Kracht.

Het uitvergrote met het ingedikte,het verstaanbare in het ontluikende,het sluimerende en het onmogelijke, waarin het gelijke van het ontstaan zo druipend weg kan vloeien en eigenlijk voor mij alleen kan bestaan.Het verbeterde, dat in de weerklank is ontkiemt,dat alle wortels die het verdienen, door kan  blijven groeien en ik mijzelf zie staan in het licht van mijn eigen stralen , zich vanzelf kunnen laten zien en ik niet hoef te kijken wat er niet gebeurd, maar juist in mijn moment te blijven,in de zekerheid van mijn schrijvend geven wat aan mijzelf is gericht.
Het kraakt onder mijn voeten en slaat het blad weer om,waarin de lucht zich kan verplaatsten en ik mij om kan keren naar mijn eigen bron.Waar ik het zie borrelen en omhoog kan laten komen,waar de daad van het groen gekleurde, voortaan mijn voorkeur heeft.En bij ieder ontvangen ook leer dat het mijn eigen handeling zal blijven in ieder woord wat ik zet.
Ik voel een kracht naar boven komen die veel laat zien, dat het ombuigen van wat stalen buizen, er geen andere uitleg aan kan geven hoe het leven zich nu aan mij diend.Ik pak het aan, zoals ik een tompoes zou eten en zet het in mijn zachte kant,waarin ik anders kan gaan schrijven,waarin het voortvloeiend proces, heel iets anders laat zien dan te blijven duiden naar de ander.
Het is mijn eigen weg die onverhoopt laat weten, dat de toegang die het krijgt ,nog meer gericht naar mijzelf zal blijven,wat eigenlijk al die jaren al is gebeurd.
Ik neem een slok van mijn water en tref mijzelf daarin terug, in het kunnen ervaren,dat ik kan voelen net als de voeding in mijn schrijven, mij  kan vullen , zoals het water door mijn slokdarm naar mijn maag voel vallen,zo kan ik voelen hoe iedere letter mij vult.
Het zo heerlijk is om te schrijven in wat er komt,en voel ook de neiging om al mijn aandacht om te zetten in een nieuw geluid,waar de voeding die het geeft bijna overdadig kan voelen terwijl ik schrijf.
Terwijl ik weet hoe mijn ervaren zich kan lenen naar het kijken van wat vogels,naar het gras wat niet meer groeit,naar mijn eigen vermogen, in de taal die ik laat spreken zoals het in dit moment kan zijn.De kracht van mijn schrijven laat ontstaan, zoals ik een liefdevol gedicht hardop voor zou willen lezen en dan te voelen hoe mijn bron van het beleven, een hand uitreikt naar het leven waarin ik nu sta.