Baldadigheid.

De mogelijkheid die kan ontstaan, wanneer een gelaat wat zachter blaakt, als het erom gaat, dat de ontmoeting met mijzelf  belangrijker maakt, dan de kou die mij omsluit als ik naar buiten ga en de wind wat tegenhoud door mijn muts te dragen.Door mijn stevige schoenen, ik de pas ook zet en kan horen hoe het klinkt, als ik over een houten brug weer loop en lekker kan stampen.Ik kom in een aparte bui,waar de lach zich opend en voel mij vrij om heerlijk baldadig te doen in mijn ontvouwen.Ik heb zin om op mijn hoofd te staan en de wereld daarmee om kan draaien,mijn bloed naar mijn hoofd ook zakt en mijn denken in feite niet bestaat.Want als ik op mijn kop zou staan,zie ik geen letters verschijnen,zie ik niet hoe het ontstaan in mijn schrijven eruit kan glijden en wordt gestopt en mijn schrijven op z'n kop zou moeten verschijnen, alles achterste voren zou kunnen verdwijnen in wat men denkt te zijn.Ik voel de baldadigheid ten top,en heb zin om als een kind te blèren,te schoppen tegen een deur, dan weer verder te krijsen,op de grond gaan liggen en maar hoop dat ik mijn zin zal krijgen in wat ik wil. Lekker verongelijkt kan wezen in mijn beschrijvend delen, in de ruimte die ik benut om baldadig te kunnen wezen in welk moment dan ook.
Ik gooi wat rommel die ik dacht te moeten houden, in mijn gesprekken weg,waarin de houding zich mag ontvouwen in dit waanzinnig moment.Het leven is een feest als ik mijn serieuze kant eens laat slingeren en de eerste zal zijn om steeds opnieuw te kunnen beginnen.Opnieuw beginnen is een start,is een hoop die kan vertellen dat in de zijlijn van mijn ontvouwen,dat dit  een sprookje zou kunnen zijn,maar moet helaas bekennen, dat alles wat ik beschrijf, alleen kan ontstaan in het schrijven naar mijzelf.