Zwanendans..

De zeven zwanen die ik telde en overvlogen met een geluid wat mij kon geruststellen in wat het duid ,dat de zeven dagen in de week,zeven nachten tellen en ik niet in zeven sloten tergelijkertijd kan zijn,maar mijn energie mij soms wakker houdt en ik mijn kracht wil tellen dat de zeven waarop ik woon, mij heeft geholpen om te zijn waar ik nu ben.
De vanzelfsprekendheid die gewoon is ontstaan in mijn schrijven en mij ook steeds laat zien,dat er geen diepte is te vinden,in de hoogte die ik voel en de tijd zal het leren wat er in mijn ontvouwen gebeurd.Soms sla ik een deken open,maar gooi het ook vaak weer dicht,omdat de warmte die ik nodig heb, soms een schaarste blijkt te hebben, als ik voel om tegen een lichaam aan te liggen en dan wat kroel,lieve woordjes zou kunnen zeggen en in de lach zou kunnen schieten en een deken over mijn hoofd zou kunnen trekken en moet giegelen, als ik voel dat het heel lang geleden is dat ik dat met iemand heb gedeeld.Het wordt een andere kijk als ik vertel, dat mijn behoefte aan gezelschap zich nu meld en weet ook wel dat het een moment kan zijn, waarin ik voel om niet heel mijn leven mijn eigen gezelschap te willen zijn.Terwijl als ik schrijf geeft het mij genoeg om te beseffen dat wat ik schrijf en kan vertellen, dat de aandacht naar mijzelf zich volledig heeft bewezen om te ervaren dat ik makkelijk met mijzelf alleen kan zijn.Maar soms druppeld er ook een verlangen, om samen hand in hand de dag te bespreken,hoe de zwanen overvlogen,hoe de tijd zo snel voorbij kan schieten, het delen zo anders kan gaan voelen, dan alleen te schrijven op mijn blog.Hoe mijn stemming kan veranderen en ik mijn eigen vrijheid proef.Maar dat  ook weet, dat het niet anders is zoals ik nu leef.En daar mijn eigen verantwoording ook neem, om goed te beseffen, dat ik mijn eigen vriendin geworden ben, in de dagen die ik beschrijf en kan kijken naar de zwanen, hoe solitair  ook zij kunnen zijn.