar de ander.De betekenis die het heeft ,maakt dat ik integer kan kijken, hoe ik in mijn schrijven kan ontvouwen,hoe mijn handen aan kunnen geven, dat het respect en trouw , in mijn gevouwen handen kunnen blijven worden gezien.Het maakt dat de stilte die ik voel, in mijn gevouwen handen, zo duidelijk en zo broos,zo kalm als ooit daar voren. Mijn gevouwen handen de eerbied diend, in wat er kan ontstaan,en mijn schrijven nu ook een gezicht laat zien, waar ik werkelijk voor sta.Mijn eerbied die ik voel, als ik mijn handen kan vouwen, zet de vorm die ik bedoel rechtstreeks naar mijn eigen profiel.Het is het ervaren wat ik laat zien,en altijd zo een afscheid zou willen nemen, van een ieder die ik ontmoet en uiteindelijk de ander zo groet, om te laten weten dat ik de ander en mijzelf dan heb gezien.Zelfs dit gebaar in mijn schrijven zich  kan laten zien om mijn foto te kunnen beschrijven waar het voor diend.
Vaak doe ik het ook naar mijzelf, om te zeggen dat de waarde die ik geef in deze houding,vanzelf ook kan ontvouwen zoals ik schrijf.
Waarin de avond is gevallen,waarin mijn taal die ik beschrijf, vanuit een diepe buiging kan vertellen waarom ik dagelijks mijn handen vouw.
Het is geen mythe of een geloof ,maar vanuit een diep respect, mijzelf hiermee ook kan vertellen, waarin ik geen woorden meer kan vinden, dan alleen mijn handen te vouwen naar mijzelf .Dan te laten zien in mijn profiel, dat door mijn schrijven, sommige gebaren ik ook nodig heb om iets aan te duiden naar mijzelf.

Stem.

Vanzelf als in een seconde, trilt het instrument vanuit mijn klank, die mijn stem laat resoneren ,en als dank het kan plaatsen in wat ook wendt om toch te blijven vertellen, dat mijn eerdere ervaringen die ik plaatste, mij in het geluk kan zetten van mijzelf.Het vermeende delen soms op een ander pitje zet en  de ervaring in het delen ook anders kan worden ervaren.Zoals een oude meester ik nu zie, dat het schrijven naar mijzelf wat ruimer naar buiten is aan het komen.
Ik voel mijn stilte zoals gezegd,en leg mijn hoofd op tafel,krom mijn armen daar om heen en begin heel zachtjes met mijzelf te praten,wat gedempt en heel integer, voel ik mijn adem tegen mijn huid en voel de warmte op mijn wangen en hoor mijn eigen geluid.Het is mijn stem die kan praten en nog wel tegen mijzelf,er stromen woorden naar buiten die ik nog niet kende ,maar laat het komen zoals gezegd.
Ik richt mijn hoofd wat hoger in wat ik ben gewend,en voel de stroming in heel mijn lijf ontvouwen en kom in de stilte die ik herken.Mijn stem wil ik vaker horen en neem het wel eens op met mijn voicerecorder. Zodat ik het terug kan luisteren in wat ik vertel.Het zijn mijn eigen dingen die ik ervaar,die niets heeft te maken met de klank van andere,maar mij juist kan raken in wat ik hoor en een buitengewoon ontvouwen kan ontstaan.Dat wat er gebeurd als ik kan luisteren naar mijzelf,dan voel ik het leven zo geweldig mij vullen, door alleen te durven luisteren naar mijzelf.
Het heeft met niemand wat te maken, dan alleen met mijzelf,dat door mijn stem te gebruiken in het luisteren wat onstaat,waar de gloed van verbinden, daar mijn eigen richting ook geeft, om nog meer te ontdekken in mijn eigen taal.
Het wordt steeds milder en wat zachter, waarin mijn eigen compassie ligt verscholen.Waarin de liefde naar mijzelf echt kan worden ervaren, als ik zeg dat ik van mijzelf kan houden en zeker als ik hoor mijn eigen stem.
Het klinkt zo wijs en geduldig en zo liefdevol het kan zijn, dat door te luisteren naar mijn eigen stem, ik mijn eigen meester nu kan zijn.
Het geeft zoveel rust en vrede en geeft  mij de reden, om absoluut te erkennen, in wat ik ervaar,zo bijzonder blijft in het thuis kunnen komen via mijn eigen stem.

Geluk.

Ik tel geen kijkers en zie wat er gebeurd, waarmee mijn verblijven in mijn schrijven, de hemel open scheurt en geen rekening wil houden in wat er kan ontstaan.Maar mijn gevoel van spreken vanuit mijn belichaamde Taal, zichzelf weer open slaat en als een bewogen geschiedenis zich herhaalt,behalve in mijn schrijven.Ik voel een brutaliteit dat in mijn geopend schrijven, zichzelf bevrijd en ik geen rekening meer houd, of een ander die dit leest nog wel zou kunnen begrijpen.Ik geef het een draai van 180 graden,en laaf mij in wat ik voel,waarin mijn kracht van erkennen naar mijzelf is bedoeld.
Ik wacht niet meer op een ander en speel op mijn trom, laat de klanken weerkaatsen zoals alles begon.Zoals mijn aandacht op de klank was gericht en zelfs in een trance kon komen,waarin de energie mij omringd, zoals ik nu mijn eigen stem blijf horen.Het geeft mij hetzelfde effect, dat als ik kan luisteren naar mijn eigen stem,zoals een klank van een trommel,die resoneert in ieder stukje vel, als ik mijzelf nu hoor spreken en schrijven.En ben dat ook gewend in mijn schrijven, dat het tikken op mijn blog hetzelfde kan verschijnen.Dan voel ik de trance van mijn trommel en laat ontstaan wat er werkelijk wil komen.Dan opend zich het fortuin van willen delen naar mijzelf, wat hoogst waarschijnlijk voor een ander niet is te voelen,omdat in wie ik ben,alleen mijzelf  kan benaderen in het ritme wat ontstaat, in het mededogen van vertellen en dan mijn eigen energie ontstaat, om mij buitenissig te gaan voelen in wat ik wil vertellen..In een Taal van ontdekken, dat er iets anders kan zijn dan het ontwaken in dit moment,het uitgelopen feestje wat ik al jaren niet ken en het toch kan voelen dat ik in mijn eigen energie verblijf.Het schromelijke wonder die ik vertel, blijft levend hangen in de Taal die ik gebruik en het kan er om spannen, om niet mijn toetsen door te drukken, vanuit een kracht die mij ondertussen naar boven tilt en de hemel laat openen zoals ik dat wil.Ik heb een afscheid genomen in wat ik beschreef en tot mijn verbazing ik alles nu weer anders lees.En ook echt kan voelen dat het aan mij is gericht, zonder een gericht zijn naar de ander.Een afscheid kan iets doen, in het terugkomen vanuit een ander perpectief en het soms ook nodig is om afstand te nemen, zodat de ruimte die ik zocht, weer is verschenen in een moment, waarin ik mij heel gelukkig voel.

Persoonlijk.

Het natuurlijk proces wat uit kan monden in de vlucht die ik maak,in het herstellend vermogen, dat het duiden in mijn schrijven, soms weer wat schrijven weg kan halen en het kan koesteren in mijn map, waar ik alles terug zou kunnen lezen ,om te kijken hoe het nog raakt, hoe het binnen mag komen en of de smaak van gisteren nog hetzelfde proeft als vandaag.
Het is zo natuurlijk om te verblijven in waar ik nu ben,waar de dagen van gisteren weer  iets anders brengen dan in dit moment van vandaag. Daar waar ik in de regen kan lopen,waar de wind mijn gezicht laat voelen hoe de rode gloed op mijn wangen als een schittering kan laten zien, dat mijn huid wat dansjes staan te doen.
Het persoonlijk kunnen dragen, dat wat er gebeurd om mij heen,niets over mijn eigen ontvouwen laat zien.Maar eerder een besluit kan nemen, om mij niet te laten raken en in feite niets meer persoonlijk neem, dan alleen te schrijven naar mijzelf.Ik hoef niets af te wegen in wat er kan ontstaan,ik hoef niet in  groepen te zitten om mijzelf te kunnen verstaan.En leidt een leven wat bij mij past, wat soms heel even ook laat zien,dat ik af  en toe een gelijke mis,een mooi gesprek met daarin de herkenning, vanuit het luisteren naar eigen stem en daar voor mij de verbinding ligt in de contacten.
Als een ronde cirkel die mij behaagt,die mij laat schrijven vanuit mijn belichaamde taal,vanuit het delen naar mijzelf,vanuit het lichter kunnen schrijven en vanzelf kan ervaren hoe mijn wereld van mij ook vraagt, dat er geen compromissen hoeven te zijn als men weet, dat wanneer men luistert naar zichzelf, er echt een andere wereld open gaat als dat je bent gewend.
Maar weet  ondertussen, dat mijn schrijven niets zou kunnen betekenen als ik niet eerlijk zou zijn naar mijzelf.En dat kan gebeuren terwijl ik schrijf en soms in een ontvouwen achteraf eens kijk, wat het zou kunnen betekenen, wat ik kan ervaren ,terwijl ik schrijf.Daar ligt mijn belangrijkste boodschap,want terwijl ik schrijf ervaar soms de dingen die naar boven komen,die mij soms overweldigend laten voelen, hoe het is om niets meer persoonlijk te nemen,om te kijken wat het is, in het ontvouwen naar mijzelf.En vandaag komt dit naar voren,dat het persoonlijk nemen, zich afkeert van alle ellende die ik op mij had genomen.Het persoonlijk nemen in wat ik schrijf, is voor mij de ingang van mijn weten geworden en ik alleen persoonlijk naar mijzelf kan zijn.

Utopie.

Mijn eigentijds vertellen in de vorm die ik laat zien, heeft ook vele kanten, die ik niet allemaal laat zien ,omdat de lijnen die ik voer, alleen mijzelf in wil herkennen en mijn eigentijds verblijven blijft vergezellen in de macht van mijn brede lach.Dat wanneer ik schrijf,ik in een energie kan komen die het licht kan dragen van wat engelen, die niets vragen in het geven van mijn tijd.De sluimering in mijn schrijven draagt een universiteit, waar niemand nog van heeft willen weten hoe men naar zichzelf ook schrijft.Het is na zoveel jaren zo anders aan het ontvouwen,zo blind in wat ik zeg,zo verhelderend in mijn kijken en ik schrijf zoals ik spreek.Zoals het weer een avond kan worden en mijn luiken naar beneden trek,waarin ik moet beseffen dat mijn gave in het vertellen, soms wel eens op kan breken en de vlaggen in mijn hoofd, opstandig heen en weer kunnen wapperen  en ik soms mee waai met de woorden die ik dan schrijf.Maar uiteindelijk als ik begin te schrijven en  te luisteren naar mijn eigen geluid,dan voel ik de stilte in wie ik ben,dan knipper ik wat met mijn ogen,en zie mijn vingers druk bezig zijn, om nog veel meer te willen typen.
Dan voel ik mijn eigen stroom waar ik steeds langer in kan zitten en laat mij vallen in een zacht gesprek en in de voeding die het krijgt, zo wonderlijk verder reist in de omgeving van mijzelf.Mijn wereld heeft zich verbreedt waar uiteindelijk nooit een comfort zone is geweest.Het is mijn ontluikend spreken in het delen zoals ik voel en geen enkel resultaat nog is te vinden, dan alleen mijn ervaren van dit moment.
Ik spreek niet meer over de bloemen of een vlinder of een mug die mij bijt,maar het zeer gericht  laten komen, hoe mijn werkelijkheid zich laat zien,in de liefde die ik kan voelen en zelfs kan zien dat daar mijn gloed van ondervinden, zich nu richt op mij.En kan niet genoeg vertellen hoe het klinkt om naar mijzelf te blijven luisteren om te blijven ontdekken waarin ik ben en dat alles wat is beschreven mijn werkelijkheid bevestigd, hoe het kan zijn in het vertellen dat mijn waarde die ik voel, als een schild is geworden zoals het bevinden in mijn gloed.De gloed van warmte van hoe het kan zijn, om te weten dat mijn ontvouwen, mijn werkelijkheid kan blijven zoals ik schrijf.
Het is een utopie,het is een gave,het is waarin ik ben,het is te overdadig,te zelfstandig,te licht om door te geven in wat ik eigenlijk werkelijk voel.Én de regels die ik zag liggen, versplinterd onder mijn voeten,liggen precies in  de vorm die ik zie,maar ook kan zeggen, dat in het delen zoals het komt, daarin kan verblijven, zolang ik   mijn utopie blijf voelen in wat ik beschrijf.

Zwanendans..

De zeven zwanen die ik telde en overvlogen met een geluid wat mij kon geruststellen in wat het duid ,dat de zeven dagen in de week,zeven nachten tellen en ik niet in zeven sloten tergelijkertijd kan zijn,maar mijn energie mij soms wakker houdt en ik mijn kracht wil tellen dat de zeven waarop ik woon, mij heeft geholpen om te zijn waar ik nu ben.
De vanzelfsprekendheid die gewoon is ontstaan in mijn schrijven en mij ook steeds laat zien,dat er geen diepte is te vinden,in de hoogte die ik voel en de tijd zal het leren wat er in mijn ontvouwen gebeurd.Soms sla ik een deken open,maar gooi het ook vaak weer dicht,omdat de warmte die ik nodig heb, soms een schaarste blijkt te hebben, als ik voel om tegen een lichaam aan te liggen en dan wat kroel,lieve woordjes zou kunnen zeggen en in de lach zou kunnen schieten en een deken over mijn hoofd zou kunnen trekken en moet giegelen, als ik voel dat het heel lang geleden is dat ik dat met iemand heb gedeeld.Het wordt een andere kijk als ik vertel, dat mijn behoefte aan gezelschap zich nu meld en weet ook wel dat het een moment kan zijn, waarin ik voel om niet heel mijn leven mijn eigen gezelschap te willen zijn.Terwijl als ik schrijf geeft het mij genoeg om te beseffen dat wat ik schrijf en kan vertellen, dat de aandacht naar mijzelf zich volledig heeft bewezen om te ervaren dat ik makkelijk met mijzelf alleen kan zijn.Maar soms druppeld er ook een verlangen, om samen hand in hand de dag te bespreken,hoe de zwanen overvlogen,hoe de tijd zo snel voorbij kan schieten, het delen zo anders kan gaan voelen, dan alleen te schrijven op mijn blog.Hoe mijn stemming kan veranderen en ik mijn eigen vrijheid proef.Maar dat  ook weet, dat het niet anders is zoals ik nu leef.En daar mijn eigen verantwoording ook neem, om goed te beseffen, dat ik mijn eigen vriendin geworden ben, in de dagen die ik beschrijf en kan kijken naar de zwanen, hoe solitair  ook zij kunnen zijn.

Invoelend vermogen.

Mijn invoelend vermogen is ontstaan in mijn kindertijd,waar niet werd gesproken, maar alles moest aanvoelen wat er gebeurde ,en ik wat sprieten open kon zetten om in te schatten om mij veilig te voelen naar mijzelf.Het heeft zich ontwikkeld als een gave,omdat ik vaak de mens kan ervaren vanuit de kern,daar waar mensen nog geen erg in hebben,kan ik zien en voelen,kan ik verstaan, wat er niet gezegd kon worden,wat als een afstand doet lijken,maar ik de ander vaker door  hebt als men zou willen.Jarenlang heb ik daar mee geworsteld en mijzelf heel lang in de schaduw gezet, omdat ik niet kon begrijpen dat wat ik zag, niet voor de ander bleek te zijn.
Inmiddels ben ik ook wat rijper, in het vertrouwen naar mijzelf,en hoef ik niet altijd te kijken vanuit mijn hoog gevoeligheid.En ooit in het verleden had ik mijn eigen praktijk , om  juist te gaan werken met het kind in jezelf, omdat ik weet dat daar de bron van informatie kan liggen,om het kind in jezelf te kunnen omarmen en vanuit een dialoog, met jezelf vanuit een spreken, kunt luisteren wat het kind heeft te vertellen.
Het is mijn invoelend vermogen, die mij zegt en ook laat schrijven, dat door mijn beschrijvend beleven ik toch weer terug kom in wat ik zou kunnen geven en er geen ijdelheid mee is gemoeid,maar de belangrijkheid om te willen weten hoe het voelt om met jezelf te kunnen spreken.En omdat ik weet na zoveel jaren en van alles heb gevolgd,en uiteindelijk thuis ben gekomen door te spreken met mijzelf.Daarin het kind ook heb kunnen omarmen en mee heb kunnen nemen in de gevoeligheid die het heeft,  daar mijn vermogen in zou kunnen delen, wat ik in een ander lees.
Mijn wens om dat weer te kunnen doen stond heel lang op een laag pitje,maar nu ik alweer jaren met mijzelf spreek, komt mijn gevoeligheid in het delen ook kijken om te weten dat ik dat met mensen zou willen doen.
Het nieuwe begin wat allang lag besloten, om te zijn waarin ik ben,heeft uiteindelijk te maken hoe ik mijn invoelend vermogen zou kunnen gebruiken in het spreken met jezelf.
Het is zo fijn om daar eens over te schrijven en te delen,omdat ik weet hoe vele in een weerstand kunnen zitten naar zichzelf,en uiteindelijk de oplossing zo kan pakken, in het duwtje wat ik kan geven,maar ook naar mijzelf.Het is niet aan leeftijd gebonden,maar begrijp ook wel ,dat de afkeuring naar jezelf die impact kan hebben, om jezelf te willen vergeten en je te richten naar de ander.Waarin je uiteindelijk ook mag gaan beseffen, dat die afhankelijkheid je zo kunt treffen, dat je uiteindelijk niet meer weet wie je werkelijk bent.En nu spreek echt uit eigen ervaren,het is mij ook gebeurd om in het ervaren, dat het nodig  hebben in jezelf  besloten ligt als je maar durft te luisteren naar eigen stem.
En vind daarom ook het kind in jezelf zo belangrijk, om terug te vinden,om te weten waarom je reageerd op de dingen die jou kunnen triggeren om je heen.Waarin als je met jezelf in gesprek zou kunnen gaan, daar je eigen waarheid terug kan vinden en in vriendschap met jezelf door kan gaan.

Waarheid.

Mijn eigen waarheid staat voor iets nieuws,en staart mij aan met grote ogen,en valt mijn schrijven in het niets, wanneer ik voel dat mijn schrijven om kan worden gebogen, naar de wereld om mij heen.Naar de vlucht van het delen waarin ik verblijf, en vind  dat mijn schrijven en functie heeft om een ander daarin te bereiken.En leg mijn schrijven voor mij neer en kan ervaren dat de nieuwe kant zich aandiend wat beter bij mij zou passen.Het spreken met mijzelf is doorgrondelijk bekeken en verstaan,maar kom nu in het willen delen naar de ander en aangezien mijn schrijven is betaamt, en de oevers van de rivieren heeft doorstaan, kom ik nu in eigen ontwaken,dat wat ik door wil geven in het ontstaan, zoals ik kan schrijven,zou ik ook aan een ieder willen vertellen hoe mijn waarheid is ontstaan, in het  te durven luisteren naar mijzelf,maar ook weet dat de moed om te durven ervaren, waarin je eigen waarheid kan ontstaan soms een duwtje nodig heeft om te bemerken ,dat men niet verder hoeft te zoeken in wie je bent.En met mijn invoelend vermogen, die ik al mijn hele leven  heb,begrijp ik nu  beter wat ik er mee zou mogen doen.
Jaren heb ik naar mijzelf geschreven en gesproken en mij gelaaft in het wonder, dat door mijn klank ik mijzelf ben gaan beseffen dat ik meer zou kunnen dan wat ik al die tijd al heb verteld.De tijd is ook gekomen  om werkelijk naar buiten te treden in wat er ook ontstaat.
En ik niets meer wil vermijden maar juist met andere de gesprekken aan wil gaan.Ik weet nog niet in welke vorm ik het zou kunnen gieten,maar ga er vanuit dat in de stroom die ik kan voelen mij ook kan duiden zoals ik schrijf. Mijn waarheid is gevonden in de dikke laag van zelfstandigheid,van veel alleen  zijn,in het ontvouwen iedere dag,maar mijn momenten niet meer voor mijzelf wil houden, maar het  terug wil geven aan de maatschappij.In de gesprekken die ik wil voeren,één op één,niet in groepen, maar heel intiem de ander zou willen laten zien in het thuiskomen bij jezelf.

Het Kind en Ik.

Het kind kwam weer even boven en knielde met haar mee,en nam haar hoofdje tussen mijn handen en zette haar in mijn schoot.Wilde vertellen hoe het nu is, dat soms in een onbewaakt moment ik word herinnerd aan waar wij zijn geweest.In de hachelijke situatie waarin ik haar vergat en alleen maar leefde vanuit dat gekwetste kind.Terwijl zij dat eigenlijk helemaal niet wilde en is gaan wachten op het moment, dat ik met haar ging spreken ,dus met mijzelf.Hele dialogen heb ik gevoerd en in het begrijpen naar elkaar, vele jaren heeft gevraagd om niet meer dat kind te willen voelen,maar de volwassen vrouw,die wijselijk haar hart kon openen naar het kind in mijzelf.Het is een wezenlijk gebeuren, dat wat ik draag in mijn eigen kinderlijk vermogen, ook niet meer zo die aandacht vraagt.
Wel ligt daar mijn oorsprong vanuit mijn schrijven en heb ontdekt, dat als ik spreek met het kind in mijzelf zo wijs en integer, ik de juiste antwoorden krijg.Het kind wat mee kan groeien in de volwassenheid en mij kan ondersteunen in de veiligheid die ik nu kan voelen,in de zachtheid die ik heb omarmt,in de liefde naar mijzelf.
Het zijn de flarden van een verledentijd die mij nu doet verwonderen,en ik het zo bijzonder vindt, dat in de tijd waar ik nu zit zo zeker en kalm,zo rustig van binnen, mij nooit heb kunnen voorstellen dat ik dat ben.Door mijn zachtheid naar mijzelf, heb ik het kind weer kunnen vinden én de energie die ons verbond.Het kind wat veel heeft te vertellen vanuit de onschuld die ik voel,die in grote mate was verstopt in het wegduwen in wie ze was.Nooit echt een thuis heeft kunnen vinden, dan alleen heeft gereageerd op de dingen om haar heen.Dit gevoel wat ik nu beschrijf heeft een diepe impact op mij gelaten,dat er soms een moment verschijnt, vanuit een verleden en kan ervaren, dat het pijnlijke nu is verdwenen, om nu te kunnen zeggen, dat ik mijzelf ,dus ook het kind, zo goed kan begrijpen. Omdat ik dagelijks met mijzelf hierover spreek.Het krijgt de aandacht die ik toen wilde hebben en het daarom steeds lichter  en opgelost kan worden terwijl ik met mijzelf dan spreek.
Ik schrijf dit op, om mijzelf te willen begrijpen,dat in mijn levendig willen zijn, waarin ik altijd botste op vernijn. Maar nu  uiteindelijk veel bespaart is gebleven vanaf het moment, dat ik heb leren luisteren naar mijzelf.Ik wist niet dat het kon en vanuit het kind bekeken, niets meer bestond dan alleen te doen alsof,en zo mij redde vanuit de blinde vlekken die ik had,maar in het vertellen naar mijzelf, ik veel heb moeten huilen, hoe ik over mijzelf ook sprak.En wonder boven wonder in het schrijven naar mijzelf, niet alleen het kind weer heb gevonden,maar ook de volwassen vrouw.Die niet dat gekwetste kind is gebleven,maar in de verlichting van mijn schrijven, ik dit zelfs wil delen op mijn blog.
Zodat een ander mag weten hoe het komt, dat juist de aandacht naar mijzelf veel heeft doorbroken,veel heeft laten zien, dat de mogelijkheid in schrijven en spreken mij zo geweldig heeft gediend.Ik voel mij vaker dankbaar in al mijn vertellen, dat in het ontstaan, vaak alles kan gaan draaien waar het werkelijk om gaat.En moet bekennen dat ik nu pas zie hoe geweldig mijn besluit om mijzelf te willen zien, zo haar vruchten heeft afgeworpen en zo blij kan zijn en steeds meer in mijzelf ben gaan geloven dat ik op de juiste weg ook zit.Het ondoorgrondelijk gelukkig durven zijn heeft hiermee te maken,en daar mijn ontroering in voel hoe het mij kan raken, dat vanuit mijn taal dit heeft kunnen laten zien,dat in mijn schrijven en spreken ik nu werkelijk word gezien.

Mijn moeder en Ik.

Het bijzonder invoelend vermogen draagt als een zijde bloem,die ik als kind moest verkopen, om de armoede niet te ervaren,en per stuk mijn moeder ze had gevlochten met verschillende kleuren, van wat nylons en wat draad en verkocht kon worden en ik het altijd zonde vond om ze te verkopen.De bloemen die ik als kind ervaarde en verkocht, zie ik nu als het zijde ontvouwen en wil wat vertellen over mijn moeder.
Het luisterend spreken is niet voor niets mijn eigen ontvouwen geworden,omdat ik altijd heb gezien, hoe mijn moeder moeilijk kon spreken en altijd in een verlamming zat,die ik uiteindeljk ook zelf had mee genomen in mijn eigen leven en het soms nog tegenkom als ik niet kan luisteren naar mijzelf.De drive van kunnen delen in een gesprek, is zo belangrijk om te weten dat de verlamming die het geeft, vaak de oorsprong door een opvoeding is door gegeven.
Ik heb mijn moeder nooit begrepen in wat zij heeft gedaan,in wat haar deed handelen om mij te blijven negeren, tot zelfs na haar dood.
Zij was zo gesloten en met veel geheimen, mij altijd heeft laten ervaren, dat geen enkele moeite die ik nam, nog serieus werd genomen.Maar ook zag, hoe de verbittering in haar besloten lag en ik daar mij altijd van heb afgekeerd , vele brieven heb geschreven, omdat in het spreken met elkaar, haar angst  om niet te kunnen spreken, in het zwijgen wat zij deed, mij als dom wicht te willen blijven zien.Mij alleen deze boodschap dacht te geven vanuit de geslotenheid, waar zij vaak in zat.Ik schrijf niet vanuit een verwijt,maar om mijzelf te kunnen begrijpen, dat mijn angst om op mijn moeder te lijken groter werd,.Ik zag gisteren mijzelf in een opgenomen video en moest toen zien, hoe mijn gelijkenis van mijn moeder, ineens naar voren kwam en ik zag hoe de moeite die ik nam, om te spreken, zoveel kon betekenen in het herkennen van mijn moeder. Ik altijd het gevoel kan hebben vanuit de verlamming die ik meegenomen had, zonder het echt te beseffen.Als ik sprak keek ik omhoog, alsof een wolk mij was aan het vertellen,en dat ik daar mijn moeder zag, hoe zij mij heeft achtergelaten in de onzekerheden die zij had.Hoe zij mij niet als dochter zag, maar een strijd tegen haar eigen verkrachting.Ik schrijf dit op om aan mijzelf te laten weten dat ik niet mijn moeder ben,maar AnnaMieke, die zich als  rebel vaak heeft verzet,maar nu ook kan voelen, welk een impact het kan hebben als ik mijzelf blijf zien in het herkennen van mijn eigen moeder.Niet dat ik daar nog iets aan kan doen, meer ga begrijpen, dat wat je mee neemt van je ouders, soms te lang kan blijven hangen en ik er daarom over schrijf.En het wil delen zoals het komt en vandaag is het de aandacht naar mijn moeder, die door de bloem die ik verkocht en het zijde kon voelen, hoe mijn zachtheid mij heeft beschermd, in het schrijven naar mijzelf.In wat er kan gebeuren door een zien van mijzelf,door te blijven luisteren en uiteindelijk weer eens over mijn moeder kan vertellen, zodat het transformeren naar een ander ervaren kan gaan, en mijn gemiste moeder verder is ontdaan, waarin de schade die ik voelde, wat kan helen .In het delen naar mijzelf en in een volgend spreken recht vooruit zal kijken in de lens en blijf vertellen zoals ik dat wens.Zoals ik ben geworden, een liefdevol mens,  zacht als zijde, wat door mijn schrijven stroomt,die maken, dat vanuit mijn delen, ik dit soms tegenkom,maar zonder schroom, blijf vertellen zoals het komt,en het weer achter kan laten in waar het is geweest.

Kracht.

Het uitvergrote met het ingedikte,het verstaanbare in het ontluikende,het sluimerende en het onmogelijke, waarin het gelijke van het ontstaan zo druipend weg kan vloeien en eigenlijk voor mij alleen kan bestaan.Het verbeterde, dat in de weerklank is ontkiemt,dat alle wortels die het verdienen, door kan  blijven groeien en ik mijzelf zie staan in het licht van mijn eigen stralen , zich vanzelf kunnen laten zien en ik niet hoef te kijken wat er niet gebeurd, maar juist in mijn moment te blijven,in de zekerheid van mijn schrijvend geven wat aan mijzelf is gericht.
Het kraakt onder mijn voeten en slaat het blad weer om,waarin de lucht zich kan verplaatsten en ik mij om kan keren naar mijn eigen bron.Waar ik het zie borrelen en omhoog kan laten komen,waar de daad van het groen gekleurde, voortaan mijn voorkeur heeft.En bij ieder ontvangen ook leer dat het mijn eigen handeling zal blijven in ieder woord wat ik zet.
Ik voel een kracht naar boven komen die veel laat zien, dat het ombuigen van wat stalen buizen, er geen andere uitleg aan kan geven hoe het leven zich nu aan mij diend.Ik pak het aan, zoals ik een tompoes zou eten en zet het in mijn zachte kant,waarin ik anders kan gaan schrijven,waarin het voortvloeiend proces, heel iets anders laat zien dan te blijven duiden naar de ander.
Het is mijn eigen weg die onverhoopt laat weten, dat de toegang die het krijgt ,nog meer gericht naar mijzelf zal blijven,wat eigenlijk al die jaren al is gebeurd.
Ik neem een slok van mijn water en tref mijzelf daarin terug, in het kunnen ervaren,dat ik kan voelen net als de voeding in mijn schrijven, mij  kan vullen , zoals het water door mijn slokdarm naar mijn maag voel vallen,zo kan ik voelen hoe iedere letter mij vult.
Het zo heerlijk is om te schrijven in wat er komt,en voel ook de neiging om al mijn aandacht om te zetten in een nieuw geluid,waar de voeding die het geeft bijna overdadig kan voelen terwijl ik schrijf.
Terwijl ik weet hoe mijn ervaren zich kan lenen naar het kijken van wat vogels,naar het gras wat niet meer groeit,naar mijn eigen vermogen, in de taal die ik laat spreken zoals het in dit moment kan zijn.De kracht van mijn schrijven laat ontstaan, zoals ik een liefdevol gedicht hardop voor zou willen lezen en dan te voelen hoe mijn bron van het beleven, een hand uitreikt naar het leven waarin ik nu sta.

Het recht.

Ik las mijn schrijven van gisteren nog eens terug, wilde vanuit een oud impuls, het weer verfrommelen,maar toen ik het nog eens overlas, voelde ik een buiten gewone blijdschap,dat door mijn delen naar mijzelf,waarin de erkenning van het weten, hoe het kan komen, zoals gezegd,maar dat ik mijn eigen regie ook terug heb genomen, door te blijven schrijven naar mijzelf.Hoe wonderlijk pijnlijk het kan lijken,hoe meer ik vertel,hoe ik kan voelen,dat in het luisteren naar mijzelf soms mijn hart is gebroken en dan weer kan lachen om wat ik schrijf. Dan de tijd ervoor nemen en de blinde vlekken naar voren kunnen komen en ik daar over vertel.Ik begrijp nu beter dat ik niets hoeft te verstoppen of te vervangen, maar te laten ontvouwen zoals het komt en dat mijn naar binnen keren, daar mee laat zien, om nog wat oude stukken te herhalen en mij oprecht blijft verbinden in het nu.Dat is het luisterend spreken, die mij heeft gevormd om te weten dat de voeding die ik voel,mij vult tot aan de rand, van een overdadig leven en soms heel even kan laten zien, dat alles wat is beschreven niet vanzelf zomaar is ontstaan,maar door te willen luisteren naar mijn eigen stem en te kunnen ervaren dat de belangrijkste dingen die ik ontvouw ook naar voren kunnen komen.Het recht van spreken,het recht om stil te durven zijn,het recht in mijn eigen weten, waar mijn balans in delen zo grenzeloos aanwezig mag zijn.Het recht om te ervaren, zoals ik schrijf,zoals de oevers van een rivier over kunnen stromen,zoals mijn handen die ik gebruik, om te schrijven, zoals  het komt en het recht van spreken nu ook duid, dat mijn waanzinnig ontluiken mijn recht laat weten, hoe het voelt om mijzelf te durven zijn.

Wetmatigheid.

De rose gloed verschijnt achter de wolken en laat het profiel wat het mocht zijn, in eerdere dagen openen,  waar de schoonheid naar het midden is gebracht, waar ik verwachtingsvol mijn taal afwacht en aan mijzelf laat weten, dat voorbij de ander ik mijzelf in het licht weer zet.Waar mijn ontvouwen mij ontvangt en de rust kan pakken om even te gaan wennen dat wat ik heb beschreven ook de verleiding heeft om alles weer te gaan schrappen.Het mag er zijn, het mag ontluiken en zoek de hoek van mijn beschrijven,waar in de thematiek  in een levensvisie kan worden neergezet,vanuit mijn stilte die steeds vaker kan verschijnen,waarin mijn koude voeten aaan kunnen geven, dat ik gegrond moet blijven en dat de thema's die ik voel even voor mijzelf wil houden.Soms vanuit een vele schrijven lijkt het net, alsof mijn  ritme mij op een ander been weer zet.De wortels  die er zijn gelegd, zijn bezig om zich te verspreiden,zodat de wereld waarin ik leef zich kan verhouden, omdat mijn taal nu ook veel meer zegt  en mij laat weten,dat de rose gloed ook bezig is om zich te verbreden.Zodat het pad wat ik laat zien voor mij een genoegen blijft, in wat het kan schelen hoe mijn wetmatigheid in het gelijk kan stellen.
Zoals een wetmatigheid is aan het ontluiken en voortvloeit,zoals betaamt en mijn eigenheid in wetmatigheid kan zetten, waarin er geen verwijten zijn, maar een openen van een geluk, van een saamhorigheid en mijzelf kan vertellen, dat mijn wetmatigheid heeft gezeten in de klank, in het kunnen luisteren, hoe mijn dankbaarheid is te horen en er een gloed van warmte steeds meer ontstaat en al zingend mijn wandeling verlaat en weer achter mijn laptop kruip, om te weten dat de overdadigheid mij vult, in al mijn  schrijven en sprekend daar de kroon opzet van een getuige, dat mijn werkelijkheid altijd naar mijzelf zal buigen.Zoals een wetmatigheid kan ontstaan, niet te denken aan wat regels, maar in de wetenschap van ontvouwen, daar mijn luisterend spreken kan ontstaan.Daar de logica van mijn ontluiken, zeker ergens voor staat, waarin het proeven van mijn eigen smaak, nog zoeter is te ervaren, als ik in mijn eigen taal kan spreken en schrijven en daar mijn wetmatigheid in ligt.
Ik sta er zelf van te kijken hoe het woord naar voren komt,en weet ook zeker dat de ruimte die ontstaat, mij ook kan brengen waar ik van te voren nooit heb aan gedacht,maar dat vanuit mijn vermogen van alles kan ontstaan en het goed voelt in het  schrijvend wijzen, naar wat ik laat ontvouwen in mijn eigen Taal. 

Voedende.

Het onweerstaanbare in het kunnen vertalen in wat ik schrijf,in wat de helden die ooit bestonden, voor mij niets meer lijkt, dan het wezenlijk gelijk in de eenvoud van ontvouwen. Wat niets anders is dan te durven luisteren in hoe ik klink.In hoe mijn schrijven zich laat gelden in het recht van zeldzaamheid en ik altijd aardig blijf naar de ander,omdat ik ook aardig ben.Er komt een glimlach op mijn gezicht en tovert een vermogen, om te delen in wat ik wil,om te kijken naar de ander zoals ik mijzelf kan zien.De trilling die ik voel heeft een zachte lading, waarin de stap die ik steeds zet, met genoegen neem en mijzelf weet te voeden in wat ik van mijzelf ook lees.En dan kan het gebeuren dat door de euforie, ik kan gaan schreeuwen, hoe bijzonder ik mijn schrijven kan ervaren en er veel in word verteld ,dan het staren naar wat blaadjes aan de bomen of naar een slak die in haar tempo het blad opvreet.Naar een vlinder die op zoek is naar de nectar van het leven en mij daar als  mens in durft te begeven en nu ook voel hoe opgeruimd , vanuit een zegen, mijn schrijven nu wordt gezien.En kan ervaren dat hoe duidelijker ik naar mijzelf ook ben,hoe krachtiger het vertaald kan worden in mijn schrijven.Dan een beter  verloop, om te merken dat door mijn rust en stilte de kans bestaat, dat ik alleen maar kan genieten in wat er kan ontstaan.In wat ik proef in mijn vrede ,in wat ik zie hoe het kan ,dat ook mijn voedend schrijven, veel lichter is geworden en vaak moet lachen in wat ik ervaar. Dat geen vlinder mij nog kan vertellen ,dat de nectar van het leven ik nu heb ontdekt, hoe het kan zijn zonder alle toeters en bellen, om zo heerlijk mijzelf te kunnen zijn, in alle momenten van mijn dag.In hoe ik mij kan verheugen om te schrijven en vol van energie deze dag laat ontvouwen in een zachte stroom, waar ik mij in thuis kan voelen.Waar mijn schrijven mij altijd thuis brengt in de stilte die ik nu ervaar.In  de stilte van ondervinden, dat vooralsnog mijn drive van schrijven wat  wordt verteld, mij  nog steeds kan verbazen, wat ik aan mijzelf vertel.

Lichtheid.

Het blijft een verborgen en voor mijn gevoel zo klein, dat in het zorgen dat mijn taal in duidelijkheid heeft ontvouwen, waarin de klaarheid steeds luider mijn stem laat horen en soms in mijn ontdekken, de vloed van werkelijkheid, niets meer heeft te zeggen dan te zitten in mijn stilte.
Daar waar ik niemand ontmoet,daar waar ik althans wist te dragen dat wat er ook ontstaat, niet de zwaarte voel,maar sterk moet zijn om het licht te kunnen dragen.Het licht waar ik mij in bevind en daar over kan schrijven,zoals ik kan zien, hoe mijn energiek verkrijgen steeds langer blijft hangen,waar de taal mij machtig is geworden. Waar mijn openingen in het luisteren steeds vaker vanuit het licht kan worden ervaren.Ik beweer dat ik de grootste stap heb genomen, om te beseffen dat vanuit mijn taal, veel gevoel heeft  laten blijken, dat wanneer ik schrijf mij altijd verlicht kan voelen en daarom ook kan huilen.Dat de lichheid haar tijd ook neemt en ik daarin altijd ontroert kan raken, zoals de zinnen van voorheen.Het is de lichtheid in mijn ervaren die mij laat zijn, zoals mijn tranen kunnen stromen in het gesprek met mijzelf.En het mij opvalt hoe het is, om volledig met mijzelf te kunnen zijn, om mij comfortabeler te voelen met wie ik ben.Wat ook laat zien, dat als ik naar wat oude vrienden kijk, mij alleen herinner hoe zij mij hebben genegeerd,omdat wat ik nu weet, vanuit de lichheid die ik voel en al langer kende, mij toen heel veel heeft tegen gewerkt, in plaats van te kunnen herkennen, dat in ieder mens deze lichtheid zou kunnen zien.
En ik daar  ontroert van kan raken en tegelijkertijd, alsof ik van een andere planeet gekomen ben en alleen wil vertellen dat de lichheid die ik voel, voor vele zou kunnen gelden.Daar kom ik aan in het begrijpen van mijn eigen verstaan,dat de lichtheid die ik kan dragen in wat ik zie, hoe de rampen naar elkander nooit vanuit een lichtheid kan ontstaan,maar door te ervaren wie je werkelijk bent, daar de lichtheid is te vinden.Het is het spreken met jezelf in de lichheid van eigen ontstaan, zich voort kan bewegen zoals je klinkt, zoals je eigen taal daarin kan bewegen en je mee kan nemen in eigen ontvouwen, in eigen lichtheid kan zetten, hoe het voelt om vanuit daar te kunnen leven.

Bewogen blad..

Ik zie wat druppels vallen langs het blad, wat nog is blijven hangen,en nog stevig aan de takken zat ,waar de herfst nu is begonnen. En in mijn eigen ontmoeting zit, waar mijn ogen zijn geopend,waar mijn huid wat droger wordt,waar  de veronderstelling van ontluiken nog steeds de zeldzaamheid blijft en in gesprekken er niets anders overblijft dan alleen te knikken.Ik voel mij een getuige in wat ik kan ervaren, in de afstand die ik voel,in het verdwenen geven,en er niets anders opzit, om mee te deinen in mijn eigen geluk. De afstand creëert om te kunnen overzien, dat in de mate van herkennen dat er nog weinig valt te zien.
Het is een bijzonder verblijven,waar mijn aandacht meer zegt ,dan alleen mijn ervaren,die nu wat duidelijker wordt neergezet.
Het jubelen in wat er is ontdekt, glijd langzaam wat naar achteren,waar de zin in wat ik heb ontdekt, nu echt is aan het veranderen.De gesprekken met mijzelf zijn ontvangen in een mooie glans,in een voltooid ervaren,dat de duur van mijn ontvangst wat langer ook blijft hangen.Er komt een glimlach op mijn gezicht en voel de ontspanning.Waar ik zonder meer geen moeite voor hoeft te doen om daar  te komen.En heb geen schoot meer nodig om te ontvangen.Omdat vanuit mijn Taal nu is beslist, dat de monoloog in zoveel woorden, zich heeft verdiend, in de rust die naar voren komt, als ik even in een pauze zit.
Het netwerk van het delen duld een gelijke sfeer,waar de betovering is verdwenen naar mijn eigen sfeer.Waar de zin van delven opschuift naar een andere keer.Waar het verstandig zou kunnen zijn in het volgen van mijn eigen bewogen taal.En het ook kan laten,in de tolerantie van eigen schrijven, beslist geen oppervlakkig gesprek zou kunnen zijn.Durven zijn is mijn moto in het plegen, dat net zoals het blad aan een boom vele druppels kunnen dragen.
Het is zo vreemd om te voelen dat de voltooing die ook groeit, mij meeneemt hoe ik het zou willen als ik nog meer naar buiten treed.Dan zou ik mijn werk die ik schrijf, willen voorlezen met de ervaringen die ik heb.Dan zou ik willen laten horen hoe een belichaamde Taal mij omarmt en dan met eigen klank zou kunnen spreken. Daarin het kan overbrengen in wat ik in al mijn schrijven heb bedoeld, om de meesterschap die ik heb ontwikkeld,  te kunnen laten stromen in de bewogen Taal die ik bezit.
Als een oorwurm zou kunnen klinken,als een vast geklonken feit,dat alles wat is beschreven mij heeft bevrijd, van de oude conditioneringen, die ook bij mij bezit  had genomen, maar door te blijven schrijven, zoals een rivier blijft stromen,zoals ik een boek dicht kan slaan en verder ben gaan ontdekken wat ik kan schrijven in mijn eigen bewogen Taal.

Fundament van Stilte.

Opnieuw wil ik beschrijven wat een fundament zou kunnen betekenen in de taal die ik hanteer,die met geen enkel boek is te vergelijken dan alleen de sfeer van vertellen,van mijn ontvouwen,van het kunnen ervaren hoe mijn klank mij heeft geholpen om te zijn waarin ik ben.
Mijn fundament is mijn stilte,is mijn thuiskomen bij mijzelf,is in het ontluiken van het beheersen hoe mijn taal die ik gebruik zoals mijn stem een stam kan worden, zoals de bomen, nu  diep gegrond blijft staan en ik kan voelen in het ervaren,dat het reikt ,waar ik wil gaan.Zodat de ruimte in mijn ervaren, in zonderling vermogen mijzelf aan kan kijken in het fundament waar ik in sta.
Ik kijk wat naar voren en voel mijn kracht in het vertellen dat ik kan bewegen vanuit de stilte die ik nu ben gewend en ook het zinvol begrijpen, dat als je wat ouder wordt meer zou kunnen vertellen vanuit een wijs besluit, dat alleen de dagen van een vruchteloos vragen naast je neer zou kunnen leggen om te gaan kijken wat je werkelijk aan jezelf verteld.En daar tot een kern kan komen zoals gezegd, waarin het eigen vermogen verder glijdt dan alle gesprekken waarin de verveling toe kan slaan,waarin het luisteren naar de ander zich wat vervormd, ook weet dat de mening die je had ook alleen aan jezelf kan vertellen.Dan komt de bevrijding die een ieder heeft,en begint de omarming in het luisteren naar jezelf.Het is de klank die ook vraagt, om zo langzaam mogelijk je eigen schrijven te lezen en dan uiteindelijk jezelf terug kan vinden in de lichtheid van jou bestaan en opnieuw een fundament zou kunnen worden in een ieders bestaan, waar het vertrouwen naar jezelf zo mogelijk naar de ander volstaat, omdat het fundamentele waar het eigenlijk om gaat, kan blijven staan en dan kan ervaren dat de schoonheid van jezelf, van wat je aan jezelf weet te vertellen zo door kan dringen dat daarom je eigen klank niets anders wilt om jou te gaan dragen.
Ik weet waar ik het over spreek,door mijn jarenlange schrijven en spreken en daar heb ontdekt, dat mijn fundament nu is neergezet,  vanuit mijn stilte,wat niets anders is dan de brede glimlach die ik kan hebben,dan het voortgezet vertellen,dan mijn bevlogenheid in de pure waarheid die ik vertel in alle oude conditioneringen die ik had, naast mij neer heb kunnen leggen, ook zeker weet, dat mijn luisterend spreken mijn mooiste ontvangen blijft en mij zelfs deze fundering heeft gegeven en het  mogelijk heeft gemaakt, om dit te kunnen verspreiden in mijn belichaamde taal.

Het leven zelf.

Het geluid zet ik wat zachter en luister naar wat er komt, waarin ik kan verwachten dat in mijn schrijven wat draden los kan trekken en vanzelf de mooie kant ook komt, waar het water de rimpeling laat zien, die een vorm kan duiden dat in het begin de rimpels breder worden en ongezien ook weer verdwijnen.Zo is mijn taal ontstaan,dat in het begin van schrijven de dikte van de rimpels liet ontstaan,maar naarmate ik echt kon schrijven in het luisteren naar mijzelf,plots geen rimpels meer zag verschijnen,maar mijn eigen ontvouwen in mijn eigen taal te kunnen laten ontstaan.
Steeds vaker voelde ik mij lichter en zo vervuld van wat er kon ontvouwen in mijn eigen geduld, in mijn schrijvend vertellen,dat hiervoor geen opleiding is, maar te durven vertellen naar jezelf,te durven schatten, dat wat er ook gebeurd, mijn taal mij heeft gekozen om te ervaren, dat ik als kind  liever wilde spelen, buiten op de hei en al voetballend de beste trukjes had,en ik aan school een hekel had om te moeten leren.Het open kind dat ik was, heeft wat krassen opgelopen, waarin de volwassenen zo heeft mis geslagen,en nu weet wat eigen taal echt kan betekenen.Als iets vanzelf er mag zijn,dan komt de juiste reden om te willen weten waar je goed in bent,waar in je taal je  kan leiden, als je blijft schrijven naar jezelf.Nu achteraf durf ik dit te beweren,omdat vanaf dat ik schrijf ,ik mijzelf heb leren kennen in de tijden van weleer en niets meer terug wil draaien, wat ook niet meer gebeurd.Maar dat ik wellicht mijn eigen taal heb gevonden.En met opgeluchte adem ook kan vertellen, dat  geen enkele opleiding  dit kan omarmen,om te weten vanuit een schrijven dat dan de lichaming kan ontstaan.
Ik heb geleerd op mijn manier en heb als een spons, het leven  in mij opgezogen.Ik heb geleerd hoe het leven mij draagd,en mij niet meer hoef te verzetten,dan alleen te kijken hoe het voelt om naar mijzelf te blijven schrijven.Allles wat ik heb gedaan is om mijzelf te gaan erkennen,dat geen enkele opleiding kan voldoen, om te schrijven naar mijzelf.Mijn opleiding is het leven zelf,in het ontvangen van het duurzaam ontvouwen, wat ik tot nu toe heb gedaan.
Het leven zelf in het ontluiken van mijn bestaan,in het wonderlijk beschrijven hoe het kan gaan om te ontdekken dat mijn taal geen onderscheid kan maken in wat ik aan mijzelf vertel.Dat is het leven zelf, die mij heeft ontvangen, met open handen kan ervaren, dat de belangrijkheid van het leven mij heeft bereikt, in het doorgeven wat het kan bewegen, om te blijven spreken en schrijven vanuit mijn belichaamde taal.

Sprekend luisteren.

Ik voel een daadkrachtig betreden,waarin mijn werkelijkheid in mijn eenvoud wordt beleeft en niet achterom kan kijken,maar juist wat het mij kan bieden om te gaan spreken en misschien wat voor zou kunnen lezen, hoe mijn energie in het verbinden de juiste toon ook zet en daar van alles in kan vinden, hoe het raakt vanuit een vermogen om te spreken vanuit mijn stilte, waar de vervolmaking zich ook richt naar het wonder, in het spreken en zo dicht op mijn huid is gaan zitten, dat het ervaren plaats kan maken in het doorgeven van mijn taal.In te mogen beslissen dat geen enkel masker is te vinden hoe de gelegenheid zich voor kan doen als ik zou kunnen spreken.Dan pak ik mijn vermogen, hoe het is om te luisteren naar mijn stem van de stilte,naar de klinkende taal die ik bezit, in al mijn schrijven,maar nu ook voel hoe het moet zijn om te spreken waar naar verluid mijn eigen klank kan laten horen om te laten resoneren in hoe het duid.Heel onbewogen en bijna stil leg ik mijn handen open, in wat ik wil,en zie in mijn ontvouwen dat de tijd is gekomen om te spreken zoals het komt.En de moed om mijzelf te laten zien,heeft mij vele malen terug gezet en er niet aan moest denken om te spreken zoals ik dat mijzelf ook doe.Je zou het een anonimiteit kunnen noemen waar ik jaren  in heb vertoeft,maar dat het anders kan gaan worden als ik spreek met mijzelf en kan delen zoals ik dat met mijn schrijven heb gedaan.
Het uitgekristalliseerd beschrijven, legt de winst van ontdekken nu op een andere plank,waar ik de waarde van mijn schrijven zeker zal bewaren om eens terug te kunnen kijken en te lezen hoe het kan, dat ik na zoveel jaren nog iedere dag aan mijzelf weet te schrijven in wat er kan ontstaan.Maar nu op een mooi punt ben gekomen om te gaan spreken in het luisteren naar mijn eigen stem.En zodra dat een vorm heeft gekregen, ik het zeker laat weten, zoals ik mijn schrijven heb laten zien.

Raakvlak.

De vooruitblik van wat ik schrijf, met het herhaalde nieuws van twaalf op een rij en niemand nog te spreken zoals ik met mijzelf blijf doen . Voel hoe breder mijn lach, kan tonen, waarin de afleiding van bijna iedereen, zo constant aanwezig is en ook laat weten, dat iedereen over een ander praat en zo zichzelf kan vergeten.Dat wat er is beschreven, niet zomaar is gezet,maar vanuit mijn overtuiging in iedere letter die ik zet.Dat wanneer je luistert naar jezelf, het dan pas kan gaan ontvouwen,en dan de reis maakt die ik heb laten zien.
Niets is belangrijker dan wat men zelf  creëert,of als een toeschouwer te willen blijven in wat men heeft geleerd.Niets is belangrijker dan wat ik kan zien hoe mijn Taal in al haar facetten mij dan ook diend.
Maar er is genoeg geschreven hoe men dat zou kunnen doen en draai wat milder mijn eigen woorden naar mijzelf weer terug.
Ik trek wat verder in mijn Taal en laat gebeuren in mijn zijn, dat een verdere omschrijving zoals het komt, plat laat vallen op de grond, waar de beelden die ik had, ook kunnen verdwijnen..
Vandaag voelt het weer anders  en volg mijn eigen pad,waarin de twist van ijdelheid nu wordt vervangen, in het zwijgen naar de ander, waarin ik mijzelf kan blijven zien.
De raakvlakken die ik zocht zijn nu beschikbaar in de zinnen die ik zet,en laat mij overspoelen met de liefde, die ik de gloed wil noemen,die ondertussen mij gewend, geen reageren meer zou passen als ik zou zeggen wat eigenlijk niet meer bij mij past.Het raakvlak van een delen stuiterde voor mij uit en zie ook gebeuren dat de waarde die ik uit, alleen mij nog kan dienen in de Taal die ik gebruik.
Dit zijn de raakvlakken waar ik het over heb,in het ervaren dat het niet anders kan zijn, dan wat er in dit moment ontvouwd en iets kan zeggen in het vertellen en hoe ik alles nu beschouw.
Het zogenaamde terug trekken, wat niet bestaat, heeft alleen te maken hoe men met zichzelf weet om te gaan.Dat een uitgesproken geheel, waarin er geen raakvlakken meer zijn, dan alleen te weten, dat de stroom waarin ik zit, ook alles laat vergeten, waarin ik dacht te leven zoals het moest.Ik heb niets los gelaten, dan alleen mijzelf heb kunnen vergeven, dat eigenlijk alles anders was, als ik met mijzelf sprak.Waarin mijn waarheid anders bleek dan al het spirituele,dan al het gevroed in een verleden ,dan al het stil gaan zitten in een kramp, om dan te ontdekken, dat wanneer ik schrijf in het moment, veel meer doet beseffen dan wat ik nog niet eerder had gekend.
Het enigste raakvlak die ik heb, zijn mijn eigen woorden,is de klank die ik gebruik om mijzelf te blijven horen,en kom dan soms terrecht in een verstilling van een wijsheid en alleen mijzelf kan vertellen hoe dat zich ontvouwd.Het raakvlak, ben ik uiteindelijk zelf, in het vertellen zoals ik dat heel lang doe,waar mijn stroom van bevinden niets te maken heeft met een ander, dan alleen mijn eigen raakvlak te blijven zien.

Onvoorspelbaar.

Het heeft geen haast en laat  de verfijning die op mijn wacht heel langzaam stromen, zoals het raken van een bloem, waarin ik kan verdrinken,waarin mijn hand heel zachtjes naar het steeltje glijd en mij daarin kan verbinden en blijf kijken hoe het is om mijn eigen gloed te zien.Ik ben neergestreken in mijn eigen Taal,waar mijn woorden mij ontvangen,waar de schoonheid mij omringd, die zonder een reageren mij laat ontspannen.De verfijning in wat ik kan ervaren uit zich in dit moment en laaf mij aan mijn Taal, die niets anders wil dan te ervaren hoe de stilte in een verfijning kan vervallen.Waarin ik mijzelf als zonderling kan voelen.Waarin het blad wat blanco blijkt te zijn,nu pas is gaan vallen.Het is de stilte die mij ziet en laat gebeuren hoe het licht in wat ik zie, ook zo kan vormen, dat mijn Taal die ik gebruik, de norm ook krijgt van een doorleeft gebeuren.Mijn Taal die nooit zwijgt, maar wel iets laat zien,waarin de verfijning die het krijgt, terug komt in mijn eigen kleuren.Er is geen ander beschrijven dan wat ontstaat, waarin het laten komen zo onvoorspelbaar ook kan zijn,  wat er in een verfijnig kan gebeuren.Ik doe een stap opzij en kijk wat naar de zinnen en bemerk hoe langzamer ik spreek, het dan ook kan gebeuren,dat mijn stilte mij verwend en de vinger kan leggen op de plekken, die altijd mijn aandacht krijgen in het schrijven naar mijzelf.Mijn verfijning gaat een stapje verder en kijkt ook niet meer om,dan alleen te kunnen verdwijnen naar weer een nieuw begin.Ik fluister wat zachte dingen,waarin mijn stem zo anders klinkt,zo relaxed, vanuit een ontspanning omdat de drive van ondervinden nu een hele andere uitwerking heeft.Het is steeds een thuis komen bij mijzelf,waarin de verfijning van mijn zijn, alleen maar vraagt om stil te zitten en daar ook in verblijf.

Klank is mijn Taal.

Met zachte hand, vouw ik de klank die ik bezit heel open en gericht,en zie tot mijn eigen weten, dat de klank die ik heb, mij kan leiden naar mijn wijsheid terwijl ik spreek.Die mij doet handelen in wat ik hoor, terwijl de toon die ik zet, wat langzamer kan worden in de aandacht die het heeft.In de verruiming van mijn spreken en niet onzeker hoef te zijn in wat ik zeg,als ik maar blijf luisteren in de klank die ik bezit.Mijn klank vibreert zoveel als mogelijk door elke vezel heen.Mijn klank houd mij in de waarheid die ik voel,in de Taal die via mijn klank heeft kunnen ontvouwen,waarin de stem die ik dan hoor zo liefdevol kan verschijnen terwijl ik spreek.
Het is mijn klank die  laat weten hoe mijn Taal naar voren komt, vanuit mijn rust mijn klank kan laten weten waarin mijn kalmte ontstond, door te luisteren naar mijn eigen stem.Als ik werkelijk durf te luisteren in wat ik zeg,dan opend zich een wijsheid die zich verbind en als een volwassen eigenheid mij ook vind, in de klank van mijn Taal, in het overgestoken geheel waar alleen mijn verbreding kan ontstaan en zo de neiging heeft om meer te willen weten waarom iets werkt en vele andere ondernemingen daarin zijn verdwenen.Zoals het altijd horen zeggen dat er een comfortzone is,maar uiteindelijk nooit aan mijzelf heb kunnen zeggen wat dat werkelijk zou kunnen zijn.Mijn zone waarin ik zit heeft met mijn klank te maken ,heeft te maken hoe ik klink, wanneer ik mijn belichaamde taal niet meer zou kunnen horen en ben vergeten  om te luisteren naar mijn eigen stem.Maar inmiddels ben gaan begrijpen dat via mijn klank vanuit het resoneren mij het geluk ook geeft, om te blijven luisteren.Om te blijven schrijven in wat er komt, zodat als ik het teruglees zich dan pas kan beklijven in wat ik heb geschreven naar mij zelf.
Er zijn geen gelijke in de Taal die ik beschrijf,er is alleen maar mijn eigen klank die ik gebruik en laat weten dat de omhaal naar dit moment is vast te leggen terwijl ik schrijf.Terwijl mijn klank kan laten weten hoe ik het gebruik,hoe de moeite die ik neem zo vanzelf als golfjes mij overspoelen en de tijd vergeet in het beleven van eigen klank en voor mij het mooiste instrument is  geworden en kan zijn als ik durf te luisteren naar mijn eigen stem.Soms kan ik het horen terwijl ik spreek, hoe de woorden die ik schrijf, niet meer belangrijk zijn dan alleen te ervaren wat de klank met mij kan doen.Zoals een rivier ook kan blijven stromen en mij daarin bevind, in het luisteren van eigen klank.En heel even begin ik zachtjes te fluisteren, om te horen wat ik werkelijk zeg,en dan kan duiden hoe het voed,hoe mijn liefde naar mijn Taal en klank haar weg ook vind, in de zone waarin ik zit en als een volleerd gegeven, ik nu op een wolkje zit, die verder drijft dan mijn klank heeft aangegeven.

Beminde .

De straf die ik heb moeten ondergaan om willens en wetens mijn eigen gang te gaan ,niet bang zijn om iets te verliezen,wat ik eerder voelde vanuit het straffen in het bestaan. Van het ondervinden hoe mensen kunnen reageren als ik kan zeggen, dat ik mij gelukkig voel, in al wat ik heb ontdekt in het luisteren naar mijzelf.In het beschrijven op mijn blog,in het lachen om mijzelf en weet nu ook, hoe mijn gelukkig worden is gezet in de aandacht die ik naar mijzelf kan brengen, in de rangorde die het heeft,in het blijven ontvouwen waarin de angst voor geluk nu is verdwenen, omdat er geen straffen meer in zijn.Ik heb geleden door de opmerkingen die men gaf,ik ben gaan zwijgen naar de ander,maar inmiddels mijzelf nu op de voorgrond zet, met mijn vermogen om de aandacht die het vraagt te gaan koesteren, waarin de angst om iets te verliezen voor mij niet meer bestaat .Omdat de Taal die ik gebruik mij mee kan nemen in het uiten naar mijzelf en er geen reden hoef te zijn in het vertellen ,dat er altijd een schrijven zich ontvouwd, in het moment dat steeds weer nieuwer lijkt en ik zelf mijn woorden weet te kiezen. Vanuit het recht dat het straffen nu is omgelegd naar mijn eigen  schoonheid in mijn  eigen Taal. Die ongewis niets verbergt,maar laat weten hoe het kan werken, dat het straffen zich om kan zetten in het bang zijn om het geluk te verliezen ,om niet te durven spreken met jezelf,om jezelf geen kans te geven dat er een eigen Taal bestaat.
Het zit in de kleine dingen die ongemerkt iets overneemt ,waarin de afwijzing van de ander zich door kan vreten in iedere laag van zelf destructie ,van een oud gegeven dat in feite niemand jou nog zou kunnen kwetsen ,wanneer je naar jezelf schrijft.In het schrijven naar mijzelf is alles zo duidelijk geworden en zie ik mijn eigen waarheid als de bron van mijn leven.Als de kracht waarin ik meer vertoef dan de straf die ik toen voelde ,maar nu weg is geschreven naar alleen mijzelf.Heel vaak ben ik weggezet als overbodig lastig kind en werd gestraft vanuit een niveau ,waar niemand mij nog vond.Waar ik moest ondervinden in al die tehuizen waarin ik zat, heb moeten wennen aan de onthechting die toen kwam.En het voelde als een straf om er niet te mogen zijn zoals ik graag had gewild.Maar de deken die toen werd gebruikt, ik nu heb leren koesteren en ik nu begrijp dat de straffen die ik kreeg ,eigenlijk met de ander had te maken en achteraf ik de spiegel bleek, van wat de ander was overkomen.
En weet wat straffen met een mens kan doen,maar door te blijven schrijven en te luisteren naar wie ik ben, heb ik alles kunnen overstijgen zonder dat ik mijzelf nog straf.En ben zo blij met dit gegeven, dat het schrijven naar mijzelf, zo heeft geholpen om zo gelukkig te kunnen zijn.Om mijzelf niet meer te hoeven straffen, zoals ik het vroeger had beleeft,maar in dit moment te kunnen zijn en mijn eigen Taal laat schitteren over alles heen, zodat mijn schoonheid in mijn schrijven, het straffen laat verdwijnen in de Taal die ik bemin. 

Stiller ervaren..

Het voelt zoals ik schrijf, in een woord die ik kan ervaren, terwijl alles wegvalt in een verleden tijd, waar niets meer valt te halen,dan alleen de tijd die over zou kunnen blijven, vanuit een weten hoe het samen zou kunnen vallen, om het verstaan in eigen Taal te schrijven, zo kostbaar te kunnen ervaren in wat ik schrijf.Mijn Stille taal vraagt om iets anders,waarin mijn klank te horen is,waarin het bemoste pad veel zachter is om te voelen, dan alle paden die ik heb bewandeld en gezien.
Het kunnen weergeven in wat ik ervaar, is steeds meer uitzonderlijk geworden,waarin mijn gebaar wat milder is ontvouwd,wat zachter de lijn aanhoud, in het vertellen van mijn schrijven, dat het delen op mijn blog een stille inhoud zal hebben dan ik kan laten zien.

Ik wieg wat
naar het midden
en voel 
wat de Taal
met mij doet,
Het kruist
mijn liefdevolle stilte,

zo waanzinnig open
in dit stille gedicht.

Het durven voelen
in wat er is,
in wat het kan 
 betekenen
wat stilte is.

Mijn Stille Taal heeft de aders van wat lijnen, die onzichtbaar kunnen zijn voor de ander,maar door hardop te lezen in wat ik schrijf,zou het kunnen gebeuren, dat mijn Taal dan anders kan worden ervaren in wat ik schrijf.Door te luisteren naar eigen stem en dan een Stille Taal kan ervaren, waar de stilte zich verspreid, in eigen schrijven, een eigen Taal  zou kunnen ontdekken, dat het ook voor een ander is weggelegd.
Ik voel de stilte om mij heen en behoeft alleen mijn zwijgen,waarin de daadkracht van mijn Taal, wellicht in een stilte kan verdwijnen.....

Domein.

Terwijl ik staar naar al mijn schrijven en voel dat de angel van het verblijven eenzijdig is geworden,in het verstaanbaar beseffen dat het doorgrondelijk weten een ferme stap nu zet, in eigen vermogen om aan mijzelf te gaan vertellen, dat de energie die ik voel aan niemand is uit te leggen.En daar mijn besluit ook in ligt om mijn september maand af te gaan sluiten in wat er ontluikt in eigen verblijven, waar de dans in een bewegen de eenling overtreft, waarin ik altijd heb geweten dat wat ik laat zien, vanuit een belichaming is beschreven.Waarin alles was te overzien in een beschouwend tafreel,in de wijze van kijken en mijzelf ook beschouw als de wijze vrouw in het heden.Niets heeft mij overtroffen dan te zijn om te kunnen schrijven vanuit mijn eigen domein.In wat er kan ontstaan in het opgebouwde lezen,in de duidelijkheid van zijn.En mijn hand uitreiken naar de ander, waar het terug getrokken gebaar, mij niet meer verwonderd, dan alleen te voelen hoe bijzonder mijn schrijven is gegaan.Het is mijn eigen domein van presenteren,van iets ondergaan en ik  een ander niets kan leren, waarin het ontstaan zo kwetsbaar en frigiel,zo onuitstaanbaar uit is gemeten,zo in de watten is gelegd,maar ook heb begrepen dat in alles wat ik zeg, zo doorvoelt is gebleken,zo doordrenkt van het feit, dat vanuit iedere beslissing die ik maakte, in de gewenning, naar mijzelf blijft gericht,in een stapeling van verzamelen, mij niets meer verplicht,maar eerder voel om dat wat er gebeurd, in mijn momenten van schrijven te laten zien.Zodat wat er ook gebeurd, het blijven schrijven mij vult en ik soms anders kan kijken en in het geduld kan blijven, waar de letters heel geduldig staan te wachten op weer een nieuw begin.

Gevleugelde .

In de tijd van ontvouwen waarin mijn Taal mij heeft gevuld en zo de regie kan behouden, in wat het vraagt in mijn geduld om te blijven toetsen in een schoonheid van vertrouwen en daar mijn oorsprong vind.De vleugels die ik voel om verder te kunnen vliegen, waar de wind geen inspraak heeft,waar de zon mij eerder zou  beschermen voor de warmte die er heerst en mij nooit alleen kan voelen in het schrijven naar mijzelf.Het gegeven is  strikt persoonlijk  en voel hoe mijn energie zo dankbaar blijft,  in mijn uiten van mijn vertellen, ik nog dichter bij mijzelf ook blijf.Het is de kalmte die in mijn zachtheid wordt gelegt,het is een ander ervaren,het is eigenlijk zo heel bewust, hoe mijn Taal zich heeft ontstegen van alle delen in eigen gesprek en mijn stilte mij overneemt en van alles laat weten dat ik alleen dit gesprek met mijzelf nog heb.Ik hoor mijn stem wat zakken en wat trager dan voorheen,ieder woord  heeft mij te pakken als ik luister naar mijn eigen stem.Het is een glorieus ontdekken, dat mijn klank die ik hoor, mij trekt over mijn delen op mijn blog.
Ik laat gebeuren wat er komt en laaf mij aan het schrijven,het zet mijn energie ook door, om te beseffen dat vanuit mijn Taal ik mijzelf nu ben gaan kennen en als ik terug lees wat ik schrijf moet ik wel bekennen dat vanuit het luisteren naar mijzelf zich heeft verbonden waarin er iets is ontgonnen en meer lijkt op een pure energie,die nog zuiverder is geworden als ik voel wat het met mij doet.
Er komt een laagje over mijn huid en als zachte watten zich verspreid en in de mogelijkheid van ontvouwen, nu heb bereikt dat het verder gaan in mijn schrijven, ik daar mijn vleugels krijg om te gaan ontvouwen.Het gevleugelde schrijven heeft zich nu gezet, zoals mijn Taal dat wilde en door de mazen van voorheen, er geen sleutel nog is te vinden,dan alleen in wat ik vertel, hoe mijn ontvouwen nu de vleugels heeft gekregen, in het ontdekken, dat mijn stilte als voorheen heel anders is geworden.
Ik voeg mij naar mijzelf in het schrijven en het delen.Ik heb geen doel voor ogen dan alleen het heden waarin ik zit,en vind het leuk om zo gevleugeld te kunnen schrijven, die alleen ik  bezit..