Utopie.

Mijn eigentijds vertellen in de vorm die ik laat zien, heeft ook vele kanten, die ik niet allemaal laat zien ,omdat de lijnen die ik voer, alleen mijzelf in wil herkennen en mijn eigentijds verblijven blijft vergezellen in de macht van mijn brede lach.Dat wanneer ik schrijf,ik in een energie kan komen die het licht kan dragen van wat engelen, die niets vragen in het geven van mijn tijd.De sluimering in mijn schrijven draagt een universiteit, waar niemand nog van heeft willen weten hoe men naar zichzelf ook schrijft.Het is na zoveel jaren zo anders aan het ontvouwen,zo blind in wat ik zeg,zo verhelderend in mijn kijken en ik schrijf zoals ik spreek.Zoals het weer een avond kan worden en mijn luiken naar beneden trek,waarin ik moet beseffen dat mijn gave in het vertellen, soms wel eens op kan breken en de vlaggen in mijn hoofd, opstandig heen en weer kunnen wapperen  en ik soms mee waai met de woorden die ik dan schrijf.Maar uiteindelijk als ik begin te schrijven en  te luisteren naar mijn eigen geluid,dan voel ik de stilte in wie ik ben,dan knipper ik wat met mijn ogen,en zie mijn vingers druk bezig zijn, om nog veel meer te willen typen.
Dan voel ik mijn eigen stroom waar ik steeds langer in kan zitten en laat mij vallen in een zacht gesprek en in de voeding die het krijgt, zo wonderlijk verder reist in de omgeving van mijzelf.Mijn wereld heeft zich verbreedt waar uiteindelijk nooit een comfort zone is geweest.Het is mijn ontluikend spreken in het delen zoals ik voel en geen enkel resultaat nog is te vinden, dan alleen mijn ervaren van dit moment.
Ik spreek niet meer over de bloemen of een vlinder of een mug die mij bijt,maar het zeer gericht  laten komen, hoe mijn werkelijkheid zich laat zien,in de liefde die ik kan voelen en zelfs kan zien dat daar mijn gloed van ondervinden, zich nu richt op mij.En kan niet genoeg vertellen hoe het klinkt om naar mijzelf te blijven luisteren om te blijven ontdekken waarin ik ben en dat alles wat is beschreven mijn werkelijkheid bevestigd, hoe het kan zijn in het vertellen dat mijn waarde die ik voel, als een schild is geworden zoals het bevinden in mijn gloed.De gloed van warmte van hoe het kan zijn, om te weten dat mijn ontvouwen, mijn werkelijkheid kan blijven zoals ik schrijf.
Het is een utopie,het is een gave,het is waarin ik ben,het is te overdadig,te zelfstandig,te licht om door te geven in wat ik eigenlijk werkelijk voel.Én de regels die ik zag liggen, versplinterd onder mijn voeten,liggen precies in  de vorm die ik zie,maar ook kan zeggen, dat in het delen zoals het komt, daarin kan verblijven, zolang ik   mijn utopie blijf voelen in wat ik beschrijf.